ogqozo

Oceny 82. Chwalona za oryginalność, niedopowiedzenie, opowiadanie otoczeniem, skupienie na eksperymentowaniu z sekwencją, zaskakujące kierunki jakie się obiera jako gracz. Krytykowany za małą przyjemność gry, utratę zdolności przy śmierci, backtracking i ogólną nieprzyjazność, niejasność, a także czasami za mało wybitne wykonanie standardów gatunku metroidowego.

Laptopy nieminiaturyzowane mają raczej często możliwość dołożenia drugiego SSD ot tak. Gamingowe więc zwłaszcza. Także np. widzę Lenovo Ideapad Gaming 3 z takim slotem, za 700 euro. Na pewno nie jest to ogólnie drogie. Po prostu laptopy nastawione na jak najmniejszy rozmiar przestały to mieć, tak jak wiele innych ficzurów których nie szukają ich nabywcy. Biznesowe, np. Thinkpad X1 - nie nastawiaj się, że będzie (istnieje nadal opcja - wsadzenie odpowiedniego drugiego SSD-ka do slotu WWAN, ludzie to robią od lat, ale lepiej trochę wiedzieć o kompatybilności przed zakupem, także w sensie po prostu fizycznego zmieszczenia go tam). Laptopy do gier, jasne że często mają, wiadomo że gracze pecetowi dość często chcą mieć dużo więcej terabajtów w czasach gdy gierki są po 100 giga.

Cisza na temat tej gry mnie zastanawia. Opinie z dema na Nextfest były ogólnie świetne, jak na projekt o którym się mało mówi gdziekolwiek indziej na kilka dni przed premierą. Krytycy byli też, ogólnie podobni jak na forumie, "zbyt kolorowe", "nie dla mnie", ale już było trochę oryginalnych gier "nie dla ludzi grających tylko w to co reklamują w TV" i nieraz miały swoje świetne recenzje i fandomy itd., więc to nie tłumaczy wcale względnej ciszy o Ultrosie. Na Steamie też masa jakichś randomowych gier ma więcej followersów. Kto wie, po przypadku Chained Echoes mogę sobie wyobrazić nawet grę, która po prostu jest świetna bez "ale", tylko tyle że ma zero promocji... ale nadal zazwyczaj oznacza to jednak, że coś nie pykło finalnie i ucięto promocję. Zobaczymy za kilka dni. Z drugiej strony, to CO się czasem pojawia, zawsze niezawodnie mnie rozwala hehe. Ot wywiad o muzyce do gierki. Oczywiście koleś przeszedł swoistą "pielgrzymkę" i nagrywał na Gotlandzie czy też w puszczy w Peru, grając na fletach robionych z kości i piór kondora na tle tamtejszych ptaszków i drzewek. Bone Flutes, Whistling Jars, and Rainforests: Inside the Music of Ultros - Paste Magazine

Kane to świetny piłkarz, ma wszystko, jeden z najlepszych na pewno ogólnie. Średniaków? Genialny mecz z Dortmundem, kapitalny ze Stuttgartem, świetny z Manchesterem, nie najgorszy poprzedni z Leverkusen i Lipskiem, to są najmocniejsze ekipy, z jakimi Bayern grał w tym sezonie. Oczywiście, gra na szpicy, jak Bayern dominuje i wbije 10 goli to pewnie częściej słabiakom, tak samo może powiedzieć każdy... ale nie tylko słabiakom. Natomiast teraz cały Bayern trochę jest klapnięty, nie tylko Kane, no po przerwie nie wyglądają tak mocno, wygrywają większość meczów, ale nie tak przekonująco. Kurde, nie byłem w szoku, że Tuchel się posrał o środek i zmienił ustawienie na Leverkusen, Dier do obrony, nowy transfer (prawy obrońca) Boey na lewą stronę, było się czego bać, bo i tak ich stłamsili i w tym momencie to nie tak dziwne. Ale nie wyróżniałbym dzisiaj jakoś mocno Kane'a, dzisiaj to prawie każdy w Bayernie wypadł cienko. "Bild" dał każdemu 5 albo 6, poza bramkarzem. Jasne, Kane z szóstką wyróżniony. Ale ile może zrobić "dziewiątka" w takim meczu. Ale te oceny to tak trochę popisowo, w Leverkusen wszyscy dostali 1 poza Tapsobą i Adlim, którzy dostali 2, no trochę bym się obraził na miejscu Tapsoby i Adlego. Fani żartują po sieci: Tuchel chciał "6", to ma "6" hehe. Bo to z tym się wszyscy fani zgadzają, są bardzo krytyczni przede wszystkim wobec trenera. No i właśnie, wszyscy płakali o wzmocnienie środka pola, przecież nie tylko z powodu słabej dość formy Kane'a w styczniu i lutym.

Dziwny mecz dzisiaj "rano". Dallas rozbiło rywala, ok. Dallas zdominowało go na deskach... bez Lively'ego. Okej, jeśli to się dzieje, to może Oklahoma naprawdę potrzebuje większych kolesi (dzisiaj podpisali Bismacka Biyombo na minimalnym, no i przychodzi Gordon Hayward, niekoniecznie duży gracz, ale duży jak na to jak gra). Dopóki grał Holmgren, to mecz wyrównany, ale jak siadł, to, fruuu.... posypała się OKC natychmiast. Nabytki Dallas, czyli Gafford i PJ Washington, wypadły dobrze, ogólnie ten mecz może dawać wiele optymizmu Dallas, że oni też dołączą może do grona wymieszanej czołówki walczącej o mistrzostwo. Fani Dallas (których sporo, bo fanów Doncicia sporo) szaleją po internetach obecnie.

Ojjjj, nie ma bardziej niecelnego zdania niż że nikt nie płacze na Red Bulla hehe. W Niemczech w ogóle są najbardziej na świecie oddani ideom "tradycyjnego futbolu", liczba niekończących się protestów, przez które ciągle są przerywane czy opóźnione mecze, jak dzisiaj Bayer-Bayern, mówi wszystko, naprawdę masa ludzi naprawdę głośno jest przeciwko wszelkim zmianom. A o Red Bullu to się mówi tak (zazwyczaj nie nazwą marki, tylko cenzurując) w niemieckim internecie, że wydaje się że żaden Niemiec nie nienawidzi niczego tak mocno, jak RB Lipsk.

