Sylvan Wielki

Jestem niezwykle z nich zadowolony, niemniej z chęcią poznam jakie inne typy proponujesz. Być może za kilka miesięcy kupię nowe, ale póki co, tymi chcę się nacieszyć.

Gęsty, wręcz namacalny klimat. Pierwszy epizod jest kapitalny i szkoda, że Telltale Games wzorem Ryśka Martina bawi się z graczami i na kolejne części przyjdzie nam sporo poczekać. Jeżeli ktoś przebrnął przez wszystkie tomy Pieśni Lodu i Ognia, to twórcy będą w jego stronę co rusz puszczać zero-jedynkowe oko, ot choćby w pierwszych minutach gry, gdzie Freyowie szykują się z ekipą do "Krwawych Godów". Samego grania jest jeszcze mniej niż w pierwszym sezonie znakomitego The Walkin Dead. Twórcy raczej poszli w stronę tego co przedstawił ze sobą wyborny The Wolf Among Us, czy drugi sezon przygód małej Clementine. Szata graficzna jest specyficzna. Tło jest jakby stworzone za pomocą akwareli. Postaci są schludne. Nie powalają, ani nie odpychają od telewizora. Generalne przygody Wilka prezentowały się znacznie lepiej, ale to przez specyficzną kreskę oraz barwy. Tu wszytko jest stonowane. Technologicznie to porządny telefon by to udźwignął, ale liczy się odbiór sam w sobie, a ten jest niczego sobie. Sfera audio trzyma (jak zawsze w pozycjach od TG) niezwykle wysoki poziom. Gracze są już do kapitalnie podłożonych głosów przyzwyczajeni, a do tego dochodzi także klimatyczna muzyka z jakże zapadającym w pamięci motywem przewodnim z serialu. Bomba. Bez problemu całość można zaliczyć w dwie godziny. To niezbyt wygórowana cena za ponad sto minut zabawy na takim poziomie. Gościnny występ Boltona Ramsaya - klasa sama w sobie 6/10 - grafika; 9/10 - audio; 9/10 - grywalność; 9/10 - ocena końcowa. #Hodor

Absolutnie fantastycznie oddają dźwięk. MAŁO TEGO, grając w niektóre pozycje (vide Resogun) można odnieść wrażenie, że docierają do narządu słuchu zupełnie nowe, nieodkryte wcześniej w grze dźwięki. Ryk silników w Drive Club to teraz 11/10, a seria pocisków w FC4, to nowa jakość. Aż załączę sobie w nocy Aliena/Outlast xD Jeżeli macie na zbyciu 694zł - nawet się nie zastanawiajcie. Urządzam sobie także kąt dla mego master race, a jako, iż nadarzyła się okazja na nowy stolik, to chętnie z niej skorzystałem. Udało się go zakupić za siedemset zł, zatem nie sposób było ne skorzystać.

Far Cry 4 tak bardzo.... Niemniej, przytrzymałem ten kwadrat i nic

Takie smaczki są miłe dla oka.

Dlatego ja zrezygnowałem z tego tytułu z platyny. Już w poprzedniczce o mały włos nieomal minąłem się z nią, ponieważ jakiś błąd coś tam usilnie starał się przeszkodzić - znacznik misji pobocznej nie chciał się wyświetlić. Jak mam bawić się z koszmarem przez ponad sto godzin, a gra swoje błędy ma, cóż....można się zawieść.

Mnie podobał się w pierwszym sezonie motyw z Główny zły kolejnego sezonu też budował napięcie nie mniej umiejętnie niż Tywin Lannister.

O tak. Po DC każdy chce ulew w grach (najlepiej tak wyglądających). Zapewne korzystnie wpłynęłoby to na klimat rozrywki - zakradasz się by obalić strażnicę nocą, skąpany w strugach deszczu, a tu BACH (bynajmniej nie Jan Sebastian), atakuje cię jakiś drapieżnik. A, i szkoda, że waranów nie ma.

Kopiuj - wklej z dodatkami i grafiką godną obecnej generacji. Jakby ktoś niedawno ukończył Far Kraja Trzeciego, niespecjalnie (z tytułu przesytu) bym go polecał, ale po takiej przerwie - jak najbardziej. Wg mnie poprzednik to kawał świetnego kodu. FC4 spokojnie może kandydować do zaszczytnego miana gry roku, choć niekoniecznie powinien wygrać.

