stoodio

Żaden mod - sam się zdziwiłem, teraz grając, jak taka ikonka mi się pojawiła Opcja dostępna dla wybranych misji, ale widać jak na dłoni, że gra wyprzedzała swoje czasy.

Nie no - jest dwoch bossow gimmickowych, ktorych sie robi od reki

Ano - zawsze mnie bawiło narzekanie na 'Wrong side of the tracks' czy misje Zero, ostatnia misja to jest dopiero hardcore.

Powrót po latach z zamiarem ukończenia (na premierę utknąłem na ostatniej misji): O jakie to jest dobre Ten klimacik, te postacie (Ryder, OG Loc, Tenpenny), muzyka, misje. Tylko strzelanie jest spitolone Znalazłem fajne wprowadzenie, które rzuca nowe światło na pewne wydarzenia: Najlepsze GTA? For sure.

To były czasy: Tyle godzin przegranych w ML

Pewnie zależy z którą odsłoną spędziliśmy najwięcej czasu, bo dla mnie nr 1 to:

Jak znajdę ofertę podług moich wymagań (komplet/3xA/max 25zł), to na bank kupię

Przegapione w czasach świetności PS2 - niestety ograniczone fundusze nie pozwalały ograć takich rodzynków.

Ten Darkwatch z CEXa?

Mi wyjątkowo siadł lore w Sekiro - za(pipi)iste endingi (Purification ), pogaduszki przy sake czy też same postacie: tragiczny Genichiro, para Emma + Sculptor, Sowa oraz sam Wilk.

Nie rozumiem tego lamentu z expieniem - do mozolnej farmy Pure Bladestone'a czy tych covenantowych popierdółek z Dark Souls bardzo daleko Ja na NG+ mam z tego ~10k: W godzinę pęka milion. Jak ktoś jest w kolejnych NG, to już w ogóle nie odczuje znużenia.

Walcz z każdym nowym stworkiem - w ten sposób będziesz stosownie wylevelowany + wypełnisz bestiariusz. W pewnym momencie gry uzyskasz możliwość resetu - żonglowanie umiejętnościami jest kluczowym taktycznym elementem w późniejszych etapach. Mi dawało masę frajdy - z pozoru niepokonany boss po użyciu kombinacji stosownych umiejętności stawał się banalny Warto eksperymentować.

Powrót do Hiraty i walka z tamtejszym bossem siłą rzeczy przesunięte na NG+. Ptaszysko wali mocno (bez charma i z dzwonkiem w sumie ma mnie na hita, dlatego odprawiłem demona z kwitkiem), ale na szczęście równie długo dochodzi do siebie po atakach. Druga faza o dziwo łatwiejsza, bo często robi dwa niegroźne triki. Fajny motyw z tą walką i samą relacją "ojca" z "synem". Wyjątkowo podchodzi mi lore w Sekiro

Pakiet naklejek tematycznych PlayStation na gokarty Pakiet skórek elektronowych, a w nim skórki elektronowe Crasha, Coco i Corteksa, każda z nich z unikatową animacją na podium

Po blisko 10 latach przesiadłem się z 32″ SHARPa Aquosa Full HD* na: No jest moc - HDR w Sekiro robi robotę * - za(pipi)isty zakup swojego czasu, skubaniec nie chciał zdechnąć - teraz jeszcze posłuży mojej Matuli.

Jeśli masz doświadczenie z podobnymi grami, to polecam jeszcze obniżyć expa z walk - przed tobą dużo wymagających starć, które wcale nie wymagają grindu (wystarczy pogmerać w umiejętnościach/ ciuszkach).

Podstawowy poziom nie stanowi najmniejszego wyzwania, ot gra się przechodzi sama.

Wporzo, tylko ja nie o tym

Pełna zgoda - wyobraziłem sobie jednak, że gdzieś w fazie projektu rozważano taki oto poziom trudności: NG z chip dmg przy bloku. I mnie normalnie ciarki przeszły, bo bym zapewne nie podołał.

