Mendrek

Control - wreszcie się zabrałem ciekaw jak sobie Remedy poradzi na szerokich wodach. Póki co pod względem mechaniki czuję środek poprzedniej generacji - postać po wciśnięciu X skacze jak Mario, biega jak powalona, od ścian odbija się ryjem, a sam trzon to radosne pif-paf w korytarzu (bez nawet systemu osłon). Nie przeszkadza mi to jednak. To co mnie urzeka to klimat, fabuła rodem z seriali o zjawiskach paranormalnych z lat 90-2000, atmosfera tajemnicy, ocenzurowane dokumenty, dziwne obostrzenia językowe. W sumie prostota rozgrywki i klimat wciągają mnie, bo nie mam czasu uczyć się miliona mechanik. Zapewne przejdę, mając nadzieję że fabuła dowiezie

Kobiety Mafii (2018) - generalnie ten nieco lepszy poziom Vegi, chociaż film nierówny i ma wiele niewnoszących do fabuły scen, a potem nagle akcja pędzi z kadru na kadr żeby zmieścić się w tych 2 godzinach. Brzydkie słowo na "w" stosowane w każdej sytuacji w której ktoś chce żeby ktoś sobie poszedł, dał mu spokój, albo wyszedł po bułki do sklepu. Końcówka makabrycznie zabawna. Nawet nie wiedziałem, że Dygant się rozebrała w tym filmie, no ale to jakieś tam ponoć osiągnięcie dla reżysera. Generalnie dalej kino dla plebsu, epatujące przemocą, przerysowane i w taki sposób nawiązujące luźno do aktualnych wydarzeń. Można obejrzeć dla odmódżenia. Nie brać nigdy tego na poważnie

Oczywiście, że jest (była?) wersja cyfrowa jedynki. Sony dawało tę wersję w ramach Welcome Back. https://www.gry-online.pl/newsroom/ruszyl-program-welcome-back-na-playstation-network-odbierz-darmowe-gry/z5e8d4 Na europejskim PS Store faktycznie wyparowała chyba. Na US Store jest nadal do kupienia: https://store.playstation.com/en-us/product/UP9000-NPUA80472_00-GLITTLEBIG000001

Jeśli ktoś szuka poruszających gier, które bazują na prawdziwych historiach (czasami - niestety), to mogę polecić My Child Lebensborn. Gra tocząca się w Norwegii kilka lat po II wojnie światowej. Wcielamy się w samotnego rodzica, który adoptował prawie 7-letnią sierotę wojenną - może nią być Klaus lub Karin. Technicznie to task managment, gdzie musimy w oknach czasowych opiekować się, rozmawiać (nasze wybory odpowiedzi kształtują charakter dziecka), realizować potrzeby i generalnie być rodziną dla adoptowanego dzuecja. Zapewniamy mu wyżywienie, chodzimy na spacery, kupujemy prezenty i rzeczy niezbędne, myjemy, czytamy do snu i wiele rzeczy do wyboru. Wybory są bardzo istotne i niekiedy musimy iść na kompromisy - np. możemy iść do pracy, ale to wytnie nam czas z Klasuem/Karin. Życie w powojennej Norwegii nie jest łatwe, a codzienne wydarzenia mogą mocno wpłynąć na nasze możliwości. Tyle, że cała ta mechanika to tylko przystawka do historii, będącej prawdziwym emocjonalnym rollercoasterem. Klaus/Karin to bowiem dziecko niemieckiego nazisty. Niewinne, ale obarczone piętnem. Życie takiego dziecka w małym mieście to generalnie przes*ana sprawa. To właśnie z tym zjawiskiem będziemy musieli się również zmierzyć w grze. To istny emocjonalny survival. I pomimo settingu, to w pewnym sensie jest to opowieść uniwersalna - takie rzeczy dzieją się i dziś wobec sierot wojennych. Gra zdobyła nagrodę BAFTA. Ma patronat kilku norwerskich organizacji i instytucji. Jest obecnie w promocji. Jeszcze raz polecam...

