Ej, zabierałem się do tej gry tak w sumie od niechcenia, bo dostałem ją od kumpla, który wymiękł i odpuścił. I dałem się trochę zaskoczyć. Pozytywnie.
Pierwsze wrażenie do najlepszych nie należy. Postać porusza się lekko, ale jednocześnie jakoś drętwo, a szlagi zadawane przeciwnikom nie mają mocy, nie czuć ich ciężaru, impetu. Zresztą sama walka też do specjalnie wyrafinowanych nie należy, szczególnie dla graczy, którym soulslike'owa mechanika zarządzania staminą nie jest obca. Oni odnajdą się tutaj natychmiast, choć większych emocji w trakcie starć nie odczują. Po kilkunastu minutach rozważałem rezygnację. Ale wiadomo jak to jest - im dalej, tym lepiej.
Bo istotne są tutaj potyczki na słowa. Jezusie z Nazaretu i Maryjo, Matko Jezusa z Nazaretu! Ile oni gadają! Po prologu i dotarciu do pierwszego skupiska NPCów można zrobić sobie herbatę oraz położyć się, bo przez następne dwie godziny będziemy rozmawiać. Aż mi brakowało możliwości "sterowania konwersacją" za pomocą jednej dłoni (np. zatwierdzanie kwestii przy pomocy L1). System dialogów to klasyka gatunku (koło wyboru) i żadna innowacja, ale kwestie są napisane na tyle naturalnie, że słucha się ich przyjemnie. Parę logicznych upośledzeń by się znalazło, intonacja nie zawsze jest odpowiednia, kilka wątków się niepotrzebnie powtarza (rozmawiamy o tym samym, tylko przy pomocy innych słów), ale to było raczej nie do uniknięcia. Faktycznie: proporcja "akcja/rozmowa" jest na początku gry niebezpiecznie zachwiana na korzyść tej drugiej i nie zdziwię się, jeśli to właśnie w tym miejscu wielu graczy odpadnie z racji mozolnego tempa. Szczególnie osoby ze skłonnościami do nałogowego wyczerpywania wszystkich dostępnych kwestii w obawie, że przegapią jakąś istotną informację.
Pewnie, technicznie Vampyr niedomaga ostro, bo dręczyły mnie długie loadingi i kilka innych drobnostek wymagających optymalizacji. Serio trzeba było osobny loading screen, by wczytać dwa pokoje na krzyż? Żeby świat gry był jeszcze jakiś ogromny, to mógłbym zrozumieć. Ale ten Londyn jest niewielki i skondensowany. Sprintem oblecisz go po obrzeżach w pięć minut. To samo w sobie nie jest wadą, bo nie jest potrzebna większa mapa, ale dziwi trochę jej poszatkowanie. W dodatku jego konstrukcja jest mocno umowna. Pełno tutaj drzwi i bram zamkniętych "BO TAK", aż dotrzemy do odpowiedniego punktu w fabule. Wtedy nagle okazują się otwarte.
Albo zawsze bawi, jak wbijasz komuś na kwadrat i od razu opier'dalasz mu szylingi z szuflad oraz inne szpargały czy chemikalia z kredensu, a ten nieborak stoi bezsilny i się temu przygląda. Potem pogadacie jakby nigdy nic, dasz mu jakieś lekarstwo na przeziębienie, on bezgranicznie wdzięczny, mimo że właśnie splądrowałeś mu mieszkanie i elo, bywaj, sam trafię do wyjścia. Logika gier mocno xd
Wszystko to usuwa się w cień, bo na pierwszy plan wchodzi udany nastrój opowieści i klimatycznie naszkicowany Londyn gnębiony epidemią. Z artystycznego punktu widzenia trudno projektantom cokolwiek zarzucić. Do tego dochodzi oszczędna (IMO aż zbyt oszczędna) muzyka, która subtelnie potrafi przyciągnąć uwagę. Pierwsza wizyta w szpitalu i towarzysząca jej muzyka przynosi nadzieję. Fabuła? Wystarczająco angażująca i napędzająca do działania, aczkolwiek do wybitności jej sporo brakuje. W jakimś stopniu kreujemy ją sami, bo stale decydujemy o życiu i śmierci innych NPC.
Niektóre wybory moralne mają swoją wagę, inne są błahe, ale system jest bardzo elastyczny. Możemy wykończyć całą dzielnicę, a gra i tak jakoś to przełknie i popchnie nas do przodu. Oczywiście jedyną słuszną drogą jest ścieżka pacyfisty i zaliczenie gry bez zabijania choćby jednego NPC. Problem w tym, że to właśnie ich krew jest najlepszym dostarczycielem punktów doświadczenia niezbędnych do rozwoju postaci. I znów: umiesz w soulslike - poradzisz sobie nawet na niskim levelu bohatera (żaden ze mnie wyjadacz, a zginąłem może z pięć razy, a od połowy gry tylko raz); nie umiesz w soulslike - to, ku'rwa, nie wiem, pewnie się potkniesz kilka(naście) razy i tylko od uporu zależy, czy się podniesiesz.
Z drugiej strony, zabijając NPC robi się zbyt łatwo i wyzwanie idzie na stosunek płciowy.
W sumie oczekiwałem gry 6/10, a subiektywne odczucia mam o dwa oczka lepsze.
Ale Koguty wchodzą w Argentynę. Fajnie to wygląda.
