LeifErikson

Poziom "trudny" naprawdę jest trudny. A nad nim jeszcze klasyczny... można sobie zrobić z Mafii solidne wyzwanie, ale mnie do tego trochę zniechęca poruszanie się postaci i praca kamery. Jakoś tak koślawo... doszedłem na trudnym do "Lepiej sie przyzwyczaić" (chyba szosta albo siodma misja) i już nie ogarniam. Ale klimacik i nostalgia jest. Choć faktycznie brakuje oryginalnej muzyki i szkoda, ze główny motyw muzyczny był tylko w intro (bo w oryginale był też w menu).

W trybie trudnym z automatu ustawia się symulacja i ja tak zostawiam. Trzeba się pilnować, zeby nie przekraczać prędkości, jak w oryginale. Ale w razie czego dosc łatwo zgubić gliny.

Oj tak... mam wrażenie, że mi lepiej poszło w oryginale z tym wyścigiem. Gram na poziomie "trudny" i nie byłem w stanie wbić sie nawet do pierwszej dziesiątki. Musialem zmienić na łatwy, wstyd

Miałem podobny pomysł, ale jak zasymulowałem sobie przeskok z 43-calowego TV na 15-calowego lapka albo i 22-calowy monitor (oglądając po prostu gameplay na YT), to odpuściłem. Wypatrywanie malutkich postaci pochowanych za drzewami z nosem w ekranie nie byłoby najprzyjemniejsze. A siedząc w miarę blisko nawet takiego stosunkowo niedużego TV ma się znakomity przegląd pola walki. No i do tego trzeba mieć niezłego skilla na myszce i klawierce (podobno na PC headshoty idą hurtowo, a na konsoli jednak jest trochę większe pole do błędu) + sporo cheaterów (podobno, bo sam w końcu nie spróbowałem PC).

To w ogóle nie jest oznaczone, nigdy, na żadnym etapie. Ale jeśli trochę w PUBG pograłeś, to się zorientujesz, że strzelasz do bota. Zachowują się dziwnie - biegną prostą linią przez pustą przestrzeń na przykład, skręcają tak skokowo, jakby biegali po szynach. Jak strzelają to stosunkowo długo wystawiają się poza osłonę i są wtedy nieruchomi. Żywi gracze z minimalnym doświadczeniem nie zachowują się w taki sposób, bo to prosta droga do wyłapania kulki w łeb.

No to na pewno na plus. Ja oryginał zaliczyłem kilkanaście razy (swego czasu co najmniej raz w roku w okolicy świąt przechodziłem - był klimacik) i dość dziwnie się teraz wraca do tej historii z postaciami, które są niby te same, ale jednak inne. Mam nadzieję, że to wrażenie minie z czasem. W moim przypadku to jest kwestia częstotliwości tak naprawdę, bo też nie grałem już baaardzo dawno (ostatni raz jakoś w okolicach 2012 roku - później już mechanika się na tyle zestarzała, że nie potrafiłem komfortowo grać w oryginał). Ale wcześniej to było srogie młócenie, więc się wyryło. W dawnych czasach nawet współprowadziłem kącik o Mafii w Games Cornerze w CDA (w Action Magu, czyli takim "magazynie" dodawanym na płycie).

Są, ale mniej niż na samym początku. Jak sprawdzam staty to zazwyczaj max 20% to boty. Ale co istotne - stały się bardziej groźne. Na początku można było raczej lajtowo je traktować, bo nie robiły za wiele krzywdy, a ostatnio zdarzało mi się, że kilkukrotnie bot ubił mi jakiegoś członka drużyny.

Na PS4 Pro wygląda w porządku moim zdaniem i działa płynnie - na tyle, aby móc czerpać emocje z rozgrywki, a o to w PUBGu chodzi. Tą grę trzeba tak trochę "poczuć", bo bez tego wyda się po prostu brzydka i nudna. Pisałem to już kiedyś w (wydrukowanym!) liście do Szmatławca - PUBG to jest taka "gra pierwotna", tak jak gry 15 czy 20 lat temu. Przez to, że oprawa jest słabawa, to zwraca się uwagę na czysty gameplay, grywalność i miodność z niego płynącą. A tutaj dla miłośników militariów i realistycznych klimatów jest naprawdę dobrze. Ktoś wyżej pisał o kampieniu - tak, jest to jak najbardziej uprawniony i skuteczny sposób rozgrywki. Da się w ten sposób zajść bardzo daleko, a jeśli umie się styl grania zmieniać w trakcie meczu, to spokojnie można wygrać (kitranie się naprzemiennie z trybem Rambo działa cuda w trybie solo). I piękne jest to, że PUBG zaprojektowano tak, że każdy mecz można rozegrać inaczej - 100% swobody i wolności w wyborze tego, w jaki sposób chcesz walczyć. Znajdzie tutaj coś dla siebie i miłośnik totalnej rozwałki, i miłośnik skradania. Tylko jest jedna rzecz - bez przyzwoitych słuchawek nawet tego nie włączajcie. Dźwięk jest tutaj co najmniej tak samo ważny jak obraz (mógłbym nawet stwierdzić, że ważniejszy niż obraz). Rywala w pierwszej kolejności musisz usłyszeć (kierunek i odległość), a dopiero potem zobaczyć. Bo zazwyczaj jak rywala zobaczysz, to już jest za późno. No chyba, że w lunecie snajperki, leżąc na wzniesieniu 200 metrów dalej. Ja gram bez przerwy od premiery przynajmniej raz w tygodniu kilka godzin i nie znam gry, która wyzwala tak silne emocje, jak podczas fazy end game, z liczbą żywych spadającą poniżej 10, gdy dzierżysz swojego wiernego kałacha na drastycznie kurczącym się polu walki. Coś pięknego.

