Yap

Resident Evil I Remake - łoj jak sie fajnie giercowalo. Pomine durnoty typu „zdobadz dyngs by wlozyc go do dyngsa, zeby otworzyc dyngs”, albo „znaleziony dyngs na jednym krancu mapy musisz zaniesc na drugi koniec mapy„ bo to kiedys byla esencja dazenia do czegos. 8 przedmiotow w ekwipunku oraz skrzynia bez dna rowniez mi nie przeszkadzaly. Zagadki pekaly jedna za druga, a przeciez gralem w to ponad 20 lat temu. Szybkie oswojenie sie ze sterowaniem i Jill w stroju z DLC do 5ki smigala jak dzika. 8+/10

O lol! Myslalem, ze jakas punktacje na zayebistosc gierek prowadzisz. Teraz juz RE1 jade .

Sam fakt, ze byla dogrywka juz mnie zaniepokoil. Cale szczescie Luka wyjasnil

O chooy! Luka!

Luuuudzie...od razu kibelek i 15 kilo zeszlo. Ciesze sie jak cholera

Ori & The Blind Forest - kozak i chooy. 10-/10

RE 1 Remake - prawdziwy surwiwal. Nie ma pertolenia z amunicja wysypujaca sie z kieszeni. Zmiany wzgledem oryginalu na plus. Tylko zarzadzanie ekwipunkiem do doopy, ale co tam - zabawa jest przednia (a raczej bedzie, kiedy Ori ATBF skoncze).

Mam dokladnie te same odczucia. 5 lat niemal codziennego logowania sie, tysiace godzin raidowania, strike’owania, crucible’owania tluczenia questow, zawsze trzy klasy na maxa z pelnym rynsztunkiem, w jedynce wszystkie egzotyki (ciuchy i bronie), sety zbroi dla wszystkich klas na przestrzeni lat farmione do obrzygania, god rolle na wszystkich broniach z roznymi wariantami na pve/pvp, niemal wszystkie katalizatory zdobyte (wszystkie posiadane zrobione na maxa), z 20 osob lacznie przeciagnietych przez misje na egzotyki i ich katalizatory i...w uj wiecej czynnosci. Ten tzw vaulting to dla mnie zart. W jedynce wsxystkiego bylo tylko wiecej i lepiej. Guzik mnie obchodzi, ze gra jest wielka i ciezko ja patchowac. Wywalanie z PvE pinnacle’i, ktorych questy doprowadzaly do rozwalki padow, u niektorych zyebow, to tez bzdura. Uwielbiam Destiny, ale ostatnie doswiadczenia z innymi grami rekompensuja mi wszystko co dawalo mi D1 i D2, a przy tym backlog maleje. No i w koncu na FPE troche czasu spedzam.

Zaczalem trzy gierki, ale dwie pierwsze (Gears 5 i RE 1 Remaster) zaledwie liznalem, zeby zobaczyc co tam, gdzie tam i z kim tam, ale pozniej wlaczylem „na chwile”... Ori & the Blind Forest - co za kutwa kozak. Przylazlem z pracy po polnocy, szybki prychol i...o szostej oczy na zapalki, a ja wylaczam konsole. Syndrom ‚jeszcze jednej lokacji’, ‚jeszcze jednego sekretu’ prowadzi mnie od samego poczatku. Wszystko jedt ciekawe, ladne rzecz jasna, i zayebiscie satysfakcjonujace. Rynkowe killery nie maja na chwile obecna zadnych szans z tym malym stworkiem.

Ja tez nie mam GP. Co kilka miechow kupie cos za bezcen i zawsze jest w co grac. Rowniez mam fetysz pudelek i „wlasnosci”.

Nie przeczytales mojego posta do konca.

