Rudiok

Norymberga - kolejne miłe zaskoczenie, tym razem kinowe. Traf chciał, że ostatnimi czasy trochę obejrzałem dokumentów o nazistach i Norymberdze a tu mi do tego jeszcze film zrobili. Obsada iście gwiazdorska, Malek, Crowe, Shannon plus wyraziści aktorzy drugoplanowi odwalają kawał dobrej roboty i poza kilkoma epizodami nadmiernej ekspozycji to dialogi są zgrabne, trafne i zwyczajnie normalne, przez co interakcje między bohaterami zachodzą naturalnie i można poczuć więzi między nimi. Film nie unika niestety dłużyzn, bo dopiero rozkręca się gdzieś w 2/3, ma też kilka wątków, które spokojnie można by pominąć (jak żona i córka) a dodać więcej przesłuchań, ale to w całokształcie detale. Crowe i Shannon za pojedynek na sali sądowej powinni spokojnie zgarnąć choć nominacje do nagród. Malek to Malek, nie mogę się przekonać do niego bo gra wciąż siebie samego, ale przyznaję też, że kilka scen gdzie pokazuje więcej emocji ma dobrych. Finalnie mam takie poczucie, że można było jeszcze ten film dopieścić tu i tam, ale nic konkretnego mi się nie nasuwa a za całokształt mocne 8/10 się należy.

Ale trzeba przyznać, że cameo z ostatniego odcinka rozwala system :D Najlepiej póki co z całego serialu wypada jego klimat, zdjęcia, przywiązanie do detali, świetne kompozycje, ale historia (jak na razie) nie jest znów jakoś mocno porywająca i odkrywcza, bo pachnie recyklingiem ogranych już tematów. No nic, zobaczymy co dalej, ale po cliffhangerze z przedostatniego odcinka spodziewałem się czegoś grubszego.

Może:

She Rides Shotgun / Ona jedzie z przodu - bardzo przyjemne zaskoczenie na Prime. Kino akcji, trochę kino drogi, trochę dramat. Historia nie jest mocno skomplikowana, bo oto ojciec po odsiadce odbiera córkę ze szkoły i zaczynają swoją podróż/ucieczkę mierząc się z różnymi przeciwnościami. Egerton w głównej roli jest ok, ale to młoda Ana Sophia Heger kradnie show I to jedna z lepszych ról dziecięcych jakie widziałem w ostatnich latach, jak jej nie zepsują to jeszcze o niej usłyszymy bo ma młoda talent. Film trzyma w napięciu, jest oszczędnie nakręcony, ale z pomysłem bo przeplata opowiadanie z pokazywaniem. Najsłabiej wypada dziurawa i kulawa historia, ale aktorzy dobrze to rekompensują. 8/10

My na wioskach takich nie widzieli to nam zostają ochłapy z KFC.

Jasne. Po prostu przy planowaniu agendy warto wziąć pod uwagę możliwe solidne obsuwy z uwagi na zmianę organizacji ruchu w mieście (a jest to maraton popołudniowo-wieczorny).

Nie żebym wylewał kubeł zimnej wody, ale akurat na ten dzień planowane są: Półmaraton Praski i Bieg na 5k na Pradze, więc część ulic będzie srogo zamknięta

Ale te katsu sando z KFC to im się udały. Wyjątkowo dobry tost, lekko słodki, odpowiednio przypieczony, majonezik, czerwona kapucha, lekko pikantny filet, no jestem pozytywnie zaskoczony.

Kusi żeby przedłużyć do 30-lecia (360 numer?), no ale wtedy to chociaż jakiś dyplom byście dali

Mój listonosz jak przynosi to od razu SMS do Pereza wysyła, że dostarczone, porządek musi być.

Czyli żyje

Tymczasem KFC skręcił po Dragon Balla. Te katsu sando wyglądają nawet nawet. Niestety szkoda, że nie dorzucają jakichś figurek albo gadżetów z DBZ.

Syberia super gierka z klimatem, kiedyś to były point'n'clicki, teraz już nie ma. Jakbym miał ogrywać to oryginał bo remake wiele nie wniósł i trochę go zrobili na odwal się, a jednak co klasyk to klasyk.

