kotlet_schabowy

Okemi xD. Nie no jednak forumowicze to dobre zgrywusy. W sumie tylko przy czwartej parze miałem jakiś dylemat i równie dobrze mógłbym rzucić monetą, ale niech będzie, że trochę na przekór pokoleniu "8- bo za dużo filmików" głosik leci na jedną z najlepszych, najpiękniejszych, najbardziej doszlifowanych, najlepiej udźwiękowionych, najbardziej wyprzedzających swoje czasy grę szóstej (i nie tylko) generacji.

Potwierdzam, że platynę można spokojnie wbić bez DLC.

@XM. Ale średniaki z jakiego punktu widzenia, 2004, czy 2022? Bo to drugie w sumie nie ma w tym momencie znaczenia (a i tak jest mocno dyskusyjne). A to pierwsze to zwyczajnie nieprawda, bo zarówno oceny, które oscylowały w momencie premier na poziomie nie mniejszym, niż 8/10, jak i subiektywne opinie i KULT, którym te tytuły są darzone do dziś, świadczą o tym, że no nie były to średniaki. Praktycznie wszystko z tej listy to ówczesne "AAA". Ileż gatunków, ileż platform, ileż zróżnicowanych gameplay'ów, nowe IP i znane marki, bezpieczne sequele i świeże podejście do serii, no potęga, ale w sumie w 6 generacji od 2001 to każdy kolejny rok to była miazga.

Wspomniany wcześniej character development to fundament każdego dobrego (nawet prostego) scenariusza, czy to filmu, gry, czy bajki dla nerdów i tutaj właśnie DBS najbardziej daje dupy, a w porównaniu do poprzedników to różnica jest wręcz drastyczna. Goku to Goku, jego bycie wiecznym dzieciakiem i poniekąd właśnie brak rozwoju to trochę taki leitmotiv, ale poza tym? Począwszy od Kuririna, który nie był stricte "złym", ale na początku był typowym rywalem-złośliwym kolegą, a stał się najlepszym przyjacielem głównego bohatera. Tenshinhan, porzucający drogę "zła" i dołączający do ekipy, ale zawsze na dystans. Piccolo: wiadomo. Vegeta to samo, nawet w sadze Buu, kiedy wydawałoby się, że już "usiadł se na dupie" i zdziadział, za sprawą Babidiego odżywają w nim dawne kompleksy i aspiracje, by na samiutki koniec pierwszy raz otwarcie przyznać odwiecznemu rywalowi, że jest "numerem 1". Tymczasem w DBS: chuj kurwa, Frieza udaje kolegę, ale potem jednak chce nas wykiwać xD. Nawet jeśli można by na siłę podpiąć pod rozwój postaci i relacji między nimi ekipę z 11 uniwersum, to problemem jest to, że w skali całej serii to są statyści. Trzon naszych bohaterów to przeruchany na maxa skład, a ich ewolucja to kolejne kolorki symbolizujące większą moc. Nawet nowy smok jest po prostu kurwa większy xD. Wiadomo, trochę spłycam, ale nie lubię tej serii. DBS to po prostu produkt dzisiejszych czasów, a te, jak wiadomo, się zmieniły. Oczywiście cała saga zawsze była targetowana dla podjaranych akcją i bitkami nastolatków i w tym względzie nic się nie zmieniło. Tyle, że, przynajmniej ja to tak odczuwam, 20-30 lat temu dzieciaki traktowało się poważniej, czego efektem były lepsze jakościowo "bajki".

