selene

patologie, dresów, dużo przeklinania, koksa z kogutem, sceny w więzieniu oraz prostytutki damskie i męskie. Jest też świadek jehowy, niepełnosprawne dzieci jedzące bitą śmietanę od siostry zakonnej (bo wiecie, hehe, był taki ksiądz), są penisy i brzydkie cycki a przez kilka minut z jakiegoś powodu ubrane jest to wszystko w pandemię, dostajemy więc też ładne zdjęcia pustej Warszawy z drona i tak, jest seks w maseczkach i mycie jabłek wrzątkiem. O dziwo, nikt nie miał pistoletu i nie padły strzały, ale krew też jest.

tego cringu ze zwołaniem wszystkich do ciotki na chatę

Problem z nowym Matriksem od pierwszych sekund oglądania miałam taki, że nie przemawiają do mnie dzieciaki biegające w modnych dresach i niebieskich włosach a widok zmarnowego Keanu w żulowskiej czapeczce pijącego latte w hipsterskiej kawiarni mnie (z całym szacunkiem do Keanu) odstręcza.

Podstawiona Trinity tłumaczona jako modalowa symulacja w Matriksie spowodowała, że zajęłam się rozmasowywaniem swojego czoła powątpiewając w sens filmu a kiedy zobaczyłam, że Neo jest sławnym game designerem nie mogłam powstrzymać facepalma. To wszystko jest przerzuceniem 1:1 głupot jakie muszę znosić na co dzień, dlaczego mam to oglądać na ekranie? I wtedy mnie uderzyło - to matrix, jaki sobie stworzyliśmy. W 1999 Neo siedział zamknięty w biurowcu pełnym białych, nudnych boksów, ubrany w niewygodny szary garnitur, który musiał zakładać codziennie. Chcąc od tego uciec zbudowaliśmy świat wyglądający skrajnie inaczej - teraz jesteśmy zamknięci w głośnych i kolorowych open space'ach, wmawiając sobie, że to działa pozytywnie na kreatywność i integrację, a każdy na około ubrany jest jak z innego anime. Film The Matrix, pomimo złożoności nawiązań i zakorzenienia w cyberpunku miał prostą wiadomość - to nie jest prawdziwe życie, to złudny system, w który kazali ci wierzyć. Teraz zapatrzeni we własne ja, żyjąc we własnych fantazjach, nie zauważamy już, że nadal tkwimy w złudnym systemie, bo jest nam zbyt wygodnie, żeby się nad tym zastanawiać.

Stary, niemal styrany, Anderson w tej kolorowej firemce growej odstaje, nie pasuje, i widać to tym bardziej w momencie, w kórym podekscytowani współpracownicy przerzucają się coraz to "nowszymi" pomysłami na kolejnego Matriksa. Musi być koniecznie dużo walk i dużo efektów! W tym samym momencie patrzę na prawie sześciesięcioletniego Keanu, który się ledwo rusza i zastanawiam się jakich k.rwa walk?? Teraz? Jak? I Keanu też się zastanawia. Anderson się zastanawia. Neo się zastanawia. Przebłyski z filmu z 1999 nie mają być zaczępnym "Ej, a pamiętasz?" jak wielu sugeruje, one mają pokazywać kontrast, jak bardzo kiedyś było inaczej. Mają wywoływać żal.

Patrzę na Andersona u terapeuty z How I Met Your Mother i zastanawiam się czy Keanu na swojej terapii opowiada, że jest kultowym Neo, który zmienił branżę filmową a przecież nie jest nawet dobrym aktorem. Albo, że wystąpił ostatnio w grze komputerowej i nagle wszyscy traktują go jak Boga, nawet mówią, ze się nie starzeje. Zabawne jak łatwo i chętnie wierzymy w bajki, które sami sobie opowiadamy.

I daję się wciągnąć w tę zblazowaną, wymuszoną opowieść jaką jest Resurrections. Nie denerwuję się, że z Morfeusza zrobili pajacowatego geja, widzę go raczej jako personifikację pokolenia Gen Z. Anderson (pokolenie wychowane na Matriksie z 1999), chcąc uciec z matriksa, który sam sobie zbudował (otaczająca nas rzeczywistość oparta na rozrywkowej fikcji, podkreślona zaczepnie kawiarnią Simulatte) pozostawia furtkę tym, którzy do systemu podchodzą już inaczej. I faktycznie, nowo przedstawieni bohaterowie patrzą na świat, tak matriksowy jak i ten bardziej prawdziwy, zupełnie inaczej. W 1999/2199 ważne było przebudzenie i walka z wykorzystującymi ludzi maszynami. 20/60 lat później dla ekipy statku Mnemosyne ważne jest podbicie swojego ego i dorównanie wyczynami legendom. Nowi bohaterowie nie mają żadnych osobowości oprócz wyróżniającej się stylówki ani rozpisanego rozwoju postaci - to nie jest istotne. Istotne jest, że połowa z nich jest LGBT i że chcą być jak Neo/Trinity. Że ryzykują tym zniszczenie całej osady - nie ma znaczenia. Prywatne cele są najważniejsze. Również dla Neo, który wypełnił już rolę Wybrańca i teraz chce mieć tylko swój happy ending.