Zgadzam się z _B_ , że fabularnie Wolf jest niczego sobie. Tak jak już wspomniałem, gra ma momenty (szkoda tylko, że tak mało), których znakomite The Walking Dead by się nie powstydziło - vide scena z doktorkiem i wyborem.... komponentu. Miło wspominam sympatyczną parę Bubiego i jego pomarszczonej lubej. Na muzykę nie narzekam. Szczególnie utkwiła mi w pamięcie ta grana podczas podróży pociągiem - pomyślałem 'Rammstein', a jak ekipa (choć to nie ona) Ryśka Zvon Kurpse, to jest w co się wsłuchać. Zresztą ta jest różnorodna. W późniejszym etapie miło pieściła ucho klasyczna gitara, a utwór ten przywodził na myśl kapitalny motyw przewodni z The Last of Us. Z tym, że audio, to nie tylko dźwięk instrumentów. Szwabskie biadolenie trzyma poziom, miłym akcentem jest też rodzimy język. Seria z dwóch karabinów robi wrażenie, jednakże ja głównie zapamiętam te niepotrzebne szepty. Raz, dwa, jeszcze przeszłoby, ale co oni tak co rusz..... Mają na uszach słuchawki i szepcą. Bohater wykonuje jakąś czynność, zbiera się na wspominki i sobie szepce. Jednak mimo wszytko audio wysoko oceniam. Ale o ile warstwa dźwiękowa zależna jest w dużej mierze od gustu (spokojnie można Wolfowi dać nawet 9/10 za audio), tak w materii grafiki zupełnie pokpiono sprawę. Zabawne. Czasami gra ciszy oko (efekty świetlne), jest płynnie, ale obiekty nie są zbyt skomplikowane, a tekstury w olbrzymiej ilości są marne. Jakby nie rozdzielczość, można by pomyśleć, że na poprzedniej generacji się gra. Natomiast jaką w ogólnym rozrachunku gra jest Wolfestein, to kwestia preferencji. Nie mam zamiaru się sprzeczać, ponieważ nie ma o co. Jak ktoś uwarza, ze to 10/10, jego czas, jego $ wydane. Jeśli ktoś sądzi, że to krap 4/10 - ok. Ja bawiłęm się dobrze, czasami nawet bardzo. Niekiedy marudziłem, stad uważam, że mocne 7/10, i średnia rzędu 80%, to uczciwe oceny. I tak The New Order nie ma pod górkę tak jak Asura czy (bardziej na czasie) Evil Within. Opinie pełne skrajności.

Ha, ha. Tu się zgodzę. Gdy kupiłem grę, raczej spodziewałem się solidnego ciosu (takiego na K.O.) z tytułu grafiki, a tu okazało się, że najmocniejszym punktem sfery A/V (do czasu cyfrowego deszczu), jest ten niesamowity dźwięk. Pierwsza klasa.

Niedobrze. Podobno żadnego trofeum nie da się pominąć. Okazało się, że jest jedna umiejętność, którą odblokować można wyzwalając dwie strażnice nie będąc wykrytym. Pocieszałem się tym, że można je wyzwalać ponownie do woli, a tu zonk, nie zalicza tego ><' Jest w tym sporo racji. Sam złapałem się na tym, że w znakomitej poprzedniczce, zanim zaliczyłem bodaj 4tą misję fabularną, to miałem na liczniku osiem godzin gry. W FC4 jest podobnie. Niby jest tego sporo, ale nie idzie odczuć, że jest to na siłe wrzucone. Poza tym, co mnie cieszy, znaczną większości tego typu rzeczy nie trzeba odnaleźć w całości.

Luz Maryja. Nie oczekuje, że nasze gusta będą pokrywać się w stu procentach. Nie ma się też co przejmować tym, że druga osoba ma odmienne zdanie, tym bardziej, że przedstawienie go jest dalekie od "OMG ale porażka 1111onem pwn COD rulamilion". Nie zgubiłem się. Trzy wersje Demon's Suls oraz Dark Souls, które są znacznie bardziej skomplikowane oraz wymagające dało się na 100% zaliczyć bez map, zatem Wolf, który ma góra dwa poziomy i na każdym nie więcej jak 4 pomierzenia, nie jest problemem. Chodzi raczej o możliwość dania wyboru. Twórcy gubią się w swoim braku konsekwencji. Pięć razy wszytko jest oznaczone, a przy kolejnych trzech szukamy sobie danej rzeczy po pomieszczeniach. Zatem od początku niech trzymają się danego szkieletu, a najlepiej niech dadzą możliwość wyboru. The New order pomimo naleciałości starej szkoły, to bardzo prosta gra. Korytarz, kilka pokoi, jedno wyjście. Zasadniczo jest znacznie prościej niż w takich Lego, gdzie czasami trzeba pogłówkować. Nie ma też co rugać prostszych systemowo gier tylko dlatego, że jest się dinozaurem i milo było biegać ponad dekadę temu z kartami i szukać drzwi bez strzałek i oznaczeń jak w obecnych czasach. Aktualni przedstawiciele gatunku FPS przyzwyczaili graczy do korytarzowej struktury poziomu i auto regeneracji. W Wolfie tego nie ma. Jednym to się spodoba, innym niekoniecznie. Nie twierdzę, że mnie razi to, ponieważ tak nie jest. Sama gra to w gruncie rzeczy miła odskocznia od utartych od lat schematów (podobnie jak Kryzys i Far Kraj). Ja przy Wolfestein bawiłem się w ogólnym rozrachunku dobrze, czasami nawet bardzo (radosna, niczym nieskrępowana rzeź, niektóre sceny przerywnikowe). Kilka motywów mi się nie spodobało - takie rozwlekłe przynieś to, podaj tamto, a jak już to zrobisz, to udaj się jeszcze po jeden przedmiot - kilka mnie urzekło (obecnie brakuje w tego typu grach bossów). Szkoda tylko, że graficznie odstaje znacznie od czołówki. 6/10 - grafika; 7/10 - audio; 7/10 - grywalność; 7/10 - ocena końcowa;

