Suavek

Star Wars The Force Unleashed miał mocno odmienne wersje na różnych platformach, a gra wyszła chyba na wszystko. W dodatku gra na poszczególnych platformach miała kompletnie unikatowe tryby niedostępne na innych sprzętach. Co ciekawe, choć wersje PC/PS3/X360 wyglądają może i ładniej, to wiele osób uważa, że lepsze są wersje np. PS2, czy nawet PSP, także od strony cut-scenek, czy designu lokacji. Na YT jest mnóstwo materiałów porównujących. X-Men Origins Wolverine też był zupełnie odmienną grą na różnych generacjach. Tego na pewno jest więcej, szczególnie jeśli uwzględnić jeszcze przełom generacji, kiedy gry wychodziły na PS2, PS3, PSP, NDS, X360 i Wii.

Jest i Vincent. Banner limitowany dobry, aczkolwiek wizualnie kostium nie zachęca. Niemniej jednak myślę o broni, gdyż może być fajne Earth combo z Lucią w moim przypadku. Macie jakąś gildię, czy dołączać gdziekolwiek? Nawet bym założyłbym własną, semi-każualową, ale nie wiem, czy warto z moim podejściem do takich gier. Pewnie dołączę do pierwszej lepszej i potem będę żałował, jak założycielowi się znudzi i trzeba będzie szukać nowej. No a niestety jest to kolejny system, w który trzeba się zaangażować, żeby zdobyć kolejne świecidełka i kolejne udogodnienia.