Ja w ogóle nie wiem, co wygląda na coś nowego i świeżego w sektorze AAA na 2024 rok. Serio mam wrażenie, że ludzie już teraz tylko czekają na GTA VI. Chociaż to jeszcze prawie dwa lata! Jak guglam listy "najbardziej oczekiwane 2024", to, tak, taka relatywnie niszowa gra jak Hellblade 2 jest najczęściej na topie, obok może Dragon's Dogmy 2. I... tyle, to są największe hiciory zapowiedziane na 2024 rok! No i FF VII Rebirth, ale mimo kultowej marki, to też nie będzie żaden wielki system seller. Sprzeda się pewnie podobnie jak FF XVI, kilka milionów sztuk. To też jest gra w tym momencie specyficzna na rynku gier. Jak na poprzednie lata, to naprawdę niesamowita "bieda". Jakikolwiek zwiastun, ba, jeden obrazek z GTA VI zdobędzie więcej uwagi, niż cokolwiek z tych zapowiedzi. I to znaczące, że bieda wydaje się uderzać ze strony każdego wydawcy w tym momencie (w przypadku Nintendo, orzynajmniej ułudy/nadzieje są takie, że gry są trzymane w tajemnicy, by zostały na mocny start nowego sprzętu, może w 2024 roku. Reszta, raczej nie ma co marzyć o niespodziankach). W ogóle nie wiem, dokąd zmierzają duże gry ("indyków" ciekawych będzie w 2024 roku na pewno masa, ale who cares). Ich budżety są ogromne, zyski różne, wiadomo. Zelda praktycznie stworzyła nowy gatunek - "wolnościowy AAA" czy jak to nazwać - i zrobiła go od razu dobrze, a ludzie ją po internetach je'bią srogo, że stara mapa, choć inni z kolei chwalą pod niebiosa, więc chu'j wie, może będzie więcej takich gier, może nie. Na razie nadal dla innych firm hicior oznacza żelazne barierki i więcej pikseli i klatek, a gracze i tak tylko coraz częściej krytykują, że za mało pikseli i klatek, nie wiem jaki jest dalszy kierunek z tym.

No, nawet tego nikt nie zrobił od 12 lat. A i wcześniej robiły to po prostu te kluby, które wtedy zamiast Atletico były największe, Valencia, Sevilla, wcześniej Deportivo. To chyba nadal byłby najbardziej szokujący sukces w historii Hiszpanii, nie widzę porównania. Girona praktycznie nie ma historii w La Liga. Ludzie mogą płakać, że posiada ich (w 47%) Man City, ale nie ma tu żadnego pompowania, które dało by się zauważyć. Nie widzę żadnego ogrywania talentów na chwałę Man City. Część piłkarzy Girony jest tam od wieeelu lat, jak Stuani czy Juanpe. Taki Aleix Garcia niby był w Man City, ale odszedł do innych klubów, grał w Eibarze, grał w Rumunii, nie szło mu - żadne pompowanie kasy przez szejków, że wrócił do Girony do Segundy. David Lopez ma 34 lata i tracił miejsce w Espanyolu. Dowbyk dobry get, ale koleś, który w wieku 26 lat nadal gra w Ukrainie, na pewno nie jest najbardziej rozchwytywanym talentem świata, który tylko Man City musiało korupcją załatwiać. Girona ma budżet poniżej średniej ligowej. Gra ofensywnie, wręcz ZA bardzo ofensywnie, jak dzisiaj widzieliśmy - to jest trochę fuks, że oni te mecze wygrywają 4-3 tak często, bo wygląda nieraz samobójczo. Ale no, futbolowo biorąc, jak tu nie szanować tej ekipy. W defensywnej La Liga, pokazali, że można rywalizować z Realem i Barcą inaczej, niż broniąc się, murując i faulując cały czas. Czy fani są smutni, że Man City nimi rządzi? Chciałbym się ich spytać. Dzisiaj też, chociaż dostali 4-0, to zaserwowali dobry mecz. Jasne, różowy wypadł na strasznego pajaca i podarował im mecz i mistrzostwo, ale te gole będą puszczane jako reklamówka Realu, wszystkie popisowe. Vinicius wyglądał dziś jak najlepszy piłkarz świata. Nie pierwszy raz, jasne, ale... no, co najwyżej piąty raz w tym sezonie.

