Sylvan Wielki

Ja mam obie cz. na półce i obie bardzo miło wspominam. Jedynie czego można życzyć kolejnej odsłonie to oprawy z najwyższej półki (nie ma co na to liczyć). Wielka szkoda, że AoT nie hulają równie sprawnie co takie Gearsy (przykładowo). Niemniej warto sprawdzić, choć teraz grafika jeszcze bardziej będzie odpychała.

Już autorzy dali popalić graczom konsolowym, którzy biorą się za ten poziom. W ostatnim akcie na lotnisku, podczas finałowej walki istniał pewien wrak, do którego gracz mógł się schować i bezpiecznie prowadził ostrzał. Na konsolach ów wrak usunięto.

U mnie także dołączą do grona 100% jak CiT. Szkoda tylko, że Gladiatora zabraknie. Grafikę to powinno się podciągać tak jak w odświeżonej wersji Halo, w Oddworld, czy w odświeżonej wersji RE na GC. Cóż mi po HD, jak marnie z całą resztą jest. Jedną z nielicznych wersji HD, która znakomicie się prezentuje (bez nowoczesnego retuszu), jest TTT. Z drugiej strony seria o sympatycznym Lombaxie i jego blaszanym koledze, jest jedną z najlepiej prezentujących się na starej generacji, zatem powinno być przyzwoicie. Osobiście twierdzę, iż takie Up Your Arsenal (trzecia odsłona - przyp. SW) to jedna z najlepszych pozycji poprzedniej generacji. Druga część niewiele jej ustępuje. Z jedynką jest mniej ciekawie (za dużo skakania, za mało akcji), ale też zgrzytu nie będzie, jak przy PoP HD. Sądzę, że jeżeli ktoś nie grał, to warto nadrobić, nawet pomimo takiej, a nie innej grafiki (choć te gry nie będą zmorą dla oka).

Mnie niezwykle spodobał się: Znakomity kawałek. Mocne brzmienie. Pochodzi z iście szokującego filmu jakim jest Srpski film/Serbian film (więcej w "Co ostatnio widziałem").

Gorąco rekomenduje Martyrs. Raczej to co widziałeś w filmie Srdjana nie zostanie przebite, ale ten francuski film jest naprawdę mocny. Inne produkcje odbiegające założeniami od Bambi/: Grotesque (unrated ver.), Nieodwracalne/Irreversible, Skrawki/Gummo, Visitor Q (jeden z ulubionych filmów Tarantino - i wszytko jasne),Cannibal Holocaust, Salo 120 dni Sodomy, Men behind the sun, snuff 102, Baise Moi, August Underground. Nie trzeba koniecznie obejrzeć, ale kilka z nich (Serbian film/Martys) warto, ponieważ to kino zupełnie inne, niż to do którego widz jest przyzwyczajony udając się w tygodniu do IMAX. Twój kurier musi mieć ksywkę "bip, bip". Ostatnio kupiłem film pt. "Ludzka stonoga". Szału nie ma, ale też nie jest takim dnem jakiego można się było spodziewać. Na blu ray wzbogaciłem kolekcję m.in. o : Bękarty wojny, American Psycho, Auta, Transformers 3, Planetę małp, WALL*E. Widziałem wszystkie, ale to klasyki, które warto mieć.

