Mendrek

Spiderman (2018) - zdanie "Be Greater", będące maksymą tytułowego bohatera, idealnie oddaje istotę tej gry - od procesu produkcyjnego, kariery Insomniac, przez sam gameplay, fabułę i trochę też gracza. Insomniac być może stworzyli swój magnum opus, wykorzystali bowiem całe swoje doświadczenie i kunszt z poprzednich produkcji, by je dopieścić i uczynić możliwie jeszcze lepszymi. Czy to ciągłe dokładanie po trochu nowości wraz z progresem rozgrywki, czy to genialna animacja Spidey'a, czy humor i punchlinery przebijające to co widzieliśmy w Ratchetach, a także ogrom świata i wypełnienie go masą marvelowskiego fan service'u - że chce się zwiedzać te małe kompendium Spidermana i marvelowskiego Nowego Jorku (ah, ta wieża Avengers ) - i jest tego więcej niż było Gotham w Batmanach od Rocksteady. I chyba to co najważniejsze - oddano ten młodzieżowy, luzacki styl Spidermana. To nie ponury czołg z Arkham Asylum, lecz wyginający się, efekciarski, pełen wigoru i strzelający sucharami równie co swoją siecią młokos, który przy okazji jest geniuszem i samcem beta. Ten drugi aspekt również został uwzględniony, bo oprócz Spidermana, kierujemy też czasami Peterem Parkerem, tocząc swój dość standardowy żywot z typowo życiowymi problemami - jak zalegający czynsz, czy problemy miłosne. Gra wrzuca nas w środek pewnej lini czasowej, więc oszczędzono nam widoku umierającego wujka i przemiany w bohatera, ale i tak spotkamy plejadę wielu postaci. Spiderman wraz wykonywanymi czynnościami staje się "greater" i to czuć. Walki z początku nieco wymagające, stają się łatwiejsze i zaczynają przypominać swawolną zabawę - taki dopakowany pajęczak bywa w trzech miejscach na raz, kopiąc, owijając, wybijając i naparzając różnorakimi gadżetami których nie powstydził się Tony Stark (zresztą w grze jest do zdobycia jego zbroja dla Spidermana z Homecoming). Generalnie micha cieszy się mocno. Fabularnie na wysokim, komiksowym poziomie, a trzeci akt to istne WOW, mega uderzenie w gębę. No i główny motyw muzyczny jest wybitnie marvelowy i pasuje do stawki jak ulał. Na plus możliwość zmiany kostiumu bez zmieniania mocy kostiumu - można sobie dowolnie szafować, niezależnie od stroju. Z wad? Trochę subquesty bez szału, a także dużo popierdółkowatych aktywności, które już potem potrafią znużyć, jeśli nie robione przy okazji. Poza tym to dość klasyczny hero-sandbox, tylko że taki w zasadzie miał być. Bo to najepszy Spiderman jaki wyszedł w historii gier, a do tego naprawdę zacna gra. Brawo Insomniac, stalście się lepsi

Potrzebuję monitora do ps4 do 1100 pln i upatrzyłem sobie coś takiego. Będzie dobry? https://www.mediaexpert.pl/monitory-led/monitor-msi-optix-mag241c,id-1186222?gclid=EAIaIQobChMI2uL3gNXx3QIViuJ3Ch024Q6BEAQYASABEgJf6vD_BwE https://www.displayninja.com/msi-optix-mag241c-review/