Od paru lat robię Top 10 roku w oparciu o DUŻO gier. Właściwie to idea jest taka, by spróbować, ile się da, wszystkiego, co ktoś pochwalił. Układając listę, uznałem to za lekką przesadę, życiowo mówiąc. Mam nadzieję, że to ostatnia taka lista. Po prostu życie jest tylko jedno i to, co było fajne jak się zaczęła korona, nie jest metodą którą człowiek może utrzymać na całe życie. Pochłaniały te gierki nierealną ilość czasu i kasy w ostatnich latach. Od roku 2024, będę raczej kupował na premierę tylko największe hiciory, i ogrywał jakieś mniejsze rzeczy na promocjach. Wybór był bardzo ciężki, w tym roku, i podejrzewam, że gry z ostatnich miesięcy miały pewne fory w porównaniu do tych z początku 2023. Wyjątkiem Midnight Suns, hehe. A co, nie załapało się rok temu. Tears of the Kingdom (Switch) – specyficzny kierunek po poprzedniku, ale ogólnie taki sam wniosek: jak bym nie patrzył, to kurde jest najlepsza gra wszech czasów. Po prostu trudno zaprzeczyć. Teoretycznie rozumiem, że niektórzy woleliby to samo na innej mapie, ale już mamy wystarczające setki gier robiących to samo na różnych mapach. Zelda kolejny raz sprawiła, że inne gry (jeszcze zanim dogoniły Breath) wyglądają tak prymitywnie. Coś sobie jest? Połącz to z czymkolwiek innym i rób z tym co chcesz! Gdzieś jest jakieś miejsce? Dostań się tam! Jak? Jak chcesz! Gra nadal ma też swoje niezrównane piękno świata i dźwięku i w jakiś sposób osiąga uczucie bardzo dla mnie rzadkie – jednocześnie relaksuje i wciąga. Jest jednocześnie bardzo inteligentna, jak i w pewien sposób bardzo prosta i niedenerwująca. Po prostu feel jest najlepszy, jaki kiedykolwiek był w grze. A produkcje AAA jest pewnie przez dekady nie dadzą nam tego, co dały nam Tearsy. Można by spędzić całe książki opisując osiągnięcia tej gry, ale inni to zrobią. W pewnym sensie, można narzekać, że „ten sam świat”, ale to kompletnie niecelny opis. Bo jeśli nawet weźmiemy wszystko „stare” z Tearsów, i zostawimy tylko kompletnie nowe elementy, miejsca, rzeczy – gra ma nadal dużo więcej, niż cokolwiek innego w tym roku. Jeśli cokolwiek może zbawić gry, to ta Zelda. Theathrythm Final Fantasy: Final Bar Line (Switch) – zaskoczenie roku, bo wersję na 3DS wyłączyłem od razu zawiedziony, że nie steruje się jak w Elite Beat Agents… nikt mi nigdy nie powiedział, że Theathrythm to znacznie więcej, niż po prostu wciskanie przycisków w rytm piosenek. W jakiś sposób, Final Bar Line okazuje się wciągającym RPG-iem, a najlepszy fenomen tej gry to fakt, że każdy sam sobie wybierze, z którego źródła ile będzie czerpał. Sprawy są bowiem dość niezależne, za sprawą mnogości opcji i wielu poziomów trudności. Można traktować grę jako wyzwanie nawalania w przyciski, i faktycznie nie zabraknie okazji do łamania palców. Można też jednak w pełni skupić się na konstruowanie zespołów i pakowaniu statsów – przykładowo, dodanie technik leczących dodaje masę tolerancji w kwestii błędów w egzekucji. W praktyce, Final Bar Line jest jak czysty RPG z najlepszym systemem walki, polegającym na nawalaniu w rytm setek wspaniałych utworów. To celebracja magii tej serii nie tylko w powierzchownym sensie – to najbogatsze świętowanie osiągnięcia naszej kochanej branży co najmniej od czasu Smash Bros. Ultimate. Spędziłem dziesiątki godzin ciągle myśląc o różnych buildach, które ostatecznie pozwolą mi wykonać określone questy, i tak dalej. Jest tu sporo obliczania obrażeń i wyliczania DPS-ów, jeśli chcemy cyknąć niektóre zadania. A jednocześnie świetnie się bawiłem przy tych utworach, bo Final Bar Line daje okazję i poprzeżywać w bardziej intensywny sposób klasyki (bardzo świadomie – przykładowo, twórcy wiedzą, że najbardziej „powtarzalne” kawałki z wielu edycji to battle theme’y, i właśnie te hitowe kawałki mogą dawać więcej expa, tak by osoby „pakujące” sięgały i tak naturalnie po nie, i tak dalej), i odkryć na nowo, jaki urok mają przeproste melodie z GameBoya, jaka jest niesamowita różnorodność FF XIV, czy też jakie bangery miała Dissidia. Xenoblade Chronicles 3: Future Redeemed (Switch) – wspominam tę grę bardzo dziwnie, bo pojawiła się i zniknęła, bardzo po cichu. Nie słyszałem, by ktokolwiek o niej gadał. Ja też przestałem, bo… była tak wciągająca, że przeszedłem ją w jeden weekend. A naprawdę mi się to nie zdarza. Formuła Xenoblade’a po prostu jest najbardziej wciągającą, jaką w życiu widziałem, nie mogę tego odłożyć, aż nie cyknę 100%. Dodatek to niby miniaturowa wersja wszystkiego, co już znamy z XC3, a jednak wnosi wspaniałe rzeczy do całego gatunku. Cały koncept, by rozwój ekipy zależał nie od powtarzania czegokolwiek, ale od robienia konkretnych rzeczy na mapie, wnosi zaangażowanie w eksplorację mapy i w rozwój ekipy zarazem na nowy poziom. Jednocześnie opcji dopakowania ekipy jest nadal tyle, a zarazem tak przejrzyste, że chciałoby się tylko więcej i więcej. Jaka szkoda, że wydanie tego DLC po cichu sugeruje, że to może być koniec serii, a Monolith zamieni się czysto w wyrobników open worldowych Zeld… A może nie szkoda, może dobrze, bo zmarnowałem na tę serię giereczek prawie tysiąc godzin m d m. Lisa The Painful (Switch) – ja pier’dolę. Co tu się dzieje. Zawsze mówiłem, że wpływ Last of Us na świat gier był okropny, więc muszę się pokajać. Oto przykład, że może z tego wyjść też coś dobrego. Oto projekt, wydany po latach na konsole w tym roku, który można niemal opisać jako próba zrobienia Last of Us jako dobrej gry, japońskiego RPG-a. Jak dla mnie, jest zupełnie inne w każdym aspekcie. Nic nie jest tu efekciarskie, ckliwe i moralizatorskie, wszystko jest faktycznie okrutne, wieloznaczne, powalone i szalenie zabawne. Gra potrafi zrobić się naprawdę trudna wskutek nieznajomości wielu dziwnych mechanizmów, albo po prostu losowych wydarzeń. Postaci z naszej ekipy mogą nagle zacząć padać jak muchy, albo nawet być muchami. W pewnym sensie gra może być bardzo „trudna”, ale w tym przypadku wszystko faktycznie zależy od gracza (banał, który w przypadku tej akurat gry jest jednak prawdą). Można powiedzieć, że gra jest tak odważna i ciekawa, jak produkcje Kojimy, ale jednocześnie nie każe nam człapać po górach godzinami, by doświadczyć mięska opowieści. Po prostu mamy opowieść, prosto do celu. Shadows over Loathing (Switch) – drugi z najlepszych scenariuszów roku. Shadows to po prostu więcej tej samej gry, i ma podobne zalety jak poprzednik. Jest niesamowicie zabawny, zrobiłem setki screenshotów by zapisać sobie złote cytaty tej pięknej, literackiej gry, a ponadto konstrukcja RPG-a jest bardzo fajna i angażuje ciekawe zadania do dodawania sobie statsów robiących różnicę w grze. Jak na grę głównie toczoną w okienkach dialogu i opisach, fajowe są tu wybory, wpływ decyzji, buildy itd. Nie wiem, kto to zrobił, ale jest geniuszem pisarstwa. Sea of Stars (Switch) – jest coś bardzo generycznego w Sea of Stars, ale ostatecznie gra po prostu mnie wciągnęła. Jest ładna, nie ma wiele powtarzania, i zmieszczono tu niemal każdy wciągający system, jaki znam, od ulepszania bazy po zbieranie ostatniej muszelki w ukrytym, ale nie bardzo trudno ukrytym, zakamarku. To jest mój słaby punkt, jak ktoś robi grę, która nie jest za duża, jest wypchana nowymi rzeczami, idzie prosto do przodu i wszystko jest w niej zrobione ładnie i dobrze. Dave the Diver (Switch) – Dave to jeden z fenomenów tego roku nie bez powodu. Gra ma ten rzadki dzisiaj vibe, że wszystko jest możliwe (i dzieje się szybciej, niż w Yakuzie). Co chwila wpada ci postać i odkrywa jakąś zupełnie nową stronę gry. Jednocześnie zarządzasz wieloma cyferkami i rzeczami, by rozwijać każdy aspekt swojej działalności nurka i restauratora. Jedyne, co mi nie przypasiło, to aspekt „soulsowy” i tracenie tysiąca rzeczy w razie śmierci w głębinach. Wszystko poza tym jest kapitalne. Pokemon: Indigo Disk (Switch) – nie mogę umieścić niżej, bo spędziłem masę godzin z tym dodatkiem, i z radością. Nie jest to nic nowego po zeszłorocznej rewolucji w serii. Nowy, mniejszy open world, a przede wszystkim więcej (nieciekawych) misji, więcej pokemonów, więcej rzeczy do zdobycia. Liczba kontentu zadziwia, a jakość jest spora. Co najbardziej zwraca uwagę, to najtrudniejsze walki w singlowej kampanii w historii serii – o kurde, czyli Game Freak wie, że można mieć naprawdę sensowne i dobre teamy, tylko wcześniej to ukrywał w multi. Te 5 walk naprawdę potrafi zmienic podejście człowieka do tego, o co chodzi w pokemonach. Na szczęście metod na dopakowanie zespołu też nie brakuje, bo dochodzi masa "nowych" pokemonów, nowych możliwości oraz kolejne udogodnienia w coraz łatwiejszym dobieraniu ruchów, natur, EV, IV, i tak dalej. Fascynujący świat kompetytywnych pokemonów jeszcze nigdy nie był tak blisko z singlem. Chants of Sennaar (Switch) – bądźmy szczerzy. Gry „logiczne” są po prostu najlepszymi grami. Pomysły w nich, zarówno narracyjne jak i estetyczne i gameplayowe, są po prostu najbardziej inteligentne i kreatywne, i te gry jako jedyne są warte nazywania naprawdę mądrymi, i tylko ich fani mają podstawy czuć się lepszymi ludźmi. Przykładów na to w tym roku była masa – Talos Principle 2, Void Stranger, Can of Wormholes, Rytmos, Puzzmo, American Arcadia, Birth, Viewfinder, i tak dalej. Jedyny powód, dla którego te gry nie dominują list GOTY, to fakt, że wymagają myślenia. Ludzie bowiem nie myślą – ja na pewno nie. Chants of Sennaar to