Gears of War Assassin's Creed 1 i 2: tutaj do pewnego momentu życia serii było mocne zróżnicowanie poziomów poszczególnych gier i pasowałoby wrzucić więcej części. Większość się zgodzi, że AC2 to przynajmniej klasę lepsza od prequela gra, ale już rozdrabnianie się na Brotherhood i Revelations raczej sensu nie ma Mass Effect: raczej cała seria, bo znowu, różnice w gameplay'u, ogólnej atmosferze i fabule są na tyle duże, że do dziś (co widać po wątku dedykowanemu remasterowi trylogii) toczą się dyskusje i polemiki "która lepsza". Call of Duty: znowu pewnie będzie trzeba wybierać, bo zarówno czwórka, MW2, jak i MW3 to mocne tytuły, natomiast World at War i Black Ops ciekawie odbiły w inne klimaty. No ale jakbym miał wybierać tylko jedną, to byłoby to Modern Warfare 2. Bioshock: 1 i 2 są mocno podobne, przy czym jedynka wygrywa z automatu choćby samą świeżością, natomiast Infinite można dorzucić do listy Uncharted: kolejna seria i kolejny przykład sytuacji, kiedy pierwsza część szału nie robi i przeciera szlaki, a następna to już mocno odmienna, maksymalnie doszlifowana gra. Najmniej bym płakał za wyrzuceniem trójki, dwójka obowiązkowo do rankingu, ale jedynka "dla sportu" też może się tam znaleźć. Ratchet and Clank: Tools of Destruction Ratchet and Clank: A Crack in Time Ratchet and Clank: Into the Nexus W mojej opinii najbardziej na miejsce w rankingu zasługuje CiT. Fallout 3 Burnout Paradise Mirror's Edge GTA IV, GTA V: zdecydowanie obie, pytanie, czy dorzucać jako osobną pozycję DLC do czwórki, moim zdaniem-nie MGS IV, MGS V: piątka wyszła też na następną generację i tam lśniła w pełni, ale to typowy middle-gen, gdzie poza grafiką i frameratem nie ma dosłownie żadnych różnic, więc kwestia do obgadania Dead Space: jedynka rządzi, reszta to też dobre gry, ale osobiście nie zależy mi na ich obecności w rankingu God of War III (Ascension może sobie odpaść w przedbiegach) Batman: AA (AC pewnie w rankingu się znajdzie, ale w razie wyboru między nimi mój głos zdecydowanie na pierwszą część serii) Resident Evil 5 Killzone 2 Call of Juarez: Więzy Krwi Mafia II Heavy Rain Red Dead Redemption Castlevania: Lords of Shadow Dante's Inferno Aliens vs. Predator Metro 2033 L.A. Noire Deus Ex: Bunt Ludzkości Max Payne 3 Podróż Dishonored The Walking Dead (seria od Telltale, tu sprawa dosyć nietypowa, bo każdy sezon to osobna "gra", ale powiedzmy, że na liście powinien być sezon 1) Sleeping Dogs Hotline Miami Tomb Raider 2013 Sly Cooper: Złodzieje w Czasie The Last of Us Beyond: Dwie Dusze The Wolf Among Us Valiant Hearts Shovel Knight Niektóre gierki trochę rzutem na taśmę, bo to raczej typowe 7/10, ale zawsze to potencjalnie ciekawsze starcia w rankingu.

Nie no ale z tą godziną deadline'u w SOBOTĘ to organizator przesadził. W sumie miałbym zagwozdkę, bo obie gry zrobiły na mnie duże wrażenie, ale też obie nie były dla mnie objawieniami ani kamieniami milowymi w osobistej historii gejmingu, pewnie w dużym stopniu ze względu na ogrywanie ich dopiero parę dobrych lat po premierach. Czysty gameplay to wiadomo, RE4: gra, do której na pewno wraca się chętniej, niż do konkurenta i "bieganie chłopkiem i strzelanie" po prostu zapewnia fun. Po drugiej stronie ta mityczna DUSZA, sztuka i w ogóle, ale też specyficzny, ociężały gameplay z charakterystycznym dla dzieł Uedy lagiem i bezwładnością poruszania, której ja nie lubię. Ale za samą muzykę SotC na zawsze ma u mnie wyróżnienie. No cóż, siłą rzeczy ominął mnie dylemat.

Skąd w ogóle to przekonanie, że "kiedyś" mu przywrócą reakcje? Wystarczyłoby solidarnie się umówić, że wrzucamy płaczka do ignora (albo zrobić mu shadowbana, nie odpowiadać, nie cytować) i pyk. Ale znając forumowiczów i ich umiłowanie do karmienia trolli i innych dziwolągów, to nierealne.

Jedna sprawa to spłakanie się o minusy, a druga sam fakt tworzenia przez "górę" jakichś wyjątków dla jednego użytkownika xD A płaczka w ramach "lekcji" najlepiej byłoby masowo wrzucać do ignorów i elo.

