Jukka Sarasti

Ja wiem, co mi nie pasuje świeżo po dwójce - wrogowie tu czekają jak te przysłowiowe pizdy na swoją kolej. Wprawdzie to krótkie urywki, więc wniosek może na wyrost, ale to była pierwsza myśl przy tym gameplayu.

Wrzucę tutaj, co mi wpadło w oko z Future Games Show, bo nie ma sensu robić nowego tematu albo wrzucać do tematu indie i rozkminiać, gdzie się kończy granica między indie/AA/AAA/ABC. Owlcat robi kolejną gierkę na licencji, ale tym razem zamiast izometrycznego RPG jest dynamiczne strzelane action RPG. Ogrywam sobie Rogue Tradera i świetnie się bawię, więc i Expanse chętnie sprawdzę. Za grę odpowiada między innymi gość odpowiedzialny za scenariusz niezwykle przeze mnie lubianego Spec Ops: The Line. W skrócie, to horror w świecie, gdzie zapadnięcie w sen kończy się zniknięciem. Liczę, że większy nacisk będzie na skradanie, niż walking simowanie. Trochę klimaty opuszczonego i onirycznego świata, a trochę shooter z kreskówkowymi modelami. Dziwne i intrygujące. Nawet nie oszukuję się, że ogram kiedyś wszystkie metroidvanie, które mam, nie mówiąc o tych na wishliście. To sobie dodałem na WL jeszcze jedną. Horrorowy immersive sim mający się wyróżniać realistyczną symulacją płynów, co ma spore znaczenie uwzględniwszy miejsce akcji. Wygląda na bardzo duszne klimaty. Trochę platformingu i zagadek przy sterowaniu "kulką" (?), do tego lekko slasherowa walka. Wydaje się być sympatyczne. To mam od jakiegoś czasu na wishliście, wygląda jak alternatywna wersja Gloomwood z większym naciskiem na walkę. Bijatyka plus jakieś tam platformowe elementy, ale trik polega na tym, że jednocześnie gra się w trzech liniach czasowych. To znaczy, że w dowolnym momencie przełączamy okres i dalej kontynuujemy obijanie mord, ale inną postacią. Widzę sporo rzeczy, na których projekt może się wywalić, ale nawet ciekawe. Było już na forum, design i dziwność robi robotę plus gra wydaje się mieć sensowny gameplay (strzelanko i parry), a nie samą stylówę.

Z braku laku wrzucam tutaj: https://www.windowscentral.com/gaming/xbox/why-are-xbox-series-x-s-xbox-360-and-windows-phone-games-showing-up-on-the-xbox-pc-app Niby ktoś z MS potwierdził, że to "bug", ale w świetle ogłoszeń dotyczących zatrudnienia osób, które pomogłyby przy emulacji systemów, to nie zdziwiłbym się, jakbyśmy jeszcze w tym roku dostali oficjalną emulację Xboxów na PC.

Takie same wrażenia, z tym, że ukończyłem. Scarlet Nexus również było "okej/10", więc i CV2 mnie szczególnie nie rajcuje.

Wygląda po prostu solidnie.

Klimat wygląda zajebiście, w dodatku rzecz wygląda przynajmniej pod kątem systemu walki inaczej, niż reskin Yakuzy - bo reszta elementów może dla mnie zostać po staremu.

Pytanie, ile faktyczna gra będzie miała wspólnego z trailerem, bo za ładnie to wygląda. No i mam obawy, że gameplayowo to może być dosyć siermiężny shooter, który po godzinie wyprztyka się z co ciekawszych patentów w stylu przeciwników na szybko improwizujących sobie bronie czy dobrego ich designu. Umiarkowanie czekam.

FPSowe Residenty mnie jakoś nie kręciły, natomiast nie ukrywam, że zagranie kartą "Raccoon City" podbiło moje zainteresowanie.