przykład idealnego balansu. Gra ma bardzo unikalne zagadki, bez wskazywania palcem wciąga w bardzo wyjątkowy sposób myślenia, i czujemy się naprawdę jak geniusz, że to wykombinowaliśmy… ale jednocześnie NIE jest faktycznie tak wymagająca intelektualnie, żebym po prostu się poddał. Jest w sam raz. Do tego jest wspaniale narysowana i ogólnie cały pomysł jest kapitalny. Ta gra jest tak mądrze pomyślana, że grając w nią, aż niemal widzimy w rogu ekranu, jak fani Rockstara sypią jej minusy. Humanity (PS5) – gra aż zbyt godna podziwu... wręcz nieznośnie intensywna gra, w której nie wiem, na czym się skupić. Jest tu i transowa prostota i minimalizm rodem z tetrisowych gier studia, jak i zaskakujące bogactwo pomysłów. Intrygująca historia i przekaz, ciągle nowe mechanizmy i wymagania nowego sposobu myślenia, by przejść dalej i zdobyć złoto. Jednocześnie są tu nawiązania do masy innych gier, ale jednocześnie kompletnie unikalne odjazdy, a to wszystko w ciągu kilku godzin. Niestety, mam trochę za niskie IQ, by tych godzin nie zrobiło się więcej, bo czasem ciężko było znaleźć rozwiązanie. Humanity ma jednak to do siebie, że nie rozwija wymagań, piętrząc je, ale ciągle niemalże zmienia cały gatunek gry. Dredge (Switch) – zawsze chciałem, by ktoś zrobił grę Failbetter, ale, kurde… nie tak ciężką, a Dredge dostarcza to marzenie. Jest faktycznie mrocznie i ciężko – nadal czasami zbieramy długo na coś, by to stracić bo potwór nam walnął w łódź, ale jednak wszystko to w rozmiarze przekąski na 10 godzin. Kinder Cthulhu. Mamy akurat tyle wolności, by poczuć zew oceanu bez faktycznego zagubienia przez żaden dłuższy czas. Mamy wiele czynników wpływających na nasz sukces, ale zawsze znajdziemy drogę. Gra jest po prostu ładna i przyjemna. FF XVI (PS5) – okazało się, że to nie Mesjasz, który przywróci Japonię i PlayStation na sam szczyt. Ale nadal jeden z głównych powodów, bym w końcu widział sens mego kupna PS5. Gra jest bowiem naprawdę przyjemna i nie nudzi przez cały czas jakże rozbudowanej opowieści. Co najbardziej mi się podoba, to że oprócz ogromnych starć godzillasów rzucających w siebie planetami, nadal mamy uczucie poczciwej wioseczki, w której proste osoby mają swoje banalne zabawne tekściki o hodowaniu pomidorów czy umawianiu się z kimś tam. Bardzo fajnie oglądało się te proste menusy i wypełniało wszystkie zadania. System walki pokazuje swój precyzyjny potencjał tylko w kilku opcjonalnych trialach - i praktycznie nigdy w ogóle w żadnym innym momencie ani trochę nie, ale ma tak wiele zawartości, że daje możliwości pobawienia się wystarczająco ciekawie przez całą długą grę. Mam nadzieję, że to jedyny fajnal tego typu hehe, ale jak na grę godofowarową jest wyjątkowo sympatyczny i japoński. Pikmin 4 (Switch) – Nintendo obrało oczywisty, ubisoftowy kierunek, by przybliżyć jedną z najbardziej uroczych, najładniejszych serii szerszemu gronu graczy. Koniec ze specyficznymi wyzwaniami Pikmina, teraz robisz w tej grze to, co w każdej – zbierasz punkciki z mapy, wciskasz oczywiste interakcje na oczywistych obiektach, rozszerzasz swoją moc aż zbierzesz 100%. Nadal jest pięknie – może najładniejsza gra roku – i fajnie, że można sobie w nowoczesny sposób pospędzać czas z pikminami i tym przeuroczym pieskiem. Fani mogą tęsknić za bardziej wyjątkowym gameplayem, ale teraz bez frustracji można spędzić dziesiątki godzin, cyckając świat Pikmina. Jaka miła gra. Marvel’s Midnight Suns (PS5) – kto by pomyślał, że Marveloza znajdzie się tu kiedykolwiek! Jasne, już od dawna rzygam tą zbroją Irona Mana, naprawdę, rzygam, nie mogę już widzieć jego stroju czy spidermana, ile kurva można udawać że to jest ciekawe... ale w tej grze mogę szybko zebrać sto przebrań i go przebrać za jakiegoś stalowego rycerza i nie jest tak źle. Ale serio, tak poza tym jednym "detalem", to jest trochę idealna gra dla mnie. Rozwijanie całkiem rozbudowanej bazy, relacje z postaciami, RPG ale tak naprawdę pakowanie nic nie daje i trzeba myśleć, troszkę łażenia dokoła, no i głównie karty - nie tak liczne, żebym się pogubił, jak w większości karcianek. 8 na talię - okej, to mogę ogarnąć umysłem, i nadal jest ciekawie i zróżnicowanie. Wszystko przekłada się na coś, punkty przyjaźni, RPG-izacja życia, simsyzacja fantasy. No i można sobie zazwyczaj dobrać postaci tak, by mieć w ekipie takie nieznane specjalnie z filmów. Gra trochę w pewnym sensie donikąd nie zmierza na dłuższą metę, i scenariuszowo i rozwojem tych statsów, ale droga jest bardzo wciągająca. Neverawake (Switch) – nie byłoby listy ogura debila bez psychologicznego shoot-em-upa, co nie? Neverawake wnosi jedną z najbardziej przystępnych prezencji i opowieści w historii gatunku bez zrywania z sednem rozgrywki. Kluczowa jest tutaj płynność wyzwania – mając do wyboru mnóstwo akcesoriów, a nawet dostając więcej w razie porażki, zawsze sami decydujemy, jaki mamy potencjał ofensywny i defensywny. Gra więc nie będzie nigdy banalna, ale też nie stanie się niemożliwa. Oto shmup, który warto przechodzić, i każdy też może. A galeria narysowanych wrogów naprawdę robi wrażenie. Baldur’s Gate 3 (PS5) – trudno mi coś dodać o Baldurze po tym, co się stało z tą grą, świat oszalał na jej punkcie, a Gabe prawdopodobnie stał się najbogatszym człowiekiem świat po jej premierze. Niektóre rzeczy mówione o niej są po prostu nieprawdziwe. Niemniej, w pewien sposób to ideał pecetowego grania i świetna zabawa. W porównaniu do produkcji konsolowych, czuję tu wiele braków, pod względem scenariusza, rozgrywki, technicznie itd. Mimo wszystko, nowy Baldur to najlepsza egzekucja idei nerdowatego D&D od dawna, zachęcająca do różnorakich zabaw i dająca nam do ekipy wiele sympatycznych postaci. Chciałeś, nie wiem, rzucić na siebie niewidzialność i być niewidzialnym – w Baldurze 3 możesz. To nie zmieni jakoś niesamowicie wiele w grze, ale będziesz niewidzialny. Super sprawa. Goodbye Volcano High (PC) – visual novele, jak gry logiczne, miały niesamowity rok. Wymienić można tak różne stylem pozycje jak anime-klasztorna Misericorde, przepiękna Mediterranea Inferno, strasząca wyborem Slay the Princess, yuri Little Goody Two Shoes, japoński Paranormasight i Anonymous;Code, króciutki Murder of Sonic the Hedgehog, przedziwny World of Horror, gamepassowy Coffee Talk, retro Life after Magic, romansowy Jack Jeanne, nintendowskie Master Code coś tam, i tak dalej, ja nie mogę… Goodbye Volcano High było jednak dla mnie najciekawsze do faktycznego grania. Bo w końcu po co wymyślono visual novele - żeby stulejarze mogli romansować z laseczkami w fantazji, najlepiej kierując samemu jakiąś inną nastoletnią laseczką. Tutaj mogę „grać” (dino) nastolatką w liceum i mieć hot romans z inną (dino) laską. Dwa, że gra ma zaskakująco przyjemny, animowany flow, będąc nie tyle visual novel, co... visual film? Początkowo denerwowało mnie np., że tak powoli wybieramy opcje dialogowe, ale później uznałem, że to naprawdę dobrze pasuje do sytuacji, mamy okazję nieco poczuć, że faktycznie jest wybór, pomyśleć, z czego rezygnujemy. No i ten nastrój jest niezły – kurde, grasz dinozaurami i leci meteor, cóż za lepsza metafora dla czasu końca liceum, gdy wszystko w naszym życiu się kończy, i pora powiedzieć po raz pierwszy do widzenia tak wielu rzeczom. Gra trochę głupia, ale wciągnęła mnie na te kilka godzin. El Paso Elsewhere (Xbox) – wiem, co myślicie - fajnie by było, jakby wyszła w 2023 dobra gra związana z Maxem Paynem, najlepiej z wszechobecnym autorem gry. No i na szczęście jest El Paso Elsewhere, w którym twórca Xalavier Nelson i gra główną rolę, i wykonuje absurdalne piosenki, i tak dalej. A całość, jest to bardzo zrzyna z Maxa Payne’a, ale w pozytywnym znaczeniu. Latasz dokoła, strzelasz, przeładowujesz, bullet time, i tak w kółko, nic innego. Gra bierze najlepsze z czasów prostego grania na PS2 i wcześniejszych, ale ma też imponujący styl opowieści i dźwięku. Against the Storm (PC) – tradycyjna na liście jedna gra z peceta, przy której nie miałem czasu siedzieć setki godzin, ale żałuję, bo w czasach gimnazjum bym to kochał i siadał codziennie po szkole. Przy grach takich jak ta i Dotage, można powiedzieć, że 2023 był rokiem połączenia city buildera i rogalika. Formuła jest szalenie wciągająca – nowe zawartości i zadania to właśnie to, co potrzebne było szkieletowi zarządzania miastem/cywilizacją znanym od dekad z wielu pecetowych gier. Dynamika zadań sprawia, że Against the Storm ma te fajne elementy RTS-ów, ale nie te nudne części, gdy wszystko jest już ustalone. To wszystko nadal zajmuje nieraz masę czasu, ale pod względem znaczącej ingerencji gracza, dzieje się więcej, niż kiedykolwiek. Jakość jest świetna – wygoda menusów, estetyka, liczba rozwiązań pozwalających dostosować się do innych warunków. Tak wygląda klikanka, gdy się ją zrobi właściwie. 30XX (Switch) – jeszcze jeden gatunek, który połączono z rogalikiem, ale znów – warto było to zrobić, bo pasuje doskonale. 30XX okazuje się dzięki temu najfajniejszą od dawna kopią Mega Mana, a wychodzi ich co roku około dwunastu milionów. Nie ma dobrego rogalika bez dobrego sedna rozgrywki i sterowania, i 30XX je ma. Dodaje do tego zróżnicowane i długo świeże wyzwanie. Zawsze miło sobie popykać. Wyróżnienia: Astral Ascent (Switch), Coccoon (Xbox), Thirsty Suitors (Xbox), Frog Detective: Entire Mystery (PC), Lil Gator Game (Switch).