Ace Combat 7: Skies Unknown (PS4/PS5) Moje drugie przejście gry. Odświeżenie w ramach przechodzenia całej serii. Kilka lat temu ukończyłem grę na PC i mam wrażenie opisałem ją wtedy dość krytycznie. Nie żeby gra była zła - wręcz przeciwnie. Ale ja chyba zbyt mocno skupiłem się wtedy na porównaniach do wg mnie niemal idealnego Ace Combat 5, zamiast ocenić siódemkę jako samodzielny tytuł. A może po prostu miałem zły humor. I od razu wycofam część swojej dawnej krytyki. AC7 to bardzo dobra odsłona serii, co by nie powiedzieć jedna z najlepszych. Wbrew temu, co kiedyś palnąłem, to jest bardzo dobry, wręcz wzorowy Ace Combat, w dodatku naprawdę porządnie wykonany i zrealizowany. Zarówno wtedy, jak i teraz grało mi się bardzo dobrze, nawet jeśli nie wszystko mi się do końca podobało. A nie podobała mi się fabuła, czy raczej sposób jej przedstawienia. No nie jestem fanem takiego sztucznego, patetycznego, czy wręcz teatralnego sposobu opowiadania historii. A że Project Aces ma zwyczaj wrzucania w cały ten wojenny wir postaci pokroju jakichś dzieci, księżniczek, samotnych matek, czy nudnych reporterów, to w efekcie często miałem ogromną pokusę po prostu olać wszystko, wcisnąć Skip i przejść do rozgrywki. AC7 ma w dodatku to do siebie, że prowadzi sto dwanaście odrębnych wątków, które tak naprawdę są w większości kompletnie zbędne, bądź bez znaczenia dla ogólnej historii. Już pomijam fanservice, czy jakieś drobne dialogi, ale niestety 3/4 cut-scenek skupia się nie na tych postaciach, które mnie osobiście by interesowały. Bardziej zaangażowany byłem w postać Counta i reszty Spare Squadron, czy ekipy Strider/Cyclops, aniżeli w słuchanie patetycznych monologów pacyfistycznej księżniczki, które przyprawiały chwilami o mdłości. Bo niestety niemal wszystko przedstawione jest w postaci nudnych, wewnętrznych monologów, często zupełnie oderwanych od akcji, w której to gracz brał udział. Ogólnie jednak główny wątek AC7 jest dość ciekawy, gdyby wyciąć te wszystkie pierdoły. Przede wszystkim fajnie prowadzony, gdyż angażuje postać gracza nieco bardziej, niż sprowadzając go do kolejnego asa lotnictwa. Cały motyw ze Spare Squadron się tutaj pozytywnie wyróżnia. Pojedyncze wątki konkretnych bohaterów, czasem nawet tych pobocznych, również na plus. Gdyby nie rozwleczone pierdolenie o gwiazdach i dupie maryni, to na pewno bym się bardziej pozytywnie wypowiedział. A gameplay? No klasyczny Ace Combat, i to klasyczny chwilami do bólu. Misje są w miarę zróżnicowane, niekiedy dynamiczne. Mamy zarówno konkretne zadania fabularne, misje na punkty, jak i trochę odskoczni z unikatowymi mechanikami. Raz jest lepiej, raz gorzej. Nie mogę powiedzieć, żeby wszystkie misje mi się podobały, ale mimo wszystko większość z nich sprawiała niemałą radochę i nie pozwalała się nudzić. Czasem nawet właśnie pozornie oklepane misje na punkty sprawiały większą frajdę, niż te z naciskiem fabularnym. Wyjątki pokroju identyfikowania celów przed ich zestrzeleniem, choć irytujące, są na szczęście nieliczne. Mechanika została solidnie usprawniona, dodano nowe manewry, które najlepsi gracze potrafią przełożyć na naprawdę cudaczne akrobacje w powietrzu, jak i poprawiono fizykę oraz wpływ warunków pogodowych na zachowanie samolotu. W połączeniu z naprawdę ładną grafiką i udźwiękowieniem całość jest naprawdę absorbująca i trzymająca w napięciu. Szczególnie w przypadku kilku naprawdę "epickich" momentów. Nie podobał mi się jednak do końca nacisk na walkę z dronami w wielu misjach. Są one słabsze niż samoloty, wymagają do zestrzelenia tylko jednej rakiety, ale są liczne i zwinne. Ktoś chyba nawet na tym forum porównał walkę z nimi do odganiania się od much i jest to trafne porównanie. Nie czułem tej samej satysfakcji z zestrzeliwania 30 dronów, co z pogoni za choćby trzema dobrymi myśliwcami. A chyba nie muszę wspominać, że większa ilość wrogów przekłada się na większy ostrzał. Alert o zbliżających się rakietach jest tak częsty, że często zagłusza wszelkie inne udźwiękowienie gry. A udźwiękowienie jest super. Choć do dubbingu jak zwykle się przyczepię, bo podobały mi się zaledwie kwestie mówione postaci podczas misji, nie te z cut-scenek (no jebać te patetyczne monologi...), tak cała reszta to naprawdę pierwsza klasa. Również muzyka. Nie jest to może czołówka muzyki Ace Combat, ale jest tu dużo dobrych kawałków. Niektóre misje zapamiętałem tylko ze względu na muzykę. Jeśli zaś ta była średnia, bądź słaba, to prawdopodobnie i sama misja nie zapadła szczególnie w pamięci. Generalnie przodują różne wariacje głównego motywu, ale są i samodzielne wpadające w ucho kawałki. Jeśli OST Ace Combat 5 to u mnie 10/10, to OST Ace Combat 7 to takie 8/10. Wspomnę jeszcze, że AC7 jest dość mocno nastawiony na multiplayera oraz system progresji wspólny dla wszystkich trybów rozgrywki. Nie do końca mi się to podobało, bo przypominało jakiś live service oraz pozwalało "zepsuć" progres kampanii. Celowo przeszedłem grę ponownie nie na PC, tylko na PS5, żeby sprawdzić, czy można odblokować najlepsze samoloty grając tylko w kampanię bez powtarzania/grindowania czegokolwiek i na szczęście jest to możliwe - dwie ostatnie misje miałem już do dyspozycji F-22 Raptor, aczkolwiek w drzewku technologicznym brnąłem wyłącznie w tym kierunku nie odblokowując żadnych pobocznych gałązek. Tak ogólnie AC7 to naprawdę dobra gierka. Niedawno wyszła wersja na Switcha, ale jednak sugeruję grać na porządnej platformie, albo Steam Decku, jeśli koniecznie musi być mobilnie. Bo jednak lepsza oprawa i framerate w tym przypadku również przekłada się na lepszy odbiór całości. Grę polecam i choć nie jest to najlepsza odsłona serii, to jest to zdecydowanie czołówka. Z finalnym "rankingiem" powrócę następnym razem, bo mam jeszcze jedną "odsłonę" do skończenia, żeby móc z czystym sumieniem powiedzieć, że grałem we wszystkie główne Ace Combaty.