Palce i refleks może już nie te, ale ponownie doskonale bawiłem się przy Ninja Gaiden 2. Przygód najbardziej kozackiego ninjy w historii przedstawiać raczej nikomu nie trzeba. Zapowiedź czwórki przyśpieszyła decyzję o przypomnieniu sobie oryginalnej wersji NG2 i nie ukrywam, że jeżeli gierka Platinum będzie chociaż w 70% tak dobra jak ostatni tytuł Team Ninja, przy którym pracował Itagaki, to będę więcej niż usatysfakcjonowany. Dobra, koniec wstępu, pora podzielić się wrażenia z gry ukończonej na normalu, to jest w "ścieżce wojownika" - nawiasem mówiąc polski przekład, jak na grę mającą tak mało tekstu, naprawdę w paru miejscach razi np. błędami ortograficznymi. Mało tekstu, bo w NG2 nie gra się bynajmniej dla fabuły. Ot, jest nasz cesarz przemocy w postaci Ryu, jest zły klan ninjów pod wodzą Genshina (typ ewidentnie zainspirował twórców Yakuzy 0 do wprowadzenia Kuze - też walczy się z nim w grze 5 razy), są też demony próbujące wskrzesić jeszcze bardziej demonicznego demona. A, mamy też anatomicznie przerysowaną Sonię. No i ogólnie to wiele ciekawych rzeczy z tego nie wynika - chodzi tylko o to, aby dać Hayabusie pretekst do mordowania na potęgę w całkiem nawet zróżnicowanych lokacjach. A warto mieć świadomość, że Ryu to rzeźnik, jakiego w grach prawdopodobnie nie było i nie będzie. Ma do dyspozycji sporo broni, którymi gra się inaczej i masę ruchów, które niechybnie prowadzą do okaleczenia i pocięcia na kawałki tabunów wrogów. Ogólnie zróżnicowanie opcji siania destrukcji to jedna z większych zalet gry - przy każdym przejściu można decydować się na inne bronie i będzie się grało zwyczajnie nieco inaczej. Ja tym razem szedłem dosyć bezpiecznym zestawem - lunar, szpony i kosa, z czego te dwa ostatnie sprzęty to najbardziej kozacka broń biała, jaka występowała w slasherach. Dodatkowo dla odmiany przy tym przejściu bawiłem się też nieco więcej kusarigamą. Wychodzi na to, że jak znowu wrócę kiedyś do tej gry, to pora ją tym razem porządnie ograć tonfą. Sam bogaty repertuar ruchów nie stanowi jednak jeszcze o dobrym gameplayu. Tak się jednak składa, że system zaplanowano świetnie - przede wszystkim potyczki są bardzo intensywne, a chwilami walczymy z prawdziwymi tłumami. Zwłaszcza niektóre z ostatnich poziomów dają nam poczucie, że musimy walczyć o każdy skrawek podłoża. Miodność walki wypływa z kilku czynników. Przede wszystkim mnogość ruchów, które są do dyspozycji naszego artysty-sadysty. Druga rzecz to perfekcyjnie wyważony balans między unikami i blokami. Rzucając się na pałę z unikami możemy wpaść pod jeszcze większy grad ciosów. Jeżeli trzymamy bezmyślnie blok, to zaraz przeciwnik nas chwyci i ukróci nam sporo HP. Z drugiej strony warto ryzykować i próbować kontrowania - idealnie wymierzony kontratak potrafi jednym ruchem skrócić oponenta o głowę. O właśnie, odcinanie elementów ciała. Bardzo istotny element stanowi fakt, że przeciwnik po straceniu kończyny (a tracą je praktycznie w każdej walce, ozdabiając arenę olbrzymimi ilościami krwi) z jednej strony może nas dopaść w samobójczym ataku, a z drugiej z tego punktu pod Y możemy go zdjąć jednym ultrabrutalnym finisherem. Po prostu peak slasherowej walki. Żeby jednak mieć minimum odmiany od cięcia, znajdzie się odrobina bardzo prostego platformowania czy sekwencje, które wymagają dosyć precyzyjnego strzelania z łuku. Monotonii skutecznie też przeciwdziała zróżnicowanie lokacji do których trafiamy - wioska ninja, dżungla, Moskwa, Wenecja czy demoniczne