ogqozo

Niby dwójeczka miała być tak samo dobrym punktem dla nowych graczy, jak jedynka, ale coś tego nie czuję. Jedynka jest bardziej bazowa niemal we wszystkim. W dwójce trzeba pogować jak chudy nastolatek na koncercie Pidżama Porno w ciągu pierwszych godzin gry, co w jedynce wydawało mi się opcjonalną i możliwą wręcz do przegapienia mechaniką. Potwory w jedynce w porównaniu do tych w dwójce wyglądają jak pocieszne robaczki... Siłą rzeczy jedynka bardziej wprowadza specyfikę Hollow Knighta, a dwójka ją rozwija. Przypadkowo grę wyróżnia wciągający system ładujący nam pasek leczenia za każdy cios. Niemniej w dwójce jest on dużo bardziej zaawansowany, bo dużo łatwiej tracić HP i leczyć, w jedynce więc łatwiej stopniowo w ten system wchodzić, bo jest bardziej podobna do innych gier. I tak dalej. Pod pewnymi względami dwójka jest jednak bardziej przystępna, np. mimo wszystko ma mniej poukrywanych i pojebanie trudnych do domyślenia się rzeczy, a także mniej otwarty świat, powiedziałbym... Ale może to dlatego że znam jedynkę już. Ale myślę serio, że w Silksong jest mocniejsze nastawienie na to, że ogólnie prawie zawsze wiesz, co robić... tylko cię zabijają.

Ja długo nie wiedziałem, że można wyjść na górę w Bellhop lol. Jakoś zawsze przybywałem tam szybkim transportem albo z prawej. A jest tam najważniejszy upgrade w grze. Liżę ściany trochę z musu, bo przechodzenie gry idzie koszmarnie. Góra lodu to chyba jest ta lokacja, że zostawię tę grę, nie jestem w stanie tego zrobić. Wymagania są bardzo wysokie, pierwszy raz czuję, że... nie umiem wciskać kierunków na gałce? Liczba poprawnych obrotów i skoków, które trzeba wszystkie SZYBKO wykonać po kolei, jest dla mnie dość absurdalna. Może na krzyżaku Plejstejszyn jest lepiej.

Jak dla mnie dość dobre, biorąc pod uwagę, że typowy rytm walki to "jedno sieknięcie i spierdalaj". W czasie gdy i tak nawalasz skoki/dashe w trakcie ataku przeciwnika (albo stoisz i czekasz, bo latający przeciwnik jest za daleko...), możesz także trzymać X, nie szkodzi. Siła ataku wydaje mi się ok. dwukrotnie większa od zwykłego sieknięcia. Problemem może być koordynacja wszystkiego naraz, może można spróbować na przeciwnikach, gdzie i tak sporo uciekasz, dla mnie to były np. wielkie bestie zajmujące cały korytarz albo pieski w Sinner's. Pieski mogą paść po 2-3 takich naładowanych atakach, co może oszczędzić trochę zmęczenia walką z nimi.

40-letni Fabiański wraca do West Hamu. Nigdy nie stawiaj, że polski bramkarz przejdzie na emeryturę. Technicznie, Fabiański zastępuje trzeciego bramkarza, który odszedł właśnie do Cypru. Nikt nie spodziewa się, że będzie grał, numerem 1 ma być Hermasen, a za nim Areola. Obaj jednak na ten moment rozczarowują, więc kto wie... Z kultowych bramkarzy. Andre Onana, według BBC, sfinalizuje wypożyczenie do Besiktasu. Smutna była jego kariera w Man United. Bramkarz tak ceniony nieraz w Ajaksie, Interze, kadrze Kamerunu, znosił dwa lata jednego z większych hejtów, jakie widziałem od czasu Maguire'a. Dystans może dobrze mu zrobi.

Bramkarz Mołdawii powiedział, że Haaland po każdym golu podchodził do niego i mówił "sorry, to nie twoja wina, ale wiesz, ten system że liczy się różnica bramek, musimy...". Chamy bez serca.

O dziwo skończyły się już eliminacje w Ameryce Południowej. Poza barażem. Boliwia weźmie udział w "barażach międzykontynentalnych" w marcu, które będą jak "rozgrzewka przed Mundialem", i pewnie będzie musiała pokonać jakiś mały kraik z Oceanii lub Karaibów czy coś. Jak na federację, gdzie 7/10 krajów awansuje, wyniki i tak mogą zaskakiwać. Argentyna potwierdziła, że jest top, Messi wymiata i jest królem strzelców eliminacji, ale poza tym, sporo niespodzianek. Chile i Peru to jedne z lepszych krajów regionu, a jednak po fatalnych eliminacjach odpadły. Brazylia ciągle nie zadowala. Za to na drugie miejsce wskoczył skromny Ekwador, i to pomimo kary 3 punktów za zgłoszenie zawodnika na podstawie fałszywych dokumentów (okazało się, że Byron Castillo tak naprawdę urodził się w Kolumbii, i że całe życie fałszował swoje dane i że federacja Ekwadoru o tym wiedziała).