Srpski film/Serbian film 9/10. O tym filmie swego czasu było bardzo głośno. Że brutalny, że ohydny, przeznaczony dla dorosłego widza, widza z mocnymi nerwami. Jednakże te określenia pasują do wielu filmowych pozycji, jak choćby kultowa Piła, czy równie kultowa, słynna Martwica mózgu. Jednak to co przedstawia Srdan Todorović (reżyser i odtwórca głównej roli, notabene spisał się kapitalnie po obu stronach kamery) nakazuje nazwać tamte filmy, infantylnymi dobranockami dla grzecznych dzieci. W owej historii poznajemy Milosa emerytowanego gwiazdora porno, który ma problemy finansowe. Jego dawna koleżanka z planu, która obecnie występuje w filmach XXX ze zwierzętami, załatwia mu lukratywny kontrakt u swojego znajomego, tajemniczego reżysera Vukmira (świetny Sergej Trifunovic). Wynagrodzenie, które ma bohater otrzymać ma ustawić jego rodzinę do końca życia. Mężczyzna zgadza się choć nie zna scenariusza i założeń filmu. Nader szybko okazuje się, iż Vukmir ma specyficzne podejście do swoich dzieł, a oralny gwałt z bonusowym okładaniem pięścią kobiety, która zaspokaja Milosa (będącego dodatkowo przyduszanym), przy obecności na planie dziewczynki, która liże loda i uśmiecha się do kamery, to dopiero wstęp i poziom "very easy". Lubię gdy już na wstępie film zaskakuje (vide "American History X"), ot tak, by widz się nie nudził i oczekiwał na więcej. Dalej akcja powinna być równie sprawnie prowadzona i mniej więcej w połowie filmu znowu zaskoczyć/zszokować oglądającego (raz jeszcze "Więzień nienawiści"). No i zakończenie. Koniecznie z mocne i przytupem (po raz trzeci film Tonyego, ale i ogrom innych, jak choćby wspaniałe "seven"). Czasami kapitalne zakończenie ratuje cały film, który nie jest wysokich lotów - "Mgła". W Srpski film jest nieco inaczej. Całość przypomina w swej konstrukcji niebanalneReqiulem for a dream. Dłużyzny do połowy projekcji (choć z elementami niepokoju), a później zabawa z psychiką widza. Zabawa na najwyższym poziomie. Tyle, że film Srdana przekracza wszelkie dopuszczalne normy i nie boi się w sposób odważny pokazać scen, których na próżno szukać w kinie komercyjnym. To czym w drugiej połowie jest raczony widz z pańską pogardą spogląda na narzucone odgórnie zakazy i moralność. Uwaga: w dalszej części zawarty jest opis brutalnych scen, a także kluczowych zwrotów akcji. Reżyser ukazuje mu swoją wizję. Wizję chorego zwyrodnialca, który kręci mocno specyficzne filmy dla swoich bogatych, niezrównoważonych psychicznie klientów. Momentem przełomowym w zachowaniu Milosa jest scena, w której Vukmir przedstawia bohaterowi film, na którym To i tak nic w porównaniu najgłośniejszą sceną w filmie, która całkowicie zmienia model dalszego postępowania Milosa (i nie tylko). Mianowicie , ale reżyser po raz kolejny szokuje widza. Ten widzi Po takim zwrocie akcji, i takim zaskoczeniu nie ma mowy by film na długo nie zapadł w pamięci oglądającego. Należy zaznaczyć, iż całość nie chce bazować tylko na mocnych, dosadnych scenach. Jednak nie da się ukryć, że to właśnie przez nie film jest taki, a nie inny w odbiorze (z kobietą nie ma nawet co zabierać się za wspólny seans). Srpski film jest dostępny na DVD i blu ray w cenie ok 69zł. Nie posiada poleskiej wersji językowej (można włączyć jednakże angielskie napisy).

Trine 2 kupiłem jakiś czas temu na amerykańskim PSN (wyszło jakieś siedemdziesiąt pięć zł - pięciu $, które zostały nie liczę ponieważ i tak nie zostaną raczej wykorzystane). Dead Nation, Plants vs Zombies, Back to the Future, Castle Crashers.... Jak widać czasami warto poczekać.

PES 2012, Fifa 2012, Res 3, MW3.

Grafika to najmocniejsza strona tej pozycji - szczególnie tła, wszelakie efekty, jak i animację podstawowego mięsa armatniego, które łyka nasz ołów. Same postaci są już tylko poprawne. 9/10. Muzyka jest całkiem dobra, momentami nawet bardzo (taka uroczo podniosła). Podobnie jest z odgłosami wystrzałów, jak i jękiem naszych oponentów. Dubbing jest koszmarny. Sporo gorszy niż w inFamous, a przecież ostatnimi czasy w tym segmencie rodzima ekipa radzi sobie niemal wybornie. 7/10. Jeśli chodzi o grywalność, to owa część ląduje za FoM oraz znakomitą poprzedniczką. Od czasu FF XIII nie było tak fatalnie opracowanych postaci. Fabuła także kuleje. Zakończenie drugiej odsłony było niezwykle wysmakowane, natomiast w Res3....szkoda słów. Gra ma kilka niedopracowanych elementów. Jednakże bronie są pomysłowe (niczym w Raczet i Klank - zwróćcie uwagę czym syn głównego bohatera bawi się podczas jednej ze scen), a strzela się niezwykle miło. Sprawnie skonstruowany tryb wieloosobowy także podnosi ocenę. 8/10. Generalnie spodziewałem się świetnego tytułu na wyłączność, a otrzymałem coś w stylu inFamous 2 - czyli grywalny (i nic poza tym) tytuł z piękną oprawą graficzną. 7/10

Po wielu miesiącach jakie spędziła owa pozycja na mojej półce, płyta blu ray znowu zawitała w czytniku konsoli.

