Kmiot

Może trochę, ale tylko z tym serem. Teraz czuję, że znam Eloszkiego na tyle dobrze, by móc go dopuścić do losowania. Przestań się kompromitować złym gustem gierkowym, bo naślę na Ciebie Ogqozo. A doskonale wiesz jak to boli. @baniek [PS4] i oficjalnie @eloszki [PS4]

@eloszki Dobra, jeszcze jakieś ulubione gry/gatunki, abyśmy poznali Twoje growe preferencje. I koniecznie ulubiony rodzaj sera. A potem oficjalnie Cię dopuszczam, życząc powodzenia i większej aktywności, bo bez aktywnych nie ma zawartości ;] @sprite [XO]

No możemy tak zrobić, że wcisnę Cię tam, gdzie będzie mi wygodniej (np. mniej chętnych, albo ich nieparzysta ilość, gdybym planował zrobić losowanie w parach). Chyba, że do piątku zmienisz zdanie i się zdecydujesz na jakąś platformę, to daj znać. Póki co notuję Cię jako: @Luqat [PS4/XO] Gdyby ktoś chciał również w tej formie, to informować.

No to po kolei. Dopuszczeni: @Rudiok poproszę o wybór PS4/XO @BRY@N [PS4] @marbel007 [XO] @mozi [XO] @Dud.ek [XO] Pozostaje kwestia @eloszki, którego widuję, ale statystyki nie świadczą na jego korzyść. Choć widać, że coś tam działa. Może jest nieśmiały albo małomówny. Chciałbym też odrobinę "odhermetycznić" grupę stałych bywalców, wpuścić może nieco świeżej krwi, ciepło ją przywitać. Ale nic o Eloszkim nie wiemy! Więc poproszę go o napisanie paru słów o sobie, byśmy mogli lepiej go poznać. Przybliż nam swoją sylwetkę. Od kiedy interesujesz się grami, jakie konsole posiadasz (posiadałeś), jakie gatunki gier preferujesz, jakie gry są Twoimi "Grami życia" (GOTL). No ogólnie 10 zdań o sobie (nawiązując do klasyki), plus rozmiar buta, ulubione słowo, ulubiony przedmiot w szkole, jakiś sekret (który możesz nam zdradzić) i - najważniejsze - ulubiony rodzaj sera. Albo od razu czyim alterkontem jesteś, może być na PM, jeśli obawiasz się konsekwencji ;] Pewnie Pupcia.