Nuno niedawno był herosem, i wydawało mi się, że znalazł swoje miejsce gdzie będzie znowu ceniony. Forest miało się cieszyć z utrzymania, a awansowało do Europy, po raz pierwszy od 30 lat. Ale jak widać, krytykowanie publicznie zarządu to łatwa metoda, by wylecieć. Teraz szybki powrót Angego do akcji. Ciekawe bardzo. Ange to nie jest jakiś Mourinho, że musi trenować topowego potentata w kraju, ale takiego klubu jak Nottingham to nie wiem, czy kiedykolwiek trenował. Właściwie to za Nuno, Forest stało się synonimem odwrotnego stylu do tego kojarzonego z Australijczykiem - siedzieli BARDZO głęboko na swojej połowie, zabijali mecz, starali się wygrać topornym 1-0 po golu ze stałego fragmentu. Jeśli spytacie kogoś o 3 najlepszych piłkarzy Nottingham, każdy odpowie: bramkarz i dwóch stoperów. Teraz klub ściągnął wielu młodych zawodników, ale nie takich specjalnie dobrych... Ciekawe, co z tego wymodzą.

Hollow Knight to trochę miks podejścia z Metroida i Dark Soulsów. Nawet w czasie premiery, labiryntówki już wpadły na pomysł, by wszystko na mapie jaśniej komunikować - dobry przykład to hicior Guacamelee, gdzie właściwie jasne jest patrząc na mapę, gdzie co trzeba i czy niczego co jest w grze nie ominęliśmy. Ma to wady i zalety. Tamta gra idzie gładko mimo wymagających walk i platofrmowanka, mało jest błądzenia, bezradności, ale też mniejsze uczucie wczuwy, horroru, bycia w świecie a nie tylko w gierce video, i przeciwności. Tak jak z Soulsami, tak i tu, chyba nikt się nie spodziewał, że Hollow Knight z takim podejściem stanie się masowym hitem dla każdego, a gry Drinkbox pozostaną nieco mniej popularne. Kluczem jest jakość, jak sądzę; z racji na to jak zajebiście to wygląda i brzmi i jest zrobione, nawet dobrze że człowiek łazi tam i wewtam ciągle. Choć przyznam, na początku gry mnie to nieraz męczyło... Gra jest długa i zbierasz dużo ulepszeń w trakcie, i ten sam świat pod koniec gry przelatujesz sprintem z łatwością i masz zupełnie inne uczucie. Niemniej nigdy nie będziesz miał zaznaczone na mapie "tutaj jest dłuższy skok w sam róg pokoju", "tutaj jest coś za ścianą", więc piny to jedyna metoda by to mieć zapisane.

Na typową metroidową modłę, gra ogólnie wymaga dość sporo wracania się i wręcz błądzenia, by w ogóle przejść dalej, wykorzystując nowe moce. Nawet jeśli chcesz po prostu przejść grę, zapewne co najmniej kilka razy powrócisz do prawie każdego obszaru. Co do opcjonalnych miejscówek, to trudno uogólnić. Są całe duże lokacje, które można ominąć, ale zazwyczaj jak coś ominiesz to faktycznie będzie tam pewnie jedno przejście za nim i jakaś znajdźka. Ale może to też być coś ważnego, albo zaskakujący skrót do innej lokacji czy ławeczki. Piny nieco dają, acz szczerze mówiąc, niestety/stety maksa z tej gry się wyciąga jak się naprawdę wącha ściany od lewa do prawa cały czas, niektóre rzeczy są naprawdę zmyślnie poukrywane. Powiem tyle, że grając teraz w Silksonga, to gram nieco jak maniak, obijam mieczem praktycznie wszystko i ciągle patrzę czy jakiś milimetr nie wygląda jakoś inaczej jakby za nim było przejście.

Dobra zagwozdka. Poziom easy to wymienić dwa. Potem zaczynają się lekkie schody. Dochodzą może darmowe Astro's Playroom i Silent Hill Short Message, to daje, powiedzmy, 4. Co jeszcze trzeba liczyć, żeby dojść do 15, to dobre pytanie. Odświeżone wersje starych gier się liczą? Czy takie coś to zaiste ekskluzyw? Jeśli nie, to przychodzą mi do głowy dwa mało znane typy. Destruction All-Stars (było w Plusie, wydane przez Sony), oraz Quantum Error (średnia 40 na Metacriticu). To pozwala mi dobić do 6. Reszta to muszą być albo osobne lekko zmienione wersje starszych tytułów, albo coś naprawdę małego.