Bo jest warty nawet więcej. Generalnie bardzo mocna promocja, lepsza niż ta na święta. Nie chcę już sobie dobijać kupki wstydu, ale Civ 6 za bodajże 130 PLN kusi, do tego znowu Torchlight 2 na przecenie, Disney Afternoon za 20 PLN (mam chrapkę po ostatnich speedrunnerowych maratonach), znowu Plague Tale tanio, Ezio Collection, Judgement, Stellaris za 79 PLN, Megaman Collection, ech

Ale akurat lektora dobrali tego co lubię. Po pierwszym odcinku już widać, że to jest amerykańska adaptacja "Wiedźmina" i takaż jego wersja. Stonowana, politycznie spoprawniona, amerykańsko-heroiczna do bólu. Mógłby przybijać sobie piątki z Daredevilem, Punisherem i Ironfistem. Ot kolejny "ostatni sprawiedliwy" kowboj samotnik, który stara się przeżyć w splugawionym świecie i nie złamać kręgosłupa moralnego. Setting też bardzo po amerykańsku, już kij te czarne elfy (jako nieco pretensjonalna chyba analogia do rasizmu wobec czarnych), ale generalnie świat mocno baśniowy, że nawet w miasteczku kloaka i rubaszność schowana na wszelki wypadek. Do tego mocny fempower, bo taki mają w USA klimat teraz. Na plus scenografia, muzyka, kostiumy, gra aktorska też spoko. Nie należy tego oglądać jako próbę odwzorowania i zekranizowania książki. To jest po prostu serial fantasy o bohaterze i wydarzeniach z książki Sapkowskiego, który się fajnie ogląda. Tyle i aż tyle

Kolejny TWT i kolejna niespodzianka. Młodzik zmiata konkurencję, z tym że zamiast pokemona wybrał super-pokemona. Tak trochę ból dupy, że wygrywa postacią ze Street Fightera, no ale cóż. Pakistańczyków mi trochę szkoda, prywatnie kibicowałem Bilalowi, z którym sporo sparowałem w czasach TTT2 bodajże (zakładam, że to ten sam Bilal) i cieszę się, że znalazł się tam gdzie się znalazł (a ja mam teraz żal do siebie, że nie zaufałem swoim możliwościom i nie poszedłem w esport ). Generalnie bardzo udane TWT. Najbardziej mi szkoda Anakina, bo stał się najlepszym Jackiem w stawce (obecna forma Sainta to jakaś poracha) i ma najlepszy spacing chyba ze wszystkich, gość naprawdę widać idzie ciągle do góry, jest najlepszym reprezentantem USA i zasługuje na jakiś tytuł, choćby za całokształt

Nie sądzę by to przeszło. Nintendo nie wypuści swoich marek ochoczo, nawet ten skok w bok na mobilki nie wróży nic takiego, Switch sprzedaje się obłędnie, a producenci konsol pakują szmal w studia 1st party i marketing związany z ex'ami. Widocznie ta maszynka działa. Co najwyżej będzie kontynuowana dywersyfikacja, np. Sony wpuści na długo po premierze coś do PS Now, a MS będzie równolegle wypuszczał ex'y na PC i Xboxa (ale już nie na PS5 czy Switcha 2). A ja uważam, że o ile multiplatformy to chleb, tak ex'y to sól dla każdego systemu. Bez soli będzie mdło. Fajnie się czymś wyróżniać w tłumie i dodatkowo można w ten sposób się targetować

Właśnie odkryłem bardzo przyjemną grę planszowo-pionkową (z dodatkiem kart) wytężającą umysł z cyklu "easy to learn, hard to master". Jak bowiem połączyć szachy, sztuki walki i elementy japońskiej kaligrafii? Odpowiedzią jest - Onitama. Gra jest też cyfrową adaptacją gry planszowej. W skrócie - gramy na planszy 5x5, każdy gracz ma swojego mistrza i jego czterech uczniów (razem pięć pionków). Aby wygrać należy albo pojmać mistrza drugiego gracza (tzw. Droga Kamienia) lub wejść do jego świątyni bedącej na środku pierwszego rzędu (tzw. Droga Strumienia). Pionki możemy zbijać (zbicie Mistrza oznacza Drogę Kamienia) i sami wybieramy którymi chcemy się poruszać. Z tym, że zakres ruchu definiują karty które mamy na ręku, a możemy mieć 2+karta przechodząca. Karty symbolizowane są przez zwierzęta, a zakres ruchu jest związany z tym symbolem (np. Królik przypomina nieco szachowego skoczka). Karty są widoczne dla wszystkich, stąd wiemy też czym może odpowiedzieć drugi gracz. Co więcej, używając jakiejś karty, musimy ją oddać drugiemu graczowi, który będzie mógł jej użyć nie w kolejnej swojej turze, lecz w następnej swojej. Gra ma przejrzysty tutorial. Nie jest tak wymagająca jak Go czy Szachy, ale też pozwala planować kroki do przodu w zależności od sytuacji na planszy (która nie jest duża). Partia trwa tak od 5-10 minut, jest AI, jest online, jest pass-and-play. Aplikacja nie ma chamskich mikrotransakcji, jest darmowa z możliwością dokupienia dodatku Way of the Sensei za 15,00 PLN (polecam) z bonusowymi dwiema skórkami. Gra ładnie namalowana, w tle orientalna muzyka japońska, wydana przez Asmodee, zrobiona przez LuckyHammers. Relaksująca i wspomagająca koncentrację zarazem