Dzięki za fotorelację, zawsze to trochę więcej radości w temacie ;] A teraz do rzeczy. Oddam za mema #14 Są takie tytuły, które wracają do nas w najbardziej niespodziewanych momentach. Na przykład w trakcie spacerowania brzegiem morza, gdy zimny piasek przyjemnie ustępuje pod ciężarem naszych stóp i zostawiamy za sobą ślady, które po chwili zmywają kolejne fale. Tak jakby nas tam przed chwilą w ogóle nie było. I gdy napotykamy na swojej drodze kawałek drewna, więc zaczynamy się zastanawiać skąd tenże artefakt pochodzi? Fragment jakiegoś molo? Może element statku, który rozbił się podczas rozszalałej burzy? Albo po prostu kawałek krzesła, które do morza wrzucił jakiś dzieciak, bo się nudził? To drewno zmurszałe i miejscami obficie gnijące. Widać, że jest już zmęczone przedłużającym się rejsem i teraz może wreszcie odpocząć na brzegu. A Ty patrzysz na ten poturbowany morskim życiem przedmiot i myślisz sobie: ale klawy kawałek drewna, po czym przypominasz sobie gameplay NieRa z PS3. Są takie gry, których ułomności zauważy nawet laik w temacie. Ale jednocześnie nie potrafimy się od nich oderwać i brniemy w tę nie do końca satysfakcjonującą rozgrywkę, bo coś nas niesie na fali i jesteśmy tylko pasażerami, jak ten nieszczęsny kawałek drewna. Następuje jakaś synergia między nami, a tym nieidealnym tytułem, bo wyczuwamy w nim charakter, duszę, wpompowaną przez twórców miłość do swojego dzieła, mistyczny pieprz. Jesteśmy nawet gotowi powtarzać te same fragmenty wielokrotnie, a potem całe przejścia gry wielokrotnie, bo lubimy wspólnie spędzać czas. I pierwszy NieR potrafił być taką grą, pomimo dostrzegalnych ułomności, które go trapiły. Platynowałem, więc wiem o czym piszę. A teraz postanowiono przynajmniej spróbować go z tych upośledzeń wyleczyć i wydano nową wersję tamtej gry. Dwa najistotniejsze pytania brzmią: czy nie obdarto jej przy okazji z walorów, które czyniły ją wyjątkową? Oraz czy będą tam równie fajne poślady, co te 2B? Tak jak widać na załączonym obrazku, jeśli już zignorujemy te najciekawsze fragmenty - dwie gry do oddania za mema. Tytuły świeże, mające premierę w mijającym tygodniu. Po jednym egzemplarzu na Xboxa i PlayStation, możliwe do ogrania zarówno na starych jak i nowych generacjach, więc niezależnie czy jesteś klapem, czy botem - znajdziesz tu coś dla siebie. Chyba że jesteś Nintendofagiem, to wtedy nie. Gry nowe, wciąż w fabrycznych foliach (aby dusza nie mogła ulecieć), angielskie wersje okładek, no kurwa, nie wiem co jeszcze dodać, nic więcej chyba nie trzeba. Zasady (jesteś tu pierwszy raz? Zapraszam do pierwszego posta tematu po detale): aby wziąć udział w losowaniu należy w tym temacie wkleić ulubionego mema (jpg/gif/filmik) związanego z cyklem Nier, więc może być również Automata. Hit me. użytkownik musi wybrać, która wersja gry go interesuje [Xbox/PS4]. Jeszcze nie wiem w jakiej formie przeprowadzę losowanie/losowania (to też zależy od ilości chętnych), ale na pewno gry rozdzielę między dwóch zwycięzców, wiec nie będzie tak, że jeden zgarnia obie gry. Jeśli platforma jest Ci obojętna, to możesz odczekać kilka dni i wbić się tam, gdzie będzie mniej chętnych (mniej uczestników - większa szansa). Ale ostrożnie, bo: zostawiam sobie prawo zamknięcia listy chętnych w piątek, bo to zostawi mi czas na zaplanowanie i zorganizowanie losowania. Możemy wstępnie ustalić, że deadline to godz. 18:00 w piątek (30.04), ale możliwe, że ten krok nie będzie konieczny. W razie zamknięcia poinformuję o tym w temacie. losowanie standardowo - okolice przyszłego weekendu; wysyłka nagród standardowo - tydzień następujący po losowaniu. oczywiście jeśli ktoś ma pomysł i ochotę na wyręczenie mnie w kwestii losowania, to zapraszam do deklaracji tutaj, bądź PM. od uczestników wymagam minimum zaangażowania i pilnowania swojego udziału, bo do zwycięzców sam się nie odezwę, a jeśli ktoś własnej wygranej nie przypilnuje (kilka dni), to widocznie niewystarczająco mocno mu zależało i zostawiam sobie prawo przekazania nagrody komuś innemu. Lista bonusowa (uwaga, nowe fanty): Artbook Frostpunk. Nowy, wciąż w folii. Format 19x14cm. Wspaniały kalendarz ścienny 2021 prosto z Jedynego Magazynu Tylko O Konsolach PSX Extereme. Format w zwisie 40x30cm. Trzy arty i OST do Anno 1800. Wszystko w gustownej, kartonowej kopercie. Gra na PS3 Batman: Arkham City. Wydanie GOTY z najbardziej oszpeconą okładką w historii branży. Stan płyty bdb, pudełka i papierów (ang) również. Gra na PS3 L.A. Noire. Complete Edition. Stan płyty dobry (pojedyncze mikroryski, ale wszystko hula, bo sam w nią swego czasu grałem), papiery stan bdb (jest solidna instrukcja w formie książeczki, angielska), pudełko stan raczej mierny (ślady kleju i rysy, ale nie jest w żaden sposób pęknięte). Gra na PS3 Vanquish. Stan płyty bdb, papiery bdb (książeczka-instrukcja po angielsku), pudełko stan dobry (lekko pomarszczone z tyłu). PSX Extreme # 284 (kwiecień 2021) - wersja kioskowa "basic", czyli bez dodatkowych stron PE+. Egzemplarz w zasadzie nowy, ale może mieć drobne zagięcia czy inne felery wynikające z faktu, że przychodzi do mnie pocztą i różnie bywa z jego stanem. No i często to egzemplarz, który czytałem, więc może mieć ślady używania, choć zawsze dbam o materiał. *NEW!* Artbook Dragon's Crown - stan niestety dostateczny, bo wygląda jakby ktoś go położył na łóżku, a potem na nim usiadł. Grzbiet lekko załamany w kilku miejscach, dodatkowo mam wrażenie, że klej jest niskiej jakości i lada chwila może zacząć puszczać. Format 25x18, angielski, ok. 64 strony. *NEW* Steelbook Fifa 20 - Fifa Ultimate Team, nowy w folii. Rozmiar standardowych pudełek gier (PS4/XO). Zdjęcie tyłu. *NEW* Steelbook Gears of War: Judgment - bez folii, ale również bez najmniejszych skaz. Format większy (19x13,5). Foto wnętrza. *NEW* Cztery komiksy z Kolekcji Pixela. Produkty skromne objętościowo (każdy po 16 stron), więc wrzucam jako jeden fant. Z tego co widzę, są to swoiste ukłony dla czterech klasycznych gier: MicroProse Soccer, Sim City, Jet Set Willy i Doom. Lektury tam niewiele, ale przynajmniej chwilami przykuwa wzrok. (fant od użytkownika Dud.ek) *NEW* PSX Extreme #274 (czerwiec 2020) - ktoś może będzie zainteresowany czymś do poczytania na sraniu. (fant od użytkownika Dud.ek) Zawodnicy, którzy aktualnie mają cooldown (w nawiasie ilość giwałejów do przeczekania). Pupcio (1) MichAelis (2) MYSZa7 (1) WisnieR (2) Bzduras (2) creatinfreak (4) mitra (5) No to serwus.

