Nemesis

To Hideo, trzeba przywyknąć. Za mną dwie godziny i dokładnie tego oczekiwałem - powtórnej przeprawy przez nowe, wyjęte chyba żywcem z amerykańskich pocztówek krajobrazy. Ogarnę się do południa ze wszystkim i lecę z paczkami.

Najlepszy statek był akurat w RE7, ze straszącą Eveline.

Ja przy graniu pierwszą godzinę oczywko nie wyekwipowałem żadnej zapasowej broni, bo gra niestety wprowadza tutorialowy chaos w kontekście kuźni - tj. musimy spędzić trochę czasu, aby nauczyć się kucia ostrzy, co jak się po czasie okazało nie jest takie skomplikowane, ale autorzy powinni dbać o spójność. Potem już idzie gładko, i gra ma szerokie pole do popisu, jeśli idzie o grind, ja korzystałem z ubijania szkieletów, a surowce wypadały gładko, bo w BoF chodzi o upgrade broni, a nie postaci. Gierka jest poprawna, choć niedostatecznie wypromowana, co dziwi, bo jest jedną z bardzo niewielu, współczesnych gier, której twórcy bazują na autorskim techu, w tym przypadku - Mercury Engine. Stylowa i baśniowa ta gierka jest.

W Sony chcieli opracować konkurencję dla FF7 i podpiąć się pod gatunek jrpg zdominowany wtedy przez Squaresoft. Jeśli ukończyłeś grę to widziałeś nazwisko Yoshidy na creditsach.

Źle się dzieje. Ten marathon Bungie zakończy się nie metą, a anulacją, bo w Sony chyba zmieniła się logika produkowania samych GAASów - gry usługowe nie są dla PlayStation zdrowe.

Silent Hill 2: Remake to poprawna mechanicznie gra, ze wszystkimi współczesnymi adnotacjami do trendów gier akcji, plus dokłada duszną, pełną rdzy atmosferę i tworzy klimat oryginału, który przecież i tak był surowszy. Tego samego oczekuję od 1. Nic więcej. Blooberów nie stać na eksperymentowanie z takimi markami, a jedno Shattered Memories, choć absolutnie świetne, wystarcza.

Hola, hola, uwielbiam Village za surowy klimat, a że jestem świeżo po seansie "Nosferatu" Eggersa załapałem zajawkę i wracam do tej przygody. Gunplay, eksplorka, wszystko jest megi, choć bazowym surowcem jest czwórkowy wajb i sami autorzy bili się tutaj w pierś. You’ll notice we took a lot of inspiration from Resident Evil 4. The team has put a ton of effort into creating a truly authentic feel, - rzekł Peter Fabiano z Capcomu.

Problem Village leżał w usilnej próbie naśladowania RE4 - w wielu fragmentach dostajemy retusz klasyki - osaczenie w wiosce, starcia na otwartej wodzie, kopalnie, zamek, lochy i fabryka wyjęta z serii Wolfenstein.

Fun fact (zobaczcie, kto się podpisał) jako autor(ka) tekstu o zaginięciach z Resident Evil 7. Spoiler

W tekście sporo osób ma cameo)

Mnie najbardzije interesuje wyświetlacz - jak ta jakość LCD ma się do OLEDA w pierwszym Switchu?

Ta gra jest naprawdę potężna. Mapa wcale nie musiała być rozgległa, ale teraz widzę, jak bardzo wpłynęła na konstrukcję takiego Ghost of Tsushima, z której wajb Zeldy ulewał się co kilka godzin - w pojęciu nieskrępowanej ekploracji, odkrywania cudów natury i światem w roli najlepszego narratora. I tak przy okazji, nadal zostały mi trzy kolosy do uruchomienia, ale nieustannie napotykam przeszkody, których gra nie uczy jak pokonać/ominąć - bo wystarczy dojść do rozwiązania na drodze dedukcji i metodami prób i błędów. Piękne. Pytanie do ekspertów: Spoiler Po bestii z Zora's Domain - gdzie ruszyć dalej z główną fabułą? Zostają trzy, a mam już ponad 50 godzin na liczniku

To odbiera potencjał większości pukawek. Przez to np. Dooma 2016 () ukończyłem głównie przy kombinacji Superstrzelba + Automat.