Po pierwszych 40 min. z grą, sądziłem, że powędruje wzorem Rage na półkę, a odwiedzać ją będę tylko ścierając kurz. Później jednak się rozkręca. Wybory moralne, których The Wolf Among Us by się nie powstydził. Gra nie prezentuje się dobrze. Policzek dla twórców, że reedycja takiego Metro wygląda kilka klas lepiej. Audio ni ziębi, ni grzeje. Szepczący do siebie bohater raczej irytuje. Strzela się przyjemnie, choć dobrze, że stara szkoła odchodzi w zapomnienie. Całość niepotrzebnie jest rozbijana przez szukanie przedmiotów oraz taką, a nie inna mapę często bez oznaczenia tego co mamy znaleźć (bezsens).

W ogóle to twórcy z tymi znajdźkami przesadzają. Świetnie to w pierwszym Dead Space było rozwiązane. Wystarczyło odszukać daną ilość audiologów, a tych sdamych było znacznie więcej niż osiągnięcie tego wymagało. Teraz gdzie nie spojrzeć to : zbierz X tego, Y tamtego, i jeszcze trochę tego, nie zapominając o tamtym. Poza tym w kolejnym FC bohater powinien wytrzymać dłużej niż 4 sek. na bezdechu, gdy celuje z snajperki. W Wolfie znakomicie to rozwiązano. Raz, że postaci nie trzęsą się ręce jak nastolatkowi w dobie netu, dwa nie ma czegoś takiego jak wstrzymywanie powietrza by oddać precyzyjny strzał.

Dziwne, że ta gra ma wyjściowo ustawioną muzykę na 0. Ktoś mało spostrzegawczy, bądź osoba, która do opcji "dźwięk" nie zagląda mogłaby pomyśleć, że muzyki jako takiej w grze nie ma.

Twisted Metal Drugi to jedna z moich ulubionych pozycji na PSX. Różnie to później z serią było, ale jakby tak ją wskrzesić i uderzyć z przytupem, nie obraziłbym się. Jak przygody ognistowłosego koleżki z lodziarki, to Vigilane 8....Bawiłem się przy niej równie dobrze co z TM, tylko ta dodatkowo zachwycała szatą graficzna. Teraz może coś z strategii. Nowy Front Mission na modłę mojej ulubionej, trzeciej części. Fenomenalna to pozycja, choć A/V nie urzekało gracza, to zapewniała i tak dziesiątki godzin kapitalnej zabawy. Będąc przy strategiach z miłą chęcią ograłbym po raz wtóry FFT, nawet odpowiednio wykonaną reedycje (najlepiej na Vitę). Znakomity kawałek kodu. Parasite Eve także uwielbiałem. Pewnie zrobiliby w dzisiejszych czasach z tego siekę, jak z RE 6, ale może by co z tego wyszło, choć wolałbym zdecydowanie formułę jaką przedstawiała pierwsza część. Warcraft 4, to też gra, na którą wydałbym pieniądze bez wahania. Castlevania, ale na modłę Symphony of the Night/Aria/Dawn of Sorrow. Burnout, którego brak aż dziwi (a Takedown oraz Paradise rządziły niepodzielnie). Nowy Shift, Colin, Legacy of Kain, Virtua Fighter też przychylność mojej karty by uzyskały.

