Jukka Sarasti

Też mam z Hellblade taki problem, że tematyka jest ciekawa, niektóre widoki/lokacje/istoty świetnie się prezentują, ale grać w to z przyjemnością zwyczajnie nie umiałem. Runy są dosyć nudnym pomysłem na gameplay i sztucznie pompowały w tej ilości czas gry, a walka była i tyle, ze swoim dosyć ograniczonym zasobem opcji (nie oczekiwałem DMC, ale jak się odbyło jedną walkę, to praktycznie widziało się wszystko, co tytuł miał w tym zakresie do zaoferowania). A chociażby sekwencja skradana pokazała, że da się tutaj upchnąć różne rozwiązania gameplayowe i zrobić z tego bardziej urozmaicony tytuł. W stosunku do dwójki nie mam żadnych oczekiwań przez wrażenie pozostawione przez jedynkę - jeśli będą dobre opinie o zmianach w gameplayu to się chętnie zapoznam, jeżeli nie to oleję pomimo wspomnianych na początku mocnych punktów poprzedniczki.

Team Usyk, choć faworyzuję Fury'ego. Będzie dużo męczenia wieszaniem się.

27 minut temu, Pupcio napisał:

Po prostu beka z tego że dali murzyna do samurajskiej japonii to najprawdopodobniej najlepsza rzecz jaka spotka te produkcje 

btw. Według Ubi od dzisiaj Japończycy należą do white gangu, nice 

Tzw. honorowi aryjczycy.

5 minut temu, Josh napisał:

A czt w realu też był samurajem czy zapierdalał na polu zbierając ryż?

Był podobno takim pupilkiem Nobunagi - w sensie miał później nadane przywileje i status samuraja, ale to raczej był osobisty "patrzcie, murzyn" Ody. Przynajmniej na początku, bo Oda go bardzo polubił i cenił już nie tylko jako ciekawostkę.

Ogólnie za rogalami nie przepadam, ale ten tytuł (podobnie jak jedynka) był bardzo miły - kupiłem jakoś na premierę i absolutnie nie żałuję.

Opłaca, możemy sobie marudzić, ale to bardzo mainstreamowa seria - patrząc po znajomych, co kupili konsolę dla FIFA i dwóch innych gierek na rok, to AC jest bardzo popularne.

No i dobrze, wątpię, żeby ta seria miała nagle ponownie coś ciekawego do zaoferowania. Może jak zejdzie średnio, to zrobią chwilę przerwy (pomijając już zapowiedziane Hexe) i spróbują reanimować jakieś ciekawsze IP.

Ale pewnie zejdzie zajebiście.

3 minuty temu, Josh napisał:

Teraz doczytałem do końca co napisałeś i zapał mi jednak trochę opadł. No nic, może jak kiedyś będzie za 5zł, a mi się będzie bardzo nudzić to sprawdzę. 

Z indie slasherów, jeśli nie grałeś, to warto rzucić okiem na Ultra Age - dobra rzecz.

2 minuty temu, Josh napisał:

Nie znałem, ale widzę że zajebiście mocny Metal Gear Rising vibe  Wpiszę sobie na listę do zagrania.

Też się na to nabrałem 

Wczoraj padł krótki indyk zrobiony przez jednego ziomka, to jest Axiom of Maria. Jest to prolog do większej całości, który od razu miałem na oku - wyglądało na solidnego slashera, a, że rzecz była tania (kupiłem za jakieś 3 dychy w dniu premiery), to uznałem, że trzeba wspierać koreański gamedev w bliskich mi gatunkach. Czy było warto? Cóż...

Sam setting to fajnie zrobiony cyberpunk - fabuła co prawda zasypuje milionem nazw i odniesień do wydarzeń, które na początku (a czasem i po zakończeniu) mało mówią, ale sama lokacja eksplorowana w grze to kawał dobrego (wizualnie, o gameplayu później) game designu dobrze korzystająca ze sztafażu dawanego przez setting (chociażby otoczenie produkowane przez oszalałe AI, które za pomocą drukarek 3D przekształca opustoszały budynek w... coś ciekawego). W ramach gry kierujemy wyposażoną w ninjowatą nanozbroję Kay, której towarzyszy sprzężony z jej świadomością haker Jeong. Jej celem jest zdobycie dokumentów, które umożliwią jej zlokalizowanie zaginionego męża.

