Yap

Szukam wlasnie jakiegos fajnego stroju dla Aloy, ale chyba trzeba bedzie poszukac wsrod zielonych. Moze jakas czerwona farba sie trafi jako bonus. Chelmy wylaczylem juz przed pierwszym uruchomieniem story. Wystarczy, ze te ochydztwa widzialem na jakims materiale po ukonczeniu watka glownego. Farby na twarz nawet nie rozwazam. Piegi i rude wlosy wystarcza w zupelnosci. Robie teraz NG+, ale tych bzdur juz mi sie nie chce wysluchiwac wiec gram po Hiszpansku. Dzwieczny, skoczny jezyk, ktorego w ogole nie rozumiem. Tak jest lepiej. Potencjal Far Zenith zostal zmarnowany niemal kompletnie. Jak mozna z nich bylo zrobic takiedwuwymiarowe postaci pod koniec?? No kurfa.

Tez mialem takie odczucie jesli chodzi o Aloy, ale tlumaczylem sobie, ze musiala troche przykoksowac osobowosciowo, zeby udzwignac ciezar obowiazkow. Natomiast cala reszta sie zgadza. Szczegolnie spotkanie z The Enduring mnie rozbawilo. W takim Ninja Gaiden II kiedy Muramasa zarzyna ninjasow jak prosiaki to jeszcze rozumiem. Bezgranicznie arcadowa gierka z przerysowanymi i nadludzko poteznymi postaciami. Tutaj to jednak wyglada groteskowo.

