PSX Extreme 315

[Tomek P. 59]

Wiadomo coś co z grudniowym numerem? Pewnie będzie wysłany w okolicach Sylwestra...

Będzie w tym numerze kalendarz?

[aux 3 766]

Będzie. Numer się drukuje, więc pewnie do sprzedaży trafi po Świętach, oby przed sylwestrem.

[PiotrekP 1 387]

29 grudnia w kioskach, wysyłka prenumerat 2 stycznia?

Edytowane 18 Grudnia 2023 przez PiotrekP

[SlimShady 3 134]

Pięknie, widać, że tym razem broda będzie rosnąć w czasie rzeczywistym.

[grzybiarz 10 050]

Kurde czyli 25 lat czytam szmatławca. A jeden sie dowalil, że ich bronię. To moje dzieciństwo, młodzieńcze lata i starość  

[Kmiot 12 532]

Uf, późno w tym miesiącu, ale PS2 Extreme mnie trochę spowolniło, ale już jestem Mordeczki. W sam raz tuż przed Wigilią, niech to będzie więc mój prezent dla Was. Nawet jeśli nietrafiony, to intencje, bla bla bla.

 

Dział Co Nowego zgodnie z tradycją. Jest o CD Projekt/Wiedźminie/Cyberpunku. Jest oczywiście o GTA. I tutaj trochę kuriozum, gdzie prasa próbuje desperacko walczyć o aktualność newsów. Zapowiadany jest zwiastun nowego GTA, który ma się rzekomo ukazać na początku grudnia. Czasopismo też ukazuje się na początku grudnia. Gorący njus jest spóźniony w zasadzie już na premierę, bo większośc czytelników czyta go w momencie, gdy już jest po wszystkim, więc najprościej pisząc - jest po prostu zbędny. Ani ciekawy, ani świeży, ani oryginalny, ani też z cyklu tych wydarzeń, które ktokolwiek przegapił. Jest trochę smutny, bo boleśnie obnaża słabość prasy drukowanej. No ale rozumiem - to GTA, więc pokusa napisania o tym - nawet ze świadomością, że okoliczności nie sprzyjają - była zbyt silna. Dla równowagi nie mamy nic o CoD/Battlefieldzie, ale jest recenzja MW3, więc normy zachowane.

 

Cytat Numeru to trochę okład z zielonego ogórka na moje oczy. Pompowanie balona gier usług do nieprzyzwoitych rozmiarów, wymaga nieprzyzwoitych rozmiarów teamów nad nimi pracujących, a to z kolei wymaga coraz agresywniejszych metod ciągłego zarabiania na tytułach. Jak balonik pierdolnie, to nawet nie będzie mi go żal. Tylko Grucha ciągle żyje aferami wewnętrznymi w Blizzardzie i nimi usprawiedliwia niepowodzenia. 

 

Dobre, bo polskie. Czytamy o premierach października (ramka). W połowie grudnia. I co ciekawsze, to nawet nie jest chochlik drukarski. To nie jest ramka z poprzedniego miesiąca przypadkowo skopiowana do tego (w #314 była inna). To najwyraźniej tak miało być.

 

Te chińskie kieszonsolki to wychodzą nowe co miesiąc? Bo już się pogubiłem.

 

Bardzo fajnie, że jest materiał o Silent Hill: Ascension. Intrygowało mnie trochę, ale nie na tyle, aby samodzielnie szukać informacji na ten temat. W sukurs przychodzi Komodo, testuje i sprawnie przekazuje na czym ten twór gropodobny polega. Szczerze pisząc, spodziewałem się że będzie z tego gorsze gówno, chociaż nie miałem ku temu żadnych uzasadnionych przesłanek. Kilka minut lektury i już z grubsza wiem co z czym. No i udział w tworzeniu brało Behaviour Interactive, więc puszczam oko w kierunku Adama, bo POWINIEN skądś kojarzyć.