Sfera audiowideo wypada naprawdę dobrze - rzecz wygląda ładnie, ma sporo zróżnicowanej muzyki (szkoda tylko, że w trakcie walk przygrywa głównie drażniący kobiecy rap), autor ma sympatyczne pomysły (jak sobie oświetlić ciemne pomieszczenia? po to masz cybermiecz, z którego lecą iskry, żeby walić nim po ścianach). Sama walka, choć dosyć prosta, ma na siebie niezły patent. Mianowicie opiera się na dashu, który zostawia za sobą powidok - jeszcze przez krótką chwilę przeciwnicy szyją w niego pociskami (bo głównie walczymy z rozmaitymi strzelcami), a my zaczynamy ich ciachać. Atakując lekkim atakiem "napędzamy" miecz, dzięki czemu po tym jak zmieni mu się kolor (pomyślcie o przerzutkach w mieczu Nero z DMC, ale nie trzeba ich manualnie zmieniać) możemy przywalić podkręconą wersją silnego ataku. Poza tym co jakiś czas dostajemy umiejętności (tu - programy), które pozwalają np. spowolnić czas, wejść w odpowiednik god mode czy np. zadać w krótkim czasie wielokrotnie więcej cięć.

Brzmi grywalnie? Bo momentami faktycznie tak jest. Szkoda jedynie, że tylko momentami. Walki bowiem tak dużo nie ma - za to sporo czasu się eksploruje. O ile ekspozycja fabuły dzięki ciekawym widoczkom i lore nie nudzi, a proste zagadki stanowią urozmaicenie, to pojawia się jednak nieco bardzo słabego platformingu. Czasem nie wiadomo, gdzie iść i nie wynika to z konstrukcji mapy. Po prostu magicznym sposobem do danego miejsca można dobiec używając tylko jednej ściany, a nie przeciwległej, chociaż półka, na którą mamy się dostać nie zmienia przecież magicznie wysokości. Albo od ścian odbijać można się tylko w określonych miejscach (wtedy odpala się animacja żywcem wzięta z Ninja Gaiden), choć inne aż się o to proszą. O, a w jednym miejscu gra wymaga odbijania się od ścian, ale raz, że nie pojawia się komunikat, że jest to możliwe, a dwa, że ściany są od siebie znacznie dalej, niż w innych miejscach, gdzie mamy taką możliwość. Takich kretyńskich rozwiązań designerskich jest całkiem sporo jak na gierkę do przejścia w 2-3 godziny. A ostatnie kilkanaście minut gry to fatalna sekwencja na motorze.

Podsumowując - za dużo grzybów o nierównym smaku w tym barszczu. Mimo krótkiego czasu czułem się całością zmęczony - kiepskie platformowanie połączone z głupimi projektami niektórych pomieszczeń było raczej frustrujące. To ciekawa rzecz, autor ewidentnie ma talent i potencjał, ale nie polecam.

Autor słucha feedbacku i obiecał już przebudowę części elementów w kolejnych epizodach serii. Zobaczymy.

Jedziemy, kurka, tutaj.

Ostatnio padło 9 Years of Shadows - kawał rzetelnie zrealizowanej metroidvanii, którą da się spokojnie przejść poniżej 10 godzin. Uważam to za zaletę, bo nie jest sztucznie rozwleczona, a jednocześnie nie kończy się, zanim się dobrze zacznie - dla mnie to optymalny czas na grę tego typu (z chlubnymi wyjątkami). Zarys przedstawia się następująco - na skutek potężnej klątwy kolor zniknął ze świata i ogólnie zaczęło się źle dziać. Bohaterka wyrusza do zamku, gdzie rzucono wspomniane zaklęcie, aby je odkręcić. Tak się jednak składa, że już na początku wyjaśnia ją potężny demon, a przed śmiercią ratuje ożywiony... pluszowy miś. Apino, bo tak mu na imię, skrywa w sobie moc, na którą chrapkę ma sporo indywiduów, a dla bohaterki stanowi jedyną szansę na przetrwanie.