Prey (2017) - mogę na początku przyznać, że Prey jest i będzie dla mnie jedną z najlepszych gier tej generacji. I choć gameplay'owo nie jest w żaden sposób odkrywcza, tak w niesamowity sposób korzysta z osiągnięć innych, łącząc to w wiele warstw i nie powodując uczucia że cokolwiek z tych rzeczy jest wepchane na siłę. Tak jakbyś jadł perfekcyjnie przyrządone danie z najprostrzych składników. I to bardzo dorodnych i smacznych w dodatku. Zaczyna się niepozornie, trochę w stylu Half-Life i nawet kluczem walczymy z pająkami-obcymi, a nasz bohater wysławia się niczym Gordon Freeman. Potem płynnie przechodzi w zabawę sprzętem i mocami, niczym w Bioshocku, mamy tu zbieractwo, przetwarzanie i tworzenie przedmiotów. A potem gra dokłada jeszcze naprawdę mocne rozkminy moralne, które są de facto cichym bohaterem tej gry - każdy taki wybór mniejszy lub większy będzie miał znaczenie do samego końca. Zresztą już na samym początku gry dostajemy masywnego plot-twista niczym plaskacz w pysk, a potem zaczynamy się zastanawiać co z tym zrobimy I to uczucie będzie towarzyszło nam przez całą grę, zadając nam klina co do naszych działań i dalszych wyborów. A te się pogłębią, dojdą kolejne plot twisty, a nawet epilog nie da nam spokoju od tego. Istny roller coaster dla emocji i własnej moralności. Gra ma dużo subquestów, sporo lore i mrocznych sekretów stacji Talos 1. Na plus sekwencje z mikrograwitacją i próźnią poza stacją. Na osobną wzmiankę na koniec zasługuje muzyka - melancholijna nieco, elektryczna nuta, potęguje uczucie osamotnienia i dramatu, a jednocześnie odruchów ludzkich. A gdy poznamy epilog, to w ogóle ten utwór nabiera zupełnie innego sensu. Spoiler z końca:

Piękny jest ten prawacki sh*tstorm, bawię się do rozpuku, jak podnoszony jest argument o dyskryminacji białej rasy, o promowaniu lewactwa, o upadku cywilizacji. Tymczasem: 1. Netflix to wytwórnia, więc pierwsze na co zwraca uwagę - to kasa. Pewnie decydenci biją się z myślami, kogo olanie bardziej się opłaci - innych niż biała grup etnicznych, czy fanatycznych wielbicieli uniwersum. Zasadniczo kontrast koloru skóry w dość ryzykownej produkcji jest zrozumiały - obejrzy go więcej ludzi o innym kolorze skóry niż biały, o ile wśród bohaterów będzie ktoś z kim mogą się lepiej utożsamiać (nie wierzycie? To ile filmów/seriali z samymi czarnymi obejrzeliście w życiu?). Wyobraźcie sobie, jakby wszyscy w Wiedźminie byli czarni. Tak właśnie czułby się przeciętny czarnoskóry, który nie jest szczególnym maniakiem serii. A serial o tym budżecie to nie jest fan-service. Nie jest też dziełem historycznym. 2. Sapkowski nie ma nic przeciwko, a jest nawet za. Jak wiadomo jest lewakiem, stąd jest jego pełne przyzwolenie. Poniekąd saga jest trochę o dyskryminacji mniejszości, tyle że zamiast czarnych są elfy, itp. https://kotaku.com/netflix-witcher-writer-tries-to-smooth-unfounded-racial-1825960625 3. Netflix jest prywatną korporacją o lewicowych poglądach, jak się nie podoba, można nie oglądać - na tym powinna skończyć się w ogółe ta dyskusja

Mi się PD Police bardzo podoba, w sensie wiem czego się spodziewać - kloacznej sieki pełnej absurdu o głębi kałuży z porannej mrzawki. Jak się ma odpowiednie podejście i zamiłowanie do brzydkich żartów, to takie coś jest niezwyke odprężające. Dla mnie dobry appertif przed zbliżającym się nowym sezonie poważno-komediowego Bojacka

Chyba tych wcześniejszych, ale nie widziałem Homecoming. Ale to stylistyka, bo generalnie gra ma swój styl, widać pewną komiksową umowność. Bardzo mi się to kojarzy z Batmanem, tyle że jest barwny (ale nie pstrokaty czy neonowy). Co do polskiego dubbingu - to największa porażką uważam, że nie dali tu aktorów z pierwszych kreskówek. Ja bym wtedy mógł to jakoś znieść, bo nostalgia i te sprawy. A tak jest średnio. Parker brzmi ok, ale taki Fisk to dla mnie tragedia...