@okens To znaczy? Bo jestem pewien, że kilku się pokusilo, a na pewno Amer wrzucał (Switch). Sam też posiadam (PS4), ale nie wiem, czy wrzucałem tutaj, bo zwykle mi się nie chce.

W sumie nie śledzę njusów, ale oni mają to zamiar zrealizować bez udziału kibiców czy co? Wiadomo już?

No dobre, dobre, nawet lepsze niż to dwa posty wyżej. Czyli co? Już po wszystkim? No to nie warto było. Liczyłem, że będzie śmieszniej. Wojownicze angielskie kluby jak nieznośne gówniaki czy inne zbuntowane nastolatki postawiły się systemowi, a gdy stary wyciągnął pasa, to grzecznie wróciły do odrabiania lekcji xd Perez, ty łamago, coś narobił?

Talentu nie stracił, to oczywiste. Problemem jest - tak jak piszesz - ciało niekoniecznie już tak sprawne (przynajmniej obecne) i przede wszystkim psychika. Tak "głowa" mu wróci na miejsce, to i Marc wróci na topowy poziom, nawet na przekór niedogodnościom fizycznym, które zapewne obecnie wciąż odczuwa. Zakładam, że na tę chwilę jeszcze się oszczędza, a pewność siebie zacznie mu wracać wraz z kolejnymi GP. Oby bez bolesnych wywrotek.

No mnie w sumie ciekawi Marquez i czy uda mu się wrócić do dominującej formy. Trzeba dać mu kilka wyścigów, ale mam przeczucia, że to już nie będzie TEN Marquez. Z jednej strony jego dominacja była już nudna, ale z drugiej trochę byłoby szkoda, że spadek formy nie przyszedł naturalnie. Pozostanie niedosyt i wieczne "gdyby nie kontuzja...".

Trzy sekundy po tym zdjęciu włócznia Linka się psuje i rozpada, bo za długo była na słońcu.

Przemyślałem sprawę i jak dla mnie to te Reale, Barcelony, Liverpoole, Legie, AC Milany mogą wypierdalać do tej swojej Super Ligi, taplać się w pieniądzach, grać w kółko z tymi samymi przeciwnikami na swoim poziomie finansowym i stawiać nowy puchar w gablocie. Jako neutralny kibic mam to w piździe. Na wyjebaniu ich z lig krajowych skorzystają inne kluby, a same ligi, choć będą słabsze, to prawdopodobnie bardziej wyrównane, a przez to być może ciekawsze. I może na tej glebie wyrosną jakieś nowe, warte uwagi kluby. Prawdopodobnie teraz bredzę od rzeczy, ale to naprawdę taka zła opcja, by wyjebać z lig kluby, które są poza zasięgiem i rywalizują tam z klubami, których budżet jest 10x, 20x mniejszy? Niech ogórki grają z ogórkami, a tytani mierzą się z równymi sobie. Aż jestem ciekawy co by z tego na dłuższą metę wyszło i kibicuję Super Lidze xd A moja odważna teoria jest taka, że angielskie kluby chcą spierdalać z Premiership, by nie musieć już klękać przed każdym meczem.

Ojojoj, pieniążki, oddajcie nasze pieniążki, rzekła UEFA, a klubiki strzeliły focha xd. W sumie te wszystkie śmieszne rozgrywki ligowe, puchary i coroczne Ligi Mistrzów przestały mnie grzać już kilka lat temu. Obejrzało się jakiś finał, ale bardzo mi było z tego powodu wszystko jedno. Tylko Euro i MŚ mnie potrafiły w jakimś stopniu podekscytować. Reszta to taka papka, co roku to samo, więc wyjebane na tych aktorów boiskowych przewracających się, bo ktoś ich pociągnął za rękawek. Że im nie wstyd. Cokolwiek nie wymyślą, jakkolwiek się ta chryja nie skończy, to pewnie i tak oglądał nie będę, albo będzie leciało w tle, gdy ja będę zajęty ciekawszymi rzeczami. Wiem, że to ja dzwonię. Nara.