2-0 i Hradecky właściwie nie miał nic do roboty, piękna sprawa. Leverkusen nie tylko idzie na mistrza, ale też na niego zasługuje. Kane nadal ma masę goli, ale szczerze mówiąc, ma masę średnich meczów ostatnio. Jasne, Bayern jest ogólnie bardzo mocny na tle Niemiec, więc i tak gole wpadają, może i rekord padnie. Ale to nie wygląda na żywca aż tak jak brzmi, pobić historyczny rekord. Taki trochę Haaland Niemiec, jasne dobry, ale ostatnio ma wiele meczów, że no nie przekonuje tak naprawdę. Jeszcze trochę w tej formie i będzie pozamiatane.

Gorad to często używane normalne rosyjskie słowo, stąd też humor tego wyrażenia, pewnie pamięć mięśniowa przy wpisywaniu. Niemniej nawet jeśli kilka osób w historii Polski popełniło ten błąd, to tylko na tym forumie to słowo jest celowo używane, żaden mem.

W Anglii, "Prawdziwi Fani Prawdziwej Duszy Futboli" bardzo pomstują, jak to zabija futbol, korupcja, pranie pieniędzy, kompletna degrengolada. Ale nie widzę różnicy dla takiego Troyes (właściciela piłkarza), jak gdyby mieli go nie dostać od City i go nie mieć i nie sprzedać. Wychodzi dla mnie na to samo w praktyce. No nie wiem. Kluby zawsze miały współpracę, bez wspólnego właściciela, ale w sensie "ducha sportu" to różnica nie wiem, jaka jest - zamiast rywalizować to te kluby współpracowały, że dajemy wam piłkarza który dla nas jest na ten moment za cienki. Jak tak pomyśleć, to cały system wypożyczeń (a we Włoszech jest jeszcze współposiadanie przez dwa kluby po 50% piłkarza) jest dość podejrzany w sensie "ducha rywalizacji". Real nadal bez stoperów, więc w środku obrony Tchouameni i Carvajal, na prawej Lucas Vazquez, ale poza tym podstawowy skład, w bramce Łunin, ale dla mnie on dobrze gra i nie ma się czego wstydzić. Dwa mecze na szczycie naraz, do rozwalenia Bayern i Real, co za dzień.