No Ocalenie to typowe 6/10, mdłe, cierpiące na typowe grzechy robionych bez serca blockbusterów, odczuwalne PG-13, ale w tym wszystkim przynajmniej jest "jakieś", pokazało cokolwiek nowego w uniwersum, zamiast maglowania po raz enty tych samych motywów. No i jest tam jedyny po T2 dobry Connor. Ale potencjał zmarnowany. Ja widziałem ostatnio: Kroll Ty no słabo. W pewnym kręgach kult, ale jednak nie na tyle duży, żeby przebił się jakoś mocno do świadomości widzów w takim stylu, jak chociażby Psy tego samego reżysera. Poza Lindą i Pazurą większość aktorów (na czele z kobietami) gra tu na poziomie amatorów-naturszczyków. No żenująco brzmią tu niektóre kwestie i egzaltacja przy ich wypowiadaniu xD. Scenariusz jest naciągany w chuj, decyzje i zachowania bohaterów bezsensowne. No i samego wojska i Krolla tu niewiele, a więcej marnej obyczajówki. Nie polecam. Ostatni Pojedynek Dobre kino, choć rozkręca się powoli, no i w ogóle jest rozwleczone. Odpalałem jako totalną niewiadomą, poza świadomością, że "rycerze" i że reżyseruje Ridley Scott (co w 2022 nie oznacza zupełnie nic pewnego, w żadną stronę). No i mimo bycia raczej antyfanem wszelkiego rodzaju klimatów średniowieczno-rycerskich, oglądało się dobrze, bo to bardziej dramat dotyczący trzech postaci, ukazany z perspektywy każdej zn ich. Zabieg jest ciekawy, dopóki nie oglądamy niemal dokładnie tych samych wydarzeń po raz drugi i trzeci. Owszem, istotą są tutaj różne zniuansowane różnice w przedstawieniu owych wydarzeń, ale koniec końców dla widza jest to momentami po prostu nudne. Plus za ekipę aktorską (na czele z mistrzowskim Driverem), nawet mimo dosyć groteskowo wyglądających w mocno nienaturalnym blondzie Matta Damona i Bena Afflecka. Klimat surowy, zimny, przekaz całości trochę zbyt ostentacyjnie wpisujący się w obecne hollywoodzkie trendy i wątek me too, ale z seansu jestem zadowolony, a końcówka (o ile nie zaspoilerowało się sobie historii, bo film jest oparty na prawdziwych wydarzeniach) trzyma mocno w napięciu. Valerian i Miasto Tysiąca Planet Sam tytuł już odstrasza, do tego strona wizualna na materiałach promocyjnych i odtwórczyni jednej z głównych ról (która, o dziwo, spisała się całkiem znośnie) sprawiły, że film totalnie do tej pory ignorowałem. Jednak jakiś czas temu przeczytałem o nim w jakimś rankingu o "niedocenianych filmach sci-fi", no to sprawdziłem. Nie warto było xD. Valerian... słusznie jest "niedoceniony", bo jest po prostu marny. Chaos, wizualny cgi-przepych i kicz wychodzący bokiem, no i przypadłość adaptacji, które próbują w jednym filmie zarysować obfite uniwersum, budowane w innym medium na przestrzeni lat (tutaj-komiks, ponoć klasyczny), czyli za dużo motywów wepchanych na siłę, po których przeskakuje się jakby były jakąś oczywistością. Pomijając to wszystko, mamy do czynienia raczej ze sztampową historyjką i klimatami buddy movie, gdzie dwoje bohaterów o trudnych charakterach współpracuje, wpada w tarapaty, dociera się itd. Da się to obejrzeć, ale w sumie po co?

Przecież wystarczy źle przydzielić zadania postaciom w końcówce w tych momentach typu "ktoś musi popilnować drzwi" (a wcale nie jest to aż tak czytelne) i bęc. A wcześniej to szereg czynników wpływających na lojalność, czasem mocno losowych. Na pewnym etapie w ME2 mamy sytuację, w której para kompanów (z tego co pamiętam Miranda/Jack oraz Legion/Tali) się kłóci i rozwiązać to w sposób kompromisowy (czyli jedyny zapewniający przeżycie w suicide mission) można tylko mając odpowiednio wymaksowane wskaźniki renegade i paragon. Albo można pominąć jakiś upgrade Normandii. Aaa i przypomniałem sobie jeszcze jeden genialny patent, którego, nie czytając opisów i porad innych graczy, nie ma chuja, żeby samemu rozkminić za pierwszym razem (sam przez to poległem i musiałem robić replay). Mianowicie na pewnym etapie fabuły Jako gracz mamy możliwość od razu jechać ich odbić (posuwamy fabułę i nabijamy "punkty" lojalności załogi, ale pozbawiamy się możliwości zrobienia niezaliczonych zadań pobocznych) albo robimy sobie nadal swoje zaległe misje (pozbawiając się możliwości dobrego zakończenia). Lose-lose situation, której uniknąć można tylko zaliczając wszystko, co się da, przed misją triggerującą Generalnie dużo tu elementów można zepsuć, osobiście końcówkę mi zjebała właśnie wyżej opisana akcja, później ściągałem jakieś rozpiski, kogo gdzie przydzielić w ostatniej misji, no taktyka jak chuj xD. W rezultacie kończyłem ME2 kilka razy, bo nagle w kolejnym playthrough w 3/4 gry z jakichś bliżej nieokreślonych powodów okazało się, że nie mogę pogodzić członków załogi. No zjebany w pewnym stopniu był ten system.

