Rozi

Tak, na przykład.

Serio, przy jedynce nie mogłem grać bez zamienników, tutaj joycon idealnie leży w łapie, palce nie są przykurczone, ideolo jest. Oprócz gałek oczywiście, heeee.

Dla mnie jest zajebista, bo jestem w stanie grać teraz parę godzin i nie drętwieją mi ręce. Zwiększenie joyconów było strzałem w dziesiątkę dla mnie.

My to już wiemy, nie trzeba tego pisać co stronę. Albo jak się człowiek tak męczy z tym Switchem 2, to można też np. sprzedać i grać na lepszych sprzętach. A jak ktoś gra i cierpi za nas rany, to trzeba problemu w psychice szukać.

Niestety tak.

Wczoraj przeszedłem pierwszy raz Donkey Kong Country, nie sądziłem, że gra sprzed 34 lat potrafi tak dobrze się zestarzeć. Ale ja nie o tym. Ten utwór. "Zrób nam Panie Wise piosenkę pod planszę z pływającymi małpami pod wodą". Pan Wise zrobił piosenkę, która uruchamia nostalgię (której nawet nie mam, bo nie miałem za dzieciaka SNESa) i wywołuje egzystencjalne przemyślenia. No kurwa!

Mamy 2025 rok, zgadnij co będzie.

Ja tego mogę słuchać non stop xd Jeszcze jak ona się zmienia w zależności od tego, co się dzieje na ekranie, genialne.

No ja chyba tylko raz milion zrobiłem, i maksymalnie do 10 ante doszedłem, a grałem 70 godzin. Nie patrzę na żadne tutoriale, tylko gram samemu.

Panie Kojima, coś Pan zaserwował końcówkę, gdzie miałem oczy mokre z różnych emocji trzy razy, chylę czoła. Definicja gry MONUMENTALNEJ. Monumentalnej na poziomie gameplayowym, technicznym, aktorskim, muzycznym, graficznym. Kontynuacja idealna, usprawniająca wszystkie bolączki poprzednika. Mamy bardziej różnorodne biomy, mnóstwo gadżetów, broni, technologii, przez co możemy łączyć ten świat na różne sposoby. Ktoś powie, że jest za łatwo, tu się zgodzę - niestety to jest znak czasów i obecnych gier AAA. Czy mi to przeszkadzało? Nie, bo dostosowywałem wszystko pod siebie. A poza tym uwielbiam gameplay Death Stranding i samotne chodzenie po górach. Rozdziały od 9 do końca, to jest majstersztyk i Kojima w pełnej krasie - od smutku, przez radość, łamanie czwartej ściany, "kojimizmy", wstawki rodem z filmów klasy B. Doskonale przedstawione postaci, każda z własną tragedią i sekretami (Neil top Rainy top ), powroty starych (i nie tylko), no kurwa co ja będę pisał, takie tytuły się pamięta całe życie. Dla mnie gra roku. Panie Hideo, rób Pan gry całe życie. A Woodkid niech robi muzykę całe życie, co chłop gotuje z każdym kawałkiem, kosmos. Edit: dobra, na napisach mokre oczy po raz czwarty :(

Hmm, nie wydaje mi się, ja tego nie mam. Czy to jest w APAS Enhancements?

Nadmiar surowców zostaje, a nie przepada, o to chyba chodzi.

Że lata kolejka-duch i żeby na nią uważać.

Chyba nie czytacie wpisów do Corpusu zbyt uważnie. To nie jest błąd. Ja pierdole, jak ta gra wygląda, kosmos, kosmoooos:

A jaki masz język ustawiony? English UK daje nam zegar 24 godzinny, US 12 godzinny.

W górach jest peak (hehe) deathstrandingowości tej gry. Wspinanie się w zamieci, lawiny (moment wychodzenia do East Environmental Observatory, osrałem zbroję trochę, jak stałem za półką skalną), czy w końcu niesienie Spoiler Adventurera w ciemną noc, z latarką, przy "Patience" od Low Roar, ja pierdolę, dla takich chwil się jest graczem. Albo zjazd z wcześniej wspomnianego obserwatorium na trumnie, na sam dół Miał ktoś z Was spotkanie z duchem monorail?

Chyba jak się jest niedzielnym graczem, bo po paru miesiąch gałki się bujają jak pojebane.

Fajna beta:

Dotarłem do gór, przedzierałem się przez wielkie zaspy, zamieć, dotarłem do punktu, znalazłem gorące źródła (zajebista mechanika), wykopałem je i usiadłem w nich, wśród nakurwiającego śniegu i wysokich gór za sobą. CO. ZA GRA.

Dedo Strandingo 2, ubóstwiam tę grę: