Schematy

[Guest]

Komiks amerykański w swoich założeniach opiera się na schematyczności bohatera. Mamy nadprzyrodzone moce, kostiumy, praktycznie postacie czarno-białe, ba w zamierzchłych czasach nawet po najgorszych walkach herosi stali w idealnie zachowanych outfitach bez choćby zadrapania. Oczywiście zaczęło się to wszystko zmieniać, schematy w gruncie pozostały, ale pojawiło się dużo głębsze studium psychologiczne postaci. Nowym byli dopiero bohaterowie, którzy nie bazowali na nadprzyrodzonych mocach i świecących kostiumach jak Hitman, czy Batman, który mimo kostiumu jest postacią niezwykle intrygującą i głęboką, czy też Sandman, Preacher... Niby jakieś tam moce pozostają, czynnik fikcji, ale bohaterowie nie są już wyciętymi z papieru pajacykami. Mamy wielki rynek zapchany xmenami, hulkami, avengersami i uj wie czym jeszcze i rynek fabularnych perełek, które o dziwo koło siebie egzystują.

[safferon 0]

nie

[Guest]

konstruktywnie saff, konstruktywnie i zwiezle, calkowice sie z toba zgadzam.

[Guest tk]

jak nie, jak tak.

 

psyko to co masz w podpisie to z "full metal jacket"?

[Guest]

ta z fmj.

[Aramis 10]

Nie, nie i jeszcze raz nie. Schematy prowadzą do przewidywalności. No a jaki sens czytać grube tomy, gdy domyślamy się już samego zakończenia? Wszelkie superheroes comic mnie więc nie interesują.

 

Dla mnie dobrym i ciekawym bohaterem jest Constantine, Sen i tego typu panowie.

 

Watchmen to w pewnym sensie ewenement i przełom bo zobaczcie co ten komiks serwował czytelnikom. W czasach, gdy królowały ambitne komiksy gdzie jak to Psyko ładnie określił "hiroł wychodził z każdej potyczki w nienaruszonym stanie" czytelnicy wyłapali z bejzbola w czache dostając historię o superbohaterach na emeryturze, z czego jeden jest poszukiwany przez policję (złamany stereotyp zawsze prawego, nieskazitelnego bohatera) inny przeżywa rozsterki egzystencjalne itd.