Różnie bywa. Mam znajomego, który się z takim bólem kolana bujał ponad rok od lekarza do lekarza i skończyło się operacją, coś tam z wiązadłami. U drugiego z kolei ból pojawia się i znika, stosuje metody doraźne i na razie żaden lekarz go do krojenia nie kieruje. Tyle, że ten pierwszy sobie teraz śmiga i robi wszystko jak zdrowy człowiek, a ten drugi przy każdym większym wysiłku się obawia, czy nie obciąży kolana i nie zacznie znowu boleć xD. Mogę zrobić lekki update, bo skusiłem się na prywociorza, ortopeda sportowy, facety wydawał się dosyć profesjonalny i konkretnie, pewnie określił, co jest problemem (jego diagnoza to stan zapalny ścięgna mięśnia podłopatkowego) i skierowanko na zabiegi fizjoterapeutyczne, więc poniekąd trafiłeś. W międzyczasie czekam na TK. Jedno jest pewne: jeżeli ten facet trafił z diagnozą, to znaczy, że straciłem kilka miesięcy na gibanie się do znachorów z NFZ, ale liczyłem się z tym, bo sprawa nie była aż tak pilna. Tyle mojego, że dzięki temu zrobiłem/zrobię badania, za które normalnie dałbym kilkaset złotych. Zobaczymy, co z tego dalej będzie.

Ale w niektórych aspektach chamska zrzyna z Crasha 4 (logo, design, kolorystyka) xD. Ale mówią, że jak kopiować, to od najlepszych. Może być sympatycznie, sentymentu wielkiego do Kao nie mam, ale kibicuję, żeby wyszło z tego coś więcej, niż 6/10.