Kurde, nowy Spiderman jest tym heroic sandboxem, na który czekało się od czasów Spidermana z PSX-a od Neversoftu. Właściwie to już wtedy, gdy bujało się w ograniczony sposób na pajęczynie, pewnie wielu zastanawiało się czy kiedyś powstanie taki prawdziwy wirtualny świat, gdzie Spidey będzie mógł niczym w kreskówce czy filmie przemierzać miasto ponad ulicami. I ten moment właśnie nastał - to jest piękne Grze chyba bliżej do filmu, miasto jest kolorowe i nowoczesne. Walka - wow, wymagająca nawet. Tutaj trzeba reagować szybko i dynamicznie, łatwo wpaść w chaos. Ten marker zagrożenia trochę mało widoczny, pomimo faktu że jest zgodny z komiksem. Jestem podjarany ogromem frajdy jaką zaoferuje mi ten tytuł. Takie trochę z Batmana, trochę z Infamousa - a wszystko polane marvelowskim sznytem efektowności i czaderskości. Spiderman jest taki jaki miał być i chyba lepszego prędko nie dostaniemy

Patrzta co mi w PS Plus wpadło, nie wierzę

Po części się chciałbym zgodzić, ale moim zdaniem to nie chodzi o filmowe AAA, a o AAA w ogóle. Zauważyłem pewną tendencję. Czasy zmieniły się, a branża rozrosła. Z wartkiego wodotrysku zrobił się ogromny gejzer. To oznacza więcej większych gier o większych budżetach. W tej sytuacji rodzą się dwie klęski dobrobytu: - trudniej nas czymś zaskoczyć - "syndrom pirata" Pierwsze wynika po części też z polityki wydawców, którzy wymuszają umieszczanie pewnych elementów w procesie produkcyjnym, by gra dopasowywała do trendów (lub przynajmniej nie odstawała), a poza tym no siłą rzeczy pomysł raz użyty został użyty i drugi raz to "odgrzany kotlet". Drugie wynika z łatwości dostępu do tytułów. Wszelkie humble bundle, season sale i dziesiątki gier w abonamentach, to tak naprawdę zbawienie i zmora jednocześnie. Kiedyś gier nie kupowało się hurtem. Kupno gry było w pewnym sensie ceremoniałem, dla niektórych do tego stopnia, że gdy akurat nie trafiała w pełni w nasze gusta, to przesuwaliśmy granicę tolerancji, bo głupio było nie grać w coś co już się kupiło. Tym bardziej fizyczność nośników dodawała dużo do tego poczucia własności nabytej, funkcjonowały wypożyczalnie i rynek wtórny, sami też lubiliśmy pożyczać sobie tytuły nawzajem. Dziś jak coś nam nie pasi, to się odinstalowywuje. Coś, co kiedyś było nazywane "syndromem pirata". Mając dziesiątki gier, taki pirat strasznie zawyżał sobie próg wejścia. Szafował grami jakby to były pomidory w warzywniaku. Dziś nie trzeba być piratem by mieć ten problem. Na sobie wiem, że kupuje się gry w promocji by potem nigdy ich nie odpalić. To jest patologia, z przykrościa to przyznaję, bo przecież gra to w pewnym sensie dzieło bardzo złożone, czasami to lata pracy setek ludzi. IMO gry bardzo straciły na wartości. Zresztą widać to w innej patologii - ocenowej. Jesteśmy już jak zblazowane pudle, dla których gra na 7, czyli BARDZO DOBRA, to w zasadzie tyle co średniak niewarty zakupu, ewentualnie do odpalenia z ciekawości gdy już wyląduje w jakimś abonamencie. Dobra, ale co w temacie niegrania w gry? Co zrobić? Jak żyć?! Znalazłem pewien sposób. Otóż w tym zalewie AAA w których "widzieliśmy już wszystko", czasami rodzą się gry, które mają jakiś "magnes", który sprawia że gra nam się przyjemnie, bo po prostu mechanika gry świetnie dograła się z całą resztą. Te gry oprócz tego że są świetne, przywracają nam chęci do grania. Te wyjście z marazmu jest kluczowe. Taką grą jest moim zdaniem np. nowy Prey. Nie jest to gra wybitna, lecz posiadająca mnóstwo takich sprawdzonych i świetnie wpasowanych przyjemnych elementów, które powinny przypaść do gustu każdemu. Od zbieractwa i grindu, wyboru ścieżek i sposobu przechodzenia, intrygi fabularnej, po quasi-metroidvaniowości w przechodzeniu gdzieś po odblokowaniu jakiejś umiejętności. Ta gra ma coś co wyzwala w nas chęć do grania w nią i grania w ogóle. Myślę że takich gier jest trochę i cały sęk by odnaleźć te uniwersalne "wyzwalacze chęci do grania". Macie jakieś pomysły?