 

Fallout. Nie jestem typem od Fallouta. Ale jednocześnie nie jest to pierwsza historia cyklu, którą czytam. Bo to chyba dość popularna marka, co? Generalnie nie wyrządził mi żadnej krzywdy ten artykuł, ale też nie rozpalił nieoczekiwanego pożądania w kierunku Fallouta. Brzmi solidnie, a ja nie siedzę w temacie na tyle, by cokolwiek mu wytykać. Z drugiej strony, gdyby się uprzeć, to chyba każdego roku jest JAKIŚ jubileusz JAKIEGOŚ Fallouta. Na przykład w przyszłym roku 20-lecie Brotherhood of Steel. A w 2025 dziesięciolecie Fallouta 4 i piętnastka New Vegas. W 2026 ćwierćwiecze Fallout Tactics, a w 2027 trzydzieści lat pierwszego Fallouta. Potem 30 lat drugiego Fallouta i dziesięciolecie Fallout 76. Mógłbym tak bez końca.

 

Dreamcast. Rewelacja. Może dlatego, że uświadomiłem sobie, jak niewiele o DC wiedziałem. Dżujo dał czadu i jemu z kolei udało się we mnie wzniecić drobne pożądanie konsoli. Albo przynajmniej chęć na partyjkę w Crazy Taxi. Tekst Dżuja to jeden z najjaśniejszych punktów tego numeru PE.

 

Hyde Park. 

Widzę, że jest Sojer. Pewnie będzie o rowerze. Jest.

Roger, nie czuj się z tym źle. To dorośli ludzie, wiedzą na czym polega Twoja praca. Szefowie i Naczelni od tego są, aby było na kogo narzekać i zacieśniać więzi między współpracownikami.

Adamus myślałem, że jesteś większy. 

Grabarczyk idzie na siłę. Dźwigał już niemałą krytykę, więc pewnie cykl rozgrzewkowy może pominąć.

 

Recenzji w tym numerze multum, nie wiadomo w co ręce i gotówkę włożyć. Gwiazdą wieczoru oczywiście Alan Wake i jak zwykle do recenzji Mazziego i jego dość usypiającej specyfiki podchodzę dość sceptycznie, to w tym przypadku weszła zaskakująco przyjemnie. Sumienna, oddaje sprawiedliwość, wytyka co należy (umowność przestrzeni mentalnej, mały wachlarz przeciwników). 

 

Uwagę zwraca oczywiście recenzja CoD:MW3 i soczyście czerwona ocena. W sumie nie wiem jak się z tym czuć, bo gra i tak się sprzeda w pierdylionach egzemplarzy, mimo że twórcy chwilami wydają się testować jak bardzo mogą opuścić poziom, zanim zacznie mieć to jakiekolwiek znaczenie w excelowych słupkach. Hivowi muszę oddać, że był surowy i bezlitosny, tylko no właśnie. Nawet taka ocena nie budzi w graczach jakichkolwiek emocji. Tak jakby ta marka już funkcjonowała poza skalą i niezależnie od niej.

 

Komodo w recenzji Super Mario RPG z troszkę dziwnym spostrzeżeniem, jakoby dopiero schyłkowy okres Switcha wyróżniał się większą ilością odrestaurowanych gier (kosztem nowych). Tymczasem cały żywot konsoli przebiegał w rytm wznowień i ten rok też nie wydaje się jakiś bardziej obfity. Nie zabierały miejsca nowościom, bo przypominam, że to właśnie na przestrzeni ostatnich 12 miesięcy (plus, minus) dostaliśmy nową Zeldę, nowego Mario 2D, nowych Pikminów, była Bayonetta 3, Mario + Rabbids, nawet kolejne Pokemony mają ledwie nieco ponad roczek. A to tylko większe tytuły, bo mniejszych nie trzeba daleko szukać, skoro w tym samym numerze jest recenzja WarioWare. Ekskluzywnych nowości nie brakowało. Były też remastery (Metroid Prime <3) czy remaki, ale czy rzeczywiście na podstawie ich częstotliwości da się stwierdzić, że to już schyłek żywota konsoli? Switch nie musi się wstydzić swojego line-upu z ostatnich kilkunastu miesięcy. 