Ja zamówiłem preorder wersji fizycznej i dostałem już wczoraj. :) Na plus bardzo ładne wydanie jak na cenę 150 zł - pudełko jest w mieniącej się kolorami, lakierowanej i tłoczonej obwolucie, w środku plakat i jakieś cyfrowe dodatki - jak na dzisiejsze czasy to takie "prawie premium" wydanie, także zachęcam. ;) W grze zdążyłem dopiero przejść pierwszą misję, także opinia póki co szczątkowa. Jak podczas intro zaczął grać wiadomy motyw muzyczny, to ciary przeleciały po plecach - po prostu magia, nostalgia na maxa. Wrażenie robi na pewno grafika - fajnie zobaczyć Lost Heaven w takiej oprawie - jest baaardzo klimatycznie. Nie mogę jednak kompletnie przyzwyczaić się do twarzy i głosów głównych bohaterów! Oryginalne facjaty i głosy Toma, Pauliego, Sama czy Salieriego mam tak silnie wyryte w pamięci, że jak widzę/słyszę te nowe, to mam wrażenie, że to jacyś przebierańcy. :) No ale trzeba się jakoś przyzwyczaić. W weekend zamierzam zaliczyć całą historię.

Wracając na chwilę do okładek (nie bijcie), nurtuje mnie jedna rzecz. Mnie osobiście zazwyczaj zwisa co na tej okładce się znajduje, więc trudno mi się zaangażować w dyskusję "fajna/niefajna", ale zauważyłem, że gdy ostatnio było ich do wyboru kilka (Final Fantasy), to opinie były raczej pozytywne. Teraz mamy Avengersów i opinie są niemal jednoznacznie negatywne. Tymczasem dla mnie (przypominam - osoby neutralnie nastawionej, która ma w pompce co jest na coverze) i te okładki, i tamte są właściwie takie same pod kątem "dizajnu" (w sensie - jest postać, jest tytuł i trochę napisów, wszystko poskładane na bazie arta przysłanego pewnie przez dystrybutora). Do czego zmierzam - czy nie jest przypadkiem tak, że oceniając fajność okładki patrzy się przez pryzmat sympatii do gry, z której ten art pochodzi, a nie na faktyczny jej dizajn? W sensie tak naprawdę ocenia się grę, będącą motywem przewodnim, a nie okładkę samą w sobie. No bo jaka jest różnica między tymi "fajnymi" okładkami z FF, a tymi "niefajnymi" z Avengersami?

Jak to mówią "nie to ładne, co ładne, a co się komu podoba".

Jak się Wam okładki nie podobają to sobie przypomnijcie felieton Rogera o okładkach sprzed kilku miesięcy.

Komentarz spoglądajcej przez ramię na ekran, gdy oglądałem okładkę z nowym CDA: "Ale okropna okładka. Jak plakat akcji antyaborcyjnej".

Tak jest, Czytelnik Poleca żyje i na podstawie informacji z pewnych źródeł mogę bardzo serdecznie polecić tę rubrykę w nadchodzącym numerze.

Tłuściutki numer się szykuje, w sam raz na nadchodzący urlop. Będzie trochę moich ulubionych wspominek (premiery konsol, historia pana od automatów), ciekawa publicystyka (utylizacja elektroniki, review bombing, wyrastanie z gier). Nie zabraknie też polskiego poletka (All in Games), i tutaj podkreślę i zaznaczę - tego typu tekstów i wywiadów pozwalających zajrzeć w głąb polskiej branżuni niechaj będzie jak najwięcej! To jest właśnie unikalny i wartościowy content, którego próżno szukać w necie czy u konkurencji, a dzieje się u nas w kraju coraz więcej w tym obszarze, więc tematów na pewno Wam nie braknie. :)

No tak, trochę zmiksowałem w jedno tematy redakcyjne (tworzenie treści) z kwestiami organizacyjno-logistycznymi. Dla uproszczenia uznałem, że to jedno "ciało", ale może to za duże uproszczenie. Ale temat ciekawy - możecie skrobnąć coś do Szmatławca o szczegółach. Wiem, że już były teksty w tym guście, ale może da się jeszcze coś z tego tematu wycisnąć.