Horizon II Forbidden West - jedna z tych gier, ktore sa wybitne pod kazdym wzgledem procz wielowarstwowego gameplay’u i fabuly od laureata nagrody Nobla w dziedzinie literatury. FW jest jednak kwintesencja pojecia „gra wideo”. Jest Aloy, czyli nasza bardzo cool protagonistka, bohaterka ludzkosci, najtwardsza z twardych, pomyslowa, inteligentna, ze swiadomoscia swojej roli. Wkurwia fakt, ze wszyscy jej o tym przypominaja. Przesyt pochlebstw i uwydatniania zajebistosci osoby Aloy mierzi nawet ja („Just Aloy”). Jest rozlegly w uj swiat, ktory eksplorowalem do granic mozliwosci, a ktory MUSI jeszcze dostarczyc bo Ultra Hard wymaga by pewne warunki sprzetowe zostaly spelnione. Sa przeciwnicy o gabarytach 20u zawodnikow sumo, jak i kurduple, ktore wlaza na klate i zjadaja twarz. Wszedzie czychaja rebelianci o snajperskich zdolnosciach, ktorzy potrafia celnie cisnac w nas molotowa nawet jesli jestesmy ukryci trzy pietra wyzej nad urwiskiem i do tego w rudej trawie. Roznorodnosc flory i fauny nie pozwala oczom sie nudzic, a gra dzieki temu, uksztaltowaniu terenu i zakmarkom do zwiedzenia pod woda czy na szczytach gor potrafi skutecznie namieszac w tempie rozgrywki. Takie rzeczy do mnie przemawiaja. Horizon II wciaz dostarcza mi ogromnego pokladu zabawy i rozgrywki na najwyzszym poziomie. Zlapalem sie na tym, ze maszerujac z lokacji do lokacji, podziwiajac otoczenie i „budowanie” naszej postaci na innych plaszczyznach niz arsenal, zaczalem miec ciezkie problemy z ubijaniem przeciwnikow (gralem na Hard’zie). Ciezko jednak walczyc z przeciwnikami w zaawansownym juz regionie mapy biegajac z zielonym lukiem. Zaczalem grzebac w arsenale, zainwestowalem w jakies fioletowe luki, dzidy, pokleilem mody, ustawilem Aloy pod rozwalke i stealth i nagle…wszystko padalo jak muchy. Piekna konsekwencja i realizacja zalozen buildow sprawila, ze gra zyskala na kolorycie jeszcze bardziej. Po prostu super. Fajnie rowniez budowana jest drabinka wydarzen. Im dalej w las, tym wazniejsze i bardziej istotne rzeczy sie dzieja. Nie chce tu przepompowac emocji na rozwoj zdarzen z watka glownego czy pobocznych, bo niestety mialy dla mnie znaczenie marginalne i przewinalem znaczna wiekszosc dialogow, ale czuc, ze zaraz bedzie akcja, zaraz stanie sie cos istotnego, co nas albo zblizy, albo oddali od koncowego sukcesu. Koncowka z jej zajebistym CZAAAAAAAAAAAARDŻ! podobala mi sie nader bardzo. Jak wspomnialem wczesniej - kwintesencja gry wideo, widowiskowosci i prostoty zarazem. Teraz powiem o tym co nie przypadlo mi do gustu, a wbrew pozorom jest tego sporo. Kupujecie ten swiat? Ten plemienny system, malowane twarze, stroje z lisci i ogolna glupote kulturowo-cywilizacyjna ludzi? Czy naprawde po tysiacu lat bylibysmy tak malo rozwinieci? Wszyscy wygladaja na modle cywilizacji azteckiej, inkaskiej czy plemion afrykanskich. Dokopali sie tej wiedzy zanim dowiedzieli sie o szeroko pojetym swiecie zachodnim naszych czasow? A co z inzynieria wsteczna? Zaden madrala nie zdolal nauczyc sie do czego moga sluzyc podzespoly, czesci, narzedzia? Sylens w tym wszystkim wydaje sie najroztropniejszym i najbardziej kumatym przedstawicielem ludzkosci. A inni? Organizuja chory i naprawiaja spiewajace mechy. Nie wierze, ze ta stagnacja rozwojowa wziela gore nad ludzka ciekawoscia. Nie wiem czy ktos sie ze mna zgodzi, ale mialem lekki przesyt postaci zenskich. Przemierzamy doliny, gory i rowniny od questa do questa, ktore to w olbrzymiej wiekszosci sa dawane przez babeczki, maja na celu uratowanie babeczki (kolesie zazwyczaj byli trupami, ktore znajdywalismy na koncu sciezki), ktora to babeczka miala cos niesamowicie waznego do zrobienia, a dzieki czemu spolecznosc bedzie mogla cos zrobic. Wiekszosc dowodcow, przewodnikow i liderow to rowniez babeczki. Jakas kaplanka, The Enduring…bylo ich wiele. Moze moja dusza mizogina sie tu odzywa. Poprawcie mnie jesli sie myle. NPCki, procz Kotallo, to z reguly postacie nudne. Jeszcze na poczatku sluchalem Varl’a czy Zo, ale po jakims czasie pierdoly, o ktorych prawili bez konca przestaly mnie kompletnie interesowac. Przewijalem rozmowy bez zadnego zalu. Jedynie watek glowny, historia Zenith’ow czy Beta mnie interesowaly. Reszta? Magiczne przyciski X i Skip. Jedynymi elementami gameplay’u, ktore wplynely negatywnie na odbior rozgrywki byly okazjonalne wieszanie sie Aloy na elementach wspinaczkowych oraz dosc slamazarne odskoki. Z jakiegos powodu nie potrafilem ich wyczuc do konca. Reszta jest co najmniej solidna. W momencie kiedy posiadamy juz arsenal zdolny rozprawic sie z najwiekszymi skurkowancami w pol minuty nie ma przeciwnika/bossa, ktory nie kleknie przed rudowlosa Aloy. Jest ona najjasniejszym punktem calej gry. Jej przygody, upor i ogolny obraz postaci zagraly z moja wizja bohaterki, a do tego Ashly Burch swietnie ja udzwiekowila. Fajne fhui/10

Wszedlem do sklepu, zeby zapytac o toalete dla syna:

Mierze w calaka, ale mialem nadzieje nie musiec obijac sie po innych aktywnosciach UH, zeby pozbierac bonusowe ajtemy. Dzieki.

GOTY - Horizon FW, ale to jedyny tytul zeszloroczny, ktory mialem/mam przyjemnosc ogrywac. Strasznie uzalezniajacy, grywalny i malo wkurwiajacy. Runner up - patrz wyzej Rozczarowanie roku - brak Średniak roku - brak Najbardziej wyczekiwany tytuł - nigdy nie czekam na gry. Moze jedna na dekade. Nie obczajam treilerow, nie czytam o nich, wychodza, biore lub nie. Tyle. Na czym grasz? - SeX, PS5, 3DS XL

Warto po nie siegac by podejsc do UH czy te lepsze legendarki z podstawki wystarcza? Grajac w HZD sprzet z FW pomogl mi zbeszczescic UH w 3,5h.