Mołdawia ogólnie ma jakiś kryzys, mimo wszystko w poprzednich eliminacjach urwali punkty też Czechom, Albanii, wszystkim w grupie, i nie tracili zbyt wiele goli. W tym roku za to 0-4 z Izraelem, łącznie 1-16 w dwóch meczach z Norwegią. Dzisiaj stracili więcej goli, niż w całych poprzednich eliminacjach. Norwegia wyrasta na ludzi, o czym świadczyło proste, ale skuteczne 3-0 z Włochami. Odegaard i Haaland spełniają oczekiwania, 20-letni Nusa to kandydat na kolejną wielką gwiazdę, Sander Berge to opoka w środku, Ryerson może nie gra w Dortmundzie teraz ale nadal wygląda świetnie. No i gdzieś z boku jest też Sorloth, koleś który strzelił 20 goli dla Atletico w zeszłym sezonie... Nie ma co, w Polsce nie ma takich zawodników na krawędzi pierwszej jedenastki i ławki. Na razie Sorloth gra np. na prawym skrzydle, co jednak oznacza, że na ławce siedzi Oscar Bobb - koleś regularnie gra w jedenastce Man City, a nie w kadrze Norwegii. Nie ma co porównywać z Polską, gdzie największą nadzieją od lat jest Kamiński. Będzie to przecudowne, jak Kamiński w swojej całej karierze strzeli tyle goli w Bundeslidze, ile Haaland miał w wieku 22 lat.

Gorzej niż grając pierwszy raz w Dark Soulsy nie jest, a ta gra stała się kultowa i superpopularna wlaściwie wbrew pierwszym recenzjom. 15 mln jako indyk - Hollow Knight stał się globalnym hitem i ludzie chcieli jego więcej, i dostali. Niektórzy przechodzą z marszu, więc chyba im się podoba. Na pewno ten wywiad który tu cytowałem, chyba z 2020 roku, że "mamy nadzieję, że gra będzie tak samo dobrym punktem wejścia dla nowych", wydaje mi się dziś absurdalny. W jedynce odkrycie pogowania było pewnym zaawansowanym sekretem pod koniec gry, a tutaj mamy napierdalać pod kątem 45 jakieś akrobacje już w pierwszych lokacjach. Plansze są cały czas nasrane niebezpieczeństwami, jest mnóstwo latających przeciwników, nawet jakaś głupia muszka wyglądająca jakby ważyła 1 gram musi być sieknięta z 5 razy, zanim padnie... Dzisiaj straciłem ponad 500 złota (a przechodziłem przez masę maszynek i myślałem "ech, przydałoby się złoto...") bo wykonując jeden skok idąc znowu do bossa wpadłem na latającego robaka na środku i spadłem w taką kombinację znikających platform, latających przeciwników, przeciwników rzucających w ciebie pociskami, i kolców, że już nawet nie chciało mi się udawać, że mam szanse to przeżyć, wolałem puścić joycony i żyć z nieuniknionym. Ławeczki no niby są, ale imo nie tam gdzie by się najbardziej chciało. Czasem jest dość blisko zagrożeń, ale nieraz dwie ławeczki są blisko siebie w jakimś nieinteresującym miejscu, a ścieżki do bossa są męczące. Dobry przykład to sędzia. Ja pierdolę. Gorsza ścieżka do ławki niż sam boss. Ile tam jest wymagań co do precyzji, żeby nie spaść w gówno i może nawet zginąć. Jeden skok robiłem ze 100 razy i dalej nie umiem go zrobić. Prawdopodobnie sekret jest taki, by wcisnąć atak w dół lekko zanim będziemy nad punktem odbicia, wtedy pogo wejdzie. Albo mechaniczny duet. Przepiękna walka, i sama w sobie niezbyt trudna, ale kurna, przed drzwiami do nich jest nie tylko seria potworów, których nie da się przeskoczyć, ale dwa wielkie bydlaki, które są łatwe, ale wymagają chyba po 30 ciosów, zanim zdechną. Człowiek jak zaczyna bossa to już jest zmęczony.