Saints Row > GTA. Dla mnie GTA skończyło się na Vice City Stories, które jest lepsze od San Andreas i Vice City. Saints Row od czasu części drugiej, utożsamiam z ideą city sandboxa. I nie przeszkadza mi to, że SR skręciło w stronę totalnej parodii (główny wątek w dwójce miał dużo okrutnych momentów w których nie było do śmiechu). Dla mnie city sandbox powinien tętnić aktywnościami. SR wyróżnia się naprawdę odjechanymi mini-gierkami, które potrafią skutecznie zrelaksować od głównych misji. SR dba o to, by nie utrudniać graczowi pobocznych aktywności - wszystko jest pod ręką, lub w miły sposób pozwalające się do nich dobrać. SR ma świetnie wypełnioną przestrzeń, brak większych pustek, które najbardziej dokuczały mi w GTA V (jadę, jest coś fajnego, podjeżdżam a to makieta i nawet znajdziek nie było wokół). Jest też dużo smaczków, których nie trzeba szukać godzinami, albo szperać po necie. Poza tym SR jest pewną ciągłą historią, dzięki czemu zżywamy się z tymi bohaterami, a przy okazji są niekiedy fajne "running gagi" (typu: "Shaundi is a whore"). Czwórka wprowadziła kozackie superhero niczym w Prototype (ci sami twórcy wszak). Zresztą ja lubię gdy gameplay ma jakieś elementy powtarzalne, które są po prostu fajne i chce się je robić - np. w Just Cause są to eksplozje (małe i większe). A w SR IV te fajne akcje są dodatkowo nagradzane. O ile w GTA V bardzo się wynudziłem poza misjami głównymi, tak w SR IV nie nudziłem się nigdy. I choć widać że to starcie nierówne budżetowo, tak osobiście bardzo doceniam to co zrobili Volition i jak wiele pracy w to włożyli

W recenzji Yakuzy Kiwami 2, Mazzi strasznie pochrzanił chronologię Na początku pisze, że gra umożliwia zapoznanie się z fabułą pierwszej części, ale też oferuje nowe wątki fabularne. Tyle, że Yakuza Kiwami 2 to remake Yakuzy 2. Potem jeszcze nieco spoileruje konkluzję głównego wątku Goro Majimy z Yakuzy 0 (będącej prequelem), pisząc że miał miejsce w pierwszej części Kiwami (która była remake'iem części pierwszej ) i nie oferowała możliwością grania Goro w ogóle). Co ciekawe, w dalszej części recki odwołuje się do części prawidłowo. Oj, chyba o jedno sake za dużo tym razem Ps. I tak nawiasem, Yakuza akurat to nie jest IMO gra, w którą można wskoczyć w dowolnym momencie, raczej znajomość poprzednich części mocno wpływa na odbiór wątków fabularnych (np. Yakuza 4 ma mocne odwołanie do wydarzeń z jedynki, które dosyć wyjaśnia)

Odwieczne pytanie - która matryca najlepsza do grania na konsoli (zwłaszcza online) - TN, IPS, czy VA? Czy te mityczne 1ms w TN (kosztem jakości obrazu) to chwyt marketingowy, czy jednak gra warta świeczki? A może pośrednie VA?

To co mi się - staremu weteranowi cybera podoba, to oddanie istoty walki przy reflex booście. Generalnie takie przyspieszacze i inne wyzwalacze były chyba najpopularniejszymi cyberwszczepami (k*rwa, kto na to mówi implanty, jak jakieś impotenty ) w niemalże każdej sesji. I tak też grając w papierowe sesje wyobrażaliśmy sobie te akcje - to ktoś szybko przebiegł do nowej osłony, to ktoś zza blatu ostrzelał naraz trzech i zdążył się schować, ktoś inny używał smartlinka, etc. Brawo dla CDP że nie zrobili własnej wizji, tylko musieli ludzi obeznanych w oryginalnych kampaniach dokoptować do zespołu. Do tego miasto faktycznie wygląda na zaludnione. I jest dobry podział na brudne podziemie i pstrokaty casual life. Mam tylko nadzieję, że faktycznie będziemy mogli mieć kilka ścieżek kariery, bo tym się zasadniczo cyberek wyróżniał - mogłeś być solo, ale też fikserem, krawężnikiem, czy korposem. Ja tam zawsze "chroniłem i służyłem", więc mam nadzieję że gra pozwoli mi zasilić szeregi NCPD. No i retrowave w samochodzie Tak czy owak jestem mocno zaintrygowany, choć na razie wygląda bardzo "na grę osadzoną w Cyberpunku" niż "growy Cyberpunk". Może to i tak dobrze. Przy takiej skali to i tak będzie sztos