Haunting Ground Czyli "ten horror od Capcomu, w którym biegamy po zamku laską w miniówce i pomaga nam pies". Czyż nie brzmi zachęcająco? No i w istocie, założenia wydają się ciekawe. W pewnych aspektach to klasyczny survival horror od twórców RE, czyli statyczne ujęcia kamery, lokacje-labirynty z pozamykanymi drzwiami, "zagadki", mapka, ociężałe sterowanie postacią, specyficzna atmosfera i pretekstowa fabuła. Tyle, że dostajemy tutaj dwa wyróżniające grę elementy. Jeden to wspomniany czworonóg, który "pomaga" nam, czy to w walce, czy w rozwiązywaniu niektórych zagadek. W ograniczonym zakresie mamy na niego wpływ, wydając komendy przypisane do prawego analoga. "Pomaga" ująłem w cudzysłów, gdyż reakcje towarzysza są mocno niezadowalające. Narzekaliście na Trico? Hewie był prekursorem nieposłuszeństwa kilkanaście lat wcześniej. Oj można się powkurwiać, kiedy nie atakuje wtedy, kiedy tego oczekujemy, wstaje mimo, że kazaliśmy mu siedzieć (przyciski w podłodze i te sprawy) czy notorycznie gubi gdzieś w zamku, przez co biegamy połowę gry sami. No czysto gameplay'owo nie udał się ten patent, choć doceniam próbę. Druga ważna kwestia, to niemal całkowita bezbronność bohaterki, a co za tym idzie, postawienie w rozgrywce nie na walkę, a na ucieczkę i chowanie się przed zagrożeniem. A zagrożeniem są upierdliwi, z grubsza nieśmiertelni i nadzwyczaj sprawni w ściganiu nas, mieszkańcy zamku. Jest ich kilku i kiedy pozbywamy się (w określonych przez fabułę miejscach) jednego, za chwilę zaczyna nas ścigać kolejny, więc nie ma tu wytchnienia. Wyobraźcie sobie Nemesisa, którego nie można powstrzymać, tyle, że trochę mniej zabójczego, ale za to pojawiającego się w losowych momentach. Problemy (pomijając to, że w ogóle nie przepadam za tego typu zabawą) mam zasadniczo takie: po pierwsze, niezwykle mało tu miejsc, w których można się schować, a jak już są, to nie mamy gwarancji, że przeciwnik nie wyniucha nas w skrytce. Po drugie, ze względu na raczej monotonną, jednolitą zabudowę i wystrój lokacji, tudzież mało pomocną mapkę, w chwili zagrożenia nie tak łatwo sobie szybko przypomnieć, gdzie jest najbliższa kryjówka i w efekcie latamy po omacku. Po trzecie, ścigający nas brzydale są mocno OP, szybcy, sprawni i "inteligentni", a nasza bohaterka oprócz standardowego HP, które uszczuplają tradycyjne ataki, ma jeszcze status "stresu", który nabija każde spotkanie z czymś strasznym, ale też długotrwały pościg. Gdy miarka się przebiera, Fiona dostaje ataku paniki, biegnie na ślepo, a ekran staje się nieczytelny. Generalnie jesteśmy w wtedy w dupie i w większości przypadków można już nastawiać się na wczytanie save'a (a propos, nie mamy możliwości choćby wyjścia do menu z poziomu pauzy, więc każda chęć wczytania stanu wiąże się resetem lub podłożeniem się wrogom, absurdalne rozwiązanie). Ogólnie gra jest zwyczajnie nieprzyjemna i ciężka, dosłownie. Steruje się niewygodnie, szczególnie gdy jesteśmy w sytuacji przypałowej. Zagadki i rzeczy, które musimy robić, żeby zaliczyć postęp, często są mocno niejasne i niestety musiałem się ratować opisem, żeby nie krążyć jak debil pół godziny po paru pomieszczeniach. Niestety ze względu na design, czasem problem nie wynika stricte z naszej niewiedzy, ot w pewnym momencie po prostu nie wiedziałem, że w danym miejscu jest korytarz, bo układ kamery sprawił, że wejścia do niego po prostu nie było widać xD. Łatwo zginąć, względnie wpaść w błędne koło ataków paniki. Całość zajęła mi 9h i powiem wprost, że momentami mocno się dłużyło, a ja byłem po prostu zmęczony. No ogółem nie polecam, jeśli w ogóle ktoś jeszcze brał ten tytuł pod uwagę.

Całkowicie rozumiem, że ktoś wybiera SH2, ale robienie lamentu co najmniej jakby Silent przegrywał z jakimś no-name średniakiem albo sportówką/samochodzikami to lekka przesada. To jest kurwa San Andreas, dopóki nie staliście się zblazowanymi cynikami po trzydziestce, to raczej nie było dyskusji, jakiego kalibru wydarzeniem było to GTA. Tak, sam wolę Vice City, i tak, obecnie już dosyć ciężko się w to gra, dlatego- jak napisałem na początku- w ogóle nie dziwię się oddającym głos na grę Konami. Ale nie róbmy z giganta i z marki, która "definiowała" u wielu z nas gejming w połowie lat 2000, jakiegoś leszcza xD.

Głos na MGS. Nie ma co tutaj się rozpisywać, jaki koń jest, każdy widzi, gra życia i tyle. Powiem tylko tyle, że finał jest niezwykle mocny, oba tytuły wpłynęły na mnie w sposób wykraczający poza czystą rozrywkę z padem w dłoni. Jeśli chodzi o Tony'ego, to tak jak gro małolatów z mojego pokolenia, zachęcił do prób jazdy na desce w realnym świecie i epizod ten wspominam z mocnym rozrzewnieniem. Letni wieczór z próbami "trików" pod blokiem, później oglądanie Extreme Sports Chanel w TV, a na kompie z modemem wyszukiwanie stronek z poradami "jak zrobić ollie". Piękne czasy. No ale MGS to MGS. Zobaczyć coś takiego zaczynając swoją przygodę z PSXem, to był jakiś jebany mistycyzm. Później wsiąknięcie w ten świat, działanie na stronce OH/Zanzibar, czekanie na każdą kolejną część, śledząc trailery. Kult i coś, co już raczej się nie przydarzy w gejmingu.

Brałem to pod uwagę i nawet rozkminiałem, czy ich nie oddać, ale trochę mnie to już męczy, bo na przestrzeni ostatnich 5 lat oddałem już chyba ze 3 różne pary butów, no i zawsze jest zły moment, kiedy nie chcę zostać bez nich. No zobaczę.