wymiary. O właśnie, łuk każe mi wspomnieć o wadach gry, których niestety parę jest. Niektóre mechaniki zwyczajnie średnio się sprawdzają - jak okazjonalne, ale uciążliwe sekcje wodny, parę patentów z bossami (do których strzelamy z łuku), kamera też potrafi nam utrudnić życie, co w grze wymagającej dużej kontroli nad tym, co dzieje się na ekranie, nieco drażni. Początkowo miałem wrażenie, że gra wypada jako prostsza od pierwszej części (zawsze w głowie miałem wspomnienie, że jedynka była trudniejsza na normalu, ale miała lepiej wyważone wyższe poziomy trudności, natomiast NG2 miało łatwiejszy normal, ale była drogą przez piekło na wyższych poziomach trudności). Jak się jednak okazało, to kwestia tego, że początkowe etapy faktycznie nie są wymagające, ale w drugiej połowie gry (dokładnie od rozdziału 8 z 14) zaczyna się prawdziwa rzeź i nawet ta "ścieżka wojownika" potrafi porządnie skopać dupsko. Najgorsze są dwa etapy - 8 i 12, ale wynika to raczej z kiepskiego ich zaprojektowania. Otóż ósmy to swoiste best of nieudanych patentów w grze - sporo partii wodnych, przeciwnicy spamujący rakietami jakby jutra miało nie być i zestaw bossów, którzy zamiast ochoczo wymieniać z nami ciosy, wymagają zupełnie innych podejść (robak wymagający kampienia i smoki ostrzeliwane z łuku). 12 jest nieco lepszy, ale zawiera odpowiednio walkę z dwoma bossami, gdzie mało co widać ze względu na miejsce akcji i ciągły spam ognistymi pociskami oraz kolejnego bossa, przy którym kamera totalnie wariuje, a dodatkowo walczy się na małej arenie (wypada się z niej do lawy), więc często nawet człowiek nie wie skąd przyszły pociski, które go uśmierciły. Wizualnie gierka dalej wypada przyjemnie, choć na X360 potrafi mieć mordercze dropy fpsów, jak np. na słynnych schodach. Muzyka po prostu sobie plumka - występuje jeden fajny motyw z gitarami, ale gra używa go zbyt rzadko. Natomiast sama widowiskowość tej gry sprawia, że momenty, które w innych grach może byłyby efekciarskimi cutscenkami, tutaj stają się świetnymi sekwencjami, gdzie to gracz odpowiada za cuda na ekranie, jak chociażby moment, kiedy pierwszy raz dostajemy kosę i zaczynamy żniwa. Dalej wolę pierwszą część, były chwile, które mnie w NG2 frustrowały, ale to po prostu gra o wybitnym systemie walki, która daje poczucie satysfakcji jako wyzwanie. Pewnie znowu wrócę za parę lat, bo to prostu rodzaj przygody idealnie skrojony pod moje zapotrzebowania względem slasherów. Do teraz mam ból tyłka, że gatunek w pewnym momencie praktycznie wymarł, w dużej mierze na rzecz gier o turlaniu się i uciekającym pasku staminy. Siódma generacja przyniosła masę złota - NG2, DMC4, DmC, Killer is Dead czy MGR: Revengeance. Nie sądzę, abym kiedykolwiek jeszcze zobaczył takie stężenie wspaniałych gier o szlachtowaniu innych.

Ja mam oczekiwania, mimo, że uniwersum na ekranie zamyka się dla mnie na pierwszych trzech filmach - ufam temu gościowi po Fargo i zwłaszcza Legionie.

Wygląda trochę jak Bourne Conspiracy zrobione 2 generacje później i z większym budżetem, czyli będę się nieźle bawił.

W NG2 Black nie grałem, ale bazuje na Sigmie 2, która była totalnym downgradem. Jak chcesz ruszać dwójkę, to najlepszą opcją dalej pozostaje odpalenie oryginalnej wersji z X360.

Dla mnie gierka pokazu, jak Suda przejdzie na emeryturę i nie będzie miał godnego następcy to uronię łezkę

Po tym definitywnie mi wystarczy "zwykła" trójka.

Również kierunek promka, choć cieszy mnie, że w końcu można legalnie ograć.