Miś bowiem generuje energię, która robi za tarczę dla głównej bohaterki. Po jej zbiciu pada od pojedynczych ciosów, a więc w gestii gracza jest utrzymywać ją na właściwym poziomie. Sęk jednak w tym, że przy części walk musimy używać pocisków (zwłaszcza z bossami), które czerpią z tej samej puli energii - tym samym trzeba poświęcać pasek ochrony, aby ranić niektórych przeciwników lub otworzyć sobie drogę do zadawania obrażeń. Możemy jednak łatwo regenerować tę energię, a dosyć szybko dostajemy moc, która działa trochę jak aktywne przeładowanie w Gearsach - tuż po zużyciu paska wciskając trigger w odpowiednim momencie odzyskujemy sporą jego część. To chyba jedyne oryginalne rozwiązanie w omawianej grze.

Nie jest to jednak wada - to naprawdę dobrze zrobiona i przemyślana gra, która wie, czego chce. Rzecz prezentuje się dobrze (audio nawet bardzo dobrze), poruszanie się i walka są płynne, a eksploracja przemyślana. Nie jest to gra w jakiejś dziedzinie wybitna, ale sprawnie realizuje schematy metroidvanii i wciąga, a to najważniejsze. Mogę z czystym sumieniem polecić, jeśli macie ochotę popykać w coś z tego gatunku. Grałem na PC.

Ja chcę dostać jakościowy remake Code Veronica i będę usatysfakcjonowany. Wizja ponownego robienia jedynki i piątki średnio mnie kręci. Do nowego RE nie mam jakichś oczekiwań - marzyłaby mi się gra choć w połowie dobra jak remake 4 z równie soczystą walką i będę zadowolony.

7 minut temu, Josh napisał:

Pewnie narażę się połowie forumka, ale... próbuję grać w Final Fantasy VI, mam już około 10 godzin na liczniku i no kurde, nie podoba mi się ta gra. Wiadomo, że takie rzeczy jak  menusy, HP pokazane w cyfrach zamiast jako pasek, nieruchome sprajty zamiast animowanych postaci i przeciwników, brak va to znak ówczesnych czasów (chociaż jednak część z tych rzeczy nieroby mogłyby poprawić w Pixel remasterze skoro liczą sobie za niego 60zł). Gorzej, że tutaj nawet fabuła, postacie i setting nie są zbyt ciekawe. Dzieje się dużo, za DUŻO. Akcja co chwilę przenosi się w inne miejsce, co rusz zmienia się plejada grywalnych bohaterów, człowiek nie zdąży na dobre ogarnąć co się właściwie w danym momencie dzieje, a już jesteśmy rzuceni na drugą stronę mapki, grając kimś innym. I wszystko jest jakieś takie bez ładu i składu, nic tu nie pasuje do siebie. Raz eksplorujemy średniowieczny zamek, żeby chwilę później zrobić sobie przejażdkę pociągiem, aby dosłownie w ciągu killku kolejnych minut łazić po jakiejś steampunkowej osadzie. Bohaterzy to jakaś banda klaunów, główny przeciwnik... w sumie też, taki trochę Joker, ale w porównaniu do Sephirotha czy Ultimecii gość kompletnie nie ma charyzmy, pojawia się chwilę, dostaje wpierdol i zaraz wraca po dokładkę, ma się wrażenie że to bardziej przydupas głównego szefa, a nie sam główny szef. No nie   pogram jeszcze trochę, ale autentycznie nie wiem czy to skończę, to już nie wiem czy w FFIV i V nie grało mi się lepiej.

Odpisałbym o postaciach i antagoniście, ale dałbym duży spoiler - może inaczej. Poczekaj do momentu, kiedy świat gry przechodzi pewną zmianę (nie da się nie zauważyć) jakoś w połowie - jeśli do tego momentu Ci się nie zmieni zdanie, to chyba nie ma dalej sensu. Dla mnie FF VI to ulubiona część serii.

