Bigby

Lipa, że customowe ustawienia rozgrywki wyłączają achievementy.

Ok, pierwsza fajna rzecz. Jest tu naprawdę dużo opcji personalizacji - można włączyć God mode, wyłączyć niszczenie wyposażenia, konieczność picia, jedzenia, utratę kondycji, odblokować wszystkie receptury i korzystać z nich za darmo. Do tego kilka poziomów trudności.

Pewnie zapomnieli zaktualizować. Wcześniej te gry były w programie Preview/Early Access i dlatego oznaczone jako "wypróbuj grę".

Dziś jeszcze sprawdzę pełniaka to dam znać jak się gierka sprawuje. Ostatni raz odpalałem na początku EA. Ponoć trzeba dostosować ustawienia pod solówkę, bo inaczej może być z deka frustrująco z uwagi na losowe skoki poziomu trudności.

Dokładnie nie wiadomo. Gdzieś czytałem, że early access to około 20% kampanii, a przejście zajmuje +- 10 godzin, także raczej nastawiałbym się na dość długą zabawę. A czy da się grać solo? Tak, bez problemu i całkiem przyjemnie, ale wiadomo, że w ekipie znacznie lepiej.

I rozpisałem kiedy tego się mniej więcej spodziewać i jak trudne jest to zadanie w obecnych czasach. Teraz pytanie, czy jesteś w stanie dalej cierpliwie czekać czy wysiadasz z tego pociągu. Ja mam do ogrania tyle gier w tym roku i następnych latach, że szczerze mówiąc mi te exy koło roziego latają. Mogą się pojawić nawet za 5 lat.

Mówiłem że ten temat wraca jak bumerang co kilka tygodni. - Gdzie są gry? - Będą w 2023, niektóre jeszcze później, takie realia. - Gdzie są gry? - Będą w 2023, niektóre jeszcze później, takie realia. - No ale miały być gry, gdzie są? - 2023, większość jeszcze później. Tak nonstop. Potem człowiek wysmaruje posta, który dokładnie przedstawia sytuację poszczególnych studiów, jakie są potencjalne plany, dlaczego zakładania nowych studiów jest jeszcze trudniejsze niż kiedyś. Myślisz sobie, no teraz to zrozumieją. I jaka odpowiedź za tydzień/dwa/miesiąc, gdy sprawa trochę przycichnie? Że też wam się chce.

A tak się starałem pisząc wtedy tamtego posta wyjaśniającego, kiedy jakie gry trafią na rynek. Jak kulą w płot.

Edit: Dobra, wiem o co chodzi, niepotrzebnie poprawiałem.

U mnie 32 giereczki z potencjałem na dojechanie do 40 w tym roku. No i jeszcze jakieś 20 innych rozgrzebanych na kilka godzin, do których już nie wróciłem.

Więcej wiary towarzyszu.

"Owari da"

Nic w tym zaskakującego.

Okazuje się, że całkiem sporo ominęło mnie przy okazji pierwszego przejścia, tak więc czas na kolejne - tym razem street kid.

Lista ukończonych przeze mnie w tym roku gier wzrosła do 32 za sprawą: Return to Monkey Island - Ron Gilbert znów to zrobił, dostarczając kolejną zabawną przygodę Guybrusha pełną pomysłowych (i na szczęście nie tak frustrujących i niejasnych jak w poprzednich częściach) zagadek, czarujących postaci (nowych czy też starych, jak np. Stan, Wally, Elaine), urokliwych i zróżnicowanych lokacji. A wszystko to polane stylem graficznym, który od początku wpadł mi w oko i na żywo zrobił jeszcze większe wrażenie. Dźwiękowo także na wysokim poziomie do czego zdążyły przyzwyczaić pozostałe gry z serii Monkey Island - główny motyw muzyczny chyba nigdy mi się nie znudzi. Bardzo polecam. Metal Hellsinger - po świetnym, kilkukrotnie powtarzanym demku wiedziałem że chce w to zagrać na premierę. Nie zawiodłem się. Krótka, ale bardzo intensywna kampania (około 3-4 godziny) dopełniona muzyką w rytm której nogi same latały a demony padały jeden po drugim to zdecydowanie to czego potrzebowałem. Przyczepiłbym się głównie do braku różnorodności jeśli chodzi o bossów - za wyjątkiem finalnego każdy wygląda tak samo i posługuje się bardzo podobnymi atakami.