 

Wiecie co, ja już chyba serdecznie pierdolę te wszystkie Yakuzy xd Mam wrażenie, że co trzy miesiące wychodzi kolejna, jakiś spin off, wariacja. Nawet czytanie o nich mnie już zaczyna męczyć, a co dopiero ogrywanie ich. Strasznie, jak rozmieniono się na drobne z tym cyklem. Dziwne, że mało się jeszcze czyta kpin na jego temat.

 

RoboCop to perełka. Błyszcząca jak srebrny czepek Alexa Murphy’ego. Trudno się nie zgodzić, że ta gra to “FPS bez polotu”, ale specyfika bohatera na wiele tego polotu nie pozwala. Dlatego ja tej gry nie traktuję jako FPS. Podchodziłem do niego jak do praktycznie wymarłego już gatunku rail shooterów, z tym, że bez szyn. To rozwiązuje również problem braku SI u wrogów, bo - jak to w “celowniczkach” - ich głównym zadaniem jest wyskakiwać jak pajace w pudełka i dać się zastrzelić. Nie mam też na to dowodów i porównania, ale wydaje mi się, że wybory dialogowe chwilami bardzo subtelnie potrafią mieć znaczenie (Butcher twierdzi, że nic nie zmieniają). Pewnie, że nie otwierają diametralnie odmiennych ścieżek fabularnych czy dodatkowych misji, ale parę razy się zdarzyło, że okazana przeze mnie uprzejmość pod adresem jakiegoś cywila, skutkowała potem jego większą ochotą do współpracy przy zadaniu pobocznym. Ale może się mylę i sobie coś wmawiam. Niemniej na wybór nowego burmistrza z pewnością mamy decydujący głos. Generalnie ta gra to moje GOTY wśród gierek 7/10.

 

Widzę, że Roger się już wycwanił we wpuszczaniu Konsolite w maliny. Teraz zamiast “wygląda fajnie”, które straciło moc sprawczą będzie “czytelnik poprosił abyś zrecenzował”. Taktyk. Albo schizofrenia. 

 

 

Jusant kusi. Krótki, to może uda się jeszcze w tym roku.

 

Kolekcja MGS też kusi, ale tutaj akurat nie na tyle, żebym nie mógł poczekać na zjazd ceny.

 

The Talos Principle 2. Wspaniały. Mam trochę żal do Rogera, że na recenzję przeznaczył tylko 2/3 strony. Ciasno trochę, a sama gra znacznie się rozrosła względem poprzedniczki. Miło, że przynajmniej SoQ docenił grę adekwatną oceną.

 

Pocieszające, że nadal pojawiają się recenzje gier z PSVR2. Mniej pocieszające, że nie są to gry wybitne, ani nawet bardzo dobre. No trudno, może za miesiąc xd

 

Ten Fashion Dreamer. Aysnel w to grał. Czaicie? Ubierał cyfrowe lalki w kolorowe sukienki. A potem jeszcze redakcyjny skład dla beki wrzucił jego recenzję na wściekle różowe tło. Skąd Wy tego chłopa wytrzasnęliście? Wydaje się nie zniechęcać nawet takimi ciosami poniżej pasa. On przegrał jakiś zakład, że musi niektóre z tych gier recenzować?

 

World of Horror. Zwraca uwagę. A sposób w jaki powstała to nawet budzi podziw. Tyle że niespecjalny ze mnie fan horrorów, ale może kiedyś się gdzieś nawinie za darmo, to dam pewnie szansę, hehe. Sorry Kacper, nie w tym miesiącu. 