No dobra, może jeszcze nie ukończyłem, bo planuje wrócić po platynę, ale widziałem już wszystko, więc mogę wydać ostateczną opinię. Captain Tsubasa: Rise of New Champions Backstory: Tak, nie będzie zaskoczeniem, że Tsubasa towarzyszył mi w trakcie dorastania. Jaranko było ogromne, ale to był ten moment, gdy całe wakacyjne dni spędzało się na łące, pełniącej rolę boiska. Cały dzień, nie zmyślam. Na przemian mecz i leżenie na trawie oraz dyskutowanie ze źdźbłami w ustach na tematy, które wtedy zajmowały kilku- i kilkunastolatków. A potem kolejny mecz ze zmienionymi składami, bo ktoś musiał na obiad, albo dostał szlaban za brudne spodenki czy zgubiony klucz do domu, który nosił zawiązany na szyi (klucz, nie dom). I choć technicznie i sercem bliżej mi było do Ishizakiego niż Tsubasy, to harmonogramu transmisji na Polonii 1 pilnowało się z namiętnością, a życie na podwórku zamierało na czas emisji nowego odcinka. Na wagary chodziło się do kolegi (którego rodzice pracowali, więc miał wolną chatę) i wspólnie oglądało się poranne powtórki. Bez przesadnych emocji, bo znało się rezultaty, ale jednak - w tle leciało i każdy zerkał. Grę na Pegasusa ogrywało się z dziecięcą zawziętością oraz onieśmielającym uporem, by rozkminić znaczenie tych japońskich krzaczków. Z wiekiem ta namiętność osłabła, choć sentyment nadal miło gilgotał po podbrzuszu, gdy widziało się bohaterów z dzieciństwa powracających tu i ówdzie. Nazwiska, które pamięta się tak samo dobrze, jak rzeczywistych piłkarzy grających w tamtych czasach. A teraz znów wrócili. I znowu nie potrafię ich nie kochać. Zacznę od istoty sprawy. To gra dla fanów. Nie wiem, być może jakimś cudem sprawi, ze ktoś, kto wcześniej z Tsubasą do czynienia nie miał, teraz się tematem zainteresuje. Cuda się zdarzają. Ale ta gra nie jest wystarczająco dobra, by rozkochać w sobie nowe tłumy. CT:RoNC jest skierowane przede wszystkim do generacji wychowanej na anime, bo to jej największa, być moze nawet jedyna siła. Siła sentymentu. Za to jaka! Osobiście mnie ona zmiażdżyła i choć spodziewałem się jedynie miłego połechtania duszy fana, to w efekcie utonąłem w tej grze niczym w betonowych butach. I nie umiem tego racjonalnie wyjaśnić. Tak samo jak nie potrafię tej gry nikomu z czystym sumieniem polecić, bo zdaję sobie sprawę, że w równym stopniu co mnie wciągnęła, to kogoś może odrzucić. Więc spróbuję do sprawy podejść metodycznie. Goły gameplay: Podstawowym błędem jest traktowanie CT:RoNC jako gry piłkarskiej mającej rywalizować z tuzami gatunku. W żadnej warstwie nie sprosta ona porównaniom. Rozgrywce brakuje szlifów. Animacja poruszających się zawodników cierpi na niedobór klatek. AI często dostaje wylewu, czasem zdarzało mi się, że komputer rozpoczął grę od środka, "podał" piłkę do przodu, ale żaden jego zawodnik nie biegł w jej kierunku. Detekcja kolizji może ubiegać się o rentę inwalidzką. Wymiana kilku podań do dokonanie większe od pokonanie Mullera na bramce, bo zawodnicy potrafią ignorować piłkę toczącą się między ich nogami, zamiast ją po prostu przyjąć. Tradycyjne strzały to śmiech na sali, bo nie stanowią żadnego (no, prawie żadnego) zagrożenia. No trudno znaleźć jakiekolwiek plusy, które staną w obronie "gołego" gameplayu. Sprawy mają się odrobinę inaczej, jeśli zaczniemy CT:RoNC traktować jako grę arcade w temacie piłkarskim. Wtedy można dojrzeć pewien potencjał. Pełen gameplay: To gra w pełni oparta na indywidualnościach i odpalaniu ich umiejętności. Możemy w meczu podgryzać przeciwnika i ostatecznie być może nawet uda nam się go pokonać. Bo bramkarze mają swój poziom "Spirit" i póki im go nie obniżymy kolejnymi atakami, to nic nie przepuszczą (pomijając wyjątki). Więc to nie kwestia techniki, a raczej metodyczności i zręczności w kreowaniu ciągłego naporu na bramkę. Ale nic nie robi grze tak dobrze, jak uruchamianie kolejnych Super Strzałów, spektakularne dryblingi przez pół boiska i sześciu obrońców, zakończone ładowanym