Bez Sly to byłoby po prostu sztampowe gówno, a tak to jest jakiś guilty pleasure oglądać go w tej roli, bo zwyczajnie daje radę na swój wiek i historię.

Talos Principle II - czy to najbardziej niedoceniana seria w ostatniej dekadzie? Możliwe. Nawet pytając wprawionych graczy czy znają dostaję wyraz twarzy "wtf" a szkoda, bo to wspaniała i wymagająca gra logiczna z przesłaniem. Dwójka bardzo sprytnie rozwija koncept jedynki pomijając elementy, które tam się nie do końca sprawdziły (np. miny) a dodając nowe i nieraz zaskakujące patenty jak zabawa z grawitacją, teleport, przełączniki kolorów czy też przekaźniki. O co chodzi jakby? W dużym skrócie - jesteśmy sobie robotem ileś tam tysięcy lat w przyszłości i nagle okazuje się, że niedaleko waszego utopijnego miasta wyrosła megastruktura w kształcie piramidy, która otoczona jest czterema mikro światami a w każdym z nich czeka na nas po 3 plansze z 11 zagadkami (8 głównych, dwie poboczne i 1 dostępna dopiero po zebraniu 24 gwiazd) i dodatkowo zagadki w megastrukturze. Celem zagadek jest dojście do wyjścia a w tym celu do użycia mamy pryzmaty kierujące światło do odbiorników, przekaźniki zmieniające kolor światła, skrzynie, wiertła, którymi można przebijać niektóre ściany, teleporty, nawet można się wcielić w swojego sobowtóra. Każdy świat ma swój unikalny design, zagadki są pomysłowe i oferują odpowiednie wyzwanie. Jest dużo kombinowania i czasem można się przyciąć nawet na dłużej, ale wystarczy przemyśleć i podejść na drugi dzień żeby palnąć się w głowę, że to było takie proste. Poziom trudności rośnie z każdym kolejnym światem i w ostatnim świecie niektóre z zagadek były już po bandzie. Ale zaprojektować tak wiele tak zróżnicowanych zagadek to ogromny szacunek dla twórców. Finalnym wyzwaniem są złote zagadki, które wymagają nieraz wywrócenia mózgu na drugą stronę (dobrze, że nie są wymagane do skończenia gry). W grze towarzyszy nam świetna muzyka, która nawet po wielu godzinach nie nudzi się i jest naprawdę solidnym punktem. Do tego rozwinięto mocno warstwę fabularną, jest sporo dialogów i można wchodzić w interakcję z wieloma kompanami, a voice acting jest na wysokim poziomie. Historia ma dużo elementów filozoficznych oraz egzystencjonalnych i jeśli ktoś lubi takie klimaty to będzie podwójnie zadowolony. Jeśli lubisz takie gry jak Portal, NieR Automata, Obra Dinn, Disco Elysium to elementy każdej z nich, od tematyki przez klimat po gameplay są tu obecne. Można zacząć grać nie znając jedynki, ale biorąc pod uwagę, że niedawno wypuszczono dopieszczoną wersję pierwszej części to warto od niej zacząć. W moim rankingu 9.5/10

Aż szkoda, że to Apple i obejrzy to jedynie garstka zapaleńców. Niby Apple chwali się, że znowu padł rekord oglądalności (należący wcześniej do Severance S2), ale nie podają żadnych danych, więc może tu być więcej marketingu niż jakichś znaczących danych.

Burgi znany i lubiany, a tego drugiego nie znałem, thx, choć Kato ostatnio wybitnie nie po drodze.