 

Jest też Retrorecenzja i w tym miesiącu zmiana prowadzącego. Piękny, rozpikselowany logotyp, od razu widać, że jesteśmy w dziale retro. W dodatku mowa o grze na PC. Odważnie. Kompletnie nie moja dziedzina, bo jestem dzieckiem konsoli, ale dzięki temu lektura była szalenie pouczająca i najzwyczajniej w świecie przyjemna. Udziela się to uczucie, którym Kacper darzy Faraona. W tekście zabrakło tylko gdzieś mimochodem wspomnianego roku wydania, abym mógł w wyobraźni się do tamtych okolic przenieść. Dopiero ramka dotycząca dodatku mnie nieco nakierowała na odpowiedni okres. Ale generalnie bardzo fajnie. Pecet w takiej formie jak najbardziej zasługuje na miejsce w PE.

 

Surrealizm. Szczerze pisząc, nie przepadam za tym nurtem w dziełach kultury. Próbowałem się z nim polubić na różne sposoby, ale w najlepszym przypadku byłem w stanie ledwie go tolerować. Zastanawiałem się skąd ta moja niekompatybilność i chyba po prostu w życiu nie lubię roztargnienia, nieuporządkowania czy chaosu. W grach, filmach, książkach jestem daleki od ekscytacji, gdy trafia się jakiś surrealistyczny motyw. Prawdopodobnie nigdy nie polubię tego kierunku i nawet artykuł Kacpra nie nie miał szansy tego zmienić. Choć przeczytałem go bez grymasów. Na pocieszenie dla Adamusa mam informację, że może i z surrealizmem mnie nie przekonał, ale za to mam już Baldur’s Gate 3. Grałem nawet. Po ośmiu godzinach zresetowałem postęp i zacząłęm od nowa (rozmyśliłem się co do wybranej postaci xd), ale już nadrobiłem. W tym roku nie przejdę, bo jestem realistą, ale obiecałem, że zagram za te kości, więc czuj dumę, bo przynajmniej z tym się udało.

 

Disney. Ooo, Otton, witam w publicystyce PE. Debiut, czy o czymś wcześniej zapomniałem? Weź tu 100 lat tak płodnej wytwórni streść na czterech stronach. Prześlizgnięcia się po temacie nie unikniesz. Skrótów też. Rzeczy, o których warto byłoby wspomnieć, ale nie ma czasu, więc lecimy dalej. Koniec końców wyszła więc lektura bardzo ogólna, ale też żwawa i konkretna. Ottona generalnie czyta się całkiem satysfakcjonująco. Należy się jednak chłosta kablem od pegasusowego pada, bo Duck Tales nie jest platformówką z Kaczorem Donaldem.

 

Używki w grach. No sam nie wiem. To nie jest mój ulubiony typ artykułów, bo temat zawsze będzie potraktowany wybiórczo. Trochę podobnie jak z tym materiałem sprzed kilku(nastu) miesięcy, który traktował o jedzeniu w grach (i były przepisy xd). A pisząc o wybiórczości mam na myśli to, że zawsze się znajdą gry, które zostaną boleśnie pominięte, bo autor akurat ich nie zna. Tutaj dużo jest o alkoholu, ale nawet słowem nie wspomina się o cyklu Yakuza, gdzie włożono całkiem sporo wysiłku w odwzorowanie dziesiątek trunków. W zamian dostajemy informację, że możemy pić piwo w Duke Nukem Forever. W setkach innych gier również, ale o nich ani słowa. Wybiórczość. No i te śródtytuły z Mickiewicza od razu przypominają mi mojego ulubionego nauczyciela języka polskiego, który kiedyś stwierdził “Mickiewicz to pozer. Jebać Mickiewicza”. Pozdrawiam, jeśli to czyta.

Nauczyciel, nie Mickiewicz.