Nie jestem jakimś szczególnym zbieraczem komiksów, ale w ostatnich latach miałem trochę powrót fazy na mangi i kilka lubianych serii. Dawno nie wrzucałem pojedynczych zakupów, więc wrzucę po prostu całość tego, co zostawiłem sobie na półce. Głównie mangi. Ogólnie miałem nie wydawać kasy na 'makulaturę', ale zachcianki często wygrywają nad zdrowym rozsądkiem. I tak wpadło dużo mang o kotach. Parę tygodni temu zauważyłem, że Waneko wydaje Chi's Sweet Home. Niby dziecinada, ale pamiętam animu było sympatyczne, to się skusiłem na mangę. A przy okazji też wpadły pierwsze tomy Gurren Lagann. Bez muzyki to pewnie nie to samo, co anime, ale i tak z ciekawości się zaopatrzyłem. Tym bardziej, że tomy Waneko jakieś specjalnie drogie nie są. Jeśli ktoś bardziej psiarz, to kiedyś polecałem "O psie, który strzegł gwiazd". Bardzo dobra, fajnie napisana i narysowana manga. Kolejne dwa tomy tego samego autora autora kupiłem w ciemno, bo też czytałem dobre opinie. Podobnie Yoshitoki Oima. "Kształt Twojego Głosu" tak mi się spodobał swego czasu, że "Ku Twej Wieczności" zacząłem zbierać bez większego zastanowienia. Jeszcze całości nie przeczytałem, ale jak na razie również bardzo pozytywnie, choć to nieco inny gatunek tym razem. JPF ładnie się układa z tym jednolitym formatem. Dragon Balla miałem zakończyć na oryginale, tj. DB, ale uległem i zacząłem kupować i Zetkę. Nostalgia silna, ale przyjemna rzecz i jednak miło wrócić czasem do tej historii. Kącik "startrekowy" głównie ograniczony do tego, co Egmont wydał w PL, plus para angielskich tomików z promocji. Ale wygląda na to, że nie ma planów na kolejne, bo od dawna nic nowego na naszym rynku się nie pojawiło. Ogólnie jednak dobór komiksów mocno losowy/przypadkowy, szczególnie w przypadku tych krótszych historii. Myślę, że jest wiele ciekawszych tytułów, które by mogli sprowadzić na nasz rynek. Reszta to pomniejsze serie, jednotomówki, albo tytuły kupione z ciekawości, jak Panty and Stocking. Pewnie wraz z kurczącym się miejscem część tego pójdzie do szaf/szuflad, albo sprzedaż, jak np. Orange, ale na razie niech stoi.

W oryginale jakieś szczególnie bolesne nie były. Nie wiem, jak Vengeance. Niemniej jednak samo tempo rozgrywki w oryginale było z czasem męczące. W nowej wersji wprowadzono sporo usprawnień QoL, które znacznie to złagodziły, ale jak to się przełożyło na wydajność Switcha, to nie wiem. Ogólnie tyle co sprawdziłem recki NS mimo wszystko wymieniały wydajność jako jedną z głównych wad gry. Aczkolwiek skłamię mówiąc, że odblokowany framerate i ogólnie zmiana platformy nie pozostało bez wpływu na to, jak odbieram teraz piątkę. No mogą pierdzielić, że nie potrzeba 60fps w turowej grze jRPG, ale zarówno eksploracja, jak i wszelkie animacje wypadają teraz znacznie lepiej i zwyczajnie gra się przyjemniej. Narażam się takim tekstem, ale ja bym sugerował o NS zapomnieć i wziąć grę na inną platformę. Na Steam Decku gra działa jak marzenie, stabilne 60fps na wysokich ustawieniach bez żadnego kombinowania, jeśli ktoś chce przenośnie.

Apka biedry mnie ostatnio zawodzi. Dawno nie miałem żadnej fajnej zniżki z shakeomatu. Kiedyś myślałem, że podsuwają produkty na bazie poprzednich zakupów, bo często chodziłem po rzeczy, które kupuję regularnie. Ale obecnie od paru tygodni mam niemal non stop jakieś twarogi sernikowe, sery pleśniowe, albo jogurty fruvita. Nic, co bym kupował.

Test krzyżaka na Contrze w A30 nie wyglądał obiecująco i głównie to mnie trochę zraziło. A wolałbym uniknąć sytuacji, gdzie wciskam dół na czymś tak małym, a wychodzi skos.