Sezon 92-93. Spurs vs Suns z Barkley’em. Tez Spursi jakims cudem doprowadzili do dogrywki. W 7 sekund 7 pkt odrobili. Jednym z bledow Suns w pewnym momencie bylo…6iu zawodnikow na boisku.

Wracamy do Rapture i Columbii.

Avatar: Niebiescy, Wieloryby i Tarzan- film jest pelen sprzecznosci jakosciowych. Dobrze, ze film jest technicznym majstersztykiem. Zle, ze ubrany jest w niespojne tempo. Dobrze, ze kiedy cos sie dzieje, akcja jest intensywna i wartka. Zle, ze przestoje bywaja nnnnudne fhui gdzie jestesmy do podziwiania pandoranskiej przyrody bez konca. Fajnie, ze zmiana otoczenia stwarza pole do nowych rozwiazan. Zle, ze sa to rozwiazania sztampowe, szablonowe i bez polotu. Dobrze, ze fabula jest popchnieta w obszar mlodosci i nowych odkrywanych fascynacji. Zle, ze robi sie z tego teen drama. Taki Dawson’s Creek na obcej planecie. W filmie wystepuje postac niejakiego Spider’a. Niech go chuj strzeli. Co za marnotrawstwo czasu ekranowego. Rzecz jasna czlowiek jest destrukcyjny, wsciekly, zmilitaryzowany, bezwzgledny, pracy po trupach i zniszczonej przyrodzie do celu. Ok, dotarlo panie Cameron. Nie moge ani polecić, ani zniechecic. Sami ocencie.

„To nie jest tango, to nie jest taniec, to jest tango zwyciestwa Argentyny” Nie taki znow klasyczny Darek, ale jak zwykle przekretas slowny musial byc.

Alez swietnie sie te mistrzostwa koncza. Wczoraj Chorwacja sprawila mi ogromna przyjemnosc zamykajac minifinal, a dzis Argentyna, ktorej kibicowalem od zawsze. W 2014 roku mialem pelne gacie ogladajac final, ale dzis wychodzilem z pokoju. Lionel Messi W KONCU triumfuje

Swietna kreskowka. Scena z Omniman’em i ekipa supkow miazdzy jajca. Na to i na kontynuacje Arcane czekam plonac jak WTC.

W tym trailer’ze za duzo sie nie dzieje. Chodza, gadaja, skacza jak pilki, zapodaja teksty typu „I’m done running” (bo jakze by inaczej) i Groot uwaza, ze cala druzyna jest Grootem. Widzac ta cala faze smiem stwierdzic, ze bedzie padaka.

No i teraz 0:0 plus karne w kazdym nastepnym meczu i mamy to!!

Ja juz chyba nie chce ich ogladac. Warszawa na Stadionie Gwardii (z Apocalipticą, Mercyful Fate i Monster Magnet), pozniej Soni 2010 i wystarczy. Ciekawe jest to, ze zagrali wtedy swietny set, ale w halasie riffow slyszalem Slayer’a, ktory wyszedl przed Metą w oryginalnym skladzie i to ich priorytezowalem pozniej nawet nie silac sie na strzepy milosci z dawnych lat. Nie toleruje zadnych orkiestr, zadnych albumow miedzy AJFA (jak Load, Reload) i DM. Hardwired mi sie podoba, ale najlepsza plyta od czasow Justice to dla mnie paradoksalnie Garage Inc.

Horizon Forbidden West - jestem w domu. Szukalem prostej, niezobowiazujacej giereczki z barwnym swiatem post-apo, a przeca Horizon jest wlasnie tym wszystkim i ma jeszcze ruda bohaterke, ktorej glos podklada Ashly Burch, aka Tiny Tina. Pierwsze etapy to raczej nuda, ale przepych kolorystyczny i dynamika gry rekompensuja generyczny gameplay. Gram, rzecz jasna, w trybie performance bo nawet z lekka ulomnoscia swiat w Horizon FW potrafi zachwycic. Plynnosc przede wszystkim. Przejde sobie maksujac ile sie da, a pozniej pocisne platyne. Gierka jest tego warta.

Mam juz bilety na gig w przyszlym roku w Madrycie. Pierwszy raz ich zobacze. Mowia same dobre rzeczy.

