Uzytnik30

Też mam sporą kupkę wstydu, ale warto. Zostawiłem rozkopane tytuły i pochłonęło mnie do tego stopnia, że zarywałem nocki nawet, a w robocie ciągle myślałem o tym, żeby wrócić na chatę, chwycić pada i grać. Nawet ze snem było ciężko, bo tak mnie ta giera rozkojarzyła xd

Kończ Alanka i bierz się za Clair. Nie pożałujesz.

Clair Obscur: Expedition 33 Nie zbieram platyn (przed wyruszeniem z ekspedycją miałem akurat 33 platyny na koncie), ale dla takich gier robi się nie tyle wyjątek, co po prostu wypada skompletować całość. Inna sprawa, że wbicie 100% było czystą przyjemnością, i nawet grind, przy odpowiednim buildzie, można ogarnąć błyskawicznie. Perełka.

Dobra, udało się rozwalić Pana S, chociaż bardziej metodą prób i błędów, żeby nie odtwarzać gotowych „przepisów” i koniec końców Spoiler Nie ubiłem go klasycznie Stendhalem, lecz Gommage. Team Sciel i Verso. Ale satysfakcja ogromna… a później strzał w pysk bo zebrałem przy okazji ostatni dziennik a pucharka jak nie było, tak nie ma. Miał ktoś podobny błąd? EDIT/ Jakiś jeden dziennik się ukrył, all good.

Tak, to właśnie ten. Wielkie dzięki!

Jest w stanie ktoś polecić coś z koreańskich kryminałów/thrillerów, które zostają z widzem na dłużej? Odhaczyłem m.in.; Zagadka Zbrodni, Chaser, The Yellow Sea, Trylogia Zemsty, I Saw The Devil, Mother, New World, Children…, Montage. Btw, może ktoś kojarzy, jest jeden film, którego nie obejrzałem nigdy do końca, a chciałbym wrócić. Nie mogę nigdzie znaleźć tytułu. Metraż około trzech godzin, o gościu, który „infiltruje” wioskę na jakimś zadupiu, a tam też jakaś miejscowa laska zarządza tym wszystkim i ma jebitnie wielki domek w środku społeczności. Jakieś tam tajemnice wychodzą później oczywiście. Tyle pamiętam.

Kolejne tytuły wpadły na kiedyś tam. Shadow of the Colossus ograłem swojego czasu w Plusie, więc w kolekcji mieć musiałem - piękna giera. Elden Ring długo za mną chodził, nie lubię „tych” gier, brak mi cierpliwości, ale trzeba kiedyś spróbować. A, The Thaumaturge to ponoć kolejne duże zaskoczenie stworzone przez Polaków, więc też się sprawdzi.

Po całości drugiego sezonu - jest kiepsko, z paroma przebłyskami, ale nie ukrywam, że ostatni odcinek, zwłaszcza końcówka rozbudza apetyt na więcej. Oby odpuścili sobie tę teen drama obyczajówkę i poszli w mocniejsze klimaty, skupiając się na mięsku.

Właśnie w przypadku tych rozbłysków/zmian narracji, często drzwi gdzieś tam zamknięte, mogą się otworzyć, albo pojawi się symbol, który oświetlisz latarką Alanka, itp.

Da się wrócić, w późniejszych etapach możesz przełączać się między postaciami w zasadzie kiedy chcesz - safe roomy. Natomiast lepiej czyścić, co się da, bo Alan z tego co pamiętam ma pewną pomijalną znajdźkę (o ile celujesz w platynę), która zmienia się w inną, będącą w tym samym miejscu, w zależności od progresu fabuły. Pominąłem ją, ale o dziwo, po zakończeniu gry, save sprzed parunastu godzin rozgrywki zaliczył mi ją do kompletu 100 procent. Wątki są kontynuowane w kolejnych rozdziałach, ale sprawdź dla pewności tablicę Alanka, czy na pewno wszystko zrobiłeś, co się dało. Dawno nie grałem, ale tak to zapamiętałem - wątki ciągną się przez kolejne rozdziały.

Jakaś top taktyka, żeby ubić w/w jegomościa? Póki co z ciekawości podszedłem do tej walki, 88 level, dwa podejścia i oklep życia dostałem

Dwie nowe zdobycze po dłuższej, kolekcjonerskiej emeryturze. Kotka duetu Loeb/Sale do halloweenowego kompletu i Superman, którego jestem najbardziej ciekaw.

Tak, muzykę. Świetne są te kawałki na koniec każdego rozdziału. I nie tylko w sumie; wszystko przed tobą ;)

Walka wymaga trochę wprawy ale idzie ją ugryźć na hardzie. Gorzej się robi kiedy, w celu wbicia platyny, czyścisz wszystkie lokacje do zera, a gra zalewa nas przeciwnikami, oferując praktycznie zerowe zasoby amunicji. Tam już zszedłem z poziomu trudności. @mario10 jak się podobał kawałek wieńczący pierwszy akt?

