Napisać o Clair Obscur Expedition 33 wow to nie napisać nic. To jedna z tych gier, o której warto napisać kilka słów.

Kiepsko zacząłem przygodę i chyba nieświadomie pominąłem kilka rzeczy więc zacząłem przygodę od początku.

Zaczynamy swoją przygodę w Lumiere mieście stylizowanym na Paryż, które robi bardzo pozytywne wrażenie i jest pięknie zaprojektowane. Najogólniej mówić jesteśmy w mieście , które zostało oderwana od kontynentu i wyrzucone na ocean, a mieszkający w nim ludzie są dotykani zjawiskiem zwanym gommage. Polega ono na tym, że na widocznym w oddali monolicie zagadkowa malarka maluje cyfrę, a ludzie będący w tym wieku umierają. Tytułowa ekspedycja to grupa ludzi mająca na celu podróż do monolitu i powstrzymanie malarki aby kolejni ludzie nie umierali. Biorąc pod uwagę, że liczba na monolicie maleje to z czasem doprowadzi do zagłady wszystkich mieszkańców Lumiere.

Nasza kompania rusza zatem na kontynent aby powstrzymać malarkę i uratować swoich bliskich przed zagładą.

Bardzo dobry jest system walki, na pierwszy rzut oka jest to turowy system walki, który kiedyś bardzo lubiłem, ale ma dodatkowe modyfikacje. Można mianowicie podczas ataku przeciwnika parować ciosy lub wykonywać uniki co sprawia, że po pierwsze możemy uniknąć obrażeń, a po drugie walka nabiera nieco zręcznościowego charakteru, a dodatkowo podczas atakowania przeciwnika można wcisnąć odpowiedni przycisk w odpowiednim momencie co pozwoli zadać perfekcyjne uderzenie, a tym samym nieco większe obrażenia. Dodatkowo każdy z uczestników ekipy może mieć przypisane tzw. pikto coś na kształt amuletu, który daje bonus aktywny i pasywny po jego odblokowaniu.

System walki daje dużo satysfakcji, a gra promuje odpowiednie planowanie i szukanie słabych punktów przeciwników i odpowiednie ataki. Bardzo mi siadła walka bo nawet jak nasze ataki minęły i teraz atakuje nas przeciwnik to nie przyglądamy się ale nadal aktywnie w niej uczestniczymy wykonując kontry lub uniki.
Grałem na średnim poziomie trudności i ogólnie jest on wyważony dobrze, choć było kilka wymagających walk bliżej końca gry.

Co zachwyca mnie w tej grze to fabuła jest po prostu fenomenalna. Wykreowany świat jest fascynujący, a historia ekspedycji potrafi zachwycić ma solidne zwroty akcji, a im jesteśmy bliżej końca gry tym więcej się wyjaśnia o co dokładnie chodzi w świecie, skąd się wzięła malarka i jakie ma zadanie. Postacie w grze są wyraziste i dla mnie numerem 1 jest Renoir. Spojrzenie na niego mocno mi się zmieniło w trakcie fabuły i finał gry wyjaśnia jego działanie i jego intencje.

Polecam każdemu tą grę bo takie gry sprawiają, że jest smutek po zakończeniu. Teraz miałem wolne i od dawna nie grałem tyle godzin dziennie jak przy tej grze potrafiłem po 6 godzin dziennie grać i nie mogłem się od gry oderwać cały czas będąc ciekawym co będzie dalej. Siadła mi idealnie system walki, historia, postacie, piękna muzyka, mistrzostwo po prostu.
Historia w grze nie jest oczywista i na żadnym etapie się nie domyślałem jak może się ekspedycja zakończyć. Gra potrafi wzruszyć i wywołać uczucie wtf ?

Podobne zaskoczenie miałem przy serii A plaque tale.

Cieszy mnie fakt, że powstają tak oryginalne gry, które potrafią przyciągnąć do konsoli z wypiekami na twarzy, zaskakujące historią i światem przedstawionym. Zaskoczenie roku i na tą chwilę moje goty.

Po zakupie Switcha 2 udało mi się skończyć dwie gierki z poprzedniej generacji (bo i tak nic innego nie ma hue hue;).

Super Mario Wonder - niektórzy mówią że to peak platformówek 2d. No być może, ja raczej nie grywałem i tu też z butów mnie nie wyrwało. Tzn to bardzo fajna gra, ładna i kolorowa. Doceniam pomysły na różne etapy i ogólnie było to miło spędzone 10h

Odrazu potem wskoczyłem do

Kirby and the Forgotten Land - no i tu od początku cykneło o wiele bardziej. Od pierwszego etapu czułem vibe Super Mario Odyssey. Urocza gierka, fajnie się zbiera i żongluje umiejętnościami połykanych przeciwników. Szczególnie końcowe sekwencje są świetne, a no i przez całą gierkę przygrywają mega melodyjki.

Jestem teraz w bonusowym świecie ale wiem że Kirby zostaje

Oprócz tego na XSX zacząłem poraz trzeci

Assassin's Creed Origins - ostatni asasyn jakiego grałem to Syndicate ileś lat temu. Powiem szczerze że początek znów był trudny, ale po kilku godzinach zaczęło robić się lepiej i gra zaczęła mi sprawiać dużą frajdę. Może nie za sprawą historii, bo ta jest taka sobie. Ale za sprawą przepięknego Egiptu. Naprawdę ilość rzeczy na które zbytnio nie zwraca się uwagi (jak ptaki wzbijające się w powietrze z wody), nocą zapalone pochodnie i cała masa innych detali. Stań na jakiejś górze i zobacz jaki jest zasięg widzenia, robi to ogromne wrażenie.

Jeśli chodzi o sam świat to jest topka branżowa.

Sama walka i questy aż tak mi nie siadły, raczej napędzała mnie eksploracja. Chociaż jak już się rozwinęło postać to i czyszczenie obozów zaczęło bawić.

Zadowolony jestem że nie odpuściłem tego Assasyna, nawet przyznam że pozwiedzałbym inny świat przygotowany przez nich (ale napewno nie teraz hehe).

Kilka shotów też się znalazło