Ech, coś czuję że MS chce pokazać, że ma dobrze skalibrowane celowniki na stopy Mam nadzieję, że to tylko plotki. Ktoś tu pisze - MS celuje w casualowy rynek słabszą konsolą, ale usuwa napęd. Mi się zawsze, może i mylnie, kojarzyło że casual to taki typ co idzie do sklepu nie tylko po konsole, ale także po gry - w pudełkach. Teoretycznie oczywiście można byłoby robić wersje gier na Lockhart w pudełkach z kodami w środku, ale to wprowadzi tylko chaos jeśli Anaconda będzie miała wersje pudełkowe na płytach. Jeśli zaś Lockhart będzie powodował gorszą grafikę w Anacondzie, to większa będzie presja na 1st party by dostarczali wersje gier bez kompromisów i wyciskali maksymalnie co się da. Z tym, że taka decyzja nie musi być totalnie głupia. Należy pamiętać, że to nie moc sprzedaje konsole. Owszem pomaga, ale pamiętajmy, że często wygrywały konsole technologicznie słabsze - np. PSX był na papierze słabszy od Saturna (tak!) i Nintendo 64, czy PS2 które nie było tak silne jak Xbox czy nawet GC. Gameboy rozwalał konkurencję swoim szaro-burym klockiem, podobnie jak DS wygrał z PSP. Liczy się też marketing (w tym rozpoznawalność marki), polityka rynkowa, stała baza graczy, cena i dostęp do gier. Dodatkowo może pomóc budowanie nowych trendów w oparciu o innowacje (lub pojście w obecne - jak było np. z 3d czy kontrolerami ruchu). Pytanie czy MS wyciągnął wnioski z błędów jakie popełnił w tej generacji na tych polach, a jeśli tak i umie dobrze podpatrywać kreatywną konkurencję (Switch, wink wink), to dostaniemy walkę łeb w łeb na jaką czekamy

Mass Effect urzekał tym, że dało się postacie transferować i nasze wybory wpływały na wersje wydarzeń w kolejnych częściach. Miło było kogoś spotkać znowu. No i zżywałeś się ze swoim Shepardem czy panią Shepard. Dwójka IMO najlepsze, misje Overlord i Suicide Mission zapadają w pamięć jak cholera

Mam do was niezwykle intymne pytanie: Czy zdarzyło się Wam kupić grę na konsolę poprzedniej generacji, a potem kupić jej remaster na obecnej? I czy kupiliście drugi raz grę, której nie zdążyliście przejść na poprzedniej generacji? A jeśli tak, to jak się z tym czujecie - uznajecie to za zboczenie, marnotrawienie kasy, fanaberię, czy normalną praktykę? Bo mi się parę razy zdarzyło i czuję się trochę winny tak jakby, a jednak nadal czycha z jakiś powodów pokusa by sprawić sobie remaster Ni no Kuni 1, mimo że gra gdzieś sobie leży w backlogu na PS3

No ba, chociaż IMO mdły trochę ten podwójny pod koniec się robi. Wolę chyba pojedynczego, co klasyka to klasyka. Za to wege drwal to musi być herezja