No, oczywiście, myślę że każdy na forum konsolowym jednak nadal wie, czemu ludzie kupują konsole. Xboxa kupujesz za 300 lub 500 euro i jednak pewien standard nowych gier powinien na nim ogólnie nieźle działać przez wiele lat. To nieprównywalne z PC. No ale to zdanie jutro nie zniknie, nie przestanie być prawdziwe, niezależnie od samych gier, właśnie w tym sęk. Jak dla mnie to tak wiele nie zmienia. Natomiast teoretycznie zawsze ktoś, dosłownie ktokolwiek, może zrobić własnego peceta, który będzie miał to wszystko co Xbox. Może go pewnie nazwać, ja wiem, MainNation 6, może inaczej. Nie musi dosłownie nic robić z grami ani systemem ani rynkiem. Tylko zrobić sprzęt, który teoretycznie może samą swoją popularnością albo innymi metodami sprawić, że gry będą tak samo pod niego optymalizowane. Te rzeczy mogą pomóc to robić efektywniej i realniej, ale co do zasady, każdy może po prostu zrobić innego peceta który będzie jak Xbox, albo i lepszy. Nawet Sony może zawsze zrobić swojego peceta, który funkcjonalnie będzie dawał wszystko, co daje Xbox! Valve nie wydaje prawie żadnych gier. Nie ma ekskluzywów. A nie tylko nie zwija interesu, ale nawet, bez żadnej ich intencji, ich jeden pecet ma milionowy fandom niczym konsole, nawet na forum konsolowym. Niedawno zrobili swój sprzęt VR i zrobili najlepszą, wysokobudżetową, wybitną grę VR - i wypuścili tę grę na wielu platformach. Na samej oficjalnej stronie gry, Valve wymienia marki takie jak Microsoft, Oculus, HTC, to jest bardzo jasne i promowane, że możesz mieć sprzęt innej firmy i grać w ich grę. Tak więc. To, czy Xbox jako sprzęt ma sens, czy nie, moim zdaniem nie zmienia się tutaj ani trochę tak bardzo akurat w tym momencie, jak niektóre reakcje sugerują.

Dzisiaj już nawet różne pecety są przez niektórych traktowane jak osobny sprzęt, więc granica ewidentnie się zatarła. Na forumie konsolowym tutaj, wiele osób pisze jako platformę "Steam Deck", traktując jeden rodzaj peceta tak jak osobne konsole. Nie ma (chyba?) gier ekskluzywnych tylko dla tej "platformy", ani ogólnie systemowych różnic wobec tych nie wiem ilu milionów innych różnych maszyn mających Steama, a jednak rozwinął się nawet pewien fandom tego sprzętu mówiący o nim jak o osobnej kategorii. Nie trzeba było tego nawet jakoś oddzielać. Jest więc teraz faktem, że możliwe jest ewidentnie powstanie wielu innych PC, które będą miały swoje logo i nazwę i będą wymieniane jak inny sprzęt, bez budowania kompletnie żadnego innego rynku gier. Pytanie więc, wobec tego, czym właściwie jako byt jest teraz Xbox. Ostatnie gry, które wyszły tylko na konsolę Xbox i nie na PC, były wydawane, hm, kilkanaście lat temu? Nie mogę sobie przypomnieć przykładu późniejszego niż Forza M 5, która wyszła jesienią 2013. Pod względem biblioteki, każdy pecet, jak by go nie opakować, po prostu daje ci Xboxa, i to jest od dawna oczywiste. Więc ten aspekt od dawna kompletnie nie istnieje. Tak że nie widzę nic specjalnego w tym, czy będzie akurat Xbox czy nie. Ludzie kupują Xboxa, tak jak ja, bo po prostu jest znacznie tańszy/mniejszy niż pecet obsługujący te same gry. Nie ma innego powodu, żeby kupować Xboxa dla Starfielda. Przecież jak ktoś gra na PC i ma PC, który ciągnie Starfielda, to nie kupi Xboxa dla Starfielda. Kupił go, bo to zoptymalizowany sprzęt, pozwalający najtaniej/największą fizyczną wygodą grać w Starfielda, albo z dowolnego innego powodu woli to niż używanie gejmingowego peceta. To jedyny możliwy powód. No i to się nie zmieni od wydania tej gry na PS5 raczej? Oczywiście pojawia się dodatkowa opcja i inne kalkulacje całego swojego budżetu dla poszczególnych klientów, jasne, natomiast jako kategoria zero-jedynkowa, czy ekskluzyw jest czy nie, czy Xbox jako taki w ogóle istnieje czy nie, to moim zdaniem nie zmienia aż tak wiele na ten moment.

Po 23 kolejkach, Girona ciągle walczy o mistrza, i jakoś wszyscy z tym żyjemy. Dziś mecz na szczycie, Girona na Santiago Bernabeu. Poprzedni mecz tych ekip pozostaje jedynym, który Girona przegrała w tym sezonie. Na oko wyglądał on nie najlepiej dla Girony - chociaż atakowali, to Real szybko strzelil 2 gole i potem już tylko kontrolował spotkanie. W Anglii mówi się o Gironie z innego powodu, otóż wielu fanów jest złych, że 19-letni talent Savio podpisał kontrakt z Manchesterem City. "Posiadanie wielu klubów zabija futbol". Szczerze mówiąc to nie wiem, o co im chodzi, naprawdę. W sensie jak oni to sobie wyobrażają dokładnie. Kluby zawsze ściągały talenty i je wypożyczały, albo oddawały z klauzulą, tak samo robił to tradycyjny, prawdziwy, królewski, ratujący futbol Real Madryt, jak i może to robić obrzydliwe skupione na (ble!) pieniądzach Man City. Jasne, jest coś innego w tym, że właściciele City dosłownie posiadają całą Gironę, i mogą sobie planować cały klub. I kibice z Girony mogą być smutni, że nie mają klubu "lokalnego" (ale to nic specjalnego, wiele klubów posiada jakiś Amerykanin i nikt tak nie płacze). W każdym razie, i w "tradycyjnym dobrym modelu" i w takim, wiadomo przecież, że jeśli Man City chce Savio, to Savio nie pozostanie na zawsze w jakiejś Gironie rdm. Rok temu Savio był wypożyczony do PSV Eindhoven, klubu niezależnego od Man City, i po prostu nie łapał się do składu kompletnie. Man City więc samo wbrew przeciwnościom wypromowało talent, który błyszczy teraz w ekipie wicelidera La Liga. No ale to Man City, więc śmierć futbolu, bo bogaty klub ściąga talent futbolowy. Tak czy siak, przynajmniej do końca sezonu Savio pozostanie w Gironie, i będzie walczył o jedno z najlepszych mistrzostw jakiego byśmy doświadczyli, nie ma co. Girona pokonała Barcelonę, pokonała Atletico, wbijając obu po 4 gole - zostaje tylko jeden cel do osiągnięcia. Real już bez tak wielkiej plagi kontuzji, ale nie gra nadal nic wielkiego. Jednak zwycięstwo prawie zawsze dostaje. Jestem optymistą.