na podwójnym pasku Super Mega Strzałem, robiącym sito z bramkarza (albo znacznie uszczuplającym jego Spirit, jeśli jest klasowym golkiperem). To jest istota rozgrywki, w tym cały jej urok i powab. Nie ma to jak minąć dwóch przeciwników przy pomocy finezyjnego drybligu Tsubasy (odpalanego mało finezyjnym jednym przyciskiem), podać piłkę do Kojiro, który przebije się siłowo przez kolejnych trzech obrońców i odpali z 10 metrów od bramki Neo Tiger Shoot, którego moc wniesie piłkę do siatki razem bramkarzem w roli zbędnego balastu. Cały mecz się składa z takich elementów i one w moim przypadku niestrudzenie pompowały dopaminę do mózgu, bo pomimo dziesiątek/setek meczów te animacje w żadnym sensie mi się nie znudziły czy opatrzyły. Wciąż cieszą wzrok tak samo, jak 50/100 meczów temu. Powtarzalność gameplayowa dostrzegalna gołym okiem, ale dziwnym sposobem jakoś mi nie doskwiera. Bo cóż to są za animacje! Dzikie hołubce z piłką. Majstersztyki. Epickie, a jednak na tyle dynamiczne i krótkie, że nie nużą w żadnej sytuacji. A już najbardziej imponujące są Combo Shoty, zatrudniające do udziału dwóch (czasem nawet trzech!) zawodników. No kurwa, satysfakcja za każdym razem murowana. Strategia? Generalnie nie istnieje, choć można drużynie dynamicznie nadawać przydatne taktyki (np. Combo formation, gdzie kluczowi dla kombinowanych strzałów zawodnicy krążą w pobliżu siebie, co ułatwia wykonywanie Combo Shotów), ale chyba najistotniejszą kwestią jest ładowany każdym udanym zagraniem pasek V-Zone. Po pełnym zapełnieniu możemy zdecydować czy chcemy go odpalić w ataku, co daje nam boosta (w zależności od wybranego skilla kapitana drużyny), albo zachować go na "czarną godzinę", czyli Super Save naszego bramkarza, który w takiej sytuacji wybroni nawet najpotężniejszy strzał w grze (oczywiście taką umiejętność posiadają tylko najlepsi golkiperzy, a nie byle chłystki). I znów - animacje Super Save'ów to złoto czystsze, niż cygańskie zęby. Ale to by było na tyle w kwestii strategii, bo reszta to radosne dożynanie bramkarzy między słupkami. Fabuła: tak, bo gra oparta na anime musi mieć fabułę i choć tutaj na pierwszy rzut oka nie prezentuje się ona imponująco, to po trzykrotnym jej przebrnięciu informuję, że jednak odrobinę podniosłem brwi z wrażenia. Na początek gra poleca nam Tryb Tsubasy, który uznawany jest za "łatwy" i ma za zadanie wprowadzić w zawiłości rozgrywki (jeśli można to tak nazwać). Scenariuszowo to droga Nankatsu do trzeciego z kolei tytułu Szkolnych Mistrzów Japonii. Rzecz jest silnie "story driven" i mocno zajeżdża visual novelą przetykaną gameplayem (meczami). Ale nawet mecze bywają reżyserowane, więc czasami nie sposób uniknąć utraty bramki, która ma za zadanie podnieść ciśnienie spotkania. Dla równowagi czasami to my zdobywamy bramkę, bo tak przewiduje fabuła, więc w ogólnym rozrachunku to się w miarę wyrównuje. Co nie zmienia faktu, że ten tryb jest mocno "sztywny" w założeniach i silnie zakorzeniony w zaplanowanej fabule. Nie ma tam zbyt wiele pola manewru. Dla weterana to jest łatwizna, ale dla kogoś, kto dopiero uczy się gry potrafi być zniechęcający. Jak w trzecim meczu dostałem w pierwszej połowie trzy bramki od braci Tachibana to trochę się podrapałem z tyłu głowy ("to tak ma być?"). No i te wszystkie fabularne gadki nie każdego przekonają, ale do tego wrócę za chwilę. Bo drugim trybem fabularnym i najjaśniej świecącą w gwiazdozbiorze gwiazdą jest Ścieżka New Hero. Tutaj z założenia mamy sporą swobodę. Kreujemy własną postać. Wybieramy pozycję oraz szkołę startową (obecnie pięć do wyboru), która już na początku da nam adekwatne bonusy i skille. Potem zaczynamy się piąć po szczeblach drabiny krajowej. Wybieramy karty bohaterów, z którymi chcemy zawiązać znajomość, by potem przejąć ich umiejętności. Wykonujemy wyzwania meczowe (każdy aspekt - strzały, odbiory, podania, dryblingi - jest oceniany z osobna). Między meczami prowadzimy rozmowy, wybieramy kwestie