Baldur's Gate ]|[... wreszcie :obama: Z jednej strony wskrzeszeniem legendy zajmuje się najbardziej odpowiednie do tego zadania studio. Z drugiej natomiast, to co prezentuje się znakomicie na papierze, nie musi wcale do końca zadziałać (zwłaszcza, że BG to dla mnie jednak drużyna, a tu mamy 100 lat później - zabraknie awanturników darzonych ogromnym sentymentem.). Ogromne oczekiwania - na szczęście czytając wywiady z Swenem, trudno nie odnieść wrażenia, że doskonale zdaje sobie sprawę, na co się porwał. Trzymam kciuki :lapka:

Ile dales za guide'a?

Malkontent - jedno z ulepszeń gwizdka, . Ojenysiu - NG+ bez charma z demonem dzwonu Teraz dopiero widzę, jak daleka droga do idealnego parowania. Dobrze że nie jest to defaultowy poziom trudności, bo w życiu bym nie przeszedł tej gierki. PS tekst Genichiro po "pokananiu" go w tutorialu

Ile razy było wałkowane - trudność danego bossa to bardzo indywidualna sprawa. Dla mnie małpa była swoistym nemesis (poszedłem tam od razu po Genichiro, zanim w ogóle odkryłem drogę do świątyni Senpou XD). Wymasterowałem pierwszą fazę i nawet mnie Apeiszon nie mógł trafić, ale w drugiej po prostu zbaraniałem - znowu powrót do deflectów, zmiana rytmu walki. A tu proszę (24:50): Swoją drogą nieźle wykorzystała itemy - dobra walka. Za to miała poważne problemy z Genichiro, ponad 50 prób chyba. Niektórzy mieli problemy z Demonem, a sam go zabiłem za 4 podejściem. Rozkminiłem każdy atak - dla mnie był to taki bloodbnorne'owy pojedynek tylko z większą mobilnością i nielimitowaną staminą. Jako ciekawostkę dodam, że nie korzystałem z gwizdka (nie odblokowałem go) ani parasolki (bo moja taktyka opierała się o uniki i spamowanie Mortal Draw).

Ostatni boss padł... Pierwsze przejście zajęło mi niespełna 50h - lizałem każdą ścianę (niektóre kilkukrotnie w celu znalezienia ukrytych skarbów). Jak zawsze przy gierkach Miyazakiego unikałem spoilerów jak Ogar ognia, każdego (mini)bossa rozwaliłem własnym sposobem. Nie stroniłem od żadnego autorskiego fortelu - w myśl zasady: co wykombinowałem, to moje - czasem zastosowałem śmierdzący cheese. W walce najwięcej problemów sprawił mi Małpiszon oraz finałowy pojedynek (do którego mnie osobiście gra ostatecznie nie przygotowała). Choć daleki byłem od np takiego stanu całkowitej beznadziei: Gra była momentami wymagająca (czasem nawet bardzo), ale chyba ostatecznie gorszą przeprawę miałem z Kosem czy Fredką. Oto moje plusy dodatnie i ujemne: - Kamera: zbyt często jej praca wołała o pomstę do nieba - lepiej unikać kontaktu ze ścianą czy głazem; - Skradanie: przeciwnicy są głusi i ślepi; - System narzędzi protezy: dziwnie skonstruowany, jakiś taki bajzel - masa bezużytecznych wariantów; + Kapitalny klimat: nie jestem jakimś psychofanem Japonii (z mangi mam jedynie kompletnego DB, ostatnie anime oglądałem jakieś 15 lat temu), ale normalnie czułem się jak jakiś Zatoichi (ten dubbing, muzyka, lokacje); + SYSTEM WALKI: istny geniusz, taniec z klingą - mobilność, responsywność, widowiskowość; + Skradanie: masa frajdy z cichej eliminacji - nie ma wątpliwości, że to my jesteśmy łowcą a oni zwierzyną; + Bossowie: różnorodność oraz przebieg pojedynków - trolling z małpą + Eksploracja: sama przyjemność (skok + pływanie), brak ścieżek zdrowia z masą upierdliwych mobków - jeśli chcemy, wszystko można ominąć w mgnieniu oka; Nie odczułem backtrackingu, długość gry w moim przypadku była satysfakcjonująca, poziom trudności nie doprowadził mnie do frustracji. Sekiro dumnie stoi na podium obok Bloodborne'a oraz Demon's Souls Czas na NG+ i poukładanie sobie historii, a później lorethrough ENB, żeby rozwiać wątpliwości i zobaczyć, co ciekawego pominąłem