Mam i ja. Czas ruszyć na patrol

Co kto lubi, bro. Dla mnie, mimo prowadzenia za rękę, to zajebisty motyw, który zaczął mnie nudzić dopiero pod koniec, kiedy gra wydawała się już faktycznie fabularnie przeciągnięta.

Niby nic skomplikowanego, ale immersję podbija.

Przede mną odcinek piąty drugiego sezonu, ale do tej pory jest dość przeciętnie. Tak, jak pierwszy sezon dodawał coś od siebie, raz lepiej lub gorzej, wypełniając domysły zostawione w grze, tak ten sezon dodaje/zmienia prawie wszystko na niekorzyść. W pierwszym sezonie wiele głosów krytyki skierowanych było na minimalną obecność zarażonych, więc twórcy wzięli to do serca i postanowili zrobić w tym sezonie kalkę World War Z z Bradem Pitt’em. Ucieczka przed zarażonymi w metrze/uciekcza Abby jest jeszcze spoko (gra), ale jest tego za dużo. Nie ma to w sobie ani grama horroru/napięcia, które towarzyszyło w grze, i tak lecą na to Winterfell, a ja wzruszam ramionami. Wiem, rozmach, ale nie siedzi mi to. Druga sprawa, Ellie. Tragedia. Nie skreślałem, bo w sezonie pierwszym całkiem nieźle było, choć bez rewelacji, tak tutaj lepiej już nie będzie. Kij w aparycję (w ogóle Ellie i Dina, wyglądają komicznie - drobne dziewczynki, stojące na dachu teatru, trzymając się za ręce i już wiesz, że każdy leje pod siebie na myśl o konfrontacji z nimi). Podstawowy problem jednak, to motyw zemsty (swoją drogą wiadoma scena z Joelem jest naprawdę mocna). Ellie oczywiście chce dorwać całą ekipę Abby, ale… jest tu coś, czego nie cierpię w filmach/serialach. Kiedy motyw główny się rozmywa z jakichś dziwnych powodów. Nikt mi nie powie, że osoba zafiksowana śmiercią swojego przybranego ojca, z którym żyła w fatalnych stosunkach pod koniec jego dni, może sobie pozwolić na ojcowskie gadki, wkładanie palców w majtki, mizianie się i budzenie nad ranem ze swoją połówką, wciąż gadając o tym samym. Może tak się da, nie wiem, ale to nie życie, a scenariusz, więc oczekiwałbym chociaż tutaj realizmu, bo to motyw bardzo ważny, jak nie najważniejszy. Człowiek zaczyna sobie chyba zdawać sprawę, że gra poprowadziła to wszystko zdecydowanie lepiej i nawet nie ma co porównywać.

Story ukończone - masakra co za emocje. Nie żebym się jakoś wzruszył ale przygniótł mnie ciężar finału. Z minuty na minutę coraz bardziej przytłacza mnie moja decyzja. Spoiler Wybrałem Maelle, wiedząc że mogę wczytać save’a sprzed finałowej walki i sprawdzić następnie opcję Verso. I im więcej czasu upływa od tej decyzji, tym większa deprecha się pojawia. Chyba dlatego, że człowiek zżył się z tymi wszystkimi postaciami z płótna, a na końcu jednak czar pryska, czułem się jak Verso, trochę jak niewolnik, który musi zadowolić sztuczny tłum; bohaterowie, których losy śledziliśmy przez całą grę, siedzą niczym zjawy bez uczuć. Tak to odebrałem, albo już sobie nie będę wkręcał. Nie wiem, kurna, za mocne to było. Zajebiście satysfakcjonujący tytuł, a zostało jeszcze tyle do zrobienia. Nie platynuję wszystkiego, w co gram, ale tu po prostu wypada zrobić stówę.

Rozgrzebałem parę miechów temu kolejne przejście, jestem w sumie w drugim obozie, więc w sam raz na rozpoczęcie od nowa. Chociaż mi osobiście te betonowe 30 fps nie odbierało przyjemności z rozgrywki.

Ciężki temat, bo nie ukrywam, że finał drugiego aktu poskładał mnie tak, że zasnąć nie mogłem, myśląc cały czas o tym co będzie dalej xd Wypadałoby to skończyć jak najszybciej, bo ciekawość silniejsza, a z drugiej strony jednak nie chcę, żeby ta gra się kończyła. Jak żyć?

Czyli trzeba będzie to odciągać najdłużej jak się da i zająć się czyszczeń mapki

Też wczoraj skończyłem Akt II i mamy kolejny nokaut. Nawet jeśli pewnych rzeczy się domyślałem, i tak, poezja jak oni to napisali i poskładali do kupy. Pany, ile h zajmuje plus minus już sam Akt III?

Zbankrutuję, bo obiecałem sobie już nic nie kupować, ale ładny ten steel, a sama gierka też wygląda przyjemnie, w sam raz do „przegryzienia” między grubszymi tytułami.

Wleciał nieco rozbudowany gameplay-behind the scenes-zwiastun.