dialogowe, obserwujemy fabularny rozwój i sympatie pozaboiskowe. Zyskujemy poklask, rosną nam statystyki, uczymy się skillów (aktywne oraz pasywne) od wybranych przyjaciół. Budujemy wymarzonego grajka od zera. A potem zostajemy wybrani do młodzieżowej reprezentacji i jedziemy na turniej międzynarodowy. I tam robimy to samo, tylko w większej - międzynarodowej - skali. Wracają ukochani bohaterowie Nipponu i to wspaniały ukłon dla fanów. W ogóle osobistości, które tam spotykamy to miód na serce. Zimni i metodyczni Niemcy ze Schneiderem na czele. Samolubny Carlos Bara holujący reprezentację Brazylii, której brakuje drużynowego zgrania. Przesadnie pewni siebie Amerykanie stawiający na siłę mięśni. Entuzjastycznie nastawiony do gry Juan Diaz i jego Argentyna. Niesamowicie wyważony kolektyw francuski z gwiazdami w każdej formacji (poza bramkarzem, co działa na naszą korzyść). Włosi pozbawieni środka pola, za to z wyjątkowymi bramkarzem oraz napastnikiem. Holendrzy z białym, blond Kluivertem. Senegal, czyli chłopcy do bicia, ale z ogromnym sercem do gry. Wymieniam ich tutaj z pamięci i nie posiłkuję się żadnymi "przypominajkami", co tylko pokazuje jak wyraziści to bohaterowie. Zapamiętałem ich. Pamiętam ich Super Strzały, wady i zalety. Pamiętam ich animozje, nastawienie personalne, charaktery. Całkiem sporo jak na głupią grę o piłkarzykach. Pewnie, że nacisk fabularny może niektórych zmęczyć. To w większości dialogi motywacyjne w rodzaju: musimy to zrobić! Pokonamy ich! Pokonam cię! Nie dam się pokonać! Dam z siebie wszystko! Musimy to wygrać! I tak w kółko, z nielicznymi wyjątkami. Visual Novelowa paplanina. Ale fani anime powinni mieć już na to wyrobioną tolerancję. No i do tego dla urozmaicenia dochodzą opcjonalne dialogi w zależności od naszych przyjaźni i zdobywanych umiejętności, więc ostatecznie każda rozgrywka potrafi się mocno różnić. A gdyby tego było mało, to tryb posiada niemałą regrywalność. Bo po jednokrotnym ukończeniu możemy następnym razem tak pokierować fabułę, by w finale zmierzyć się z zupełnie inną ekipą. A dla smaczku doprowadzić do sytuacji, że namierzą nas skauci i po zakończeniu turnieju zostaniemy zaproszeniu do topowej drużyny (to tylko smaczek i forma docenienia, bo kariery tam nie możemy kontynuować). Do tego dorzućmy wybór innej szkoły na starcie i mamy całkiem inną rozgrywkę. Pewnie, że wiele elementów się nie zmienia, ale mamy na tyle duży wpływ na rozgrywkę oraz swobodę, że bawimy się równie dobrze co za pierwszym razem, a brnięcie do odrębnego finiszu to frajda sama w sobie. Co poza tym? Niewiele. Po odblokowaniu wszystkiego mamy raptem 21 drużyn do wyboru w trybie meczu towarzyskiego (narodowe + szkolne z Japonii). Trybów solo też niewiele (towarzyski, konkurs rzutów karnych, turniej, trening), bo istotą są tutaj wyraźnie tryby fabularne opisane wyżej. Jest tryb Online i możliwość tworzenia własnych drużyn (również z udziałem zawodników, których wykreowaliśmy w trybie fabularnym). Są paczki z kartami "przyjaciół" oraz itemami podnoszącymi staty (których potem możemy używać w trybie fabularnym), w zasadzie brak mikrotransakcji (są, ale o pomijalnym znaczeniu). No i znów - nic imponującego. No i doskwiera trochę multum "loadingów" między scenkami fabularnymi, czasem nawet w trakcie dialogów. Tak samo jak ciągłe "Connecting to network" w trakcie poruszania po menu głównym. Praktycznie przy każdej zmianie menu gra robi "connecting to network" i każdorazowo potrafi to trwać 10-15 sekund. Irytujące w chuj. Ale i tak uwielbiam tę grę. Mam już w niej pewnie z 50 godzin, choć patrząc z boku nie potrafię stwierdzić gdzie mi je pochłonęło, bo nie ma w tym aż takiego potencjału. Najlepsze jest to, że zamierzam tam powrócić, bo do odkrycia zostało mi jeszcze "USA route", a potem powtórka z Niemcami, tym razem muszą mnie wyskautować. I tak to się powoli toczy między Super Strzałem a Super Savem. Polecam, aczkolwiek reklamacji nie przyjmuję.