Tyle tych modeli, że się człowiek gubi. Jaki jest obecnie najmniejszy dobry retro handheld horyzontalny? Wpadł mi w oko RG28XX. Przypadkiem materiał Retro Game Corps wczoraj obejrzałem i zaciekawił mnie bardziej, niż RG35XX SP (tu się mimo wszystko obawiam, że zawiasy szybko padną). RG35XX H wydaje się bardziej praktyczny, tańszy, plus ma gałki, ale jest mimo wszystko większy gabarytowo. Miyoo A30 niewielki i niedrogi, ale krzyżak podobno mało precyzyjny, co mnie trochę odrzuciło. RG Nano stuprocentowa ciekawostka, jak breloczek, ale nie warty swojej ceny. Najbardziej przymierzam się do RG28XX, choć myślę, czy nie poczekać na promocje. Obecnie niecałe 200zł. Mam już RG35XX, ale jak już kiedyś pisałem, uwielbiam miniaturki, a niestety RG280V wyzionął ducha... Nie planuję na tym grać w nic poważnego, tylko pierdółki na kwadrans góra.

Nowy region w Vengeance nieporównywalnie lepszy od swojego odpowiednika w oryginale. Nawet ma więcej niż jeden kolor. No i w nawiązaniu do wcześniejszego pytania, jest tym samym pewien powiew świeżości, a nie tylko zwiedzanie starych lokacji z drobnymi modyfikacjami w cut-scenkach, czy walkach. Fabuła jak na razie również znacznie ciekawsza od oryginału. Jest dobrze. Tak ta gra powinna wyglądać na premierę...

Spis treści może ktoś wrzucić, jakie gry opisali konkretnie?

Jezu, te głosy...

A to nie był po prostu kolejny z wielu artykułów w stylu "Persona 6 should have adult characters"? Bo nic nie mogę znaleźć. Były ogólne przecieki od znanego leakera, o tym zielonym kolorze, protagonistach bliźniakach i mimo wszystko szkole, ale chgw na tym etapie ile w tym prawdy. Myślę, że pod koniec roku pojawi się jakaś wstępna zapowiedź.

Nie wiem, czy Toyotaro nie powinien już zakończyć tej mangi. Zrobić to, co miał wg jakichś wytycznych Toriyamy i starczy. Bo co by nie zrobił, to różnie może być odebrane przez fandom. Jedni będą robić mu wyrzuty, nawet jeśli zrobi coś ciekawego z historią, inni będą narzekać, że to już nie DB Toriyamy, tylko fanfic, jeszcze inni przyjmą cokolwiek, niezależnie od tego, czy pomysł był jego, czy Toriyamy. Kwestia, których będzie więcej i czy ewentualna nagonka na jego osobę będzie tego warta. A nie od dziś wiadomo, że fani czegokolwiek bywają ciężcy.

Czytałem swoje posty sprzed lat, ale chyba w innym temacie, o braku chęci na granie. Był moment, że mało kończyłem, nic mi się nie chciało grać itp. Depresja, sytuacja życiowa, te sprawy. Zabawne, jak to teraz jest niemal odwrotnie. Bardzo chętnie bym grał, bo backlog ogromny, ale nie mam czasu, bądź po prostu niekiedy siły. Wręcz zazdroszczę tym, co są w stanie kilkudziesięciogodzinną grę przejść w miesiąc. U mnie to się rozkłada w czasie i głównie weekendy mogę przysiąść na dłużej do jakiegoś RPGa. No ale ostatecznie nie ma co rozkminiać i szukać drugiego dna w tym wszystkim. Jest chęć, to trzeba korzystać. Nie ma chęci, to po co się zmuszać? Bo premiera? Bo na forum jest hajp? Można się przecież zająć czymś innym. Oczywiście są chwile, że trzeba się zmusić do przejścia jakiegoś gorszego momentu w grze, ale potem satysfakcja bywa tym większa, jak już się wkręci. Ale jeśli całość gry nie sprawia radochy, to trochę szkoda czasu jednak. Albo właśnie zamiast tego lepiej sięgnąć po krótszą grę, jakieś indie, czy nawet popierdółkę. Samo to potrafi przywrócić chęć do grania. Ja mimo wszystko nadal walczę z chorobą achievementową, czy tam jakąś wewnętrzną potrzebą "ukończenia" gry. Bo jeśli wiem, że więcej do niej nie wrócę, albo jest to mało prawdopodobne, to jednak "chciałbym" wyciągnąć z niej jak najwięcej. Ale są przypadki, że w efekcie się zmuszam. Np. od kilku lat mam na dysku Cat Quest. Przeszedłem chyba 3/4 gry i odstawiłem. Bo tak naprawdę gra jest monotonna i schematyczna, nawet jeśli zabawna. Ale mam problem wrócić i ukończyć, do tego stopnia, że chyba całkiem sobie odpuszczę. Zabawne o tyle, że osiągnięcia tej gry na PC są tak specyficzne, że przez te 3/4 nie wpadło ani jedno.