Batman vs. Superman - ja nie rozumiem, czemu włodarze marki DC Comics usilnie próbują zrobić coś innego, niż jarmarczne filmy Marvela. To jest tak nieporadne, że gęba się krzywi. Widać duży budżet i jakieś takie miotanie się między komiksową sztampą, a pseudo-poważnym klimatem? Film strasznie smętny i niby ponury, ale jakoś tak wyrywkowo dynamiczny, trochę też chaotyczny. Wszystko niby zmierza do epickiej walki z tytułu, która trwa krótko i jest nieco przewidywalna. Co gorsza, film niczym we wreslingowej operze mydlanej tworzy atmosferę poważnego feudu, ale ostatecznie motywy jednego i drugiego to śmiech na sali. Brakuje temu filmowi powera i jedynie cameo kilku postaci, osadzenie tego w jakimś tam spójnym uniwersum i linii czasowej jest tu na plus. Reszta mogłaby nie istnieć, a tak bezpłciowego Lexa Luthora nie widziałem dawno. Po tym filmie chciałem obejrzeć Suicide Squad, ale po 15 minutach stwierdziłem że będzie gorzej niż tu. To chyba przejdę od razu do Wonder Woman. Ech, serio - ja wiem, że DC Comics chce być trochę takie mroczniejsze niż kolorowe gatki z Marvela, ale nie można jednocześnie tego naśladować i robić mroczną atmosferę do tego. Albo to, albo tamto...

Florence - jak można ująć w skrócie to małe arcydzieło? Interaktywne La La Land. Piękne, wzruszające i szczere. To nie jest właściwie "gra". To interaktywna historia z prostymi czynnościami (typu układanka), okraszona piękną muzyką i ładnymi rysunkami (o raczej prostej kresce bez efekciarskiego cg). Jednocześnie same czynności są często metaforą tego, co odczuwają bohaterowie tej historii, co mnie osobiście poruszyło. Scenariusz jest absolutnie liniowy, gra nie posiada moralnych wyborów, jest jedynie opowieścią podzieloną na rozdziały. Florence (tak ma na imię główna bohaterka) jest historią o miłości umiejscowionej gdzieś między szarą rzeczywistością, a światem własnych pragnień. I pokazuje to naprawdę świetnie. Obecnie kosztuje 10 PLN. Przemierzenie tej historii to jakieś 30 minut. Ktoś może pomyśleć, że zdzierstwo, ale to jest tak jak z wizytą w muzeum - płacimy za bilet, oglądamy sztukę, wychodzimy. Ta gra to taka sztuka. Czy warto więc dać za bilet te 10 PLN? Moim zdaniem tak

Codemasters nie potrafiło tego sprzedać. Takie The Crew 2 pewnie sprzedalo się lepiej, pomimo ocen 6-7. W zasadzie nie zwolniło wszystkich, a tych na z góry. Gra nadal żyje i ma się nader dobrze, ludzi przybywa, poczta pantoflowa działa. Uruchomiono rankingi, zaraz będzie event Summer Slam z nowymi skórkami i wyzwaniami (coś na wzór eventów w Overwatch). Niebawem wyjdzie DLC z nowymi trasami i może klasami samochodów. Mając na myśli "takich gier" mam na myśli pure arcade bez trzymanki, jak Ridge Racer, Motorstorm, Dirt 2, etc. Tutaj jest powiew świeżości. Nie rozumiem hejtu. Jeżdżenie w kółko byłoby chyba najnudniejszym eventem w Onrushu. Te które są obecnie są wpisane w battle racing. Nawet te respawny czy częstotliwość pojawiania się samochodów neutralnych jest dopasowana tak, by ciągle była walka między samochodami. No nic, trzeba to lubieć i dać nieco dłużej szanse, szczególnie w multi

