Johnny L

Z kategorii "ciekawostki" - niedawno swoją premierę miał album "Never More - Reincarnation", zawierający zremiksowane utwory z Persony 4. Polecam obczaić, niektóre kawałki ostro ryją beret.

Trailer jakiś super-zachęcający nie jest.

Może i tak, tylko że doktor pracuje chyba dla rządu, nie? W takim razie skąd piraci mieliby dostęp do jego wynalazków?

Powinien, w końcu to jedna z największych tajemnic w One Piece.

Trochę się szykuje tych survivalów - TLoU - Tomb Raider - I am Alive - Amy na wszystkie czekam z wypiekami

Myślę, że większy wpływ na sprzedaż miało to, że gra okazała się średniutka i miała kiepską kamapanię marketingową. Jest na rynku naprawdę cała masa gier wybitnie nastawionych na singla i które świetnie się sprzedają, nie widzę więc absolutnie żadnego powodu dla którego TLoU miałoby by koniecznie być multiplayerówką. Nie mówię, że nie będzie, ale proszę... nie wróżmy z fusów.

Nie porównuję - napisałeś, że gry bez nacisku na multi nie mają racji bytu, ja tylko udowodniłem Ci, że się mylisz. I co z tego, że masz dwójkę bohaterów? W takim Enslaved też, i co? Poza tym to tylko trailer, być może scenariusz zostanie tak zmontowany, że przez większość gry będziesz poruszał się sam.

Bo w tych czasach gry bez nacisku na multplayera nie mają racji bytu. Sorry, że w ten sposób, ale... chyba sobie jaja robisz. Jak Ci się podoba multi w Skyrim albo najnowszym Batmanie?

Motyw nie jest zły, ale ciekaw jestem ilu osobom rzeczywiście chciałoby się odświeżać niektóre starcie (tym bardziej te 16-bitowe). Proponowałbym rozbudować wątek o nieco świeższe produkcje (ps2, gba). W Xenogears akurat miałem okazję zagrać pół roku temu, czyli stosunkowo niedawno, więc na dyskusję chętnie się zapisze.

Skąd ta pewność? Bo chyba nie na bazie krótkiego, niewiele mówiącego trailera?

Właśnie łykam Breakera, póki co bez szczególnych rewelacji, ale czyta się całkiem przyjemnie. Goomoonryoung rzeczywiście jest niesamowitym kozakiem (a Sae-Hee to bardzo fajna laseczka ), walki ogólnie dają radę (póki co na szczęście żadnego strzelania fireballami z ręki), nie brakuje lekkiego, fajnego humoru, wizualnie też jest świetnie. Irytują jedynie trudne do przyswojenia nazwy, poza tym nie mam żadnych "ale".

Persona 4 to połączenie dungeon crawlera z grą typu visual-novel i pokemonami, czyli gameplay dzieli się tak naprawdę na dwie główne sekcje oraz wzbogacony jest o aspekt kolekcjonerski - w jednej sekcji poruszasz się po szkole/mieście (niestety, zaledwie kilka miejscówek na krzyż) i odkrywasz ciekawe historie lokalnej ludności, do tego kupujesz przedmioty, randkujesz, wykonujesz questy, itp., a w drugiej kręcisz się po losowo generowanych labiryntach, tłuczesz i zdobywasz potworki (które potem możesz fuzjować na dziesiątki różnych sposobów) i popychasz fabułę do przodu. Gra wystarcza na minimum 50 godzin szarpania i baaardzo ciężko się nią znudzić.

Nie grałeś w takim razie w Valkyrie Profile II, Resonance of Fate ani w żadne Shin Megami Tensei

No i nie posiada żadnych lamerskich "dewil frut pałers". Czysty skill.

Bardzo dobra to takie 8/10. 7/10 odpowiada grze "tylko" dobrej i recenzja tak ją opisuje. Czepianie się na siłę.

W temacie zombiaków: Dead Set > Death Valley >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> Walking Dead

Shenmue Onimusha Headhunter Więcej do szczęścia mi nie potrzeba.

Oczywiście Dragon Age II - z materiału na dobrą grę wyszedł w najlepszym wypadku średniak. Za dużo udziwnień i zmian w kierunku Mass Effecta, obleśna oprawa, średniawa fabułka, zdecydowanie zbyt krótki czas gry. Żadna gra w tym roku tak mnie nie rozczarowała.

Japończycy na tej generacji ssają na potęgę (może oprócz Nintendo), chociaż czasem zdarzy im się wypuścić jakąś perełkę - Demon's & Dark Souls, Shadows of the Damned, Bayonetta czy Catherine. Najgorzej niestety wychodzą im sequele starszych serii, w zasadzie wszystko co schrzanić schrzanili (a w najlepszym wypadku nie dali rady tego dobrze pociągnąć), zaczynając od Tekkena, przez Pro Evolution po Residenta, Final Fantasy, MGS, Ninja Gaiden czy Silent Hill. Smutne czasy.

Zachodni developerzy celują w poważniejsze klimaty, natomiast Japończycy idą w przeciwnym kierunku - kolorowe światy, nastoletnie postacie na pierwszym planie, nieśmiertelny motyw z ratowaniem świata i najczęściej fabuła idąca po prostej linii - to też ma swój urok. Przede wszystkim trzeba zdawać sobie sprawę z tego, że jRPG to głównie bajki (te jak wiadomo, rządzą się swoimi prawami, ale nie znaczy to, że nie potrafią autentycznie zaciekawić, wciągnąć czy poruszyć) i umieć odpowiednio się do nich nastawić, a do niekiedy zbyt dziecinnych bohaterów... zwyczajnie przywyknąć.

Akurat Devil Survivor nie ma jakiegoś mega wyżyłowanego czasu gry, jednak w moim odczuciu jest to cholernie trudna gra (na pewno najtrudniejsze SMT z jakim miałem do czynienia) i z tego względu może trochę Ci zająć - walki są dosyć długie, a restarty bardzo częste.

Znam gostka, który bawi się w coś takiego - uczy się, chodzi do pracy, ma dziewczynę, masę znajomych (notabene całkiem logiczne, bo książkowe RPG, to nie jest coś w co można grać samemu) i niezłe perspektywy na przyszłość - obalam Twoją teorię. Szachy czy poker to też zabawa dla nolifów? Nigga, please.

Radiant Historia na DS'a? Więcej w odpowiednim temacie.

Wow, sądziłem, że po Brooku już nikt nie dojdzie, jak dla mnie ilość członków załogi już styknie. Nie czytam mangi, więc się nie wypowiem jak mi się podoba świeżak.

Kingdom Hearts: Birth by Sleep - długa, piękna, niesamowicie efektowna i wciągająca gra. Znajomość serii nie jest obowiązkowa (gra jest prequelem do jedynki z ps2), chociaż bez tego możesz nie załapać wielu fajnych smaczków. Oczywiście też możesz stwierdzić, że jest zbyt kolorowo, że jesteś za stary na Disney'a, że blahblahblah, najwyżej ominie Cię jedna z lepszych i bardziej grywalnych produkcji na PSP http://www.youtube.com/watch?v=s7PuoYsOOOY Dissidia Final Fantasy też jest bardzo dobrą pozycją (zwłaszcza dwójka), a i myślę, że warto poczekać na FF Agito, które wcześniej czy później i tak wyląduje na naszym kontynencie.