LeifErikson

Też mi wygasło wsparcie jakoś w połowie września, a nie ukrywam, że trochę entuzjazm mi siadł, choć wspierałem niewielką kwotą bez przerwy od samego początku, więc czekam na rozwój wypadków ze wznowieniem.

Pomimo obniżki stóp oprocentowanie obligacji od października będzie prawie takie samo, jakieś niewielkie zmiany o dziesiętne części procenta na niektórych tylko. Trzyletnie stałoprocentowe, które być może w końcu kupię, dalej 6.85%. Rzadko się cieszę z odwlekania decyzji o czymś, ale w tym przypadku nawet się udało, bo wciąż mam konto oszczędnościowe Velo na 8%, a może jeszcze Pekao na 7% wleci później. https://www.obligacjeskarbowe.pl/komunikaty/z-dniem-1-pazdziernika-2023-roku-rozpoczyna-sie-sprzedaz-nowych-emisji/

Najlepszy "reboot" The Office to oglądanie go od początku.

Myślę, że poziom LE już jest wystarczająco wysoki, by swój poziom Raków mógł podnosić, co właśnie Atalanta pokazała. Wiadomo, że z punktu widzenia sportowych i finansowych ambicji LM to marzenie, ale nie sądzę, by aż tak trudne mecze były jakoś szczególnie pożyteczne. Co więcej, dla mnie jako postronnego widza takie mecze są prawie nieoglądalne, bo różnica w poziomie jest na tyle drastyczna, że to jest marna rozrywka, chyba, że ktoś lubi oglądać jak mocny bije słabszego.

Ten mecz dobrze pokazuje to, o czym się wcześniej mówiło, czyli że w przypadku takiego klubu jak Raków nie za bardzo chyba jest sens pchania się do LM (w sensie sportowym, bo co do kasy za wejście, to wiadomo). Tam to pewnie każdy mecz by tak wyglądał, a w LE mają szanse ugrać kilka punktów. Inna sprawa, że pecha z kontuzjami mają strasznego, bo 3-4 graczy stanowiących o sile zespołu jest poza składem...

No nie wiem, moim zdaniem połączenie między popularnością dyscypliny a jej poziomem na świecie jest dość bezposrednie. Dyscyplina jest popularna -> masy ludzi garną się do tego sportu od małego -> selekcja najlepszych grajków i ich dalszy rozwój idzie hurtowo -> mocne zespoły powstają w wielu miejscach. Do tego dochodzi to o czym pisałem wcześniej, czyli próg wejścia do kopanej jest niziutki, próbować może prawie każdy, co jeszcze tylko napędza proces.

Ale skąd to "można" czy "nie można"? Ja wyrażam swoją opinię na jakiś temat, a nie cokolwiek komukolwiek zakazuję, zresztą niby jak miałbym to zrobić, dżizas. Każdy ogląda i emocjonuje się czym chce, przecież to oczywiste. Chodzi mi o to, że cała ta dyskusja (którą zauważam teraz tutaj i którą widzę nieraz w mediach i wśród znajomych) budowana wokół osi "piłkarzom kiepsko idzie, więc hejtować, a siatkarzom/koszykarzom/pingpongistom zajebiście, więc kochać i kibicować" jest umiarkowanie sensowna. I znów - co kto lubi i bez żadnego umniejsza - ale DLA MNIE większą radością jest jakieś mniejsze osiagnięcie w sporcie bardzo popularnym, o którym będzie się mówić na całym świecie, niż większy sukces w sporcie mniej popularnym, o którym La gazzetta dello sport napisze być może na trzeciej stronie. No sorry, tak już mam, więc nigdy mnie jakoś szczególnie nie jarał na przykład Małysz. I też nie do końca podzielam taką symetrię, którą jak rozumiem proponujesz, że skoro siatkarze grają finał z Włochami, to teraz żeby piłkarze im dorównali w jakimś abstrakcyjnym "poziomie sukcesu" to też musieliby dojść do finału mistrzostw piłkarskich i tam pokonać Włochy czy kogoś równorzędnego. Moim zdaniem to jest absolutnie nieporównywalne głównie właśnie ze względu na to ile nacji w dany sport się bawi, jak bardzo jest on popularny na świecie i jaka ze względu na to jest konkurencja w jego zawodowej formie. I to nie jest żadne umniejszanie z mojej strony tylko fakt autentyczny. Bez sensu jest to porównywać, bo każdy sport ma swoją specyfikę, to nie jest w ogóle porównywalne.

No jak to, a Blobby Volley?