Onrush tylko pozornie nie jest wyścigami, bowiem ci na przedzie dostarczają najwięcej drużynie. W Switch przesuwają "ścianę wykluczenia", która ściga tych na samym końcu (mogą stracić "życie" z powodu bycia za stawką). W Countdown dostarczają najwięcej czasu przejeżdżając przez bramki. W Lockdown są pierwsi w strefie i mogą nawet samodzielnie ją przejąć. W Overdrive są nienękani przez innych i mogą bezstresowo czesać triki, a także rozbijać jako pierwsi pojazdy neutralne. Generalnie gra jest nastawiona na rozgrywkę w sieci, single player jest na doczepkę trochę. W sieci emocje sięgają zenitu, zwłaszcza jak już się ogarnie pewne zasady i sztuczki. Gdy już nauczymy się intencjonalnie wykluczać przeciwników, to zabawa staje się przednia. A jak przeciwnik kumaty, to takie obijanie się trwa dobre kilka sekund, a gdy po nim uda się wysłać przeciwnika na drzewo, micha cieszy się sama. To co najważniejsze - gra to czysty arcade racer. Żaden tam semi-arcade, gdzie trzeba hamować przed zakrętami, a na poboczu kręci się bączki. Będę bronił tej gry zawsze i wszędzie, bo takich gier się już raczej nie robi, a szkoda...

Dla mnie Crytal Dynamics budzą największy podziw wśrod developerów. Niesamowite jaką historię przeszli i jak bardzo odznaczali się w branży - stworzyli wiele niezwykłych silników do gier i potrafili je wykorzystać na maksa. Gdy jakiś stawał się przestarzały, to tworzyli następny, a przy okazji dobre gry zawsze robili (pamięta ktoś Project Snowblind?). Uratowali w zasadzie Tomb Raidera. Disney w ogóle miał świetną dywizję od gier. W czasach PSX-a czy PS2, ich gry pachniały sporymi budżetami.

Polecam filmik. Początek jest trochę o burzliwej genezie serii, ale potem DF pokazuje jak bardzo zaawansowany technologicznie był Soul Reaver. Gex Engine na którym powstał, był pierwszym silnikiem wykorzystującym streaming tekstur 3D w czasie rzeczywistym (czyli duży obszar bez loadingów), co było podwalinami do tego co dziś jest standardem w open worldach. Do tego chodził w nieco większej rozdziałce niż większość gier z PSOne (takie PSX-owe full HD ), wykorzystywał fajne sztuczki w kolorach tła, duplikację obiektów, a nawet technologię graficzną wykorzystywaną podczas walk w Final Fantasy 7 (!). Technicznie zjadął taką Zeldę: OoT na śniadanie, chociaż miał też pewne wady. O tym i o tamtym w fajnym wspominkowym filmie sprzed roku

Przepraszam jeśli to pytanie pojawiało się tysiąc razy. Czy istnieje jakaś możliwość, że na jednej PS Vita jest więcej aktywnych kont, lub gier z innych kont? Nie chodzi o to, żeby cebulić, tylko że w sumie kusi mnie kupno kilku klasyków z PSOne które są w na amerykańskim PS Store (np. Chrono Cross czy Bushido Blade 2). Na PSP wystarczyło ściągnąć grę z danego PS Store i konsola się przełączała na to konto. Słyszałem że coś tam umożliwili na PS Vicie by było kilka kont. Jak to teraz wygląda?

Ja mam na takie chwile marazmu gry "zapychacze". Albo indyki (np. Wild Guns Reloaded) , albo starocie (np. Red Alert na PSX-a), albo specyficzne gry online. Obecnie taką rolę dla mnie pełni Overwatch i BF1 został wymieniony na Onrush. Poza tym umilam sobie czas przy Pirates! na PS Vitę (nomen, omen port z PSP), a wcześniej przy Eye of Judgement: Legends. Ot czasu do czasu odpalę staroć na PC (np. Theme Hospital). Po prostu na grę muszę mieć siły i ochotę, dużo gier odrzucam na wstępie bo tracę ochotę, nie ma tej "iskry zapalnej". Ale chyba w końcu po długich poszukiwaniach, odpaliłem Dishonored 2 i chyba załapało. Oby. Aha, Rayman: Legends daje zawsze banana na usta

