Life is Strange: Double Exposure - jakoś w sumie zapomniałem o tej grze i trzeba było to naprawić, więc skończyłem całość jednym ciągiem z drobnymi przerwami. Do pierwszej części mam spory sentyment, bo trafiają do mnie takie teen dramy z nutą jakiejś tam większej tajemnicy w tle, więc powrót starej znajomej w roli głównej bohaterki zrobił cieplutko na serduszku i można było poczuć w tym trochę takiego klimatu "spotkania po latach". Tym razem Max jest już bardziej dojrzała, spełnia się zawodowo jako wykładowca na lokalnym uniwersytecie i stara się jakoś ruszyć do przodu po wydarzeniach z jedynki, ale nie uchroniło jej to przed władowaniem się w kolejną tajemniczą śmierć przyjaciółki, którą oczywiście stara się rozwikłać bo przecież chwdp i nie można zostawić tego jakiejś tam hatfu policji do wyjaśnienia. Znowu więc przychodzi graczowi węszyć gdzie się da, wciskać nos w nie swoje sprawy i przy okazji odkryć/rozwikłać parę pomniejszych personalnych dramatów ludzi wokół. Tym razem jednak zamiast cofania czasu nasza heroina może przenosić się pomiędzy dwiema liniami czasowym, z czego w jednej ta wspomniana przyjaciółka jednak żyje, ma się dobrze i hasa sobie jak gdyby nigdy nic. Historia do pewnego momentu naprawdę mnie wciągnęła i byłem ciekaw tego, dokąd to wszystko zmierza - powiedzmy, że tak do końcówki czwartego z pięciu rozdziałów byłem w stanie łyknąć wszystko jak młody pelikan. Niestety końcówka trochę siada, rzucając w nas nostalgia baitami, kilkoma wątkami które prowadziły do nikąd, zaprzeczając trochę samej sobie i idąc w ambitne motywy których chyba sami scenarzyści nie do końca byli pewni. Nie jest źle, ale mam przynajmniej dwa pomysły, jak można by to rozwiązać lepiej, a jeśli ja potrafię coś takiego wymyślić to tym bardziej powinni suto opłacani profesjonaliści w swoim fachu. Technicznie rzecz jest nierówna, bo stylizowana grafika potrafi być ładna, emocje można odczytać z twarzy postaci i gdzieniegdzie trafi się fajny widoczek czy zabawa światłem, ale niestabilny klatkaż i skalowana chyba z 480p rozdzielczość woła o pomstę do nieba wybijając z wczuwki co parę kroków. Tym bardziej, że gra toczy się w małych lokacjach, które powinny wyciągać nie 60fps, a przynajmniej dwa razy tyle przy wyższej rozdziałce. Panowie ze Square, naprawdę nie trzeba było pchać tej gry na UE5 skoro nie potrafiliście opanować tego silnika i trzeba było zostać na czwórce, obie części FF7 pokazały, że na nim akurat umiecie coś rzeźbić (tak, wiem, osobne teamy developerskie, no ale kaman). Tyle dobrego, że warstwa muzyczna jest bardzo spoko i znów można posłuchać delikatnych plumkań jakichś indie kapelek, o których słyszały trzy osoby na świecie, a na żywo widziało je jeszcze mniej ludzi - tutaj gra nie zawodzi i ten pseudoartystyczny klimacik cały czas wisi w powietrzu. Gameplay to standard dla tej serii, łazimy po lokacjach, gadamy z innymi postaciami, przyglądamy się milionom pierdół w każdym pomieszczeniu i słuchamy wewnętrznego głosu Max komentującego wszystko począwszy od kwiatków w hallu i skończywszy na dekoracjach w biurze rektora uczelni, pomiędzy rozwiązując proste (czy nawet prostackie) "zagadki" by ruszyć fabułę do przodu. Jeśli graliście w dowolną część LiS to już wiecie, z czym to się je. Po skończeniu całości mam trochę ćwieka z wystawieniem jej oceny, bo z jednje strony to było całkiem przyjemnie 12h grania okraszonego dozą nostalgii do starej znajomej z jedynki. Z drugiej strony wady techniczne, wywalająca się na plecy końcówka i baitowanie na nostalgii zostawią mocną skazę na tym, jak zapamiętam ten tytuł. Chyba poszedłbym w solidne 7/10 - nie jest to gra, która odmieniła moje życie zagrajmera, ale nie żałuję poświęconego na nią czasu. Fanom serii polecam zapoznać się gdy będzie na solidnej promocji, tak za 5-6 dych będzie ok. Cała reszta może przejść obok i spróbować ewentualnie dopiero po zapoznaniu się przynajmniej z jedynką, po niej będziecie wiedzieć, czy w ogóle trafia do Was ta seria.

Do pierwszego LiS mam absolutnie przeogromny sentyment, bo to nietuzinkowa i świetnie napisana historia była. Niektóre sceny mam przed oczami pomimo tego, że skończyłem ją lata, ale to lata temu.

Niestety, tego samego poruszenia próżno szukać mi w innych produkcjach z tej serii - Before the Storm nie zrobiło na mnie wrażenia pomimo tego, że było tak bliskie jedynce. Dwójki nie spróbowałem, Double Exposure nie porwało mnie w ogóle po pierwszym odcinku, ale True Colors wspominam już bardzo dobrze (nie tylko dzięki słodkiej pierdziawie Alex) i jest to część którą poleciłbym każdemu który ma niedosyt takich gierek.

Chyba zrobię sobie przejazd po serii, akurat czekając na MGS takie krótkie epizodyczne gierki na >15h wjeżdżają elegancko.