Meh, ta stacja paliw z pokrytym przez chrom Veyronem byłaby bardziej odpowiednia. Ikoną turnieju o tytuł króla żelaznej pięści jest niedźwiadek, który w T4 wystąpił w podkoszulce, zatem nie ma co brakiem tolerancji się wykazać, choć racja, Tekken coraz mniej poważny się robi.

Kolega, z którym chodziłem na studia zmarł z tytułu wady serca. Nigdy nie zapalił, nie pił w ogóle o anabolikach nie ma co wspominać. Szczupły, by nie napisać chudy facet - niecałe siedemdziesiąt kilko przy ponad metr osiemdziesiąt. Oczywiście gdyby ważył 104kg i miał ABS osłonięty byłoby, że przez SAA. Był prosem, sponsorowanym przez GAT. Raczej specjaliści oko nań mieli. Tyle w teorii, bowiem jak to jest w praktyce, wiadomo - vide ś.p. Nasser.

Nie taki straszny Wilk. Oba sezony TWD bardzo mi się podobały. Ciekawie przedstawiona historia, gra potrafi trzymać w napięciu i zaskoczyć. Stąd też zakup The Wolf Among Usbył sprawą oczywistą. Po raz kolejny, znacznie więcej tu oglądania, niż grania samego w sobie, jednakże w ogóle mi to nie przeszkadza. Niestety brak pazura już tak. Przygody małej Clementine miały naleciałości tak lubianej przeze mnie Pieśni Lodu i Ognia, w której autor bezceremonialnie z bohaterami się obchodzi. Po otoczce można było sądzić, że i Wilk pośród nas przyniesie z sobą opcję "trup sieli się gęsto" jak i zakończenie wprawi w osłupienie widza jak końcówka kapitalnego filmu "siedem". Nic z tych rzeczy, jest bardziej statycznie, choć gra swoje momenty budowania napięcia ma, jednakże ich rozwiniecie już zachwytu nie budzi. Jak dla mnie nieco zmarnowany potencjał. Z drugiej strony przygoda potrafiła mnie przykuć na na 4ro godzinne sesje i z chęcią załączałem kolejne epizody. Warto też zainteresować się wersją na PS4, która działa ultra-płynnie w odpowiedniej rozdzielczości. Grafika jest przyjemna dla oka, choć nic tu z nowej generacji. Aktorzy spisali się na medal, a muzyka nadaje grze klimatu (kapitalne intro). 7/10 - grafika; 9/10 - audio; 9/10 - grywalność 8/10 - ocena końcowa;

Ja zakupiłem kilka dni temu inFamous First Light (wiem, będzie w styczniu w plusie, ale chce to mieć w pudełku). Silnik pomimo tego, że ma rok na karku, dalej robi spore wrażenie. Całość działa w trzydziestu klatkach, tak znienawidzonych przez graczy, a i tak mało, która pozycja prezentuje się lepiej.

Ja kupię niebawem. Na półce leżą mi jeszcze nieukończone m.in. GTAV, FC4, DA:I, AC:U, Batman Trzeci....zatem jest w co grac, ale dzisiaj miałem przyjemność pograć w tę grę z 40 min i .... jestem zachwycony (a pomyśleć, że srogo kręciłem nosem, gdy podczas targów zapowiedzieli ją, a nie typową kontynuację świetnego PvsZ).

Zarówno oba sezony, jak i dodatek 400dni niezwykle przypadły mi do gustu. Lubię przygotówki p'n'c (ciepło wspominam Syberię Drugą, jak i inne gry tego gatunku). Co prawda w apokalipsie zombi więcej jest oglądania, niż grania samego w sobie (szczególnie w drugim sezonie), ale kompletnie mi to nie przeszkadzało skoro przyjemnie chłonie się przedstawiona historię. Na uznanie zasługuje budowanie napięcia, jak i sukcesywne jego podtrzymywanie, a także zapadające w pamięci zwroty akcji, których tak bardzo mi brakowało w The Wolf Among Us. Jeżeli ktoś nie grał, a ma wybór - polecam wersje na PS4. Gry TT technicznie nie powoduja pocenia się konsoli, ale dzięki takiemu, a nie innemu stylowi graficznemu, moga się podobac i starzeć się będą z godnością, tyle, że animacja tych gier na poprzedniej generacji i na Vicie woła o pomstę do niebios. Na PS4/X0/PC, jest tak, jak być powinno.

Gra została znakomicie przyjęta. Ukazała się na poprzednią, jak i bieżącą generację (a nawet na Vitę). Skoro Gra o Tron oraz The Walking Dead mają swoje tematy, szkoda aby przygody Wilka tym nie zaszczycić.

The Wolf Among Us. Całe szczęście, że na PS4 hula to bez zgrzytu (nie to co wersja na PS Trzy/Vitę).