Alone in the Dark (2024)
Nie liczyłem na wiele i w pewnych aspektach dostałem nawet trochę więcej, a w innych trochę mniej. Jednak po kolei.
W oryginalne AitD z 1992 roku nie grałem, więc z zainteresowaniem wyczekiwałem aż w końcu będę mógł zapoznać się z dziadem współczesnych survival horrorów w odświeżonym wydaniu.
Wystarczyło już pierwsze 20 minut, by poczuć na czym wzorował się Capcom projektując rezydencję Spencera w pierwszym RE, a dodatkowa nuta noir i lekkiego oniryzmu tworzą naprawdę fajną atmosferę, która później wprawdzie nieco ewoluuje - czy to w stronę skojarzeń z Eternal Darkness (głównie za sprawą pewnej egzotyki odwiedzanych lokacji), czy motywów coraz bardziej lovecracftowych.
A jak się to w gra? Bardzo klasycznie, rzekłbym. Eksplorujemy, zbieramy notatki, szukamy brakujących elementów układanek, które są nam potrzebne do otworzenia dalszych, niedostępnych wcześniej przejść (czyli rozwiązujemy zagadki, rodzajów chyba 3), no i walczymy.
Drewno jest? Jest. Ale mniejsze niż się spodziewałem. Postać rusza się całkiem responsywnie, strzelanie, choć kapiszonowe, to jest poprawne. Najsłabiej wypada bezsprzecznie walka bronią obuchową. Gdy w nasze ręce wpadają łopaty, kilofy czy inne siekierki możemy tylko mieć nadzieję, że podeszliśmy wystarczająco blisko przeciwnika, zrobić lekki bądź mocny wymach i liczyć że trafimy Drewno level SH: Downpour, choć tu przynajmniej przeciwnicy szybciej padają i nie respią się
Od samego początku gra dość szczodrze obsypuje nas amunicją i tylko raz, w lokacji gdzie po raz pierwszy napotykamy wrogów, zdarzyło mi się wystrzelać
Balans pomiędzy walką i główkowaniem został moim zdaniem bardzo fajnie zachowany. Nawet pod koniec, gdy szczelania jest faktycznie więcej, nie czuć przesytu walką. W opcjach mamy do wyboru czy chcemy klasycznie rozkminiać czego i gdzie szukać, żeby ruszyć dalej przy zagadkach, czy mieć podpowiedzi z ikonkami na mapie, a czasem nawet jasną sugestią, do której notatki powinniśmy zajrzeć. Nikt więc zagubiony się tu nie poczuje
Technicznie jest... okej? Graficznie to to nie razi. Wnętrza są klimatyczne, modele postaci dobrze wykonane, nieco gorzej z mimiką, ale nie jest to poziom Inkwizytora, spokojnie Lokacje "zewnętrzne" są ciekawe, na brak różnorodności narzekać nie sposób. Raz tylko skrzywiłem się lekko trafiając na... niewidzialną ścianę, pośrodku jakiejś uliczki. W roku Pańskim 2024
Gdzie widać piniondz to z pewnością sfera audio. Niezły soundtrack, zacny voice acting (btw. każda jedna znajdowana notatka jest czytana przez aktora, szacun), przez to wszystko można jeszcze lepiej wczuć się w klimat
Co mi nie siadło? Ano, niestety niezbyt to straszy. Na początku mamy taki horrorowy suspens, jakieś nawet delikatne napięcie, ale strachu to tu ni ma. Z drugiej strony dobrze, że nie silono się też na chamskie jump-scare'y. Nic nagle na mordę nam tu nie wyskoczy. Przez blisko 10h lizałem ściany, czytałem notatki, chłonąłem historię. Bawiłem się dobrze, choć na przejście drugą postacią na razie chyba nie mam ochoty - tym bardziej, że różnica to głównie cutscenki i cała jedna lokacja z "wątkiem osobistym", a raczej jego kulminacją
No i mogli darować sobie/zrobić inaczej finałowego bossa. Tu ewidentnie chciano być jak Residenty, ale budżet nie ten.
Uczciwe 7+/10. Jeśliś fanem gatunku to zawiedzion nie będziesz, ale uniesień też nie oczekuj