Oczywiście, że się obawiam. Jak kiedyś rypnie, to zostanę z konsolą bez gier. Chyba, że sobie je fizycznie kupię. Dla tych co tak ochoczo gloryfikują usługę zamiast konsoli, radzę zadać sobie pytanie - czy lubicie sobie czasami szarpnąć w retro gierki? Choćby Super Mario Bros. Tak? No to teraz wyobraźcie sobie, że nie ma emulacji, nie ma działającego pod CRT pegazusa czy nawet NES-a. Nie ma nic. Nie zagracie w Super Mario Bros. Nikt nie stworzył emulatora, bo nie było nawet udostępnionej wersji cyfrowej by ją przerobić na ROM-a. Nawet jak kupiliście kiedyś tę grę w oryginale. Nie zagracie, bo usługa już nie działa. W żadną retro grę nie zagracie. W ostateczności może ktoś się zlituje i zrobi retro wersję porta za 40-80 PLN do kupienia w kolejnej usłudze

Raczej kwestia przesłanek, które się nie sprawdziły (info które zacytowałem było przed premierą gry). Co się czasami zdarza nawet najbardziej rzetelnym źródłom. Np. jeśli podaję info, że RDR 2 nie działa poprawnie na PC, to raczej wynika z powszechnej wiedzy, niekoniecznie muszę być tym, który je empirycznie doświadcza (na szczęście!). Eurogamer chyba jest tu ok? https://www.eurogamer.pl/articles/2019-11-14-rockstar-przeprasza-za-problemy-techniczne-red-dead-redemption-2-na-pc-i-rozdaje-nagrody

Jeśli pijesz do Heavy Rain, to wymagania które podałem pochodziły z artykułu bodajże Komputer Świata. Nic nie poradzę, jeśli przeszacowali

95 % biblioteki mam w cyfrze Siedzę w bezpieczeństwie IT. Tutaj jest od groma sprzętu, softu i usług. Zresztą tak nawiasem polski rynek do chmury jest wciąż dość oporny

Wam CW chyba dziś siadł na głowy. Nie moje obawy, a suche fakty. Moim zdaniem na takie rewolucje jest za wcześnie i Stadia to jest skutek tego hurraoptymizmu. To się powinno wdrażać stopniowo jak już. I tak, jestem konserwatywny jeśli chodzi o stosunek do hardware - trochę zboczenie zawodowe, trochę faktycznej oceny ryzyka i zasady ograniczonego zaufania. Zezwalam na użycie odpowiedzi: "ok, boomer"

https://www.forbes.com/sites/paultassi/2019/11/18/google-stadia-launch-review-a-technical-conceptual-disaster/ Jak to dobrze Kosman na FB skonkludował: "Jaka piękna katastrofa". Może przynajmniej zamiklną na jakiś czas szarlatani wciskający wizję farm serwerów i graniu na lodówkach. Sorry, try again (much) later

Jednak co pudełko to pudełko - ma pewną zaletę dla mnie. Czasami przychodzi mi hype na grę i jeśli w nią nie zagram szybko, to hype minie i ochota też. Zauważyłem ten syndrom często, gdy musiałem ściągać długo grę z cyfry. Wiecie, czasami coś włączy taką ochotę, jakiś utwór muzyczny, serial, nostalgia mode. Anyway, dobrze że dałem dalej szansę Borderlands 3, bo tytuł po wylocie z Pandory się rozkręca. Bawię się świetnie, bo gra wypełnia moje głody - od lootingu (a miałem brać Torchlight 2), przez humor, po bycie mięsistym fps-em. Z gier zaczętych, to Samurai Warriors 4. Grałem już co prawda na PS3, ale wolałem poczekać aż wejdzie na promocję wersja na PS4, by zobaczyć tę rzeź w pełnej krasie. Nie zawiodłem się, ta gra jest jak katharsis. Machniesz mieczem i od samego powiewu odlatują całe oddziały wrogich żołdaków. To co się dzieje na ekranie to poezja, postacie robią combosy, latają, strzelają, spuszczają deszcz zagłady, śmieją się gromko, wykonują specjale, a także komentują co chwilę w stylu: "Lord Nobunaga. Nie sądziłem, że posiada on taką moc!". Pięknie, ale trzeba lubić