To jest jedna z tylu wspaniałych rzeczy w Kojimie hehehe. To jest nie do uwierzenia że jego teksty naprawdę istnieją, mam takie uczucie praktycznie w każdej minucie Death Stranding. Kurde, przypomniałem sobie, że w tej grze, spoiler alert!, pada zdanie "like Mario and Princess Beach" m d rrrrrrr. No cholera, jak nie przyznać że samo to zdanie czyni grę lepszą niż 99% produkcji AAA w dowolnej epoce. Kurva jak on przekonał całą grupę wykonawców, że ta scena może być w grze video za miliardy. Ja sam nadal nie jestem pewien, czy to faktycznie było, czy istnieje tylko w modach jako parodia. Jednocześnie tak szczerze mówiąc to, patrząc na całość, ta scena jest dość wzruszająco prosta i czuła i naiwna i taka miła. To dopiero jest dziwne i to dopiero jest coś.

Według zapowiedzi gra jest najbardziej podobna do God of War. W sensie reboota God of War z PS4 i PS5. Najbardziej niszowy, nieznany i zapomniany typ gry, jaki można sobie wyobrazić. Tylko najwięksi fanatycy Prawdziwego Grania się tego podejmą....

Ludzie całe boje toczą w internecie o to czy ta sama gra ma 60, 50, 40 czy 30 klatek m d r. To ważne. Porównania do Residenta wydają mi się zabawne, Resident to nie jest RPG open-world z wieloma postaciami żyjącymi swoim dziennym trybem itd., trochę inne rzeczy przelicza.

Nareszcie się dowiem czy gra jest ładna czy nie.

Mówisz tylko o efektach, "gra X nie ma polskiego a bym chciał", a nie bierzesz pod uwagę kosztów. W sensie nie tyle kosztów w sensie "ile zapłacić tłumaczowi", bo podejrzewam że prawie nic w porównaniu do byle informatyczka hehe, ale kosztów w sensie konieczności umieszczenia tego w cyklu developingu. Taka Yakuza, jak niedawno cytowałem w wywiadzie, ma zawsze problemy z tłumaczeniem, bo jest tam maaasa tekstu, a gry mają mocne ciśnienie, by wyjść jak najszybciej, jako że są bardzo "współczesne". I że obecny trend, by wydawać gry równocześnie w każdym regionie, jest szalenie istotny dla tego jak muszą pracować. Przypomnijmy Sakamoto: "normalnie robi się tak, że kończysz całą japońską wersję, potem trwa lokalizacja, może 10 miesięcy". Z Personą to mogło być znacznie łatwiejsze, skrypt tej Persony mógł być nawet gotowy lata temu. Oczywiście im mniej tekstu, tym łatwiej. Z tego co wiem, skrypt FF XVI też był gotowy na długo przed premierą, no i chyba ma znacznie mniej tekstu niż Rebirth, duża część gry to nawalanie kwadratu godzillą.

Saltsea Chronicles bardzo ciekawa gierka, OlliOlli World świetna gierka, nowe gry OlliOlli i Kerbal Space Program zapowiadały się dobrze chociaż nie wyszły, nowa gra Moon Studios też brzmi dobrze, nowa gra kolesia od Sonic Manii też brzmi dobrze, Shire nie wiadomo na razie nic, ale Harvest Moon w Hobbitowie nie brzmi jak zły pomysł. GTA to najmniej ciekawa gra na tej liście drm.

Rozlosowano Ligę Narodów 2024-25, w której Polska tradycyjnie już utrzymuje się w elicie i jest w najwyższej dywizji. Chorwacja, Portugalia, Szkocja. Kolejne bardzo atrakcyjne losowanie. Sporo gwiazd, dużych nazwisk, mocno brzmiący rywale, bez oczekiwań na wynik. A z drugiej strony Szkocja, która może okazać się kolejnym z rzędu przeciwnikiem średniej półki, którego Polska pokona i utrzyma się kolejny raz w Lidze A. Oczywiście, to tylko tak brzmi, bo Szkocja ma za sobą bardzo mocne występy w eliminacjach. Ale marka nikogo aż tak nie zachwyci.