9 minut temu, Czoperrr napisał:

A w hotkeyach coś masz ustawione? W ogóle mi nie działają łopatki, ustawienia mam tak jak na zdjęciu.

Poza tym wszystko mam fabrycznie, tak jak po ściągnięciu emu. Spróbuj może jeszcze wejść w configuration>controls>i tak przełączyć profile - jest default i SD-default.

Godzinę temu, Czoperrr napisał:

Mógłbyś mi podrzucić screeny z twoich ustawień? Nadal mi nie działa.

Wprawdzie ustawiane na desktopie (tak mi się wygodniej używa), ale powinno się zapisać i na "normalnym" SteamOS - w takim układzie każdy ekran jest jakby osobną aplikacją odpaloną na Steam Decku i można między nimi skakać łopatkami/po wciśnięciu przycisku Steam/ustawić sobie na desktopie tak, żeby jeden ekran był u góry, a drugi na dole w różnych rozmiarach.

24 minuty temu, Czoperrr napisał:

Mógłbyś mi podrzucić screeny z twoich ustawień? Nadal mi nie działa.

Jasne, jak odpalę Decka (pewnie jeszcze dzisiaj), to zrobię.

WW lubię najbardziej z trylogii, do tego fajnie wpleciona w grę struktura metroidvanii z odblokowywaniem kolejnych mieczy/mocy i skokami w czasie, żeby odkryć kolejne miejsca w zamku. Najlepiej się też dla mnie z całej trylogii zestarzała. Wersja z 2008 mi w ogóle nie podeszła, Forgotten Sands ciągle nie nadrobiłem.

4 godziny temu, Czoperrr napisał:

Skoro gadacie o 3DS. Jest jakaś kombinacja klawiszy w Citra żeby zmieniać widok ekranów lub przeskakiwać między nimi? Gry od razu włączają mi się w full screen i nie mogę wejść do opcji. Próbowałem przez tryb desktop wtedy mam opcje ale ustawiając hotkeys mogę wybrać tylko klawisze klawiatury.

Jak włączysz program to zmień, zanim odpalisz grę, w "view" opcję "fullscreen", powinno odpalać się z widocznym paskiem startu i obramowaniem aplikacji, wtedy gdy też powinno dać się przeskakiwać łopatkami. Poza tym jeszcze można rozdzielić na dwa osobne okna w "view".

Dołączam do rozczarowania Ninja Kamui - początek to sztos, potem, gdy wchodzą do gry ninja gundamy całość zaczyna lecieć w dół. Historia sprawia wrażenie na szybko wepchniętej w ramy tych trzynastu odcinków (a to przecież nie żadna adaptacja, gdzie byłby problem z pocięciem materiału źródłowego), a ostatnie 2 odcinki zaczynają się z hype, a kończą z mieszanymi odczuciami.

Obecnie na tapecie Dororo oraz Serial Experiments Lain. To drugie jest pięknie pojebane.

Fajny temat, poza nowościami co jakiś czas można wrzucić jakąś inną perełkę. Zaczynam:

Kawał fajnej metroidvanii mającej już swoje lata. Na wyróżnienie zasługuje walka inspirowana DMC, co nie stanowi częstego źródła inspiracji w tego typu grach. Szkoda, że rzecz nie doczekała się kontynuacji, którą zwiastowało zakończenie. Obecnie do dorwania za jakieś grosze na przecenach, warto.

Skończyłem sobie w tym tygodniu Bayonettę 3. Pierwsze wrażenia były takie sobie i czułem lekki zawód - otwierająca grę wyspa wydawała się być cholernie pusta i obawiałem się eksploracji sztucznie dużych, ale martwych map, a pomysł na przywoływanie kaiju i kontrolowanie ich w normalnych walkach z miejsca mi nie podszedł (po prawdzie to dalej nie jestem jego fanem, choć się przyzwyczaiłem). No ale grałem dalej - w końcu bardzo lubię poprzednie dwie części (no dobra, jedynki praktycznie nie pamiętam, ale dwójkę ograłem rok temu), a Astral Chain to jedna z moich ulubionych gier generacji.