Liczę na to. Póki co:

Gram jakieś dwie godziny i mam mocno mieszane odczucia. Jest trochę nużąco. Póki co, rozgrywka polega na : idź z ptk. A do B, wybij wszystkich, zabierz coś, wróć, powtórka z rozgrywki.... Jakoś ten schemat mi nie przeszkadza mocno (w znakomitym Borderlands było podobnie), niemniej jakość samej oprawy odrzuca. Niektóre widoki zapierają dech w piersi, animacja przeciwników (szczególnie jak otrzymują obrażenia) jest znakomita. Całość działa niezwykle płynnie, ale te tekstury..... Dodatkowo moja postać przemierza kanały/wąskie pomieszczeniach, i zewsząd atakują marnej jakości tekstury.

Szkoda, że Super Meat Boy nie trafi pod strzechy Sony. Z miejsca wkradłaby się do grona najcięższych kompletów. Znajomy ledwo jest w połowie gry, a na liczniku już ma 4k zgonów....

Oby nigdy.

Dokładnie. Gdy tylko nadarzyła się sposobność, to ja zakupiłem. Gra się wybornie, a oprawa zachwyca, jak dawniej. No i ta cena....

Trochę mierzi bateria jako taka. Ostatnio pograłem w LD, następnie z dwie godziny w Stardust i konsolę należało załadować.

Ta gra to absolutna rewelacja. Przyznam, iż dokupiłem ją jako ciekawostkę do "dużych/poważnych" pozycji, a to ona i Stardust przyciągnęły mnie najdłużej do nowej zabawki. Graficznie szału nie ma, jest schludnie i nad wyraz przejrzyście. Oczywiście wizualia są miłe dla oka, jednak nie jest nic zaawansowanego technicznie. Ale od tego są inne gry. Natomiast jeśli wziąć pod uwagę wykorzystanie tylnego panelu dotykowego, to frajda z prowadzenia naszej postaci przechodzi najśmielsze oczekiwania. Niemniej i rozciąganie obrazu poprzez przedni sprawuje się wprost kapitalnie (znakomicie się to prezentuje, ale trzeba się przyzwyczaić). Jeśli zatem ktoś kupuje nowe dziecko Sony, powinien się ową pozycja zainteresować. Jak dla mnie sumienne 9/10 na chwilę obecną.

Trine 2. Gra już zaliczona. Platyna wpadła. Przepiękna (Renegate Ops z miejsca oddaje koronę najpiękniejszej gry dostępnej w cyfrowej dystrybucji), klimatyczna. Nastrojowa ścieżka dźwiękowa. Polecam.

Na hard znajdzie się sposób, nic nie bój.

W azjatyckiej wersji wymagane jest połączenie z internetem jeśli grający chce zdobyć platynę. W eu/usa takowego wymogu nie ma. W jednym SiminK ma rację, azjatycka jest najcięższa do zdobycia. sentryandy, miałeś wyjątkowego pecha. U mnie w dwukrotnie mniejszym czasie wpadły trzy (po jednej w każdej wersji).

O kurde, a tak straszyli (po początkowym easy plats), że to hardkor jakich mało i 10/10.

Gracze są zgodni co do oceny platyny w Dark Souls. Może nie jest zero - jedynkowa Qomolangma jak GT5 czy BF, niemniej potrafi dać w kość. Mam w Demon's Souls kilka platyn, mam także platynę w Dark Souls. Oceniłbym je na podobnym poziomie - minimum socjalne to 8/10, ale raczej z słusznym nastawieniem na 9/10. Zbieractwa jest nieco mniej. Nie ma zabawy z tendencjami, z drugiej strony przeciwnicy, a w szczególności bossowie są w Dark Souls znacznie potężniejsi niż w Demon's Souls. Momentami ma się wrażenie, iż pierwsze przejście to NG+ z poprzedniczki. A NG+ w DkS daje dopiero łupnia. Inni gracze niby mogą pomóc, jednak ja wszystkich bossów sam pokonywałem (choć z jednym miałem przeprawę dobrych kilkunastu prób na NG+), ponieważ radość z rozrywki jest większa. Z innej beczki. Co ciekawe, po bardzo wymagającym BlazBlue: Calamity Trigger i nieco cięższym Continuum Shift, wieść niesie, iż Extend jest relatywnie średni jeśli chodzi o zmaganie się z 100% w tejże pozycji.