Warszawskie podróże kulinarne przy okazji wypadu na koncert Tendur - najbardziej oczojebny szyld w zagłębiu kebabowym i sporo ludzi jak na późną porę skusiły właśnie tu, bardzo miła i uśmiechnięta obsługa, czyściutko, herbatka podana, lawasz z wołowo-baranim, mięso miękkie, soczyste, choć mało wyraziste w smaku, a barana to chyba widziało przez płot, ale kluczem dania jest ich lawasz, takiego jeszcze nie jadłem, miękki, przypieczony, robiony na miejscu na świeżo, idealnie spaja całość, sporo warzyw, dobre sosy i nie piekło dwa razy na drugi dzień. Jakby połączyć mięso z Sapko z lawaszem z Tendura to wyszedłby święty graal, ale i tak sztos i solidne 8.5/10 się należy. Smashny - usilnie poszukiwania dobrego smasha trwają, ale widać, że Kraków ma w tym temacie lepszych zawodników (Oklahoma Burgers, Smash It). Smashny nie jest zły, ale niczym specjalnym się nie wyróżnia. Mięso jest fajnie przypieczone a jednocześnie soczyste, ale brakuje mu smaku i wyrazistości, już kotlety z Maka mają więcej smaku, albo ktoś zrobił słaby mix i dał zbyt mało tłuste mięso albo poskąpił na jakości. Pikle są zbyt kwaśne i przejmują smak dania, a najbardziej z całości wybija się ser. Bułka jest jak puszek i to akurat na plus bo nie zapycha, ale po kilku gryzach rozpada się w ręce. I w lokalu wentylacja pracuje chyba na 2% mocy bo kurtka musiała pójść do prania tak jebie smażonym. Biorąc to wszystko pod uwagę i cenę 32 zł to tak 5/10. Yes Butcher! - bardzo ładne wnętrze, obsługa przemiła, widać w każdym calu lokalu miłość do mięsa i przekłada się to na jakość. Co prawda próbowałem tylko tatara i szpik, ale tatar to zdecydowanie ogólnopolska topka, świeżo mielone, odpowiednio tłuste mięso, wyraziste dodatki, niebo w gębie. Co do szpiku to jestem pół na pół, ale tylko dlatego, że jestem zwolennikiem klasyki i podawania go tylko z solą (szkoła francuska) a tu podawany jest z pietruszką, cebulką i kaparami. Przełamuje to fajnie złożoność i tłustość szpiku, ale nie pozwala docenić samego produktu w 100%. Za tatara 11/10, za szpik 7/10 ale tylko z uwagi na moje preferencje podania bo samo danie jest przygotowane perfekcyjnie.

Wrzucili na testy pewno żeby zobaczyć co się najlepiej sprzeda i czego ludzie będą chcieć najmocniej. Stawiam że jeszcze będą jakieś zmiany w ofercie pod publikę.

Ano jest, szczególnie popularna w rejonach z wpływami niemieckimi - biały sos, cienko krojone ziemniaki z rozmarynem i cebulka, trochę jak alpejski podpłomyk. Albo w Bolonii z ziemniakami, groszkiem i ragu.

Pizza ze schabowym, ziemniakami i mizerią do posypania po upieczeniu - że też nikt nie wpadł na takie combo.

Bądź grzeczny dla AI bo jak już Skynet opanuje świat to może cię wtedy oszczędzi.

Włoskie pitcunie zjedzone w Słowenii w lokalu prowadzonym przez Macedończyka i Kosowiaka, srogie bingo się trafiło Lokal Verdi w Mariborze. Pizza to taki mix kulturowy z lokalnymi składnikami, ale zaskoczyły mnie na plus podane dodatki - cebula krojona chujem specjalnie dla @Mejm , pomidorowa passata (nie ketchup), sos z pikantnych papryczek w stylu kalifornijskim i siekana pietruszka z czosnkiem w oliwie. Zaskakująco pysznie się to wszystko komponowało.

Złodziej z przypadku / Caught Stealing - nie no Aronofsky, tak się nie będziemy bawić, przyzwyczaił żeś do lepszych filmów niż tylko dobre. Bardzo dziwny misz masz i mix przeróżnych gatunków, od thrillera przez dramat, romans, akcyjniaka aż po czarną komedię pomyłek. Butler i Kravitz przez 1/3 filmu prężą torsy, cycki i pośladki, potem wchodzi akcja, przy której konsultantem musiał być Guy Ritchie, bo miejscami aż zbyt mocno widać jego styl a kończy się całość w miarę przewidywalnie. Solidny plusik za muzykę oraz Raya Donovana i Wilsona Fiska w roli Żydów-gangsterów, ale całościowo takie 6/10.