Sama osada ludzkości też wygląda inaczej. Za czasów pierwszego Matriksa apokaliptyczne wizje przyszłości były jedynymi spodziewanymi, a my byliśmy przekonani, że żeby coś mieć trzeba zapie.rdalać. Zion, jako ostatnia ostoja ludzkości, był więc ciężki, surowy i nieprzyjazny a różnica pomiędzy tkwieniem w błogim matriksie a życiem w realnym świecie była podkreślona w filmie przykładem smaku jedzenia. W Resurrections to by nie przeszło, bo nowe pokolenie inaczej widzi zarówno system jak i przyszłość. W nowej ostoi ludzkości rządzą czarne lesby a ogrody pełne są truskawek wyhodowanych przez zaprzyjaźnione maszyny. I jestem przekonana, że te latające delfinki, na które nie mogłam patrzeć, są najciekawszym punktem filmu dla młodszych widzów.

Resurrections odbieram przede wszystkim jako burzenie czwartej ściany i wiadomość, że film The Matrix już powstał, i możecie sobie do niego wrócić, bo jest cały czas aktualny i ewidentnie go nie zrozumieliście skoro ćpacie ciągle niebieskie pigułki. Potwierdza to scena, w której oszalały Merovingian krzyczy, że kiedyś to było i był sens, a teraz to nie ma, podczas gdy w tle Anderson/Neo męczy się walcząc z nowym Smithem a brygada Gen Z nawala się z efektownymi acz bezsensownymi samurajopodobnymi wojownikami. I nie zgadzam się, że walki są minusem filmu - są takie jakie miały być. Pierwszy Matrix zrewolucjonizował kino akcji, jednak nie ma sensu zakładać, że wymuszona kontynuacja nagle oświeci świat czymś niespotykanym. Zamiast pojedynkować się z oczekiwaniami Lana Wachowski daje nam niemal prztyczka w nos - niech Gen Z skacze po ścianach i się napie.rdala z kim chce, a Keanu niech będzie stary i drewniany, bo przecież jest. Oryginalny Matrix pomimo efektowności i świetnego settingu stawiał przede wszystkim na przekaz, który dzisiaj zdaje się już dla odbiorców nieważny. Podkreśla to świetna scena, w której Neo po przybyciu do Io zostaje zamknięty w więzieniu, pomimo tego, że wszyscy uważają go za zbawcę i idola. Odprowadzający go koleś, zachwycony tym, że ma niebywałą okazję poznać żywą legendę osobiście, zadaje mu najważniejsze w jego mniemaniu pytanie - "Czy to prawda, że umiałeś latać?". Jakby latanie było najważniejsze w trylogii. I tu wracam do wspomnianej na początku fałszywej Trinity, która teraz jawi mi się zupełnie inaczej. Otóż motyw symulowania oryginalnej trylogii wewnątrz matriksa w Resurrections to nic innego jak nawiązanie do innych filmów kopiujących pomysły Wachowskich, myśląc że efektownymi akrobacjami dorównają The Matrix. A nie o efekty w tym filmie chodziło.

I ja taki przekaz od Wachowskiej kupuję, bo gdybym miała oglądać przez dwie godziny taki teledysk jak zaprezentowany na początku filmu i udawanie, że z motywów sprzed dwudziestu lat da się zrobić coś na czasie, to nie dałabym rady wysiedzieć. Tymczasem seans wywołał u mnie małe katharsis i będę o nim myśleć jeszcze przez jakiś czas. Były momenty zażenowania, ale były też ciarki i wzruszenie przy scenie w kawiarni. Podobały mi się liczne szczegóły nawiązujące do poprzednich części oraz takie smaczki jak to, że matriksowym mężem Trinity jest Chad Stahelski, a matriksowy wygląd Andersona to prawdziwy mąż Carrie Anne Moss. Podoba mi się przemycana koncepcja na temat binarności, Neo/Smith, Neo/Trinity, Matrix/real. I kompletnie nie mam za złe, że nie jest to cyberpunkowy sztos ani widowiskowa rewolucja, bo przy dzisiejszych oczekiwaniach i trendach takiego filmu z Matriksa się po prostu nie da zrobić, co potwierdza żenująca scena po napisach końcowych.