Rozwala mnie kariera Motoiego Okamoty w tej branży. Gry, które robił jako główny szefu jak na razie, to kolejno: Wii Play Evangelion: Bonds of a Fateful Encounter - darmowa gierka na komórki na platformie GREE Army Corps of Hell - cieniutka giereczka na Vitę wydana przez Square-Enix Silent Hill: The Short Message - jedna z najniżej ocenianych gier roku na Metakrytyku (strona zawiera obecnie 464 gry wydane w zeszłym roku, Short Message zajmuje 457. miejsce) BRZMI JAK PEWNIAK Silent Hill 2 to mimo wszystko remake, gdzie to, co już było, ciągnie grę, i jako taki jest wyjątkowym projektem nie do powtórzenia. "F jak Fałszerstwo" będzie prawdziwym testem, czy powierzenie Okamocie serii Silent Hill w 2019 roku wypaliło, czy nie.

Nie widzę tam nic specjalnego w nerfach. Trochę więcej paciorków głównie będzie oznaczać mniej grindu, bo jak komuś wypadną przy śmierci i machnie ręką to tak czy siak ma zero. "Ułatwienie" jednego bossa na początku gry w sumie nic dla mnie nie zmienia, ot ktoś może się zatnie godzinę później w grze, bo taka Sister Splinter nie jest nawet w top 30 najtrudniejszych momentów w pierwszym akcie gry. Ja nie widzę w tej grze jakiegoś jednego wybitnie kurewskiego momentu, ale wyczerpuje mnie niekończące nawarstwianie się powtarzanych, wymagających uwagi i czasu wyzwań. Na początku człowiek myśli "ok, tutaj wrócę później, może jak będę miał choć 1 HP więcej czy coś, najlepiej upgrade siły broni...", ale po chwili widzi, że zostały mu tylko te miejsca "na później" w każdym kierunku hehe.

Warto zajrzeć na eShopa, gdzie setki świetnych gier na przecenie w obecnej fali. Wśród gier, które zanotowały nowy najniższy pułap, można wymienić 1000x Resist, Mario Rabbids 2, Prince of Persia: Lost Crown, Shin Megami Tensei V: Vengeance, Unicorn Overlord, czy Nine Sols. Pierwsze przeceny otrzymały Cyberpunk czy Tony Hawk 3+4. Warto zauważyć, że po niedawnym powrocie do sklepu, techniczny skejt OlliOlli World dostał teraz ogromną przecenę na 22 zł. Warto tutaj wspomnieć, że World ma naprawdę fajne DLC, i ogólnie jest ogromną bonanzą technicznego gejmplejowania. Niedoceniony geniusz arcade ostatnich lat. Wyróżniłbym też Dorfromantik, choć nie ma jakiejś rekordowej przeceny. Podkreślę jednak, że warto znać tę grę. Dorfromantik, opisywany przeze mnie parę razy, to kolejny przykład gry, która inspiruje obecnie masę indyków, do tego stopnia, że niektórzy mówią o gatunku "dorforomantik-like", czyli grze w optymalizowanie pól dokoła siebie. Kilka ciekawych gierek z ostatniego czasu dostało pierwszą przecenę: Cabernet - wampirze RPG/sim/visual novel z niezwykle dobrymi recenzjami... w wersji PC. Podobno sterowanie w wersji Switch nie jest zadowalające. Gra wymaga dość precyzyjnego klikania po ekranie, i jak czytam w opiniach, w wersji Switch trzeba po prostu majtać kursorem gałką cały czas. Symphonia - bardzo fajna gierka dla fanów klasycznego platformowania, czyste techniczne nawalanie do przodu między kolcami. Nie ma tu rzeczy, których w gatunku by już nie robiono, ale gra wyróżnia się głównie tym jak to wygląda i brzmi. Naprawdę stylowe wykonanie, które niejednego zachwyca. 56 zł. Pipstrello and the Cursed Yoyo - jeden z większych hitów tego roku (i jego najlepsza YOYOVANIA) z pierwszą, nieznaczną przeceną. Inne ciekawostki: Quiplash - 14 zł za dość niedocenianą grę z Xboxa sprzed 10 lat. Jest to party game pokazująca nieźle geniusz serii Jackbox. Niemniej, opiera się dość istotnie na języku angielskim, więc może nie być idealna na każde party. Stacklands - kapitalna giereczka gatunku "slayowego", czyli staramy się przetrwać dalej z talią kart. Niestety, tutaj też gra lepiej wypada na myszce i nie została zadowalająco zaadaptowana na konsole. Tetris Forever - każdy, kto interesuje się historią gier, nie powinien lekceważyć, jak fajne są te interaktywne dokumenty, jakie robi Digital Eclipse. Obecnie wszystkie trzy (to, Making of Karateka or Llamasoft: The Jeff Minter Story) są na przecenie. Tetris Forever to historia, ale też kawał dobrego retro granka. Ktokolwiek zafascynowany jest Tetrisem, nie powinien pożałować.