Jasna sprawa. Cała rozmowa rozbija się o to, że chyba nikt z nas tutaj, poza Tobą Perez i Rogerem, nie wie jak to jest organizacyjnie i finansowo rozwiązane w redakcjach, które jeszcze funkcjonują. Więc można się jedynie dzielić spekulacjami. Stąd moje spekulowanie, że nie sądzę, aby pozycja wicenaczelnego w takim CDA była pracą dorywczą za kilka stówek, jak to stwierdził ktoś wcześniej, do czego się odnosiłem. No bo nawet jeśli kondycja prasy growej jest obecnie słaba i oczywistym jest, że ktoś, kto napisze kilka recek i jakiś felieton nie jest etatowym pracownikiem, tak nadal tych paru etatowców w redakcji musi być, tak mi się wydaje (dosłownie paru, a więc chociaż ze dwóch). Nie wyobrażam sobie prowadzenia biznesu (nieważne czy to gazeta, stragan na bazarze czy sklep internetowy) z obrotem rzędu 200k miesięcznie (zakładając sprzedaż 20k egzemplarzy za 10 zł - oparte o instytut danych z dupy, żeby nie było), robiąc to po godzinach etatowej pracy gdzie indziej. Natomiast co do tego wspomnianego "kalibru", to oparłem to sobie w głowie faktycznie o nakłady + ogarnianie kwestii licencji na gierki, stąd spekulacja, że przy CDA może być tego ogarniania więcej.

Z całym szacunkiem, uwielbieniem i miłością dla Szmatławca - nie mam na to danych, ale wydaje mi się, że wciąż CDA to trochę większy kaliber "biznesowo" od PE, więc Misiek spokojnie ogarnie temat, ale u konkurencji by to nie przeszło.

Na stanowiskach kierowniczych (tak jak wice-naczelny w tym przypadku) to już są raczej etaty, przecież to masa organizacyjnej roboty. Hobbystycznie za parę stówek pracują w takich mediach recenzenci czy felietoniści, ale w każdej redakcji na pewno jest parę osób na etatach. To jest mimo wszystko nadal biznes, w którym się obraca dziesiątkami czy setkami tysięcy PLNów miesięcznie i nie da się tego ogarnąć po godzinach w fabryce śrubek.

Ło panie, no to najcenniejsze sztuki w ten sposób straciłeś. Przykro mi, bo sam wiem jakie to są obecnie białe kruki - nie do dostania praktycznie. Sam mam w piwnicy u rodziców sporą kolekcję, ale niestety nie Szmatławca, bo za dzieciaka byłem bardziej PC-towy. Ostatnio przezornie wyjąłem stamtąd do mieszkania teoretycznie najcenniejsze okazy, czyli kilka numerów CDA z 1998, prawie cały rocznik 1999, potem jubileuszowe CDA rok po roku aż do 2009 bodaj + jeszcze pojedyncze sztuki Gier Komputerowych 1994-1997. Kiedyś może uda się to jakoś spieniężyć.

Miałem na myśli zgrentgena, nie recenzje.

Wygląda po opiniach, że jestem w mniejszości, ale co tam - na moje oko istotą zgentgena jest przedstawienie skrajnych, trochę przerysowanych i wyolbrzymionych opinii, żeby zetrzeć różne punkty widzenia. O to w takim tekście chodzi. I bardzo dobrze, że jest fanbojstwo oraz malkontenctwo. Gdyby każdy z kilku interlokutorów przedstawiał chłodne, wyważone zdanie na dany temat, to by to było mało ciekawe. :)

Dlatego właśnie premka wleciała, żeby wesprzeć redakcję, a co miesiąc lekturka egzemplarza kupionego w kiosku. Tak trzeba żyć!

No to zgodnie z przewidywaniami tajemniczym inwestorem nie jest Idea Ahead. ;) Bardzo jestem ciekaw przyszłości pisma pod nowymi skrzydłami. Jeśli chodzi o redakcję, to CDA jakie znam i lubiłem i tak już dawno się skończyło, bo z ekipy z okolic 1998-2008 został chyba tylko Smuggler. Później ten styl pod młodzieżowy target zupełnie mi już nie pasował i kupowałem ich tylko od wielkiego dzwonu, żeby zobaczyć jak im się wiedzie. Ale siłę marki mają potężną, więc cokolwiek by w środku nie było, to samo logo sprzeda pewnie tyle egzemplarzy, ile PSX i Pixel razem wzięte. ;)

Ja akurat lubię obecny papier. Jest taki dość miękki i lekki, przez co wygodnie sie Szmatlawca trzyma. Ale fakt, ze walorów kolekcjonerskich przez to nie ma, bo po intensywnej lekturze wygląda mizernie.