Cytując klasyka: "And that's the game!"

To po prostu Doom inny, mi się wydaje prostszy do okiełznania, plus nie do końca przepadam za "działowymi" fragmentami - odbiera to serii tożsamość, bo Doom od zawsze był "tańcem z bronią" (by Tomasz "Quaz" Drabik) - w pełni się pod tym podpisuję. Niepotrzebnie zmieniono narrację na filmową, gdzie Slayer wydaje się tylko bezmyślnym rzeźnikiem. Setting ok, arsenał ok, nuta niestety pozbawiona motywacji do prucia w demony a.d. 2016.

Podziękuj tej nocnej marze Kmiotem wśród forumowej gawiedzi zwaną. Bestia pojawia się tutaj raz w miesiącu, czyha na mnie, łapie w szpony, wykorzystuje moje luki w obronie, poluje. Nieustannie ćwiczę taktyki na tego literackiego upiora, i są efekty. Czekam aż znów wyłoni się z mgły, bo przecież ten numer znowu krzątam się w nieznanym rejonie Cichego Wzgórza. Nie dość, że we mgle, to i topieliska się pojawiły) A ten Kmiot gdzieś tam jest, czeka i mnie zje.

Chłopie, coś Ty mi dzisiaj na wieczór zgotował za haj) Dzięki!

Pięknie dziękuję!

Nieprzerwanie Breath of the Wild, czyli gra, którą skradłbym na bezludną wyspę na wypadek konieczności. Przystępna i swobodna. Stawia techniczne granice bez odbierania poczucia uczestnictwa w wielkiej przygodzie.

Info z oficjalnej strony: Base game Expansion pass Nordic shotgun skin for Saga Parliament shotgun skin for Alan Crimson windbreaker for Saga Celebrity suit for Alan Lantern charm for Saga Alan Wake Remastered Download Code Alan WakeBuy Now Alan Wake 2 — Alan Wake

Tutaj dochodzimy do sedna wątku. Większość gier retro to produkcje bardzo linearne. Współczesne GoW wypełnione są rozwidleniami, więc siłą rzeczy - jak w codziennym życiu, gdy trafiamy w nowe rejony - przydaje się nawigacja. Gry obecnie mają w sobie GPSy dla gracza, które to, pamiętajmy, zawsze można wyłączyć w opcjach. Czy chce się dzisiaj krążyć ludziom wokół jednej lokacji, by ruszyć po dwóch godzinach krzątaniny dalej? Nie.

Wystarczyły uniki i czołganie. Czynności niby takie oczywiste, a jak zmieniły trajektorię gry. Chociaż np. sekwencje pływane są zbędne. W grze jest raptem jedna lokacja, w której Ellie może wykorzystać eliminację spod powierzchni wody (jak Lara w trylogii Crystal Dynamics). W Part I nie dodali ficzerów z Part II,bo chcieli zachować ten sam poziom trudności. Z tym byłoby po prostu łatwiej i klimat gdzieś tam by się ulotnił. Klimat action-survivalu.

Sequel był już mniej urokliwy, ale nie dlatego, że koncepcyjnie był w jakikolwiek sposób gorszy, bo nie był. Część druga jest niepotrzebnie wydłużona, ale tę dysproporcję odczułem za drugim przejściem.

Obawiałem się właśnie jakości grafiki na wyświetlaczu. Wniosek jest prosty: czekam na model oledowy. Gram na TV oled, mam Switch oled, więc nie będę dawał kroku wstecz.

Nazywam The Last of Us współczesnym nośnikiem tank controlsowych mechanik. Resident Evil np. obnosiło się z tym przez dekady. W każdą z trzech edycji TLoU; oryginał, Remastered i Part 1 gra się tak samo wybornie. Zatem to nigdy nie była kwestia oprawy i designu a po prostu niezłomnego modelu rozgrywki. Bo jak inaczej określić skuteczność mechanik, jeśli ja znając każde pomieszczenie w TLoU i tak przy fefnastym podejściu wciąż badam te same rejony wiedząc, że nie znajdę już niczego nowego?