 

Cyfrowe mogiły. To jest dobry temat. Mam wrażenie, że gdzieś i kiedyś czytałem już podobny artykuł (chyba w CDA), ale i tak zgłębiłem go z zainteresowaniem i lekką melancholią nawet. Wszystko te fajne gesty twórców gier budzą mieszaninę uczuć, trudno zachować obojętność, raz smuteczek, a za chwilę serce rośnie. Ciekawy jestem czy tego rodzaju wątków było więcej i autor musiał z braku miejsca jakieś odrzucić. 

 

Loki. No i oki. W sumie te komiksowe sylwetki to już taki cykl artykułów. Ostatnio był Venom, wcześniej pamiętam Kanga. Uświadamiam sobie, jak bardzo jestem niedoedukowany w temacie, mimo że wychowałem się na komiksach. Kiedy będzie coś o misiu Bamse? W 2021 roku była nowa kreskówka, a media milczą.

 

Cyberglina. Adamus trochę skacze z kwiatka na kwiatek. Najpierw nieco kiczu z lat 90., potem sekwencja skoków przez coraz sensowniejsze dzieła kulturowe. Transhumanizm był już wałkowany wielokrotnie i w różnych odcieniach, bo to temat rzeka i Kacper tylko dzięki ograniczeniu się do kategorii “gliniarze” trzyma go jakoś w ryzach. Całkiem miła mieszanka profesjonalnego tekstu i luźnych pogaduszek bez spiny, plus odrobina śmiechu. 

 

MGS4. Widzę, że Grabarczyk ma fazę na cykl Metal Gear. Dopiero co był MGRising, teraz MGS4, w recenzjach Kolekcja MGSów, na siłkę to pewnie w bandanie pójdzie. A sam tekst trzyma fason i jakość tego z MGRising, czyli ma wszystko na swoim miejscu. I czyta się go lekko, a to u autora nie zawsze jest takie oczywiste. 

 

BAKA. Ciekawy dobór tytułu. Zmiana wizualna kącika chyba już nie nastąpi. Nieco zachwiane proporcje grafika/treść. 

 

Felietony. 

Komiks Śledzia uroczy. 

Zax drugi miesiąc z rzędu ma jakieś wyrzuty w kierunku Starfielda. No wiecie - tej gry, która według recenzji nie miała wad.

Walkiewicz w zasadzie pomógł mi się utwierdzić w decyzji co do mojego growego GOTY.

 

Listy. Ojej, a co to się porobiło? Kiedy Listy zamieniły się w Galerię? Nie no, spoko, właśnie na to liczyłem, by móc sobie oglądać fotki chłopa z jego wypraw po świecie. Jest klasa.

No i nagłówek dotyczący nagrody za List Miesiąca nadal nieadekwatny. Niby bon 100 zł też można przeznaczyć na zakup PS+ (3 miesiące Essentiala), ale wcale nie trzeba, prawda?

 

Czas mnie trochę goni w tym tygodniu, bo rodzina ciągle COŚ CHCE, więc niech to będzie tradycyjna kropka.

 

Trzymajcie się tam w tym PE, Wesołych i Szczęśliwego. 

[Nemesis 1 227]

It's official. Kmiot write a review! 

 

Można się rozejść. 

[Konsolite 431]

5 minut temu, Nemesis napisał:

It's official. Kmiot write a review! 

 

Można się rozejść. 

Amen

[KOMODO 27]

W dniu 24.12.2023 o 00:23, Kmiot napisał:

Komodo w recenzji Super Mario RPG z troszkę dziwnym spostrzeżeniem, jakoby dopiero schyłkowy okres Switcha wyróżniał się większą ilością odrestaurowanych gier (kosztem nowych). Tymczasem cały żywot konsoli przebiegał w rytm wznowień i ten rok też nie wydaje się jakiś bardziej obfity. Nie zabierały miejsca nowościom, bo przypominam, że to właśnie na przestrzeni ostatnich 12 miesięcy (plus, minus) dostaliśmy nową Zeldę, nowego Mario 2D, nowych Pikminów, była Bayonetta 3, Mario + Rabbids, nawet kolejne Pokemony mają ledwie nieco ponad roczek. A to tylko większe tytuły, bo mniejszych nie trzeba daleko szukać, skoro w tym samym numerze jest recenzja WarioWare. Ekskluzywnych nowości nie brakowało. Były też remastery (Metroid Prime <3) czy remaki, ale czy rzeczywiście na podstawie ich częstotliwości da się stwierdzić, że to już schyłek żywota konsoli? Switch nie musi się wstydzić swojego line-upu z ostatnich kilkunastu miesięcy. 