Nie dałem rady Shivie na Switchu. To samo Demi Fiend. Ale na Switchu gra mnie wymęczyła ogólnie i nie czułem najmniejszej motywacji robić cokolwiek nadmiarowego pod koniec gry. Zobaczymy, jak będzie w Vengeance.

Vincent nie ma cycków, kostiumu dla niego mi nie potrzeba. A bronie wpadną przy okazji. Za biedny jestem, żeby teraz w całkiem nową postać inwestować od podstaw. Tifa kusi, aczkolwiek nie jest to u mnie dobrze wyposażona postać. Wszyscy czekają na tę rocznicę, bo coś ma być konkretnego, czy po prostu taki zwyczaj w gacha? Sam nie wiem, czy odkładać, czy po prostu inwestować w to, co chcę. Tym bardziej, że coraz mniej chce mi się "grać".

Jakby ktoś chciał pograć w 30fps i obiektami wyświetlającymi się dopiero przed nosem.

Czyli będzie można śmiało dobierać waifu bez obaw, czy aby na pewno są pełnoletnie? Nie wierzę do końca plotkom o dorosłych ludziach. Pewnie faktycznie przecieki prędzej mogły mówić o studentach, ale nadal byłoby to życie 'szkolne'. Sprawdzona formuła i pewnie bezpieczniejsza. Co nie zmienia faktu, że wolałbym coś bardziej dojrzałego.

A nawet nie kojarzę, czy wspominałem o Endgame. Generalnie leveluje się w Vengeance dużo lepiej/szybciej, niż w oryginale. Ja Mitamy wyłączyłem w obawie przed zepsuciem gry, bo z DLC na dzień dobry mi wyskakiwały w dosłownie co drugiej-trzeciej potyczce. Ale mogą być fajne do NG+ albo do zrobienia przegiętego Jacka Frosta. Zazdroszczę czasu na granie. Ja dopiero kończę Fairy Village. No ale tak jak mówiłem, pogrywam czasami raptem 10-15 minut i choć to jRPG, to formuła temu sprzyja.

Ech, chciałbym grę jakoś bardziej polecić, zareklamować pomimo tematyki, ale oficjalne materiały promocyjne średnio w tym pomagają...

Fajna lampka. Nawet bym chciał. Final Fantasy Series Pixel Light FF Pixel Remaster Black Mage (play-asia.com)

To coś jak Fusion Spell, czy tam atak łączony. Skill, który wymaga konkretnych demonów w drużynie (oraz itemu/odblokowania). Przykładowo, Nekomata, Cait Sith i Neko Shogun. Wystarczy, że jeden demon jest aktywny. Pozostałe mogą siedzieć w rezerwie, aczkolwiek muszą być obecne w Party. Skoro skill masz nieaktywny, to znaczy, że nie masz kompletu demonów.

Tęczowi już do japońskich gier się dobierają? Myślałem, że chociaż azjaci się uchowają. Co następne? Persona 6 z czarnoskórą niebinarną homo babo-protagonix i tęczowa drużyna walcząca z patriarchalizmem białoskórych przy pomocy demonów w stylistyce BDSM? Łudzę się, że jak się konsumenci w końcu tego wyprą, to żaden inwestor nie pomoże i te wszelkie sweet baby inc i temu podobne odejdą w zapomnienie, a gry dla zasady zrobią zwrot o 180 stopni. Na zasadzie, "wiemy, że macie dość lewackiej polityki, więc oto gra z cycatą modelką i strzelaniu do czarnych zombie".

Side-questy dają sporo EXP. Warto je robić zamiast grindu. Plus niekiedy dają unikatowe nagrody/demony. Czasem nowe questy pojawiają się w poprzednich regionach, więc warto sprawdzać mapę. Gospel i Grimoire powinieneś mieć sporo, nawet bez DLC z Mitamami. To samo Incense i Balm. Mitamy pojawiają się zwykle w tych samych miejscach. Warto mieć na uwadze, bo można sobie oszczędzić czasu na grind.

Nie licząc usprawnień QOL i drobnych zmian w fabule, to większość jest taka sama. Jak na razie dotarłem do Fairy Village i jeśli chodzi o lokacje, to niewiele uległo zmianie. Inni są niektórzy bossowie, scenki fabularne, dialogi, doszły nowe side-questy itp. Ale na tym etapie to mimo wszystko wciąż ta sama gra. Później podobno jest jakieś większe rozwidlenie, nowy/inny region, czy coś, ale jeszcze do tego etapu nie dotarłem.