Trochę wieści o graniu w grę/porad z wywiadów, bez spoilerów: - poziom trudności "dynamic" raczej zmienia tylko poziom wrogów; istnieje on czysto z racji na to, że można zwiedzać lokacje w różnej kolejności i robić masę pobocznych rzeczy. Nie zmienia się chyba ani zawartość walki w żadnym sensie, liczba przeciwników, ani nagrody ani nic innego. - założenie jest takie, że prawie nikt nie cyknie TYLKO głównego wątku, bo będzie zbyt ciężko. Główni bossowie mogą być bardzo ciężcy bez robienia ŻADNYCH side-questów. Tak więc gdy twórcy mówią, że główny wątek jest na 40 godzin, a cała gra na 100, to wątpią, by więcej niż garstka osób przeszła grę spędzając mniej niż 50-60 godzin, bo jednak trochę pobocznej zawartości będzie trzeba robić dla dopakowania - grając w rozdziały PONOWNIE, będzie można dowolnie ustalać ekipę, dopiero wtedy możliwe będzie wyłączenie z trójki Clouda i kierowanie dowolną postacią (Hard Tifą, już nadchodzę hehe) - ponadto są też wspomniane questy skupione na postaciach, nie tylko będą one wszystkie rozwijać relacje postaci ze sobą i z Cloudem, będą questy skupione na jednej postaci [swoją drogą, jak ja lubię ten patent! Klimat FF VI/Chrono Triggera], w których będziemy kierowali każdą z grywalnych postaci w danej sekwencji - może "spoiler" ale chyba już wszyscy wiedzą, gra jest nadal oparta na rozdziały, co prawda lokacje głównej gry można odwiedzać potem przez całą grę, ale postarano się też o te kilkanaście wyraźnych rodziałów głównego wątku, które wszystkie mają wyraźny zwrot, wyraźnego bossa i ogólne mocne wydarzenie na koniec - poziom relacji postaci ma nie wpływać na nic w walkach. Synergia będzie chyba inaczej się rozwijać. Twórcy nie chcieli tworzyć uczucia "niesprawiedliwości", że np. wybór dialogowy wpływa na potencjał teamu w walce. Poziom relacji z postaciami będzie tylko wpływał na rzeczy związane z historią, jak słynna randka czy dostępność niektórych minigierek - nice touch: Hamaguchi zapowiada, że nie trzeba tym razem będzie przechodzić całych rozdziałów ponownie i zbierać decyzji z całej gry, by zobaczyć alternatywne wydarzenie. "To było okrutne, kazać współczesnym graczom tyle powtarzać". Kto próbował wycyckać wszystkie sukienki, wie, o czym mowa. Tutaj, kiedy dojdziemy do randki, będzie mogli ostatecznie wybrać każdą z postaci, z którą spełniliśmy dane kryteria (poziom sympatii). Ta opcja będzie tylko przy ponownym przechodzeniu. - powtarzanie rozdziałów to też metoda, by ponownie zrobić dane questy poboczne itd.; jeśli mają one różne rezultaty, będzie opcja "zapisania" nowego zakończenia, albo pozostawienia w grze tego, które już było - system walki jest bardziej zespołowy niż w Remake'u, który miał za sobą długie rozważania, czy sterować tylko Cloudem. Tutaj, Endo zdecydowanie zachęca graczy, by zmieniali postaci. Pasek synergii to tego mocny wyraz. Prowadzący wywiad mówi, że starą szkołą po prostu nawalał Bravera. Hamaguchi mówi mu, by zmieniał postaci, to wtedy będzie miał pasek synergii i mocne umiejętności, bardzo przydatne w walkach z większymi przeciwnikami. I jeśli nie jest dobry w walkach typu action, to niech rozwijając postaci skupia się nie na umiejętnościach kontekstowych, a na takich uruchamianych paskiem. - obrażenia zadawane przez postaci poboczne są minimalne. Ale gdy nasza sterowana trójka wpadnie w kłopoty, pozostali mogą ją naprawdę "poratować" specjalnym atakiem. "Tyle postaci w walce naraz, ciężko to było pomieścić w pamięci! Wszyscy będą walczyć razem. Rzadko coś takiego widzicie dzisiaj w grach, co nie" - w trakcie eksploracji, postaci nic nie mówią, bo... "za dużo by trzeba tych dialogów napisać", mówi Hamaguchi rdm. Jak twierdzi, mapa jest tak duża, że nie było jak wypełnić tych 100 godzin eksploracji pogaduszkami, więc głównie czeka nas cisza w eterze (sama muzyka). - demo drugiego rozdziału powstało, by pokazać ludziom, jak dużo jest pobocznej zawartości w grze. Srogie rozciąganko ma rozbudować świat gry, przybliżyć postaci itd., wiele minigierek i nie tylko jest częścią zupełnie opcjonalnych scenariuszów. "To jest istotny komunikat, że gdy tylko otwierasz drzwi, wita cię tutorial karcianki. Że tutaj będzie inaczej niż w Remake" - już to pisałem, ale karcianka jest serio. Grupa osób pracowała nad nią ponad rok, aż skończyli, jest całe l o r e tej giereczki. Porada jest taka, żeby pamiętać, że w miarę grania dostaniemy silniejsze karty, jak coś jest trudne, potem może nie być, gdy dostaniemy znacznie lepsze karty. - Wutai zostało przeniesione do "trójki" nie tylko dla wyrównania zawartości każdej gry. Wutai w tym projekcie jest przedstawione jako znacznie większa potęga, która faktycznie może stać naprzeciw Shinry. Z tego powodu, nie było sensu prezentować go jak w oryginale, jako kilka pagód, ale Wutai stanie się całym państwem - "wybraliśmy współpracę z Apex Legends, bo baza graczy Apexa jest bardzo młoda, fani FF7 są znacznie starsi, więc młodzi mogą nie znać 30-letniej niemal gry... Mój syn jest fanem Apexa, bardzo chciałem mu się pochwalić tą dawno ustaloną współpracą, ale nie mogłem nic powiedzieć..." - różnica między graczami i mediami na Zachodzie jest interesująca. Media mówią nam "wow, zrobiliście tak dużo w ciągu tylko 4 lat, niesamowite". Gracze mówią zaś: "kurde nowa część powinna być gotowa w 2-3 lata cnie". - "główna historia trzeciej części jest gotowa, więc w tym aspekcie produkcja poszła bardzo szybko hehe, ale to wszystko zajmie jeszcze czas, więc fani będą mieli czas porozmawiać o wydarzeniach z Rebirth. Jestem pewien, że gra wzbudzi wiele SZALONYCH dyskusji swoimi wydarzeniami"

Prezes PSG ogłosił, że klub podjął decyzję, że nie widzi już innego wyjścia, "to koniec" - nie będzie grać na Parc des Princes. To niezależne w sumie od Mbappego, od dawna trwały dyskusje z miastem i po prostu miasto nie chce się zgodzić i sprzedać im stadionu. Sytuacja jest dość niezręczna, bo chociaż miasto może widzieć "dziedzictwo paryżan" itd., to w sumie co kto będzie robił lepszego z tym stadionem, jeśli PSG zbuduje własny? Jasne, coś tam z nim zrobią, w Paryżu się dzieje trochę rzeczy hehe. Dla PSG każda opcja jest bolesna, ale może być opłacalna na dłuższą metę. Olympique Lyon nie mógł rozbudować Stade de Gerland, więc zbudował własny na przedmieściach, a Gerland zmniejszono i jest tam rugby itd., żyją. Klub wolałby mieć stadion w mieście, ale to raczej niemożliwe zbudować nowy w samym Paryżu. Tak czy siak to będzie mocno związane z chęcią dalszej inwestycji Katarczyków w PSG. Własny stadion to kwestia wielu lat. Na razie Katar wydaje się trzymać twardą minę i wszystko wskazuje, że będą dalej mocno inwestować w przyszłość PSG.

Przeszedłem Indigo Disk, "wysłuchałem" remixu tej piosenki Eda Sheerana autorstwa Toby'ego Foxa na napisach. Wpisałem sobie na Thonky, jaki jest post-game do tego dodatku... Kurde, sporo rzeczy jeszcze przegapiłem, są całe zadania epilogowe, o których nikt bardzo wyraźnie nie mówi. Jest jeszcze dziesiątki legend do złapania, nowe zadania, często drobne ale jednak nowe zakończenia do już znanych wątków ze starymi postaciami, dużo walk na wyższym levelu itd. No i, spoiler, nasz pokemon może na koniec LATAĆ kiedy chce. W górę w dół. Wszystko jest możliwe. To wszystko nie jest jakimś game changerem, nie zmieni niczyjej opinii o podstawce, ale to DLC to nawet dla singlowca, który lubi grę, ostatecznie i ze 100 godzin klepania. Jasne, łapanie kolejnych pokemonów, rajdy czy, przede wszystkim, klepanie tych góvnianych questów na punkty, to nie jest najbardziej zróżnicowane wykonanie tego. To jest fajne po prostu dla tych, którzy żyją w tym świecie, interesują się metą, buildami, lubią też wszystko mieć skompletowane i mają jakąś podjarę łapiąc Articuno, którego tak trudno im było złapać 25 lat temu. To rozrywka czysto dla fanów gry. Ale jako żyjąca gra na handhelda, pokemony jeszcze nigdy nie miały tyle do zaoferowania. Naprawdę jakby dodali piksele to nagle masa osób by odkryła, że nieźle dopieścili fanów w tej generacji miszczowie z Game Freaka.