 

Sądzę, że jednak jest tutaj przestrzeń na polemikę. Jasne, że Nintendo jest znane z umiejętnego przeplatania nowości i rozmaitych wznowień, jednak im bliżej końca generacji, tym intensywność zjawiska staje się wyższa. Jeżeli dobrze przejrzałem kalendarz wydawniczy Nintendo, w 2022 roku nie wydali oni ani jednego wznowienia swojej dużej gry z przeszłości, w 2023 było ich z kolei aż pięć (Metroid Prime Remastered, Kirby's Return to Dream Land Deluxe, Advance Wars 1+2, Pikmin 1+2, Super Mario RPG), a na bliskim horyzoncie mamy już cztery kolejne (Another Code: Recollection, Mario vs. Donkey Kong, Luigi's Mansion 2 HD i Paper Mario: Paper Mario: The Thousand-Year Door). Z nowości własnych mamy w zapowiedziach z kolei już tylko Princess Peach: Showtime! oraz ewentualne Metroid Prime 4, jeżeli faktycznie zdążą z nim jeszcze na tę generację. Nie da się więc nie zauważyć, że wznowienia zaczynają dominować nad świeżymi projektami, co jest zrozumiałe, muszą wszak mieć jakieś system sellery na premierę następnej konsoli. Wciąż jednak rzadko są to leniwe remastery (jak przy Skyward Sword czy Pikminie 1+2) więc nie potępiam zjawiska.

 

No i dzięki za obszerną opinię całego numeru

 

[Kmiot 12 532]

@KOMODO Ależ oczywiście, że jest przestrzeń na polemikę, czyli trochę licytowanie się na tytuły czy odczucia. Jest możliwe, że w 2022 roku nie było większych wznowień (nie sprawdzam, bo to nie sprawa życia lub śmierci i wierzę redaktorowi PE na słowo), ale we wcześniejszych latach mieliśmy takie powtórki z rozrywki jak New Super Mario Bros U. Deluxe, trójpak Marianów 3D Stars, Super Mario 3D World (z obszernym Bowser's Fury, ale wciąż). Już na starcie generacji Nintendo ostro startowało "portami" (Captain Toad komuś coś?). Zeldom też się oberwało. Raz lepiej (ładniutko odrestaurowany Link's Awakening), innym razem gorzej (wspomniany przez Ciebie Skayward Sword). Kirby był jeden nowy i ile reedycji starych? Trzy?

Po prostu uznałem, że patrząc globalnie na całą przestrzeń życiową Switcha jakoś nie odczułem w tym roku czy ostatnim okresie, żeby Nintendo konsolę zaniedbywało i zapychało wznowieniami kosztem nowości. Przynajmniej nie bardziej, niż zwykle. Ale fakt, lista zapowiedzi na nowy rok nie wygląda imponująco i z każdym miesiącem to o czym piszesz może być coraz bardziej odczuwalne. Zresztą najwyższa pora kurde, dawać nową konsolę. Najlepiej z Prime 4 na premierę. 

 

BTW. wiecie, że są tacy, co grają w Hogwart's Legacy na Switchu? Hehe.

[jakbu 160]

Wii U w sumie nikt nie kupił, także nie ma co się im dziwić, że start generacji pstryka obfitował w reedycje gier z poprzedniej generacji. Głupio było nie wydać ponownie tych dobrych szpili, w które zagrali jedynie najbardziej hardkorowi fani Nintendo.