No i takich ludzi trzeba szanować. @grzybiarz gdybym miał te brakujące Ci numery PSX Fana, to bym oddał za zdjęcia piewki. Żałuję, ze nie mam, bo chciałbym Cię uszczęśliwić.

Dobra Mordeczki, browarek otwarty, muzyczka włączona, pora się wyczilować, a że trochę przy tym nudy i przecież nie będę oglądał, jak strimerzy grają w gry (rotfl) to pomyślałem, że poklikam w klawiaturę. Kładę przed sobą #284 i lecę z tym rapem, ej. Parę uwag i wrażeń, może mądrych, może głupich, nie wiem. Najważniejsze: okładka - ładna kolorystyka, ale ta stylówa tych gości (i całej gry zresztą) jest tam mało wyróżniająca się, że dorównują jej tylko felietony Mazziego. Złole w trupich czaszkach i kapturach. No brrr, boję się w opór. Dobra, obowiązek spełniony - opinia na temat okładki wygłoszona. Teraz mniej istotne kwestie. Doceniam formę reklamy, którą stosują ludki z Draw Distance (Serial Cleaners). To już któryś miesiąc z kolei, gdzie w ramach reklamy dzielą się z nami przeciekami z produkcji gry, concept artami, krótkimi objaśnieniami. I zawsze przygotują coś nowego, więc czytelnik nawet nie odbiera tej strony jako całkowicie straconej. A przy tym wspierają prasę, wiec ode mnie kudosy. News Extreme Party Underground to 90% krindżu. Zabawne są dopiero dwa ostatnie zdania. Bo prawdziwe. Ohayo Nippon - ta fotka hejtera SE xd Więcej nie dodam, bo nie wypada się otwarcie śmiać z czyjegoś nieszczęścia. Dobre, bo polskie - nie ma wyliczanki, więc to już zaleta. Ogólnie powtórzę się: ten kącik wypada lepiej, gdy autor skupia się na jednej, dwóch grach/kwestiach. Mam wrażenie, że te konsolometry są jednak z miesiąc na miesiąc coraz bardziej niezręczne i nieśmieszne. To znaczy raczej zawsze takie były, ale obecnie przekraczają jakiś stopień stężenia, który czyni je niestrawnymi. Temat Numeru o SI - bardzo solidnie i interesująco. Daję okejkę. 100 najciekawiej zapowiadających się gier - ziewam. Według mnie zmarnowane 8 stron. Nie przekonują mnie takie wyliczanki. Po prostu mam poczucie, że wymagają nieproporcjonalnie dużo wysiłku i czasu włożonego w przygotowanie/risercz (potwierdzone info o dacie, platformach, parę słów o tematyce i przynależności gatunkowej), a przyjemności z lektury przynoszą znacznie mniej. Komodo zrobił dobrą robotę, ale koncepcja kuleje. To wciąż takie samo zestawienie, jak coroczne "najbardziej oczekiwane" z tą różnicą, że tym razem nikt się nie oszukuje, iż najprawdopodobniej będą opóźnienia, więc nie przywiązujemy wagi do dat. Trochę żal, że takie zestawienie bez krzty charakteru dostaną wszyscy, a znacznie lepszy, również 8 stronicowy artykuł o cyklu Metal Slug trafi tylko do ograniczonego grona patronów. Walczymy o jakość materiałów w prasie, a tymczasem odrzucamy jakościowe artykuły na rzecz bezosobowych wyliczanek. Temat numeru o cyberprzestępczości - nie mam nic do zarzucenia merytorycznie, aczkolwiek któryś już raz nie przemawia do mnie styl autora (Grabarczyk). Jest jakiś taki sztywny, jak... no nie wiem, taniec robota. Bez swady i luzu. Jak od szablonu. Nierozpoznawalny. Śmiertelnie poważny. Hyde Park - no śmieszne te ryje macie. Mazzi imponuje czołem. Sojer wspominający o rowerze - check. Piechota w sam raz to utulenia (sympatyczna mordka, choć ta psiny bardziej). Headshot - Miela jak zawsze miło poczytać. I kiedy w końcu zamierzacie odblokować ukrytą postać "Anonim"? Recenzje - tutaj zabiorę głos w kwestii, która pojawiła się jakiś czas temu, czyli długość recenzji, sensowność tych na 1/3 strony itp. itd. Wiadomo, że obecnie chyba nikt przy wyborze gry nie sugeruje się wyłącznie jedną recenzją (poza spontanicznymi decyzjami), bo jest gdzie szukać opinii (sieć przepastna i głęboka). Krótkie recenzje są tym, czym powinny - krótkimi recenzjami, które mają za zadanie zapobiec temu, że przegapimy jakąś mniejszą perełkę. Nie mają być decydujące. Mają krzyczeć - hej! a słyszałeś o tej grze? Może ci się spodoba! Oczywiście nie pokryją one wszystkich wartych uwagi tytułów, ale zawsze coś. Wolę trzy gry, o których mogłem nie słyszeć, niż dodatkową stronę daną grze, o której słyszeli wszyscy. Tylko ta recka POSTACI W TEKKENIE na całą stronę to chyba strzelanie z armaty do komara. Dwie recki Crasha 4 również wątpliwe, bo od kiedy to się tak rozdrabniamy na poszczególne platformy? No ale Sojer wspomina o Juniorze - check. No i Mazziego ze tymi jego visual novelami to bym jednak hamował. Hardkor - no kurwa, HARVEST MOON. Perła w koronie, choć zapewne przez mój osobisty sentyment do Back to the Nature. Ale Piechota wie, że Go szanuję w opór. Stylówa nie do pomylenia, osobiste wtręty (pozdrów Mamę!) i lektura, która w każdym aspekcie jest czystą przyjemnością. Monster Hunter? Mam dziwne wrażenie, że podobny artykuł był już jakiś czas temu (w formie przebieżki po generacjach właśnie), ale to było prawdopodobnie przy okazji dawnego cyklu materiałów, gdzie właśnie robiono chronologiczne przeglądy różnych serii, więc prawdopodobnie w chuj dawno, tylko w mojej głowie to było "raptem wczoraj" (starzeję się). Spielberg? Z autorem mam podobne odczucia jak z Grabarczykiem - za dużo faktów, anegdotek i za mało osobistego zacięcia, własnych spostrzeżeń, doświadczeń. No Piechota ani Sobek to nie jest. Ogólnie jestem zwolennikiem dodawania do artykułów własnego pierwiastka i nadawania im odrobiny osobistego sznytu. Nie tworzycie wpisów do encyklopedii - tworzycie materiały dla "zajawkowiczów", więc pokażcie, że jesteście jednymi z nich. Materiał Norby'ego? No z założenia bardzo osobisty i już samo to sprawia, że czyta się go znacznie przyjemniej. Dawać więcej, aż do wyczerpania tematów. BioShock? Dobra, dobra, wystarczy już tych komplementów w kierunku Piechoty, bo obrośnie w piórka, więc kończymy wątek <nonszalancko odchodzi, ale obraca głowę i puszcza w kierunku Piechoty zalotne oczko>. Comix Zone - chylę kapelusza za uwzględnienie Muminków, bo jestem fanem. Myszaq - zgodnie z tradycją nie czytam, przeczesuję tylko wzrokiem. Felietony - Koso, Walkie i Roger jak zawsze top. W tym miesiącu równie bardzo udanie poczyna sobie Piechota, podobał mi się też kącik Zaxa, ale to pewnie kwestia miłości do Suikodena i faktu, że zbiórka na Eiyuden Chronicle była pierwszą w życiu, którą wsparłem na kickstarterze. Marcellus znowu coś pierdoli w swoim świecie (bitcoiny, Elon Musk, karty graficzne, chuj mnie to), Zooltara ignoruję, bo gość nagle odkrywa, ze VR może dawać frajdę, choć na co dzień siedzi w branży. Newsy od Mazziego (czas spędzony w grach wzrósł o 14%, no niesamowite wieści, ciary normalnie) i jego wynurzenia też z grubsza pominę, bo chłop najwyraźniej jest lekko opóźniony, skoro dopiero teraz uzmysławia sobie, że forma preferowanego przekazu jakiś czas temu zmieniła się na korzyść video, spychając tekst do niszy. Listy - dobra, można wykopać grób, wrzucić do dołu, zasypać wapnem i zakopać. Niewiele z tego już będzie. Aha, i przywrócić Głos Ludu. Najlepiej w rozszerzonej formie dwóch stron. Dodatek o Metal Slug dla patronów - bardzo solidnie opracowane, jednak - powtórzę się - tekstowi by pomogło delikatne muśnięcie osobistych doświadczeń z serią i pokazanie czytelnikowi, że "grałem, wiem o czym piszę". Jest odrobinę beznamiętnie. No i raczej nie jest to moja seria, wiec w sumie whatever. Czekam na kolejny dodatek, a z przecieków już wiem, że znacznie lepiej trafi w moje preferencje. No to elo i żebyście nie mówili potem, że czytelnicy nie piszą opinii o numerach. Buziaki, trzymajcie się tam na rynku prasy.