Tiny Tina’s Wonderlands - ooo, jak fajnie kiedy tworcy daja Ci calkiem fajna gierke z bardzo solidnym gameplayem, ktory to wpada w twoje gusta bo jestes psychofanem franczyzy, a pozniej odmawiaja resetu, zeby mozna bylo ponapyerdalac z giwerek wydropionych z miliona przeciwnikow i zobaczyc jak sie zachowuja. Tak jest w poprzedniczkach, procz jedynki, co zawsze sie sprawdzalo. Najwidoczniej postanowili wrocic do korzeni. Gierka ma dobre miejscowki, calkiem przyzwoite smieszki (ktore jednak mecza po dluzszym posiedzeniu), giwery jak zwykle zaprojektowane z jajem i przytupem, ale sa raczej dodatkiem do czarow, zaklec i umiejetnosci specjalnych. Bossowie czasem potrafili sie stawiac, ale po pewnym czasie ma sie tyle rupieci na sobie, ze mozna ciskac w nich odlamkami zbroi, choc ciezko sprawic by pestki w magazynkach sie wyczerpaly. Mapy sa obszerne, a glupie znajdzki (ktorych zbieranie daje jakies tam bonusy) pochowane sa dosc generycznie jak na taka gre. Najwiekszy problem Wonderlandsow lezy jednak w endgame’ie. Konczysz, masz do rozwalenia 4 pseudo-DeeLCeki, ktore sa krotkimi strajkami jak w Destiny. Ot, jakis tam lucik z nich leci, ale raczej niepotrzebny. Zlomu w grze jest po pachy. Jeszcze jeden czar czy kusza nie sa koniecznoscia. Zostaje jeszcze Chaos Chamber. Tak dizajnerzy i programisci wyobrazaja sobie endgame w borderlandsowce. Idziesz przez te same mapy, bijesz przeciwnikow do utraty przytomnosci, na koniec dostajesz loot. I teraz tak, fajnie, ze leci go sporo, ale Chaos Leveli jest…100!! Do 50ego dochodzi sie szybko (po paczach), ale od 51ego bije sie jeden level na run. Kurrrrwa, jakie to monotonne scierwo. Ten playthrough reset by sie jednak przydal Gearbox do chuja!! Koniec koncow zcalakowalem Wonderlandsy i juz nie mam potzreby ani motywacji by do jich wracac. Jesli zaimplementuja reset moze wskocze, ale w obecnej formie nalezy im sie tworcom polmetrowy.

Nie wiem czy powinienem napisac cokolwiek o grze, o ktorej juz wszystko powiedziano (procz nowej oprawy), ale skonczylem platynowac The Last of Us P1. Oprawa powinna byc dawana/sprzedawana w formie bonusa dla posiadaczy Remaster’a, lub jako o wiele tanszy tytul z racji braku, uwielbianego przez rzesze, trybu online. Ja nie dalem zlamanego grosza wiec jestem poniekad zadowolony z tego tytulu. Grajac sobie spokojnie na Survivor’ze, kluczac pomalutku przez lokacje, eksploatujac stealth do granic mozliwosci rozgrywka nabiera kolorow z kazda odrestaurowana wizualnie miejscowka. Na wielu rzeczach mozna zawiesic oko. Nawet ponurosc swiata post-apo potrafi miec odcien piekna jesli kompetentne studio zabiera sie za taki tytul. Fabula jest lepsza od tej 2kowej o kilka kilometrow. Ellie jest ta dziewczyna, ktora polubilem w 1ce, a ktora probowalem zrozumiec w 2ce i ni chuja nie potrafilem dojsc dlaczego zmienili ja az tak bardzo. Doswiadczenie to jedna sprawa, przejscia i PTSD po nich to druga, ale roztropnosc i niejednokrotnie trzezwe myslenie 14latki zostalo zastapione dziwnym uporem parcia w nierozwiazywalne. Joel z Part I nigdy nie dalby sie zajac jak ta cipka z Part II. W jedynce nie ma niepotrzebnych motywow, wszystko sie klei w jedna, koherentna mase, na ktora skladaja sie przebieg zdarzen, konsekwencje z nimi zwiazane oraz nauka, ktora powinna miec odzwierciedlenie w przyszlym zyciu, a ktora to nauka zostala potraktowana lekko i bez pomyslunku. Part II to caly czas swietna gra, ale to czesc pierwsza ustala standardy prowadzenia historii. Joel i Ellie sa o wiele bardziej wiarygodni i godni polubienia. Mam nadzieje, ze Ellie zazna choc troche spokoju i szczescia w przyszlosci. Jestem pewien, ze po tym zapomnianym przez Boga i szatana swiecie kreci sie niejedna lesba.