Ok, chciałem obejrzeć "Dyktatora", ale w połowie mi się znudził, generalnie nie tego się spodziewałem. Trochę zbyt suche. Wobec czego zrobiłem sobie przyjemność i poszedłem do kina dziś, na film jednej z moich ulubionych serii. "Pierwsza noc oczyszczenia" - jakby nie patrzeć, z filmami tego typu jest tak, że albo je nienawidzisz, albo je kochasz. A jak wiadomo w przypadku tego drugiego, miłość jest wiele w stanie wybaczyć. Takimi filmami są serie takie jak "Piła", czy "Oszukać Przeznaczenie". Głupawe to, ale rozrywkowe i w zasadzie wiemy na co się piszemy gdy oglądamy kolejną część po pierwszej. Nie inaczej jest z "Purge" (czyli "Nocą oczyszczenia"). No może nie do końca tym razem, bo mamy do czynienia ze zmyślnym prequelem całej serii. Zaczyna się więc nietypowo - bo od genezy eksperymentu. Od wygranej ultra konserwatystów i reakcji obywateli, oraz świata na pomysł "Nocy oczyszczenia", który jest tutaj jeszcze eksperymentem na wyspie, gdzie żyje biedota i której to zaproponowano udział za kasę, plus bonus jeśli bedą się tłuc i mordować. Akcja przenosi nas w te rejony, gdzie żyją głównie czarni i imigranci z południa. Tam otrzymujemy klimat gangów i czarnych rodzin, niczym z San Andreas. Dość długo film sprawia wrażenie, jakby chciał być nieco bardziej ambitny i pokazać dramat tych terenów w obliczu braku poszanowania ich żyć ze strony rządu. Ale im bliżej samej tytułowej nocy, tym film głupieje. I choć pierwsze momenty pokazują całkiem fajne podejście ludzi do owych igrzysk bezprawia, tak ostatecznie i tak dochodzi do masakry (bo inaczej nie byłoby kolejnych części, co nie?), a film zrównuje się poziomem z pozostałymi częściami. Co jest akurat plusem, bo nie chodzi się na taki film by oglądać ckliwe historie. Niemniej film jest agresywnie lewicowy - pomijając prztyczka w legalizację broni w USA, tak chyba w żadnym innym filmie tylu dobrych czarnych nie zabijało tylu złych białych. Bo to czarni są tu głównymi bohaterami i ich problemy, perypetie, zdrady. Swoją drogą fajnie zagrane postacie. Kanonada pękających prawackich pupsk to akurat traktuję jako plus tego filmu. Nic nie poradzę, że lubię tę serię. Ta część dostarczyła lekkiego zaskoczenia, a potem spełnienia fana

Mafia 3? Hm. Kupiłem niedawno Watch Dogs 2, chyba nie skuszę się zbyt wcześnie na Mafię, chociaż poprzednie obie części bardzo lubiłem. Dead by Daylight pomimo ocen w okolicach 6-7, wciąż utrzymuje się wysoko na Twitch'u i generalnie to taka gra na chwilę - ot 4 prawie bezbronnych nastolatków i 1 psychopatyczny i potężny morderca przed którym należy uciec. Mi się ten pomysł podoba i chętnię spróbuję na sesyjkę czy dwie. Na PS3 nic nadzwyczajnego. Dwie gry na PS Vita, z czego ze Space Hulka się akurat cieszę, bo będzie kolejna gra do autobusu

No to nie wiem, może będą dwa cyborgi i Sarah? Ta z lewej typowy T-850 (albo T-900) wersja żeńska, ten w środku prototyp T-TERMINATEMEPLEASE (stworzony by wzbudzać poczucie winy w ludziach niszczących cyborgi). Ewentualnie John Connor zginął, ale ruch oporu wysłał w przeszłość cyborga, który ma skopiowany do cyfrowej wersji umysł Connora i dlatego wygląda jak pipa, no kurde, ech...

Jeśli to to w środku to cyborg, to SkyNet doskonale rozpoznał się w sytuacji i przestał produkować skóry klocków 2x2, tylko do infiltracji zaczął wysyłać takich dziwolągów, bo kto by przypuszczał że to cyborg? Anyway, bardziej przypomina mi on Connora, a ta po lewej to może być baba-cyborg. Ech, Kroniki Sary Connor ostatnim najlepszym dziełem tego uniwersum...