i @grzybiarz jako Ambasador, bo on też lubi chlapnąć, a potem odwiedzić piewkę i cieszyć się tam swoimi skarbami. Zapewne każdy, kto szukał wzrokiem kompromitujących Cię skrótów i ikonek na paskach przeglądarki. @mitra dobra, dobra, nie tłumacz się. Pierdolnij browca i będzie czil.

Widzę, że pomału można zakładać jakiś klub.

Wiem, ale mam też Polsat Sport (podstawowy pakiet) i pytam, bo wiem, że w zeszłym sezonie leciało (na PS News) i zastanawiam się czy w tej materii coś się zmieniło. Ipla bywa u mnie kapryśna.

Wyścigi dalej lecą na Polsat Sport?

Potwierdzam, też tam za pierwszym razem zginąłem, ale w ostatniej chwili przynajmniej zorientowałem się co mnie zabiło. gdy wróciłem tam po jakimś czasie to wszystkie (chyba wszystkie) moje zapasy leżały rozrzucone po okolicy zgonu, więc nie trać nadziei @grabipl

Kurwa, te chińskie bajki to są ponad moją percepcję. Bomby atomowe, komety, skaczą po tej arenie jak małpy, szczelajom z wszystkiego i wszystkim, a z cyklu Naruto kojarzę tylko Naruto (i to zaledwie wizualnie). Z chińszczyzny to zdecydowanie Tsubasa jest nadczłowiekiem. Zaskoczyło mnie w finale, że po pierwszym K.O. walka nie wracała do punktu wyjścia (obaj na pełnym HP), więc w sumie wyszło na to, że wojownicy po prostu mieli jeden pasek z podwójną ilością HP. No, ale widocznie to jakieś chińskie zasady. Oczywiście z mojej strony lecą w kierunku Bzdurasa oficjalne podziękowania za inicjatywę, trud i poświęcony czas. To dla mnie zawsze oddech. Technicznie nie wyszło idealnie, ale wiadomo - wprawa przychodzi z czasem i powtórzeniami, więc zachęcam i gdybyś kiedyś coś, to jesteśmy na łączach ;] Wyniki jak najbardziej zatwierdzone przez komisję, zwycięzca znany, ode mnie gratulacje, czekam na PM z adresem nadania i ewentualną nagrodą bonusową. A teraz serduszka na czacie (albo pod jego postem) dla Bzdurasa.

Dobra, Konsolomaniaki. Zamykamy kram, bo jest 10 zawodników i parzysta ilość jest wskazana. By uniknąć nieporozumień zamieszczam listę uczestników: @mozi @marbel007 @Ukukuki @Moldar @Kosmos @mitra @second @Plugawy @Dud.ek @Dante Wyniki kiedyś tam, stay tuned.

Nie biorę udziału.

Mimo że to pewnie tylko więcej tego samego, to i tak