Jasna sprawa, każda dyscyplina wymaga gigantycznej pracy, poświęcenia całego życia właściwie, zdrowia i czasu, żeby cos osiągnąć. Czy to piłka, czy skoki, czy jakieś zapasy w kisielu albo water polo. Tylko zawodowy sport na wysokim poziomie ma to do siebie, że funkcjonuje jako element branży rozrywkowej, a nie jedynie sfera, w której buduje się mistrzostwo i doskonałość fizyczną. I dlatego dostający w cymbał piłkarze mogą wciąż budzić więcej emocji i zainteresowania niż osiągający sukces siatkarze, szczypiorniści czy badmintoniści.

Pierwsze primo - no i gdzie ja tam napisałem niby, że czegoś nie można? Drugie primo - jedno zdanie dalej napisałem: Ale tego już nie wrzuciłeś w cytat. Każdy lubi to, co lubi, a jaką ja mam na temat danego fenomenu opinie to jest zupełnie inna sprawa, która nie ma żadnego wpływu na nic, więc proszę tu jakichś wojenkowych klimatów nie uskuteczniać poprzez nadinterpretowanie moich słów.

Że łatwiej się przebić w mniejszym gronie. Ale kto mówi, że nie można? Coś sobie chyba dopowiadasz. Ale kto mówi, że jest dobrze? Sorry, ale mam wrażenie, że teraz dyskutujesz sam ze sobą, a nie z tym, co pisałem.

Nie wiem kto był pierwszy, ale w tenisie też się chyba ta technologia dość dawno pojawiła. Inna sprawa, że w siatkówce jest ona moim zdaniem trochę dziwnie zrealizowana, bo o ile dobrze pamiętam, piłka musi się stykać z linią, żeby uznać, że jest w boisku (czyli analizuje się obszar balona uderzającego w boisko), a nie tak jak w kopanej, że patrzy się na obwód piłki. Więc jak walniesz mocno i piłka się elegancko rozpłaszczy w tym ułamku sekundy (i jednocześnie te kamery to zarejestrują, a oglądający powtórkę ogarną), to wtedy masz boisko, ale jak się nie rozpłaszczy, to już aut, choć patrząc po prostu z góry na obwód piłki (tak jak w kopanej), to nadal obwód piłki mógłby być w obszarze linii boiska.

A to ciekawe dane, dzięki, nie wiedziałem o tych szczegółach. To może nawet bardziej się opłaca transmitować takie mecze niż tworzyć kolejne sezony Dlaczego ja?

Co do sytuacji siatkówki i zainteresowaniem nią w Polsce to bardzo ciekawe jest to też z klubowego punktu widzenia - kupę kasy chyba ładuje w to Polsat, transmitując mecze PlusLigi i promując siatkówkę już od wielu, wielu lat. Czasem jak skaczę po kanałach to trafiam na jakiś mecz, który ma fajną oprawę, studio, wywiady, komentatorów, a tam na hali na trybunach jakaś garstka ludzi siedzi... Mam wrażenie czasem, że jakby nie zaangażowanie Polsatu to siatkówka w Polsce miałaby jeszcze mniejsze zainteresowanie.

Ze skokami też mnie to rozwalało jak wujek Jasiek z ciocią Grażynka, co nart na nogach nigdy nie mieli, nagle w niedzielne popołudnia po rosołku stawali się ekspertami i entuzjastami dość nietypowego, ekstremalnego sportu, w którym występ uwielbianego sportowca trwa jakieś 30 sekund, a ogląda się to 2 godziny. I gdzie jakiekolwiek zainteresowanie wykazywane tym jest już nawet nie w kilkunastu, a w kilku krajach na świecie. Wiadomo że co kto lubi, ale dominacja piłki kopanej na świecie nie jest przypadkowa, bo to prosta gra o banalnych, uniwersalnych zasadach, którą można praktykować na kawałku w miarę równej powierzchni z jakimkolwiek przedmiotem, który chociaż trochę się toczy. Takie typowe easy to start, hard to master, które przyciąga i będzie przyciągało tłumy i cała ta marketingowo-sportowa machina sama się napędza. A jak ktoś mnie pyta, dlaczego interesuje się sportem, w którym nie ma żadnych sukcesów, a nie odczuwam entuzjazmu względem siatkarzy, którzy zgarniają medale, to się zawsze zastanawiam w jaki sposób to się niby ma łączyć, że sukces = zainteresowanie? Zakładam, że jest multum jakichś dziwnych dyscyplin, w których Polacy osiągają sukcesy, a nawet o nich nie słyszałem, ale przecież to nie oznacza automatycznie, że każdy powinien się tym interesować i rajcować. Tak samo jak te pretensje o pieniądze... No kvrwa, przecież to rynek wycenia ile kto komu jest w stanie zapłacić za pojawienie się na ekranie TV czy w social mediach, czy za kopanie balona na boisku. Skoro piłkarze są tak bardzo popularni, to zgarniają wagony hajsu, i co w tym jest dziwnego.