Mówimy o Isaac'u. Yara do niego strzeliła. Nie wiadomo czy go ubiła. Być może dowiemy się w "trójce". Ostatni akapit jest dokładnie tym co ND chcieli osiągnąć i osiągnęli. Wstręt do samego siebie za pomoc tej, która yebnęła Joel'a w głowę śmiertelnie, a teraz jeszcze spółkuje z wrogiem nr 1 - trans-gender dzieciakiem. Na serio jednak. Abby nawet we mnie wywołuje emocje nie do końca związane z przychylnością. Jest wielką babą, z cielskiem porównywalnie dużym co jej kochaś kiedy się bzykają. Nie bez kozery nazywają ją czasem "Abbs" (czy "Abs" koorva, nie pamiętam). The Critical Drinker zwie ją "Gigantor". No jest duża, narracja światowego lewactwa mówi, że nie ma w tym nic złego, choć ileś tam lat temu kiedy dziewczyny startowały w konkursach siłaczek, kulturystek i przesadzonego fitnessu nikt nie miał nic na przeciw. Po prostu powtarzają farmazony wiadome i oczywiste dla normalnie myślowo funkcjonującego człeka. Teraz dopiero to się zauważa w grach bo dotąd było nam dane grać lisicami silnymi, ale bardzo (aż do przesady) kobiecymi. Abby (choć kierwa nie rozumiem dlaczego ma imię przedszkolaka) jest zabiegiem. Abby jest walką w Twojej głowie. Abby ma na celu sprawić, że będziesz miał zagwozdkę ocierającą się o myśli, których wcześniej nie miałeś. Tutaj wszystko gra dla ND. Dziury fabularne i to jak Abigail wpływa nasze myśli jest niczym innym jak dość sprytnym zabiegiem tworzącym kontrowersje i kolejnym powodem, żebyśmy dzielili sympatię do tej wstrętnej lesby . Moderacja - ŻART. Jeszcze mnie nie wywalajcie.

Resident Evil 0 - fajnie bylo, ale juz nigdy wiecej takich archaizmow. RE 1, ktore zaczalem zaraz po Zerze, jest od samego poczatku bardziej przystepne. A jeszcze trzy inne RE przede mna.

The Last of Us II - tak troche wstyd bez calaka, ale jest. Jak w tej grze nie zdobyc platyny to ja nawet nie umiem. Ciezko bylo sie rozstac. Rise of the Kasai - 15 lat czekalem by w to zagrac, a ze trofki zwiazane sa z wymaksowaniem gierki to i platyna pekla dosc naturalnie. Korzystajac z faktu, ze nikogo nie ma w domu (rodzinka na wakacjach) lazilem po przybytku wykrzykujac nazwy combosow, ktore bohaterowie wolaja po kazdej prawidlowo wykonanej kombinacji.

Jesli gra broni sie gameplayem to nawet nie mysle o dzbanach/osiagnieciach. Sa tez gry, gdzie niejako z urzedu, z szacunku dla tworcy (np. Hidetaka Miyazaki) platyny wpadaja ot tak, bez cisnienia bo nie chce sie rozstawac z gra. Sa tez gierki, ktore czekaly dekade badz nawet 15 lat bym w ogole w nia zagral, jak ostatnio Rise of the Kasai, co skutkuje czasami calakiem. Podchodze do tego bardzo wybiorczo i nigdy juz nie zdobede sie na calaka a’la Gears of War 3.

Wlasnie wyobrazilem sobie jak by to bylo przejsc historie Abby uzywajac tylko miotacza ognia . No i czy niekonczaca sie amunicja bedzie powiazana z wiecznym tlumikiem badz niezniszczalnym mlotkiem.

Yhhh, powinienem byl zapytac zanim kupilem 2020, ale ok. Czy w tej odslonie wszyscy pilkarze procz topowych to debile? Gram w ML lecz mialem 6 lat przerwy od PESow. Te cale yebane ustawienia, w ktorych spedzilem godzine zanim odpalilem pierwszy mecz. Grzebalem i grzebalem, jedyne na co bylo mnie stac to dwa gole w dziesieciu meczach. Po kazdym zas probowalem dalej grzebac, ale mam to gdzies. Gram na Super-cos-tam. Az tak niedorzecznie trudne to ma byc? Kiedys grywalem tylko na najwyzszych i bawilem sie swietnie.

Ok, cofam co napisalem wyzej. Zagram na Grounded bez mrugniecia (z cell-yebanym-shadingiem ).

Resident Evil 0 - wiecie, granie w stare gierki typu Rise of the Kasai czy teraz dwa pierwsze Residenty ma jedna wielka zalete - Prosiak jest cichutenki jak ryba.

Rise of the Kasai - naszlo mnie na retro, a kiedys kiedys szukalem kontynuacji The Mark of Kri lecz wyszla tylko w NTSC. Zdziwilem sie, ze na PSN to znalazlem, ale coz. Odmowic sobie nie moglem. Minelo tyle lat, a jednak wciaz takie gierki robia mi dobrze jak Pamela Tommy’emu. Skradanka, slashero-byt, jakas tam otoczka legendy i mamy fajna gierke. Czekalem na to tylko 15 lat.

19 asyst?