Wróćiłem z seansu. W skrócie - akcyjniak w uniwersum Terminatora. Pod kątem scen akcji, najbardziej widowiskowy Terminator. Pod kątem klimatu, kompletnie nijaki. Wszystko oklepane. Dwa plot twisty - ten z początku i ten potem: Generalnie fabuła jest chyba najsłabszym elementem. Sarah Connor gra zarozumiałą jędzę aż do porzygu, chyba zabrakło większego pomysłu na tę postać. Chyba jedynie postać Grace jako tako dobrze wypadła. Wrogi terminator - wygląda bardziej jak zwykła jednostka, niż jakiś wypaśny prototyp, bo generalnie byle kto nim pomiata. No i dużo femine power na ekranie. Powiem tak - uważam, że nie jest to najgorszy Terminator, natomiast na pewno do jedynki, dwójki nie ma startu, najbliżej mu do trójki, chociaż ta moim zdaniem i tak lepsza. No i zakończenie bez polotu. Aha, to co mi się podobało jeszcze: No i autentycznie smutno mi się zrobiło, gdy: To tak na gorąco. Nie żałuję, ale też nie ma co s*ać entuzjazmem. Bywały gorsze filmy

Wtedy nie byłby to roguelike Istotna jest wiedza, że collector kłamie co do drzwi, w sensie można je zniszczyć bez wydawania celli na odblokowywanie rzeczy. Po każdym bossie napotykamy Legendary Forge, gdzie wkładamy celle by znajdowane przedmioty miały wyższy poziom. To ułatwia grę, zwłaszcza jak już mamy przedmioty zwiększające statsy. Co do 1 boss steam cella (nie 0-wego), to polecam wymaksować brutality i spróbować shieldless, z czymś zadającym obrażenia czasowe - najlepiej Fire Grenade, można dorzucić coś co dodaje status "oiled", to wtedy już w ogóle damage ogniowy wywala w kosmos. Ewentualnie coś wybuchowego, by niszczyć sztandary w dalszej fazie. Generalnie Handa najlepiej po prostu przytłoczyć dps-em nim ten zdąży nas ubić. Ja ubiłem go mając około 20 brutality, bo zbierałem każdy zwój, nawet ten w cursed chestach, oraz przedmioty co dawały brutality. Moja droga wtedy o ile pamiętam - prison cells (haha, gra słów, c'nie?) -> sewers -> ramparts -> black bridge -> silt village -> clock tower -> clock room -> high peak castle -> throne room. Ps. Na drugim steam cellu zjesz stopę z rozpaczy, zwłaszcza na trzecim levelu gdy dojdą latające mieczniki. Difficulty spike w tej grze to poezja

Dla mnie trofea są obecnie raczej miłym alertem, że zrobiłem coś mniej lub bardziej wyjątkowego w grze. Dlatego cenię sobie te, które wychodzą w trakcie gameplay'u. Nie czuję potrzeby, ani satysfakcji z platyny, jeśli miałaby wynikać z chorego grindfestu czy kosmicznych akcji. Zbyt dużo gier obecnie do wchłonięcia, by bawić się w wymuszone osiągnięcia. Dobrym przykładem mądrze rozplanowanych osiągnięć jest Dead Cells. Wbrew początkowym pozorom, są naturalnym następstwem pozyskiwania niezbędnego skilla. Wpadną one więc wraz z progresem, ale ten nie będzie łatwy i dzięki temu osiągnięcia też nie. W ogóle Dead Cells jest niezwykle w tym jak trakuje kolejne poziomy NG+ , gdzie niby gra ta sama, ale w dużej mierze kilka razy musimy się jej mocno uczyć na nowo

Jest trochę mroczniej, bardziej "sharp" i mięsiście. Wypadkowa między D2 i D3, chociaż przypuszczam że dałoby radę jeszcze bardziej przyciemnić klimat i byłby ciężki dark fantasy. Mimo wszystko wygląda to naprawdę dobrze i jeśli technicznie dowiezie, to będzie i mój day 1. Jeszcze niech dadzą PVP i gildie, to już w ogóle

Mnie zastanawia czego ludzie oczekują od tej gry, że będzie strzelanko-przygodówko-skradanko-kurierówką? Geez, gra ma być przyjemna, mieć flow, posiadać miłą powtarzalną mechanikę, klimatyczne audio. I nieważne czym będzie, bo i nawet z symulatora chodzenia można stworzyć dzieło sztuki. Czy ICO albo SOTC są złe, bo nie mają tylu mechanik co GTA SA? Ano właśnie. Zluzujcie poślady i nie oczekujcie od gry "bycia wszystkim". Moim zdaniem hype strasznie szkodzi w tym przypadku, bo gra będzie pewnie miodna, ale też tak rozpasanych marzeń nie spełni...