35 z 6,308 (0.56%) SC V 648 platinium SSF4 1,514 platinium MvC3 379 platinium BB: CS 59 platinium AH3 456 platinium MK Ale to jakiś czas temu. Jakbyś ocenił w skali 1-10 100% w SC V, maSHteR oO

100% wpadło. Poziom jej trudności oceniam na zbliżony do 100% w Demon's Sousl. Przy DkS wystarczą pełne dwa przejścia, (choć ja zrobiłem pełne trzy), plus wizyta w kilku kluczowych miejscówkach. W DS wymagane są trzy pełne przejścia, co wpływa na trudność rozgrywki jako takiej. Z drugiej strony bossowie jak i przeciwnicy w Dark Souls są zdecydowanie ciężsi niż w poprzedniczce. Nieskromnie dodam, że NG++ raptem zajęło mi nieco ponad 4 godziny. Ni jak ma się to do mojego 96min. w DS, ale jak już grę się rozgryzie, to można szmat czasu zaoszczędzić - pierwszy romans z Demon's Souls, jak i Dark Souls to przykładowo ok 44 godzin. Polecam obejrzeć to każdemu miłośnikowi DkS:

TW: PGA T 11. Platyna dość ciekawa. Grę kupiłem jakieś kilkanaście miesiący temu (jakoś tak). Zagrałem raz i na kilka miesięcy oddałem na leżakowanie na półce. Wtedy jeszcze platyna była bardzo prosta. W zasadzie jedyny kłopot mogło sprawić osiągnięcie 12 vs 12 (ponieważ to jednak nie jest rasowy FPS), jednak jak już się udało odnaleźć tylu graczy, to kłopotu nie było. Perfekcyjny strzał z ponad pięćdziesięciu jardów także wyjątkowo prosty nie był. Niby można stwierdzić, iż z takiej odległości posadzić piłeczkę w dziurze można metodą prób i błędów, jednak lepiej się skupić i wykazać skillem. Najcięższym wyzwaniem było GamerNet Pack Rat 10k. Ale to dało się w dwie godziny zrobić. Kiedyś. Po kilku miesięcy od premiery zajmowało to już co najmniej sześc-siedem i było znacznie cięższe. Grając podstawowym zawodnikiem jest to obecnie niemal niewykonalne. Ludzie od wielu miesięcy pobijają rekordy. Najmocniejsza postać w grze, TW, przy idealnym, sprzyjającym wietrze, świetnym timmingu i innych wymogach niemal nigdy nie występujących w tym samym momencie, posyła piłkę na odległość ok 416 jardów. Problem w tym, że znaczna część rekordów obecnie, to co najmniej 160 jardów dalej. Trzeba zatem stworzyć własnego zawodnika, przejść nim kilkadziesiąt wyzwań by zmaksymalizować marne statystyki (wyzwania są na modłę tych z GoW, czyli nie za łatwe, ale też nie są jakoś szalenie trudne). Następnie przystępujemy tymże zawodnikiem do bicia rekordów, ale i tak łatwo nie jest, gdyż wszyscy już mają maksymalną siłę i wiele zależy od szczęścia (jednakże i tak uderzenie musi być perfekcje, a bez pomocy odpowiedniego wiatru nawet nie ma się co za rekord zabierać). Obecnie rekordy można pobić minimalnie - o jard, góra dwa. Nie jest łatwo, a za jakiś czas będzie jeszcze ciężej w tym segmencie. W tym tyg. jednakże 10k wpadło i tym samym patyna. Oceniam ja na 6-7/10. Kto ją zrobił w ubiegłym roku spokojnie mógł wystawić 4/10 (zaraz po premierze jeszcze mniej). Kto ją zrobi za dwa, trzy miesiące będzie musiał się liczyć z 8/10. A w wakacje to i 10/10 nie pomoże ponieważ serwer będzie nieczynny.