A propos starych zręcznościówek, kontynuując swoje retro-masochistyczne doświadczenia growe, zaliczyłem ostatnio: Crash: Twinsanity Panowanie Playstation 2 to dla flagowych platformerów z szaraka dziwny okres. Zmiana twórców, zmiana mechanik i dziwne eksperymenty, często zmiana ogólnej atmosfery i feelingu, przy tym średnie recenzje (choć z perspektywy czasu oceny rzędu 6-7/10 to nie tak źle, no ale na generacji PS2 musiałem mocno selekcjonować kandydatów do zakupu). Przez to Crashe i Spyro z ery post-PSX raczej zawsze mi mocno powiewały. Po Wrath of Cortex (który z kolei był skrajnie leniwym, typowym sequelem, notabene przeciętnej jakości) twórcy (Traveller's Tales) ewidentnie szukali nowego, świeżego otwarcia. Twinsanity było pierwszą poważną próbą wrzucenia "lisa" do pełnego 3D. Poszło to w parze z- zupełnie nietrafioną moim zdaniem- decyzją o odejściu od systemu hubów i tradycyjnych leveli, na rzecz "liniowej" przygody przecinanej checkpointami, save'ami i czasem podróżami do innego "świata". Co prawda chyba można ponownie odwiedzać te same miejsca, ale szczerze mówiąc nie sprawdzałem tego i nie miałem na to ochoty. Efekt końcowy jest dosyć dyskusyjny, choć ma swoje momenty i jakiś vibe serii, który mimo wszystko jest w stanie przyciągnąć starych fanów. W każdym razie dostaliśmy dziwną hybrydę. Bo z jednej strony, kiedy przychodzi do faktycznego skakania i biegania po poziomach, to często i tak dostajemy raczej bliskie korzeniom korytarze i bieganie w jednym kierunku. Przestrzenie są może większe, ale generalnie (pomijając pewne aspekty, do których wrócę) czujemy się raczej jak w domu. Z drugiej strony, co jakiś czas trafiamy do jakiejś większej przestrzeni, z kilkoma odnogami, więc tu wchodzi ta niby świeżość i możliwość zabawy w eksplorację, poszukiwanie ukrytych diamentów, skrzynek (tu mała rewolucja: nie mamy licznika rozbitych pudeł i nie stanowią one celu same w sobie) etc. Drugą ważną nowością jest "kooperacja" z naczelnym antagonistą serii, czyli Dr. Neo Cortexem. Okazyjnie poruszamy się w towarzystwie "przyklejonego" do nas naukowca, którym możemy rzucać (żeby dostał się w niedostępne miejsca i np. przestawił dźwignię) czy używać go jako broni. Pomijając uciążliwe sekcje, gdzie można łatwo zginąć, to sam pomysł wypadł nawet nieźle, choć jego podstawa "logiczna" jest absurdalna (jak trzeba dostać się na platformę zawieszoną kilka metrów dalej, to musimy go osobiście tam wrzucić, ale jak Cortex spada w głęboką przepaść, to teleportuje się momentalnie z powrotem do Crasha xD), no ale nie ma sensu się w to wczuwać. Niestety, styl poruszania się Crasha i kamery (która, co wręcz absurdalne, zważywszy na trójwymiarowe środowisko, czasami jest nieruchoma, a żeby było lepiej, ustawia się w ewidentnie niekorzystny sposób) nie nadaje się zbytnio do poruszania się w trzech wymiarach. Zdecydowanie brakuje tutaj czegoś w rodzaju żółtego kółka znanego z Crasha 4 (cień, który podpowiada nam, gdzie wylądujemy po skoku), bo często skacze się mocno po omacku. Ogólnie feeling poruszania się jest trochę dziwny, jakby z lekkim lagiem, a klasyczne ślizganie się zupełnie nie działa (i nie jest przypisane już pod R1, co dla wyjadacza serii, jest moocno niekorzystne). No ale da się grać i jak ktoś lubi skakanie po platformach, to tytuł raczej spełnia swoje zadanie. Gorzej, kiedy wchodzą wszelkiego rodzaju "eksperymenty" i nowości. No nie udało się twórcom parę patentów. Turlanie się "kulą": tragedia, jakaś dziwna moda z połowy lat 2000, która całe szczęście odeszła do lamusa. Poziomy z Niną Cortex: skrajnie nieresponsywne sterowanie "liną", przez które mocno narzucałem się mięsem, całkowicie psuje zabawę. Gra jest bardzo trudna, nawet bez masterowania, i ten mityczny, oldschoolowy poziom trudności to najczęściej upierdliwe i niesprawiedliwe zagrywki, utrudniające życie graczowi i wywołujące grubą frustrację. Często brakuje żyć, a savepointy (od których zaczynamy po game over) są dosyć rzadkie, a co gorsza, ustawione zazwyczaj w mocno kontrowersyjnych momentach. Czasem jest tak, że musimy przelecieć pół skomplikowanego levelu, pokonać bossa, uciec przed goniącym nas stworem, po czym dopiero trafiamy na możliwość zapisania stanu. Skrzynki nitro to instadeath, nawet mimo posiadanej maski ochronnej (co, o ile dobrze pamiętam, inaczej działa w głównej serii). Wisienką na torcie jest brak opcji skipowania scenek na silniku gry, które jak na złość, często występują już po checkpoincie, ale jeszcze przed momentem, w którym potencjalnie często się ginie. W rezultacie niektóre cool żarty bohaterów (bo Twinsanity poszło mocno w kreskówkową "komedię", trochę momentami cringe'ową, ale czasem faktycznie wywołującą uśmiech) słyszy się po 3-4 razy i ma się ich naprawdę powyżej uszu. Jebać takie motywy. Dwa słowa o oprawie: graficznie jest znośnie (ogólnie od jakiegoś czasu mam zwiększoną sympatię i tolerancję dla grafiki z PS2, szczególnie gdy idzie w parze z animacją w 50/60 klatkach), trochę lepiej niż w zwyczajnie brzydkim WoC, ale też daleko do pierwszej ligi (a przypominam, że to gra z 2004). Za to muzyka to abominacja, drażniący, męczący eksperyment, który pasuje do serii jak pięść do nosa (nie mam weny, jak to opisać, generalnie OST opiera się na "podśpiewywaniu" i melodiach aranżowanych z ludzkiego głosu). Jak zwykle miało być parę zdań, a wyszła rozprawka. W każdym razie nie mogę powiedzieć, żebym bawił się jakoś dobrze, za dużo niedoróbek, za dużo frustracji, a całość po prostu za mało profesjonalna. Rozumiem sentyment ludzi, dla których to gra dzieciństwa (bo w necie widzę dosyć mocno taką narrację), ale jak na dzisiejsze standardy, szczególnie w porównaniu do lepszych edycji przygód jamraja, jest po prostu nieudana. W zasadzie już od tutoriala nosiłem się z zamiarem rzucenia tego w pierony, ale pseudoambicja i chęć kończenia zaczętych gierek (tutaj przygoda trwała może z 5h, więc tyle dobrze) wzięły górę. Ale za następne eksperymenty z jakimiś mutantami czy innymi chujami mujami już się nie biorę.