No i bardzo dobrze, że grałem dalej, bo po średnim pierwszym wrażeniu gra się rozkręca. Całość jest dosyć różnorodna (zwłaszcza podobał mi się poziom przegięcia, kiedy rozgrywamy bitwy kaiju jako osobne sekwencje - dopakowana wersja Gomorrah wyglądająca jak z "Godzilla in Hell" bijąca się na tle miasta czy motyw, kiedy gramy równocześnie pająkiem i ptakiem), lokacje przestają być nudne, a zaczynają robić się całkiem fajne, natomiast zbieranie kolejnych fantów od innych Bayonett motywuje do dalszego grania (chociaż uczciwie wybór sprzętu jest gorszy, niż w dwójce - tam eksperymentowałem ze sprzętem, tutaj niczym mi się szczególnie dobrze nie grało poza podstawową bronią/jojo/wachlarzami). Dobry pomysł to również całkiem pokaźna ilość misji Violi - rzeczywiście gra się nią nieco inaczej i trudniej (na początku niełatwo było mi załapać parry), natomiast chętnie zobaczę grę, w której pełni rolę głównej bohaterki (co sugeruje zakończenie).

Choć stoję na stanowisku, że Bayonetta 2 i Astral Chain to lepsze gry, to ostatecznie pan Kamiya mimo trudności w developmencie dowiózł. Może to i dobrze, że Bayonetta (raczej) kończy jako trylogia plus spin off - żadna z przynajmniej głównych części poniżej bardzo dobrego poziomu nie zeszła.

Bawiąc się w adwokata diabła można pokombinować, że Arkane Austin mogło polecieć po kupsztalu jakim był Redfall, a Tango bez Mikamiego i sporej części kadry, która poszła za nim nie było już tym samym studiem, niemniej jednak trudno nie zauważyć, że Redfall i jego stan to głównie zasługa MS. Ludzie z Arkane ewidentnie nie chcieli robić tej gry, a MS jeszcze wymusił wydanie w takim, a nie innym stanie. Z kolei, jeżeli na linii Tango - MS wszystko byłoby dobrze, to Mikami raczej nie zawijałby się ze swojego okrętu. Ale to tak na boku od tabelek w Excelu.

W całej sytuacji największy ból tyłka mam o to, że liczyłem, że ten zbrojący się MS rzeczywiście rzuci rękawice jakimiś konsolowymi exami - im większa konkurencyjność w branży tym lepiej dla graczy. A tak, to pewnie skończy się na produkcji CoDów i raz na dwa lata perełce w stylu Pentiment czy Hi Fi Rush przy dobrych wiatrach, której autorów potem i tak zaorają  Niby jako osoba, która w tej generacji skończyła na PC nie mam powodów do płaczu - gry z Xboxa wychodzą i tak day one na PC, a Sony prawie wszystko i tak puści na PC, ale zwyczajnie bez walki między konsolami rodzi się mniej wartościowych rzeczy. Nie marzyłem o powrocie do czasów PS2/Xbox/GC, kiedy każda z tych konsol miała bangiery usprawiedliwiające jej zakup, ale chciałbym choć raz jeszcze doświadczyć rywalizacji na poziomie PS3/X360, gdzie PS3 po słabym starcie zaczęło rzucać mocne rzeczy, a MS od razu wjechał bombami jak Lost Odyssey czy (pierwotnie przecież ex MS) Mass Effect.

Dobra gra, ale jednak trochę się na niej zawiodłem - ciut "sztywna", zwłaszcza na tle nowszych metroidvanii, a z drugiej strony strony sprawiająca wrażenie gry, którą trochę ogranicza próba bycia nielicencjonowaną Castlevanią. Nie znaczy to, że bawiłem się źle - wręcz przeciwnie. Może to kwestia zbyt dużych wymagań - Aria of Sorrow i Symfonia to gry, do których co jakiś czas wracam, bo to takie sztosy.