Ostatnio z grubsza zakończyłem przygodę z:
Hades [PS5]
Dlaczego "z grubsza"? Bo pozostało mi jeszcze dotarcie do epilogu fabularnego, co wiąże się z pewnym grindem (z braku lepszego określenia). Osiągnę go w wolnej chwili, ale szczerze wątpię, by miał on jakoś znacząco zmienić moją opinie o tej grze. Ot, zapewne domknie kilka kwestii fabularnych, ale nijak nie odmieni już odczuć z rozgrywki.
Backstory.
W Hadesa zacząłem grać już w okolicach premiery na Switcha. Pobawiłem się kilka godzin, doszła mnie informacja, że niedługo wersja na NORMALNE konsole, więc odpuściłem zabawę z myślą, że wrócę do niej na dużym ekranie. Po jakimś czasie kupiłem wersję na PS5 i ... nie mogłem się zmotywować, by do gry wrócić i zaczynać od początku. Więc tak leżała. I leżała. W końcu wypadało się nią ponownie zainteresować.
Witamy w Podziemiach. Ponownie.
No i wróciłem. Hadesa pewnie z grubsza wszyscy znają, więc daruję sobie szersze wprowadzenia, ale troszkę oczywistości podrzucę, taki ze mnie nudziarz. Naszym celem jest ucieczka z tytułowego Świata Zmarłych według mitologii greckiej. To rogalik z elementami permanentnego postępu, więc porażki są wliczone w gameplay, ale z każdą kolejną próbą powinno być teoretycznie łatwiej. Z tym oczywiście różnie bywa, bo gra generuje dla nas kolejne pomieszczenia, a w nich dary i ulepszenia wszelakie. W pewnym zakresie możemy wybierać ścieżkę, ale tylko spośród ograniczonych alternatyw. Może się więc zdarzyć, że generator podrzuci nam dość niekorzystne opcje i próba ucieczki będzie nam szła jak gołą dupą po zjeżdżalni. Klasyczna bolączka rogalików, choć z każdą zaliczoną godziną znamy mechaniki coraz lepiej, nasze umiejętności rosną, więc odpowiednio ogarnięty gracz może być skuteczny nawet przy złośliwym generatorze.
Fabuła... czekaj, co?
Taaa, fabuły w rogalikach wydają się dość daremnym trudem. Niektórzy są wręcz niezadowoleni, że ktokolwiek śmie im przeszkadzać w rozgrywce jakimiś historyjkami. Ale ja lubię, gdy twórcy poświęcają temu więcej uwagi. Lubię, gdy mnie dodatkowo intrygują i motywują. Tak jakby mówili: no spróbuj jeszcze raz, może się dowiesz czegoś nowego. W Hadesie fabuła spełnia swoje zadanie wyśmienicie, a na jej korzyść dodatkowo działa fakt, że ogólnie uwielbiam mitologie wszelakie. No i całość jest rewelacyjnie zaprezentowana. Metodycznie poznajemy kolejnych bohaterów, zaznajamiamy się bogami Olimpu, którzy chętnie pomagają nam w kolejnych próbach ucieczki, sporadycznie trafiamy na mitologicznych herosów i tak naprawdę przynajmniej kilkanaście pierwszych podejść to parada nowych znajomości. Każde kolejne spotkanie to krótki dialog, kapitalnie udźwiękowiony i nie zdarzyło się jeszcze, by jakaś kwestia mi się powtórzyła. Ogólnie w sferze fabuły czuć progres i rozwój, bo nasi rozmówcy reagują na postępy, które czynimy. Naprawdę przyjemnie się tego słucha, a moim faworytem jest stale napuszony Tezeusz. Jestem pod ogromnym wrażeniem tego ile kwestii i dialogów twórcy nagrali dla każdej postaci. Niektóre dowcipne, inne tajemnicze, jeszcze inne pouczające i pełniące rolę tutoriali. Ogromny plus za realizację tego aspektu.
Zagraj to jeszcze raz, Zagreus.
Rozgrywka jest tip top. To imponujące, jak wiele wysiłku autorzy gry włożyli, by Hades jak najdłużej zachował świeżość gameplayową. Ale nie wrzucają nas przy tym na głęboką wodę i kolejne możliwości udostępniają metodycznie, bez pośpiechu. Gra w praktycznie każdej warstwie mechanik regularnie się rozwija. Arsenał rośnie, później dochodzą nowe warianty tych samych broni, nowe dary od bogów trafiają się nawet po kilkunastu godzinach zabawy, odblokowujemy stałe atuty naszej postaci, wybieramy te, które najbardziej odpowiadają naszemu stylowi gry. Generalnie nie ma sensu, bym tutaj wymieniał każdą mini-mechanikę, która dokłada swój kamyczek do ogródka ogólnego gameplayu. Wystarczy jak napiszę, że ta warstwa jest szalenie rozwinięta, a przez nagromadzenie detali każda kolejna próba ucieczki jest rześka i świeża. A jak nam się nudzi i nie brakuje odwagi, to zawsze możemy włączyć dodatkowe utrudnienia (w zamian za lepsze nagrody). No i Zagreus, nasz bohater, porusza się żwawo, dynamicznie i bije mocno, więc szybkie palce mogą się przydać. Przyjemnie się gra, po prostu.