Oj to byłaby piękna katastrofa, zakończona pewnie po jednym sezonie. Coś w stylu "Joey" (spin off Przyjaciół).

Ten "zwykły".

Można było iść w prequel (początki działalności Morfeusza, albo jeszcze dalej w przeszłość: geneza i przebieg wojny z maszynami), można było iść w "alternatywne uniwersum", wynikające z tego, co mówił Architekt w dwójce (6 poprzednich Neo do dyspozycji), można było iść w klasyczny sequel, ale oparty na lepszym pomyśle i bez usilnego recyklingu Neo i Trinity (tutaj akurat Resurrections liznęło ciekawy trop, mianowicie wojnę domową między maszynami, ale to było wręcz rzucone półgębkiem). Można było iść w bardziej kameralną historię jakiegoś nowego bohatera, ot coś w stylu niektórych odcinków Animatrix (np. World Record, czyli ten z biegaczem, który poprzez przełamywanie granic swoich możliwości przypadkowo, na ułamek sekundy odłączył się z symulacji). Można było w końcu iść w kierunku, w którym faktycznie poszła Wachowska, ale zrobić to po prostu lepiej. No generalnie można było na dużo lepszych sposobów nakręcić nowego Matrixa, skoro już uznano, że jest to sensowny pomysł. Ale niestety, wyszło jak wyszło, czyli marnie.