God of Boi rowniez u mnie.

Crash 4 - mam problem z takimi grami. Z jednej strony powrot do korzeni, swietny design swiatow, calkiem fajne sterowanie nowymi postaciami, morderczo szerokie replayability, wysoki poziom trudnosci. Ten zas jest rowniez w kurwe przesadzony czasami. Lubie wysoki poziom trudnosci, endgame w grach gdzie skill jest albo wypracowany na bazie niekonczacych sie powtorzen, gdzie koncowy sukces powoduje bolesny wzwod, ale tutaj nie czulem przyjemnosci z maksowania poziomow (szczegolnie pod koniec rzeznia wyprowa flaki), a po jakims czasie stracilem animusz i motywacje. Jakos tak nie ten teges. Cala reszta jednak jest swietna. Dynamika rozgrywki nie pozwala nudzic sie nawet przez chwile. Nawet te wkurwiajace momenty gdzie w locie trzeba zmieniac maski i dusic sie w smrodzie wlasnej niekompetencji manualnej i braku motoryki w operowaniu padem byly emocjinujace obiektywnie rzecz ujmujac. 8/10

Prey - widzialem w obecnych czasach gorsze gowna niz to. Tak jak ludzie mowia, glowa bohaterka jest nijaka poprzez brak rozwoju postci. Jest, chce byc lowczynia, poluje. Tyle. Dobrze, ze przynajmniej odnosi porazki, a nie szlachtuje wilki i niedzwiedzie na zawolanie. Widoczki zapieraja dech w piersiach, a niektore ujecia odcigaly mnie od dialogow, szczerze powiedziawszy. Prdator to swietna bestia. Jasno i wyraznie zaznacza swoja obecnosc, jest bezlitosny, zarzyna w brutalny i „gore’owaty” sposob. Miesa armatniego mu nie brakuje w postaci wojownikow bez pojecia co ich zabije, lub Francuzow, ktorzy sa tylko brudni, ohydni i blubrajacy cos pod nosem bez sensu. Koncowka mnie troche rozbila bo, jesli ktos ogladal calkiem udana 2ke, mozna sie domyslec co stalo sie z glowna bohaterka i jej osada w przyszlosci. To raczej bylo niezamierzone przez autorow scenariusza. Warto poswiecic temu 2h. Zaden to cud kinematografii, ale popoludniowe kino Polsatu w niedziele zyska pozycje za pare lat.

B2 to niedoscigniony majstersztyk ze wazystkim co soba reprezentuje prócz…ostatniego update’u podbijajacego OP do 10ki. Nie dosc, ze tu nawet najlepszy zestaw giwer jest ledwo uzywalny to jest to meczarnia, a nie granie. OP8 spisywalo sie bardzo dobrze, dobieranie uzbrojenia do poziomu trudnosci starc, umiejetnosci postaci czy zwyklego komfortu gry swietnie sie komponowalo z dynamika gry. Wiadomo, ze na OP8 tyljo najlepsza bron jest warta farmienia, ale niezbyt martwilo mnie, ze taki Deliverance stal sie bezcelowa zabawka. B2 mozna odpalic kiedy tylko chcesz i bawisz sie swietnie, ale omijanie OP10 to klucz do dobrej zabawy. Nie zapominajmy rowniez o The Pre-Sequel, ktore dostaje zbyt wiele hejtu za nic. To tez jest swietny loot-shooter z masa fajnych zabawek i (dla niektorych) z lepszym systemem strzelania bez potzreby debuffu, jak to ma miejsce w B2.

Amara jest przechooy. Bez dwoch zdan. Zane rozni sie od reszty VHow bo nie rzuca granatow, ale jest rowniez potezna postacia, ktora trzeba sprobowac predzej czy pozniej. Square ma jednak racje - Amara da Ci zupelnie nowe doznania. Uwielbiam syreny i wszystkie skille zwiazane z „lapaniem” przeciwnikow. Dopakujesz ja, pozbierasz smieci, ustawisz build i bedziesz w uj zasowolony.