Beczka dziegciu w rzece Styks.
Nie mogło być zbyt pięknie, więc mam parę zarzutów do Hadesa, w tym jeden dość poważny. Bo nie wiem co się stało, że wyżej wspomniane elementy gry urozmaicono w imponującym stylu, a wyraźnie zaniedbano inne. Czuć pewien deficyt w rodzajach wrogów. Dość szybko poznajemy wszystkich i o ile później możemy trafić na odrobinę różne warianty tychże, to pula adwersarzy wyczerpuje się po raptem kilku godzinach (zakładając, że nie zabraknie nam umiejętności, by w miarę sprawnie docierać do późniejszych poziomów). Na papierze przeciwników jest sporo rodzajów, ale w trakcie rozgrywki szybko czujemy pewnego rodzaju przesyt, wciąż bijąc tych samych kościotrupów czy inne potępione dusze. Ten niedobór po części przenosi się również na zestaw bossów, bo tych mamy raptem ilu? Czterech? Niby trafiają się różne warianty, ale to tylko kwestia nieco innych ataków, którymi dysponują i szczerze mówiąc, niezależnie od tego z każdą Hydrą walczyło mi się z grubsza tak samo, w efekcie szybko zacząłem podczas tych potyczek ziewać. Ale małą różnorodność przeciwników mógłbym lekko przełknąć, w końcu i tak na pewnym etapie są zaledwie mięsem do zmielenia dla dojebanej darami oraz moimi umiejętnościami postaci Zagreusa.
Beczka Styksu w rzece Dziegciu.
Największy i niewybaczalny ból anusa sięgający jelit mam o znikome urozmaicenie biomów, tudzież poziomów. Raptem cztery. Zawsze w tej samej kolejności podane. Bez wątpienia ładne, ale po kilku godzinach zaczynamy dostrzegać schematy, a po kilkunastu godzinach kolejne areny walki nie są w stanie nas już niczym zaskoczyć. Ani wizualnie, ani konstrukcyjnie. Przykra sprawa w sumie. O jakich schematach mowa? Pomieszczenia na bazie kwadratu/prostokąta, z rozrzuconymi gdzieniegdzie przeszkodami/ściankami. Czasem dla niepoznaki całość odwrócona o 90 stopni, albo podana w lustrzanym odbiciu. Ot, areny walki, gdzie lejemy wrogów, a potem lecimy w kierunku drzwi do kolejnej areny walki. Długo się zastanawiałem czego mi w nich brak i dlaczego tak mnie one trapią. Aż olśnienie - kompletnie brak w tej grze elementów eksploracyjnych. Żadnych odnóg, sekretów za zniszczalnymi ścianami, zero nagród za naszą ciekawość i dociekliwość. Czasem jakaś waza do zniszczenia zawierająca grosze, albo łowisko. Ale po kilkudziesięciu próbach każde pomieszczenie widzieliśmy już kilkanaście razy, nie ma też żadnej potrzeby, by uważniej mu się przyglądać, więc lecimy już na automacie i bezmyślnie do kolejnych drzwi. Niektórym pewnie to na rękę, ale osobiście wolałbym, aby rogalik nie był tylko sekwencją kolejnych aren walki i stale pobudzał moją czujność eksploratora. W Hadesie pod tym względem czułem głównie rozczarowanie.
Wiosłuj Charonie.
I co z tego, że twórcy nagrali tysiące dialogów, obficie obdarzyli nas arsenałem, modyfikatorami rozgrywki, setkami darów, a całość ozdobili przepiękną i klimatyczną stylówą. Co z tego, skoro wszystko sprowadza się do biegania po raz kolejny po tych samych pomieszczeniach i biomach (serwowanych w tej samej kolejności) oraz biciu tych samych przeciwników, przeplatanych tymi samymi bossami? Wszystko jak krew w piach. Nieprawdopodobne bogactwo w jednych aspektach odbija się na biedzie w innych. To dla mnie bolesne.
Ogrywane przeze mnie niedawno Curse of the Dead Gods było pod tym względem lepiej wyważone (przede wszystkim nagradzało eksplorację), bo nie czułem takiego dysonansu. Już nie wspominając o moich "ideałach" rogalikowych, czyli Dead Cells oraz Returnal.
Hades świetny, ale cóż, w ogólnym rozrachunku grałem już w lepsze rogale.
Oho, rośnie szansa na bardziej jednostronne widowisko, niż wczoraj