Swego czasu miałem od nich zimowe buty za ~połowę tej ceny (co i tak wydawało mi się te parę lat temu dosyć dużą kasą) i dokładnie ten sam problem, na dodatek gdzieś tam z przodu coś się zaczęło odklejać. Oczywiście oddałem i dostałem zwrot kasy, ale niesmak pozostał i do marki raczej już nie wrócę. Czasem miałem rozkminy typu "może jak dołożę parę stówek, to tym razem na pewno będą lepsze" i po takich postach widzę, że to niekoniecznie jest rozwiązanie. Producenci zwyczajnie lecą w chuja. Ja nie jestem w stanie kupić zadowalających butów na zimę w mieście od kilku sezonów, nie dość, że raczej nie trzymają ciepła, to jeszcze prawie za każdym razem przemakają. Nie tak, że wyciągam mokrą skarpetę, ale ewidentnie do środka dostaje się wilgoć, nawet po krótkim spacerze. Ostatnio kolejny zawód, czyli mityczny gore tex. Kupiłem Salomony z przeznaczeniem "w góry i na jesień po mieście" no i buciki fajne, dobrze sprawdzające się na szlakach, eleganckie, ale mocniejsza rosa i spacer po trawie zaowocował wilgotną skarpetką. Ja wiem, że ta membrana ma swoje właściwości i bodajże małe cząsteczki wody mogą się przez nią przedostać, no ale kurwa, to co ja mam, gumowce kupić, żeby w tym kraju dało się dojść w deszczu do sklepu suchą nogą?

nieaktualne

Pewnie było ze sto razy (może nawet sam pisałem), ale jest to zawsze aktualne, więc: brak opcji przerwania cutscenek. O ile jeszcze jest tam zakamuflowany loading, to jestem w stanie to zrozumieć. Ale są gierki (głównie starsze), gdzie zdecydowanie nie to jest powodem. Ot deweloperzy "nie wpadli" na pomysł, żeby dać taką opcję. Zacząłem wczoraj Crash: Twinsanity i tam właśnie występuje ten feler, a żeby było "śmieszniej", to w grze dosyć często się ginie (jest ogólnie trudna), więc niektóre scenki przymusowo oglądałem po kilka razy, poważnie przy tym zastanawiając się, czy nie jebnąć tym w cholerę. Zawsze mnie też denerwował brak napisów (albo jakieś dziwaczne sytuacje typu "napisy są w filmikach, ale nie ma ich przy dialogach w real time" albo na odwrót). Na swój angielski nie narzekam, no ale jednak wolę mieć te jebane suby. Z innych spraw to zdecydowanie wszelkiego rodzaju eskortowanie/współpraca z NPCami, którzy mają swój pasek energii i odwalają różne głupie akcje, jak gdyby zależało im na jak najszybszej śmierci.

Mimo wszystko trochę ciężko wystawiać cenzurkę kilkunastoletnim tytułom, w które grałem w dużych odstępach czasowych, na różnych etapach growej kariery, ale niech będzie, że na dzień dzisiejszy jedynce dałbym 8/10, dwójce max 6/10, trójce 7/10. Przy czym, jak wspominałem, kiedyś Jakiem 2 się jarałem i rozumiem pozytywny odbiór z okolic premiery.

No ja właśnie mocno sceptycznie podchodzę do pochwał, bo "prequel" to dla mnie absolutny balas i tandeta, a z tego co piszą ludzie, to mamy do czynienia z "godną" kontynuacją. Ostatnio widziałem: Diuna: napisałem parę zdań w innym wątku. Uczta audiowizualna i ciekawy świat, ale trochę to wszystko takie bez życia. 7/10 w skali blockbusterów. Psie Pazury: zarys fabuły mnie trochę zniechęcił, spodziewałem się jakiegoś typowo "woke" przekazu i poniekąd gdzieś tam w tle on wisi, ale nie jest nachalny i film jest sam w sobie całkiem dobry. Poza ładnymi zdjęciami zapamiętam z niego na pewno gęstą, niezręczną czy wręcz otwarcie wrogą atmosferę, którą tworzy swoją obecnością przy każdym pojawieniu się Benedict Cucumber, który jest w ogóle największą zaletą filmu. Są momenty mniej lub bardziej subtelne, postać jest niejednoznaczna (choć "twist" z nim związany mało odkrywczy i szokujący), nie jest to typowy zły psychol, co z każdym kwadransem wychodzi coraz bardziej. Nie jest to arcydzieło, które zrobiło na mnie jakieś piorunujące wrażenie, ale solidny, dobrze obsadzony film, warty sprawdzenia.