Tylko różnica jest taka, że w kopaną gra cały świat, a w siatkę kilkanaście krajów może na jakimś sensownym poziomie. Nawiasem mówiąc, zawsze mi się śmiać chce jak w mediach czy gdzieś ten wątek się pojawia i podejmuje się takie próby namówienia ludzi, żeby lubili i śledzili jakąś dyscyplinę, która ich średnio grzeje, no ale przecież tam są sukcesy, więc trzeba to lubić i kibicować.

No ale ta nieobecność Rogera ostatnio trochę daje do myślenia... Myślałem, że to urlopowy detox, ale chyba już wrócił i działa na ppe. Obym się mylił, ale czyżby działo się coś, co sprawia, że nawet taki odwieczny entuzjasta magazynu zaczyna mieć dość?

W sensie że grono entuzjastów gierek, dla których pisanie o nich jest zwykle zajęciem po godzinach w normalnej etatowej pracy, miałoby samo się zorganizować, ogarnąć przygotowanie numerów, drukarnię, dystrybucję i wyłożyć miesiąc w miesiąc strzelam że kilkadziesiąt koła na te wszystkie operacje? Jakoś tego nie widzę, a nawet gdyby taki utopijny scenariusz był zrealizowany, to słabe punkty typu jakieś zaginione przesyłki nadal by się przecież zdarzały. Mi się przez kilka lat raz zdarzyło interweniowanie u tej pani z powodu braku przesyłki i dostałem w przeciągu paru dni dosłany egzemplarz, a ten zaginiony dotarł i tak kilka dni później.

2016 wypadkiem przy pracy? Nie no, to już przeginka. W sumie już wszystko zostało powiedziane, ale dodam swój głos, żeby podkreślić jak bardzo nie należy takiego obrazu w zbiorowej świadomości kibiców utrwalać. Okolice 2016 to był taki moment, kiedy mecz kadry odpalało się po to, żeby obejrzeć jakościową piłkę nożną i zwykle człowiek usatysfakcjonowany odchodził od tv. Raz, że czołowi kadrowicze byli wtedy w znakomitej formie, dwa, że ten zespół miał swój styl, potrafił dominować rywali i zbierać seryjnie punkty. Nawałka sprawiał wrażenie gościa, który wie co robi i może zostać selekcjonerem na długie lata, zapewniając taki solidny, średni europejski poziom, pozwalający odprawiać z kwitkiem słabeuszy, a czasem też powalczyć z topem. Od tego momentu zaczęło to iść w złym kierunku, osiągając (jak wtedy myślałem) apogeum za czasów Czesława, gdy prezentowaliśmy defensywny antyfutbol nastawiony na murowanko, rozbijanie ataków rywala i lagę do przodu w nadziei na skuteczną kontrę. Myliłem się jednak, że to było apogeum, bo choć taktyka była momentami taka, że żal było patrzeć, to jednak wyniki jako tako broniły tego podejścia. A teraz nie ma już nic - ani żadnego wyraźnego stylu, ani wyników, do tego doszła obawa o punkty nawet w meczach z takimi drużynami jak Mołdawia. Choć jak człowiek sobie uświadomi, że od 2016 minęło już 7 lat, to w sumie jest to kawał czasu...

Ten mecz dobrze pokazuje że poprzednie słabe występy to nie był przypadek, tylko po prostu kadra zalicza drastyczny zjazd formy. Po szczytowych osiągnięciach z okolic 2016 już nie ma śladu i chyba długo nie wrócimy do tego poziomu.

Krycha karate kid

Słabo to wygląda niestety. Jakby nie było na boisku nikogo, kto by dał jakiś sygnał do walki, zrobił różnicę. Albania murowanko i nie widać żeby u naszych był jakiś pomysł na to. Jakoś tak anemicznie, bez wiary, sporo strat, błędów. Mizeria.

W ataku pozycyjnym to naszych nie ma...

No ładnie to wsadził

Ta obecna interpretacja spalonych to żart. Faktycznie straszną przewagę nad obrońcą dał mu wystający łokieć.