Dziś skończyłem ponownie, lecz tym razem na Survivor+. Żałuję, że jest to moje NAJPRAWDOPODOBNIEJ ostatnie spotkanie z tą grą, ale tą szczególną pozycję, sceny w niej zawarte i całą retorykę będę pamiętał przez lata. Jasne, że TLoU II nie jest pozbawione elementów, które chciałoby się wwiercić twórcom w odbyty i powiedzieć im, że takich góówien się nie wysrywa, ale mój odbiór w żaden sposób nie stracił w porównaniu z przejściem pierwszym. Gdzieś tam po drodze wpadła platyna, lecz ja byłem (i wciąż jestem) zachłyśnięty pięknem tego dzikiego świata, że nawet tego nie zauważyłem. Cały czas uważam, że świat TLoU II nie jest miejscem na głoszenie haseł "równości", "zrozumienia innych religii", "zwalczania uprzedzeń" i "walk o nową moralność". Kiedyś za młodu byłem absolutnym maniakiem Fistaszków. Wiecie, Snoopy, Charlie Brown i inni. W jednym z zeszytów Charlie wlazł na trawnik mimo tabliczki z wyraźnym zakazem. Ten zaś wydarł się: "Depczę trawę bo szlag mnie trafia kiedy ktoś mówi mi o czymś o czym doskonale wiem!!" Ludzkość ma podobnie. Każdy musi się oswoić z własnymi myślami względem innych orientacji, nowych trendów w sztuce czy ogólnymi zawirowaniami na tym świecie. SJWs prowadzą ostrą kampanię, w której normalni ludzie z pytaniami czy najzwyklejszymi w świecie wątpliwościami są wyzywani od rasistów czy bigotów. Nie ma dialogu, nie ma argumentów. Są tylko wyzwiska i umniejszanie wartości społecznej. Nie wiem. Może gdybym nie interesował się tematem nie mierziłoby mnie to aż tak bardzo. Wiem jedno natomiast. Odseparowawszy The Last of Us Part II od tego całego zgiełku, fabularnych faux pas i tych zyebanych kompanów, którzy czasem blokują drogę ucieczki bądź płynniejszego przejścia w ukrycie, mamy piękny obraz tego jak gry powinny być robione i z jaką dedykacją. Dla mnie top 3 tej generacji. Jeśli będzie mi dane doczekać się 3ki, to niech Ellie odczuje tam choć odrobinę ulgi na końcu.

Wakacje w kraju to świetny pretekst, żeby odkurzyć PS2 i pocisnąć jakieś starocie. Padło na sejw z: - God of War, które miałem skończyć rok temu, ale na 10 minut przed wyjazdem na lotnisko byłem w Hadesie. Kiedy doszedłem do Aresa, który skroił mnie trzy razy z rzędu bez popitki zauważyłem, że grałem na God Mode. Trzy godziny klony męczyłem. O piątej rano w końcu ujrzałem napisy. - The Mark of Kri - hehe, ale się w to fajnie grało. Zrobiłem nawet wszystkie areny z challenge'ami. Te pokrzykiwania Rau świetnie się komponują z rozrywanym na strzępy ścierwem. Przeszedłem grę nawet drugi raz, żeby masakrować wszystko toporem. Ależ fajnie niektóre combosy wyglądały w akcji. Członki fruwały wszędzie.

Strzal w dyche. Uwielbiam TLoU II, ale pytania Jesse’ego o to czy Dina zamierza urodzic dziecko sa o kant doopy rozbic. Czy w Jackson jest klinika aborcyjna albo chociaz lekarz, ktory potrafi wykonac “lyzeczkowanie”? 24 lata po wybuchu grzybobrania wiedza nie jest chyba przekazywana w akademiach medycznych lecz z ust do ucha przy okazji istnienia jakiejs spolecznosci. Ale znow, to tylko wymysl fabularny kogos kto ten caly szajs o ukazaniu silnej i niezaleznej kobiety chcial wcisnac w agende liberalnych krzykaczy. Mimo tych dziur TLoU II sni mi sie po nocach. Tak dobrze sie przy tym bawilem.

O kurfa! Zszedłem na zawał prawie. Dla mnie największym głąbem był niejaki Ross. Phoebe jakoś mogłem przeboleć czy postępującą głupotę Joey'a, ale Ross z jego wyborami A.D. 90' tak mnie mierził, że do dziś połowę scen przewijam. Rachel śmiała się z dużej części scen, w których wystąpiła co dla mnie jest zawsze na plus, Chandler stanowi klasę sam dla siebie, a Monica mimo iż irytująca czasem potrafiła o czasu do czasu coś wywinąć. Star Wars IX - 1/10 Nie wiem co tu napisać. Za pierwszym razem w kinie kolo uciszał mnie co 10 minut bym "zamknął ryj" i przestał się "śmiać i komentować". I uwierzyć, że istnieją z(pipi)y, którzy widzą w tym filmie jakość.